Ба ифтихори 700-солагии Ҳофизи Шерозӣ
Дар як нусхаи нафис ва рангину мунаққаши “Девон”-и Ҳофиз, ки дар таърихи 19 моҳи раҷаби соли 1202 ҳиҷрии қамарӣ, мутобиқ ба соли 1787 мелодӣ дар сарзамини Ҳинд китобат шудааст, ғазали дилнишине бо радифи “секинак” ба мушоҳида мерасад. Ин ғазал дар нусхаи мавриди назар наққошии ҷолибе ҳам ҳамроҳ дорад, ки мазмуни онро мунъакис мекунад. Ногуфта намонад, ки ғазали мазкур дар байни тоҷикони Осиёи Миёна маҳбубияти зиёд дорад ва дар маҳфилу маъракаҳо суруда мешавад:
Ман дӯш пинҳон мешудам то қасри ҷонон секинак,
Нармак ниҳодам пойро рафтам бар айвон секинак.
Дидам нигори хешро бар тахти зар дар хоби хуш,
Ман аз ниҳеби ишқи ӯ чун бед ларзон секинак.
Кардам ду ангуштак дароз оҳистакак - оҳистакак,
Бардоштам бурқаъ ба ноз аз рӯйи ҷонон секинак.
Гуфто: Куҷоӣ, бехабар? Гуфтам: Манам мискини ту,
Ногаҳ касе ёбад хабар, эй роҳати ҷон секинак.
Як нимнаргис боз кард, аз хоб ҷунбонид сар,
Шуд бар рухи ҳамчун маҳаш зулфи парешон секинак.
Тарсон даҳон бурдам ҳаме то назди лаъли дилкашаш,
Бӯса рабудам ногаҳон аз шаккаристон секинак.
Гуфтам: Ҳамехоҳам буто, к-андар барат гирам, вале
Гуфто, ки аввал шамъро бархезу биншон секинак.
Боре ба коми хештан овардамаш дар бар, вале
Бонгу наво зад он замон мурғи саҳархон секинак.
Гуфто, ки Ҳофиз хезу рав то хидмати айвони шоҳ,
Бар шоҳ хон ин қиссаро аз халқ пинҳон секинак.
Дар нусхаҳои муътамади “Девон”-и Ҳофиз, ки бо тасҳеҳи донишмандони маъруф Қосими Ғанию Муҳаммади Қазвинӣ ва ҳофизшиносону ҳофизпажуҳони дигар дар Теҳрон ба нашр расидаанд, ин ғазал ба назар намерасад ва дар баъзе нусхаҳо танҳо дар шумори ғазалҳои мунтасаб, яъне ба Хоҷа нисбатдодашуда оварда шудааст. Яке аз сабабҳои ба “Девон” ворид нашудани ин ғазал шояд бастагӣ ба вожаи баҳсангези “секинак” дорад, ки ба сифати радифи ғазал дар он даҳ бор мавриди корбурд қарор гирифтааст.
Вожаи “секинак”, аслан дар шеваи баёни тоҷикони Осиёи Миёна ба маънии “оҳистакак” истифода мешавад ва дар дар “Ғиёс-ул-луғот”-и Ғиёсиддин Муҳаммад ба гунаи “сиканак” ба ҳамин маънӣ лафзи туркӣ дониста шудааст.
Шарҳи ин вожа дар “Фарҳанги анҷуманорои Носирӣ”-и Ризоқулихони Ҳидоят ба маънии “оҳиста” истеъмол шудани онро сареҳан таъйид мекунад: “сиканак – ба касри син ва фатҳи кофи порсӣ ва нуни мафтуҳ ба кофи зада ба луғати Қоиноти Хуросон хосса Тун ва Тибс ба маънии оҳиста-оҳиста аст.
Ва дар силки ғазалиёти Ҳофизи Шерозӣ ғазале аст, ки матлаи он ин аст: “Дӯшина ман пинҳон шудам дар қасри ҷонон сиканак // Нармак ниҳодам пойро рафтам ба айвон сиканак”. Ва ҷамъе надониста “санкинак” мехонанд, бо “шин” низ мехонанд”.
Дар “Луғатнома”-и аллома Алиакбари Деҳхудо ҳам вожаи “сиканак” бо истинод ба “Фарҳанги Онандроҷ” ва “Ғиёс-ул-луғот” “оҳиста” маънӣ шуда, дар зимн ҳамон тавзеҳи дар боло ёдшудаи Ризоқулихони Ҳидоят аз “Анҷуманорои Носирӣ” бо каме ихтисор айнан дарҷ гардидааст.
Дар баъзе нусхаҳои “Девон”-и Ҳофиз вожаи “секинак” – “сангинак” ва “шангинак” сабт шудааст, ки дуруст ба дид намеояд. Котибон ва нусханависоне, ки аз асли ин вожа огоҳ набуданд, онро “сангинак” ва “шангинак” хонда, ба ҳамин ду шакл дар нусхаҳо сабт кардаанд. Калимаҳои “сангинак” дар “Луғатнома”-и Деҳхудо аслан ба маънии ғалладонаи “ҳабб-ул-бақар” ё “говдона” омадааст.
Дурустии таъйину ташхиси ин вожа аз тарафи муаллифи “Фарҳанги анҷуманорои Носирӣ” Ризоқулихони Ҳидоят шояд ба ин алоқаманд аст, ки вай солҳо ба сифати фиристода дар Хоразм маъмурият дошт ва аз шеваи баёни тоҷикони Осиёи Миёна ба хубӣ огоҳ буд.
Гузашта аз ин, ин вожа дар баъзе қисматҳои Хуросон ҳам роиҷ будааст ва Ризоқулихони Ҳидоят ёдовар мешавад, ки дар Қоиноти Хуросон, ба хусус дар маконҳои Туну Тибси Хуросон ҳам вожаи “сиканак” ба маънии оҳиста-оҳиста дар истеъмол қарор доштааст.
Вожаи “секинак” (дар гӯйиши тоҷикӣ бо йо-и маҷҳул) ва “сиканак” (дар гӯйиши форсӣ бо йо-и маъруф) бар хилофи гуфтаи муаллифи “Ғиёс-ул-луғот”, ки онро туркӣ донистааст, комилан вожаи туркӣ нест ва дар қолаби калимасозии форсӣ-тоҷикӣ аз калимаи эҳтимолан туркиасли “секин” бо афзудани пасванди -aк (< умумиэронии -аkа) ба маънии оҳистакак сохта шудааст. Нуктаи ҷолиб ин аст, ки дар забонҳои имрӯзаи туркӣ, аз ҷумла ӯзбекӣ ва қирғизӣ ин калима бештар бо ҷуфти муродифии тоҷикии “аста” (кӯтоҳшудаи оҳиста) истифода мешавад: аста-секин, секин-аста.
Пасванди асили форсӣ-тоҷикии -ак ба калима асосан маънии хурдию навозиш мебахшад ва дар ғазали зикргардида дар чанд маврид: секинак, нармак, ангуштак ва оҳистакак-оҳистакакба кор рафтааст. Зикри ин нукта ҳам муҳим аст, ки пасванди мазкур дар калимаҳое, ки бо садоноки -а анҷом меёбанд, шакли -как мепазирад: оҳистакак.
Як вежагии дигари нусхаи мавриди назари “Девон”-и Ҳофиз ин аст, ки бар хилофи нусхаҳои нашри Теҳрон ба он ғазалҳои дар байни мардуми мо маъруф бо матлаи “Ин чи шӯрест, ки дар даври Қамар мебинам / Ҳама офоқ пур аз фитнаву шар мебинам” ва “Баъд аз ин ҳаргиз набинад ҳеҷ майхори дигар / Ҳамчу ман майхораву мисли ту хуммори дигар” ворид гардидааст. Дар ин нусха ғазал бо матлаи “Ин чи шӯрест, ки дар даври Қамар мебинам...” аз ҳафт байти зер иборат мебошад:
Ин чи шӯрест, ки дар даври Қамар мебинам,
Ҳама офоқ пур аз фитнаву шар мебинам.
Ҳеҷ меҳре на бародар ба бародар дорад,
Ҳеҷ шафқат на падарро ба писар мебинам.
Духтаронро ҳама ҷанг асту ҷадал бо модар,
Писаронро ҳама бадхоҳи падар мебинам.
Аблаҳонро ҳама шарбат зи гулобу қанд аст,
Қути доно ҳама аз хуни ҷигар мебинам.
Аспи тозӣ шуда маҷруҳ [ба] зери полон,
Тавқи заррин ҳама бар гардани хар мебинам.
Мардумон рӯйи беҳӣ металабанд аз айём,
Мушкил ин аст, ки ҳар рӯз батар мебинам.
Панди Ҳофиз шунав, эй хоҷа, бирав некӣ кун,
З-онки ин панд беҳ аз ганҷу гуҳар мебинам.
Ғазал бо матлаи “Баъд аз ин ҳаргиз набинад ҳеҷ майхори дигар...” ҳамагӣ панҷ байт дорад:
Баъд аз ин ҳаргиз набинад ҳеҷ майхори дигар,
Ҳамчу ман майхораву мисли ту хуммори дигар.
Соқие дорем чандоне ки май аз дасти вай,
Мехурему боз мегӯяд, ки як бори дигар.
Хирқаи пашмина мепӯшему бифрӯшем зуҳд,
Аз сари кӯйи ту мепӯшем зунноре дигар.
Кор агар ин аст, к-ин мастӣ, азизон мекунанд,
Пас намедонем мо ҷуз ошиқӣ кори дигар.
Ҳурмати дастори Ҳофизро бидор, эй майфурӯш,
К-ӯ ҷуз ин куҳна надорад ҳеҷ дастори дигар.
Дар мисраи шашуми ғазали мавриди назар эҳтимол бо саҳви қалами нусханавис калимаи “мебандем” – “мепӯшем” сабт шудааст, зеро зуннор ба маънии ришта ё камарбандест, ки масеҳиён ва зардуштиён онро ба миён мебанданд.
Ба андешаи мо, маъруфияти зиёди ин се ғазал дар байни мардуми мо шояд бастагӣ ба он дорад, ки шуруъ аз асрҳои миёна то ибтидои садаи бист сокинони Осиёи Миёна ба нусхаҳои Ҳинд дастрасии бештар доштанд. Илова бар ин, аксари котибону нусханависони Ҳинд ҳам касоне будаанд, ки аз ҷавру бедоди замон ба хотири рӯзгори орому осуда аз сарзамини аҷдодии мо ба Ҳиндустон паноҳ овардаанд ва ҳатто дар нусхаҳои китобати онҳо шеваи баён ва талаффузи тоҷикон риоя шудааст (масалан, дар нусхаи мазкур бо таваҷҷуҳ ба шеваи баёни тоҷикӣ калимаи “ҳеч” ба гунаи “ҳеҷ” корбаст шудааст).
Албатта, дар бобати комилан ба Хоҷа мансуб донистани ин се ғазал ҳанӯз ҷойи баҳс боқист, вале дар хусуси шуҳрату маҳбубияти ин ғазалҳо дар байни тоҷикони Осиёи Миёна ва вожаи фарорӯдии “секинак” ба маънии “оҳистакак” ё “оҳиста-оҳиста” будани радифи ғазали якум шакку шубҳа вуҷуд надорад.
Ҳамчунин дар робита ба маҳбубияти сурудаҳои Ҳофиз дар байни тоҷикони Осиёи Миёна бояд таъкид кард, ки баъзеи онҳо ба ганҷинаи мусиқии миллии мо – “Шашмақом” ворид шудаанд ва то ба имрӯз аз тарафи мақомсароён суруда мешаванд.
Масалан, ғазали “Сабо зи манзили ҷонон гузар дареғ мадор...”, матни “Насри уззол”, сурудаи “Ки Ҳофиз чу мастона созад суруд...” матни супориши аввалини “Насри уззол”-и шуъбаи “Уззол” ва сурудаи “Муғаннӣ куҷоӣ, ки вақти гул аст...” матни “Соқиномаи муғулчаи бузрук”-и мақоми аввали “Шашмақом” – “Бузрук”-ро ташкил медиҳанд.
Ғазали “Соқӣ ба нури бода барафрӯз ҷоми мо...” дар ҳавои “Сарахбори рост”, ғазали “Агар он турки шерозӣ ба даст орад дили моро...” дар ҳавои “Насри ушшоқ”-и шуъбаи “Ушшоқ”, ғазали “Сабо ба лутф бигӯ он ғизоли раъноро...” дар ҳавои “Наврӯзи сабо”, рубоии “Рӯзе, ки фироқ аз ту дурам созад...” дар ҳавои “Талқинчаи сабо”, ғазали “Соқӣ биёр бода, ки омад замони гул” дар ҳавои “Талқинчаи савти ушшоқ”, ғазали “Сабо вақти саҳар бӯе зи зулфи ёр меовард...” дар ҳавои “Савти сабо”-и шуъбаи “Сабо” ва сурудаи “Муғаннӣ, навои тараб соз кун...” дар ҳавои “Соқиномаи савти наво” суруда мешаванд, ки ба мақоми дувуми “Шашмақом” – “Рост” иртибот доранд.
Рубоии “Дар сунбулаш овехтам аз рӯйи ниёз...” матни таронаи яки “Талқини баёт”-и шуъбаи “Баёт”, ғазали “Ҳумои авҷи саодат ба доми мо афтад...” матни “Орази наво”, сурудаи “Шаби суҳбат ғанимат дон, ки баъд аз рӯзгори мо...” матни таронаи дуи “Орази наво”, ғазали “Эй офтоб, ойинадори ҷамоли ту...” матни “Талқинчаи савти наво”, ғазали “Чун шавам хоки раҳаш доман бияфшонад зи ман...” матни “Қашқарчаи савти наво”, сурудаи “Муғаннӣ куҷоӣ, ки вақти гул аст...” матни “Соқиномаи савти наво”, ғазали “Тоби бунафша медиҳад турраи мушксои ту...” матни “Уфари савти наво” ва сурудаи “Биё соқӣ аз май надорам гузир...” матни “Соқиномаи муғулчаи наво”-ро аз мақоми севуми “Шашмақом” – “Наво” ташкил медиҳанд.
Ғазали “Дарахти дӯстӣ биншон, ки коми дил ба бор орад...” матни таронаи дуи “Орази дугоҳ”, сурудаи “Биё, соқӣ, акнун ки шуд чун биҳишт...” матни “Соқиномаи савти калон” ва сурудаи “Биё, соқӣ, он роҳи райҳоннасим...” матни “Соқиномаи муғулчаи дугоҳ” аз мақоми чорум – “Дугоҳ” мебошанд.
Ғазали “Ба чашм кардаам абруи моҳсимое...” матни “Сарахбори сегоҳ” ва ғазали “Равоқи манзари чашми ман ошёнаи туст...” матни “Насри сегоҳ”-ро аз мақоми панҷум – “Сегоҳ” ташкил медиҳанд.
Ғазали “Ман тарки ишқбозию соғар намекунам...” дар ҳавои “Савти гиря” ва ғазали “Дилбари ҷонони ман, бурда дилу ҷони ман...” дар ҳавои таронаи шаши “Сарахбори Ироқ” суруда мешаванд ва ин ҳар ду наво аз мақоми шашум – “Ироқ” мебошанд.
Дар робита ба берун мондан ва роҳ наёфтани баъзе сурудаҳои Ҳофиз дар китобҳои банашррасида ҳамчунин бояд ёдовар шуд, ки ин воқеиятро донишманди маъруф, узви вобастаи АИ ИҶШС Е.Э. Бертелс ҳам ба мушоҳида гирифта, дар ин бобат навишта буд: “Шеърҳои Ҳофиз, ки дар шуъбаҳои ҷудогонаи “Шашмақом” истифода бурда мешаванд, ба ин муаллиф тааллуқ дошта бошанд ҳам, ба нашри танқидии лирикаи ӯ баъзан мувофиқат намекунанд”.
Дар маҷмуъ, Хоҷа Ҳофиз аз маҳбубтарин шоирони миллии мост, ки доманаи шукӯҳу шуҳрати сурудаҳои дилпазираш аз дирӯз ба имрӯз кашида мешавад ва аз имрӯз ба фардо ва фардоҳои дур идома пайдо хоҳад кард.
Ҳасани СУЛТОН, узви вобастаи АМИТ
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
