9-уми май ҳамчун Рӯзи Ғалаба бар фашизм дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941–1945) дар таърихи инсоният бо ҳарфҳои заррин сабт гардидааст. Ин рӯз на танҳо як ҷашни таърихист, балки рамзи фидокорӣ, иродаи қавӣ ва дӯстдории Ватан мебошад. Барои тамоми мардумони Иттиҳоди Шӯравии собиқ ва махсусан барои мардуми Тоҷикистон, ин рӯз азиз ва муқаддас аст.

Ҷанги Бузурги Ватанӣ ва саҳми тоҷикон

Дар солҳои ҷанг зиёда аз 300 ҳазор нафар аз Тоҷикистон ба сафи Қувваҳои Мусаллаҳ сафарбар шуда, дар ҷабҳаҳои муҳими ҷанг корнамоиҳо нишон доданд. Ҳазорон нафар дар муҳорибаҳои ҳалкунанда ба шаҳодат расиданд ва ё ҷароҳатҳои вазнин бардоштанд.

Мардуми тоҷик дар паси ҷабҳа низ бо тамоми нерӯ заҳмат кашида, фронтро бо ғизо, либос ва дигар лавозимот таъмин намуданд. Кӯмакҳои моддӣ ва маънавии мардуми Тоҷикистон саҳми муҳимеро дар дастгирии қувваҳои мусаллаҳ бозиданд.

Қаҳрамонони ҷанг аз Тоҷикистон

Садҳо нафар аз иштирокчиёни ҷанг бо мукофотҳои баланди ҳарбӣ қадршиносӣ гардидаанд. Шахсиятҳое чун Исмоил Ҳамзаалиев, Назаршо Додхудоев, Тоҳир Раҳимов, Султонназар Раҳимов ва дигарон бо ҷасорати худ номи миллати тоҷикро дар саҳифаҳои таърих бо ифтихор сабт намуданд.

Нақши Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар гиромидошти Рӯзи Ғалаба

Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ҳамеша ба ёдоварӣ ва гиромидошти заҳмату фидокории иштирокчиёни Ҷанги Бузурги Ватанӣ аҳамияти ҷиддӣ медиҳанд. Бо ташаббус ва роҳбарии бевоситаи Сарвари давлат дар тамоми кишвар ободу навсозӣ шудани ёдгориҳо, қабули қонунҳо ва барномаҳо барои дастгирии собиқадорон, ҳамчунин созмон додани тантанаҳои расмии давлатӣ дар сатҳи олӣ амалӣ мегардад.

Ҳар сол, Пешвои миллат дар вохӯриҳо бо собиқадорон иброз медоранд, ки:

«Шуҷоату қаҳрамонии собиқадорони ҷанг ва меҳнат намунаи равшани ватандӯстӣ ва мардонагии халқамон буда, барои насли нав сабақи бузург мебошад.» Пешвои миллат бо сиёсати хирадмандонаи худ ҳамеша таъкид мекунанд, ки сулҳ — ганҷест, ки бояд ҳифз ва пос дошта шавад. Ҷашни Рӯзи Ғалаба барои миллат воситаи муҳими таҳкими ҳисси ватандӯстӣ, ягонагӣ ва арҷгузорӣ ба таърихи пуршарафи халқ мебошад.

Арҷгузорӣ ба гузашта, сабақ ба имрӯза Имрӯз дар саросари Тоҷикистон намоишгоҳҳо, вохӯриҳо бо собиқадорон, чорабиниҳои фарҳангӣ ва маросими гулчанбаргузорӣ баргузор мешаванд. Ҳамаи ин ҷанбаҳо, бо дастгирии Пешвои миллат, фазои ваҳдату худшиносӣ ва сулҳпарвариро дар ҷомеа таҳким мебахшанд.

Хулоса

Рӯзи Ғалаба на танҳо хотира аз як рӯйдоди таърихист, балки ҷашни ягонагии наслҳо, сабақи ватандӯстӣ ва рамзи сулҳи пойдор мебошад. Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, бо сиёсати оқилона ва эҳтиром ба таърих, ин рӯҳияи ватандӯстиро дар дили ҳар як шаҳрванд бедор нигоҳ медоранд.

Султонов Ҷасурбек Давлатбоевич - магистранти курси 1-уми ихтисоси идоракунии давлатӣ - и Институти иқтисодиёт ва демографияи Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

(дар ҳошияи 80-умин солгарди Ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ)

Чун дар арафаи 80-умин солгарди пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ қарор дорем, сараввал тамоми ҳамватанон ва кулли ҳаводорони сулҳу суботи ҷамъиятиро ба ифтихори ин рухдоди муҳимми таърихӣ табрику шодбош намуда, умед мекунем, ки парчами сулҳу салоҳи пойдор дар сайёраи инсонӣ барафрохта гардида, дар ҳамкорию ҳамбастагии умумӣ башар аз мусибати ҷангӣ наҷот ёбад.

Мусалламан, сиёсатҳои худкомаву худхоҳ тайи таърихи инсонӣ мардумро ба гурӯҳҳо, мазоҳибу равияҳои мухталиф ҷудо намуда, тухми нобоварию нифоқро байни онҳо коштанд ва дасисакорӣ ва найранги сиёсӣ то имрӯз мавриди корбурди сиёсатмадорони навин қарор гирифта истодааст. Мардум, ки аз моҳияту табиати ин ақаллиятҳои сиёсию динӣ огоҳ нест, ногузир ба доми фиреби идеологияи онҳо меафтад ва дар натиҷа, низоъҳои тӯлонӣ ва ҷангҳои хунин дар сатҳи ҷаҳонӣ сурат мегиранд, ки бевосита ё бавосита манфиатҳои гурӯҳҳо ё ба истилоҳ тоталитарҳоро бароварда месозанд. Таъкид намудан бамаврид аст, ки ҳукуматҳои худкомаи асри бист боиси сар задани ду ҷанги ҷаҳонӣ шуданд, ки дар натиҷа ҷони миллионҳо аз даст рафта, ҳазорон нафар ба вартаи фақру ноумедӣ афтиданд (таваҷҷуҳ шавад ба китоби: Арент Ҳ. Тоталитаризм. Тарҷумаи Муҳсин Салосӣ. Теҳрон: Созмони интишороти «Ҷовидон», 1366. -С. 6-7).

Чун дар мавриди ҷангу даргирӣ таваққуф кардем, ногузир аз шарҳу тавзеҳи вожа ва мафҳуми “ҷанг” шуруъ мекунем. Вожаи “ҷанг” маънои набард, пайкор, разм (ниг.: Соатчӣ М. Фарҳанги донишгоҳӣ. -Ҷилди аввал. -Теҳрон, 1371. -С. 496), ҷидолу қитол, корзор, ситеза, ҳарб (ниг.: Гастон Б. Ҷомеашиносии ҷанг. -Теҳрон, 1368. –С.1)-ро дошта, ҳамчун истилоҳи илмӣ дар шакли “полемология” (аз вожаи юнонии полемос - ҷанг ва логос - илм), яъне ҷангшиносӣ истеъмол мешавад. Ин калима (полемологияро)-ро нахустин маротиба соли 1946 донишманди урупоӣ Б. Гастон дар китоби “Сад миллион барда” пешниҳод намудааст (ниг.: Гастон Б. Ҷомеашиносии ҷанг. Теҳрон, 1368. -С.1).

Донишмандони улуми ҷомеашиносӣ шаклҳо, ғалатҳо, натоиҷ ва амалкардҳои ҷангро бо унвони як падидаи иҷтимоӣ мавриди баррасӣ қарор додаанд. Ин аст, ки донишмандон ба ҷанг зиёда аз сад таъриф пешниҳод намудаанд. Агар гурӯҳе онро, ҷадале мусаллаҳона байни давлатҳо, ки дар куллияи равобити сулҳомез муаллақ шуда бошад… амале зӯрмандона ҷиҳати иҷбори душман ба анҷоми хости тараф, қаламдод карда бошанд (ниг.: Масоилӣ М. Арфаӣ О. Ҷанг ва сулҳ. -Теҳрон, 1371, -С. 4-6), иддае дигар ҷангро нерумандтарин ва муассиртарин шакли тамоси тамаддунҳо… навъе таҳаввули шитобон дар таърихи зиндагии инсонӣ таъриф додаанд (ниг.: Гастон Б. Ҷомеашиносии ҷанг. -Теҳрон, 1368. -С. 2).

Дар адабиёт ва эҷодиёти шифоҳии тақрибан тамоми мардуми дунё ҷанг, хунрезӣ ва қатлу ғорат аз ҷумлаи махуфтарин ва палидтарин балоҳои мумкин дар радифи зилзила, сел, тоун, вабо, қаҳтӣ ва билохира тирагӣ ва ғалабаи Шайтону Аҳриман маҳсуб шуда (ниг.: Таҳлиле бар ҷанги таҳмилии режими Ироқ алайҳи Ҷумҳурии исломии Эрон. -Ҷилди дуввум. -Теҳрон, 1367. -С. 1), харобкунандаи ҳар чизи зебо ва сарчашмаи ҳар бадию зиштӣ муаррифӣ шудааст. Андешаи сулҳи абадӣ ва оштии ҷовидонӣ аз дергоҳ -- аз бомдоди фарҳанги башарӣ мардумро шефтаи худ гардонида, маҳз дар партави ин андеша, фалсафаи тӯда ё омма созмон дода шудааст (ниг.: Нахҷувон А. Ҷанг. -Теҳрон, 1317. -С.5).

Адешаи ҷанг дар се давраи ташаккули тафаккури инсонӣ: асотирӣ, мазҳабӣ ва фалсафӣ таҳаввул пазируфтааст. Дар асотир қаҳрамонону паҳлавонон ба хотири озодию адолат меҷанганд (ниг.: Гастон Б. Ҷомеашиносии ҷанг. -Теҳрон, 1368. -С. 5-8) дар афкори мазҳабӣ (динӣ) ҷанг бо фармон ва машияти Худо ҳақиқат пайдо мекунад (ниг.: Гастон Б. Ҷомеашиносии ҷанг. -С. 9-12) ва дар андешаи фалсафӣ ҷанг бо қотеътарин ваҷҳу далел маҳкум карда мешавад.

Мунтаҳо, ҷанг дар ҳама ҳолат, мусибати инсонӣ маҳсуб меёбад ва дар баробари он, фарҳангу тамаддун бояд ҷангу низоъро маҳдуд кунад. Дар давоми садаи бистум қатлу куштор ва истибдоду муҷозоти одамӣ ба дараҷае афзуд, ки барои ифодаи онҳо вожаю истилоҳоти нав сохтанд. Истилоҳи “генотсид” (соли 1944 сохта шуд ва дар гардиши фикрию сиёсӣ қарор гирифт) ба маънои маҳвсозии насли одамӣ мавриди истифодаи фаровон қарор гирифт (нигаред: Состояние мира 1999. Москва: Издательство “Весь мир”, 2000. -С. 224). Худхоҳию худкомагии ҳукуматдорони ҷаҳонӣ боиси аз байн рафтани ҳаёти мардумони зиёди сайёраи инсонӣ гардид. Ҷанги Якуми Ҷаҳон (солҳои 1914-1918) 26 миллион ва Ҷанги Дуюми Ҷаҳон (солҳои 1939-1945) 53 миллиону 547 ҳазор куштаро ба бор овард. Тибқи омори расмӣ, агар дар Ҷанги Якуми Ҷаҳон 50 дар сади аҳолии осоиштаи мамолики ба ҷанг даргир ҳалок шуда бошад, дар ҷараёни Ҷанги Дуюми Ҷаҳон ин рақам ба 60 дар сад мерасад (ниг.: Состояние мира 1999. Москва: Издательство “Весь мир”, 2000. -С. 225). Ба сухани дигар, дар ҷараёни ҷанҳои якуму дуюми ҷаҳонӣ аҳолии ғайринизомӣ низ сахт талаф ёфтааст. Омори расмӣ шоҳиди 54 миллион куштаи Ҷанги Дуюми Ҷаҳон дар ҷабаҳот мебошад (ниг.: Состояние мира 1999. Москва: Издательство “Весь мир”, 2000. -С. 226). Акнун таваҷҷуҳ намоед, ки чӣ қадар мардуми бегуноҳ қурбони хоҳишу ҳавасҳои бемаънии ҷангҷӯёну фитнагарон гардидаанд ва ин раванд баъди ду ҷанги ҷаҳонӣ дар байни абарқудратон идома ёфта, то имрӯз домани аҳолии осоиштаи баъзе мамолики сайёраро сар надода истодааст.

Таърих муқовиматҳои шадиди мардуми моро ба муқобили истилогарони мустабид дар ҳамаи давру замонҳо хуб дар ёд дорад. Мардуми тоҷик, новобаста ба шароити сангини иҷтимоию сиёсӣ алайҳи истилогарони Мақдунӣ, арабӣ, туркию муғулӣ таҳти сарварии Спитамон, Муқаннаъ, Маҳмуди Торобӣ, Мавлонзода ва дигар фарзандони далеру шуҷоъ ва баору номус шадидан муқовимат карда, дар майдонҳои набард барои ҳифзи Меҳан ҷоннисорӣ намудааст. Мардум, Ватан ва миллат номи он мардони ҷасурро дар қалбаш абадан нигоҳ дошта, хотираи неки ононро абадан пос медорад.

Вақте ки Ватан дар хатар аст, мардони шуҷои миллат ҷон дар каф барои дифои он бармехезанд ва ҷангу пархош алайҳи золимону мустабидони хориҷӣ ба ғояи мутамаркази ҳаёти сиёсии онҳо табдил меёбад. Беҳуда нест, ки меҳри Ватанро бо меҳри Модар – офарандаи ҳаёти инсонӣ тавъам медонанд ва айният медиҳанд.

Асри бистум дар худ ду ҷанги бузурги ҷаҳониро ғунҷоиш дод, ки ба бадбахтии мардуми манотиқи мухталифи сайёраи мо боис гардид.Ҷанги якуми ҷаҳон, ки солҳои 1914-1918 байни гурӯҳи давлатҳои аврупойӣ сурат гирифт, фақру бенавоӣ ва ноамнию бесуботиро дар ҷаҳони онвақта мутаҳаммил сохта, роҳи саодату хушбахтии мардумро муддатҳои тӯлонӣ барбаст. Дар натиҷа, ҷомеаҳои ҷангзада ба дардҳои ногувори равонӣ, уқдаҳои ботинӣ ва фишору тазйиқҳои иҷтимоию сиёсӣ гирифтор шуда, дар ҳолати дилшикастагӣ, худбохтагӣ ва навмедию нобоварӣ ба сар бурданд.

Мусаллам аст, ки ҷангҳои ҷаҳонии дар асри бистум ба вуқуъ- пайваста дастовардҳои моддию маънавии башарро зери хатар қарор дода, вазъияти амниятии манотиқи гуногуни ҷаҳонро хавфнок сохта, фақру бенавойӣ ва қатлу ғорат ҷомеаи ҷаҳониро таҳдид кард.

Ҳамин гуна беморию ранҷурӣ ва фақру бенавойиро садҳо карат зиёдтар Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ (солҳои 1939 – 1945 ) ба мардуми сайёра «эҳдо» намуд. Муҳимтар аз ҳама, бар асари ин ҷанги мудҳиш ҷони миллионҳо нафар одамони сайёра ба коми нестию нобудӣ афтида, миллионҳо кӯдакони оилаю хонаводаҳо заҳри ятимию бекасиро маҷбуран ва ғайриихтиёр чашидаанд. Аз ин дида мусибате сахттар барои насли инсонӣ набуда ва нест.

Аз батни Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ, Ҷанги Бузурги Ватанӣ (солҳои 1941 – 1945) тавлид ёфт, ки барои манотиқи дар ин ҷанг шомилбуда асароти сахт гузошт. Ҷанги Бузурги Ватанӣ, ки бо ҳуҷуми аҳдшиканонаи Олмони гитлерӣ бар хоки Иттиҳоди Шӯравӣ оғоз ёфт, ҳудуди панҷ сол амну суботи ҷомеаи онвақтаи Иттиҳоди Шӯравии нав аз кашмакашҳои дохиливу хориҷӣ халосёфтаро, ки Тоҷикистони азизи мо як ҷузъи он маҳсуб мешуд, халалдор сохт.

Пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ бар фашизми олмонӣ салтанати истилогунаро қариб дар тамоми ҷаҳон барканда сохта, роҳи тараққиёти минбаъдаи бисёр мамолики таҳти тасарруфи мустабидони берунӣ қарордоштаро муайян кард. Ғалабаи Иттиҳоди Шӯравӣ бар олмони гитлерӣ ғалаба ва пирӯзии адолат бар разолат, рӯшанӣ бар торикӣ, хайр бар шар, некӣ бар бадӣ, ақл бар ҷаҳл, меҳру вафо бар ҷабру ҷафо, покӣ бар палидӣ ва дар маҷмӯъ ҳастӣ бар нестӣ мебошад. Дар ғалаба бар фашизми гитлерӣ, ки бар ивази хуни миллионҳо сарсупурдагони Ватан ба даст омадааст, тамоми мардуми Шӯравӣ, аз ҷумла намояндагони Тоҷикистон низ саҳм доранд.

Дифоъ аз Ватан ва ҷанг ба хотири ба вартаи асорат науфтодани мардуми Шӯравӣ, ки онро ҷиддитарин хатар – фашизми олмонӣ таҳдид мекард, ба қарз, фарз ва амри виҷдони ҳар як шаҳрванди солимақли Иттиҳоди Шӯравӣ табдил ёфт.

Даъвати роҳбарияти давлати Шуравӣ ба ҷанг барои аз хоки Ватан рондани истилогарони олмонӣ дар Ҷумҳурии Шуравии Сотсиалистии Тоҷикистон низ ҳамаҷониба дастгирӣ ёфт ва дар кӯтоҳтарин муҳлат мардуми манотиқи гуногуни Ҷумҳурии Тоҷикистон ихтиёран ба ҷанг сафарбар шуданд. Шиорҳои асосӣ ва саросарӣ дар он замон “Ҳама ба фронт, ба ҳифзи Модар – Ватан”, “Ватан -- Модар даъват мекунад” буданд. Ин шиорҳои аз назари сиёсию иҷтимоӣ дархур тавонистанд, ки дар миқёси табақаҳои мухталифи ҷомеаи Шуравӣ, минҷумла мардуми заҳматқарини Тоҷикистон оташу қаҳру ғазаби мрдумро бар зидди истилогарони олмонӣ афзун созанд ва раванди муборизаҳои адолатхоҳонаро вусъати тоза бахшанд. Дар маҷмуъ, дар муҳорибаҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ беш аз 260 ҳазор нафар фиристодагони Тоҷикистон иштирок намуда, фидокорию ҷонбозиҳо кардаанд. Бад-ин тартиб, фиристодагони Тоҷикистон барои дифои Ватан ва шарафу номуси мардуми худ дар сангарҳо далерона мубориза бурда, содиқона корнамоиҳо нишон дода, зиёда аз 92 ҳазор нафарашон дар майдонҳои набард ҳалок шуданд. Ба нишони қадрдонии далерию қаҳрамонӣ 54 нафар ҳамватанони мо ба унвони олии ифтихории Ватан -- Қаҳрамони Иттифоқи Шуравӣ, 21 нафар бо ҳар се дараҷаи ордени “Шараф” ва зиёда аз 60 ҳазор нафар бо ордену медалҳо сарфароз шуданд. Ҳамчунин, дар ҷабҳаву сангарҳо шоиру нависандагону олимони тоҷик бо шумули Ҳабиб Юсуфӣ, Лутфулло Бузургзода, Абдушукур Пирмуҳамадзода ҳам бо силоҳ ва ҳам бо қалам зидди душман мубориза бурдаанд. Устод Садриддин Айнӣ бо мақолаҳои публитсистии худ нақшҳои зишти фашизмро ошкор сохта, дар мисоли қаҳрамонони халқи тоҷик эҳсоси ватандӯстӣ ва озодихоҳии мардумро бедор мекард. Нависандаи ҷанговар Фотеҳ Ниёзӣ бошад, маҷмуи ҳикояҳои ҷанггиашро таҳти унвони “Интиқоми тоҷикон” таълиф кард, ки дар он замон минҳайси силоҳи маънавӣ ҷиҳати боло бурдани сатҳи ифтихороти миллию меҳанӣ хидмат намудаанд. Асарҳои ба замони ҷанг ихтисосёфтани устод Айнӣ, устод Лоҳутӣ, Фотеҳ Ниёзӣ ва дигар адибону шоирони миллӣ, ки саршори ғояҳои ватандӯстию ифтихорофаринианд, на танҳо имрӯз, балки дар оянда низ барои боло бурдани сатҳи ҳувиятию ватанпарастии наслҳои ояндасози Тоҷикистони соҳибистиқлол хидмат хоҳанд кард.

Дар зимн, шароити муосири сиёсӣ ва геосиёсӣ бисёр нигароникунанда аст: қудратҳои минтақавӣ ва ҷаҳонӣ барои бароварда сохтани ниёзҳои сиёсӣ, молиявӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ, мафкуравӣ-идеологӣ миёни мамолики камзарфият ҷангу низоъ ва даргириҳоро дар ар шакле пиёда месозанд. Бинобар ин, ниҳоят ҳушёр бояд буд, то мавриди истифодаи қудратҳои минтақавӣ ва ҷаҳонӣ қарор нагирем ва дар баробари ҷангу низоъҳо истодагарӣ карда тавонем. Ба сухани дигар, барои он ки сулҳу амният бар ҷангу мунозаат пирӯз гардад, моро зарур аст, ки ҳар чӣ зиёдтар ба илму фарҳанг рӯ биёварем ва дар пайи оштӣ додани зидҳо бошем, гузашта аз ин, маъно ва ҳадафи зиндагиро дар оштии зидҳо донем. Ба қавли Мавлоно Ҷалолуддини Балхӣ:

Зиндагонӣ оштии зидҳост,

Марги он андар дарунаш ҷангҳост.

Ҳаштодумин солгарди пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ муборак, ҳамватанони гиромӣ!

Дар охир, пораи манзумеро, ки ба муносибати 80-умин солгарди пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ иншо шудааст, чун табрикоту таманниёти ҷашнӣ манзуратон месозем.

Ба рағми ҷанг карда сулҳро парчам

(Ба ифтихори ҳаштодумин солгарди ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ)

Расо ҳаштод соли пеш бар рағми бадомӯзӣ,

Ҷавомардони Меҳан бо худафрӯзӣ,

Далерони Ватан бо хештансӯзӣ,

Раҳониданд мардум аз сияҳрӯзӣ,

Расониданд моро то ба пирӯзӣ,

Ба хушҳолии имрӯзӣ!

Ту медонӣ, ки насли поки он даврон,

Тамоми так-таки афроди бовиҷдон,

Шикастандӣ аду бо дасту бо дандон,

Барои дӯстию сулҳи бепоён,

Бикардандӣ барои бахти фарзандон,

Ҳазорон хешро қурбон!

Харобӣ оварад ҳар ҷанг бар олам,

Мусибатҳо биёрад бар сари одам,

Биафзояд ҳамеша гиряву мотам,

Бидода мардумӣ дастобадасти ҳам,

Ба рағми ҷанг карда сулҳро парчам,

Ки созад олами беғам!

Биё, ҷамъ оварем аҳли азизонро,

Рафиқони шафиқу сулҳхоҳонро,

Кунем ифшо фиреби ҷангҷӯёнро,

Шунав, хуш муждаи уммедворонро,

Паёми ростини растагоронро,

Садои насли инсонро!

Пас, оре, ҳар Ватан обод бояд кард,

Суруди сулҳро эҷод бояд кард,

Талош андар раҳи имдод бояд кард,

Ки ҳар як қаҳрамонро ёд бояд кард,

Ба рӯзи ҷашн дилҳо шод бояд кард,

Муборакбод бояд кард!

80-умин солгарди Пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ муборак!

Нозим Нурзода - Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941–1945) яке аз мудҳиштарин ва сахтарин ҷангҳо дар таърихи инсоният буд. Дар ин ҷанг беш аз 27 миллион нафар шаҳрвандони Иттиҳоди Шӯравӣ аз ҷумла ҳазорон нафар мардуми тоҷик, ки бо фидокорӣ ва садоқат барои ҳифзи Ватан мубориза бурданд ҷони худро аз даст доданд.

Зиёда аз 300 ҳазор нафар мардони тоҷик, занон, ҷавонон ва бонувони ҷавон ба фронт рафта буданд, ки бисёре аз онҳо қаҳрамонона ҷон бохтанд. Шахсиятҳое чун Неъмат Қарабаев, Сафар Амиршоев, ва дигарон на танҳо бо сухан, балки бо амал низ ба мардум руҳу илҳом мебахшиданд.

Ҷанги Бузурги Ватанӣ, ходисаи ҷамъиятӣ, бо роҳи зури давом додани сиёсат буда, мазмуни онро муборизаи муташаккилонаи мусаллаҳона ташкил медиҳад. Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941-1945), ҷанги одилонаю озодихохонаи халқи собиқ Шӯравӣ барои озодӣ ва ҳимояи Ватан алайҳи фашизм буд. Роҳбарони сиёсии Олмон бо иттифоқчиёнашон Италия, Венгрия, Финляндия, Руминия, Испания 110 дивизияро зидди Иттиҳоди ҷамоҳири шӯравии сотсиалистӣ (ИҶШС) ба ҷанг сафарбар намуданд. Мақсади истилогарон дар муддати кутоҳ несту нобуд кардани Артиши Сурх ва шикаст додани Иттиҳоди ҷамоҳири шӯравии сотсиалистӣ буд.

Новобаста аз омодагии амиқ ва бартарӣ аз ҳисоби дороии техникаи ҷангӣ ба мардуми шарафманд ва бо нангу номуси Иттиҳоди Шӯравӣ муяссар шуд, ки зафар ёбад. Халқи Иттиҳоди Шӯравӣ дар ҳама самтҳои асосии амалиети ҷангӣ: Ленинград, Москва, Сталинград, Курск, Днепр ва ғайра бо курбонии зиёд муқобили душман истодагарӣ намуда, қушунҳои фашистиро маҳв месохт. Неруи тавоноии мардум руҳи «шикастнопазирии» душманро шикаст. 8 майи соли 1945 Олмони Фашистӣ ба ҳуҷҷати таслимшавӣ имзо гузошт. 9 май Рузи иди Ғалаба эълон гардида, анъанаи таърихӣ гардид. Дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941-1945) 27 миллион мардуми шӯравӣ ҳалок шудааст, зиёда аз 1700 шаҳрҳо вайрон карда шуданд, миллионҳо бе хонаву хоҷагидорӣ монданд.

Рӯзи Ғалаба ба мо ёдрас мекунад, ки сулҳ чизи арзишманд аст, ва онро бояд пос дошт. Ин рӯз ба насли ҷавон имконият медиҳад, ки қаҳрамонии падару бобоёни худро фаромӯш накунанд ва аз таърихи гузашта сабақ гиранд. Имрӯз, вақте ки дар ҷаҳон боз хатари ҷанг ва низоъҳо зиёд шудаанд, мо бояд ҳамеша барои сулҳ талош варзем, ва дар дили худ эҳтиром ба онҳое дошта бошем, ки барои осоиштагии мо ҷони худро қурбон карданд.

Рӯзи Ғалаба на танҳо ҷашн аст, балки рӯзи андеша, ёдоварӣ ва миннатдорӣ аст. Моро зарур аст, ки бо ваҳдат, дӯстӣ ва эҳтиром ба таърих зиндагӣ кунем, то сулҳу суботро барои наслҳои оянда нигоҳ дорем 80 солаги Ғалаба муборак бошад.

Акрамзода Рустами Ҷурахон – Котиби илмии МД Маркази таҳқиқоти технологияҳои инноватсионии Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

Имсол 9-уми май дар кишвари азизамон 80-солагии пирӯзии мардуми шӯравӣ бар Олмон ва ҳампаймонҳои он ҷашн гирифта мешавад. Падарон, бобою бобокалонҳо барои ояндаи мо, сулҳи рӯи замин мубориза бурданд. Вазифаи мо гиромидошти хотираи онҳо, қадрдонии ҳар рӯзест, ки дар Тоҷикистони озоду офтобӣ дар зери осмони ором мегузарад.

Рӯзи Ғалаба барои тамоми мардуми сайёра, аз ҷумла халқи Тоҷикистон санаи бисёр муҳим ва воқеан тақдирсозу таърихӣ мебошад.

Дар оғози майи соли 1945, пас аз солҳо ҷанги хунинву вазнин, неруҳои Иттиҳоди Шӯравӣ ва Иттиҳоди Муттаҳидони хонаводагӣ ба як натиҷаи ниҳоӣ расиданд: 8 май дар Ғарб ва 9 май ба вақти Маскав актҳои таслимшавии нерӯҳои фашистӣ имзо шуданд. Ин рӯйдод дар шаҳри Реимс ва Берлин ба тасмими қатъие оварда расонд, ки фишори ҷангӣ аз нерӯҳои фашистӣ бардошта шавад. Сипас, дар 24 июни ҳамон сол аввалин паради Ғалаба дар Қизил Майдони Маскав баргузор шуд, ки баъдҳо 9 май ҳамчун иди расмӣ таҷлил гардид.

Рӯзи 9-уми май дар Тоҷикистон на танҳо рӯзе барои гиромидошти гузашта, балки ибрат барои оянда аст. Он ба мо хотиррасон мекунад, ки сулҳу ваҳдат дар меҳвари зиндагӣ қарор дошта, ёдоварӣ аз қурбониҳои шаҳидон ва арҷгузорӣ ба устувории миллати тоҷик бояд ҳамеша дар авлавият бошад. Ин рӯз барои ҳар касе, ки озодӣ ва инсондӯстиро арзишманд шуморад, рӯзи фаромӯшнопок аст.

Дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар радифи шаҳрвандони 15 кишвари иттифоқии собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ аз Тоҷикистон 250 ҳазор сокинони ин мамлакати офтобӣ ихтиёрӣ ба фронт рафта, барои таъмини Ғалаба ба фишизми гитлерӣ ҷонбозиҳо намудаанд. Аз ин миқдор беш аз 90 ҳазор нафарашон ҷони худро аз даст дода, барои диловариҳои беназир 54 нафар фиристодагони Тоҷикистон ба унвони олии Қаҳрамони Иттиҳоди Шӯравӣ сарфароз гардонида шуданд. Зиёда аз 20 ҳазор ҷанговарони тоҷик сазовори ордену медалҳо гардиданд.

Воқеан, эҳсоси ватандӯстӣ ва мушкилнописандии фарзандони барӯманд ва ватандӯсти миллатамон буд, ки имрӯз бароямон намунаи ибрат ва сабақ аст ва мо истиқлоли давлати худро таҳким бахшида, созандагиву бунёдкорӣ ва ободии Тоҷикистони азизро ҳадафи хеш қарор додаем.

Рӯзи Ғалаба барои ҷавонон ва наслҳои имрӯза ҳамчун мактаби ватанпарастӣ, матонат ва ватандӯстӣ хизмат мекунад. Мо бояд дар хотир дошта бошем, ки сулҳу оромӣ ва суботи сиёсӣ осон ба даст наомадааст. Он натиҷаи ҷоннисорӣ, заҳмат ва муттаҳидии миллатҳост.

Бинобар ин, арҷ гузоштан ба ин санаи бузург, гиромӣ доштани хотираи шаҳидони ҷанг ва эҳтиром ба онҳое, ки бо заҳмати худ барои ба даст овардани ғалаба саҳм гузоштаанд, вазифаи ахлоқиву шаҳрвандии мост.

Таҷлили ҳамасолаи Рӯзи Ғалаба ба аҳли башар бори дигар собит месозад, ки мустаҳкам намудани дӯстиву ҳамкорӣ ва робитаҳои неку созандаи халқу давлатҳои гуногун омили асосии таъмин намудани сулҳу суботи сайёра, рушди давлату халқҳои ҷаҳон ва рӯзгори орому осудаи мардуми олам буда, инсоният танҳо бо саъю талоши муштарак метавонад бар зидди ҳама гуна нерӯҳои бадхоҳ истодагарӣ намояд.

Аз ин лиҳоз, тамоми мардуми шарифи Тоҷикистонро бо фарорасии Рӯзи Ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ – 9 май аз самими қалб табрик гуфта, ба онҳо саломатӣ, рӯзгори осуда ва дар корҳои ҳамарӯзаашон пешравиҳои назаррасро орзу дорем.

Армонова Рӯзигул Холиқовна магистранти курси 1-уми шӯъбаи сиёсатшиносии Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ

Инак, баъди чанд рӯзе 80 - умин солгарди Ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватаниро дар аксарияти кишварҳои собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ ва баъзе кишварҳои дигар таҷлил менамоянд. Ин ҷанги мудҳиш дар сарнавишти ҳар як халқи собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ, аз ҷумла тоҷикон, доғи фаромӯшнашавандае гузоштааст, ки бо гузашти айём ва аз диди нав ин фоҷеаи бузурги асри XX, боз ҳам дардноктару ҷонсӯзтар мегардад. Ҳамагон медонанд, ки дар ин майдони набард ҳазорон ҳазор фарзандони ҷонфидои Тоҷикистони азиз қаҳрамонона ҷангида, ҷони худро барои озодиву истиқлоли Ватани умумии ҳамонвақтаамон Иттиҳоди Шӯравӣ нисор кардаанд. Аммо мутаассифона, номи теъдоди ниҳоят бузурги онҳо дар байни қаҳрамонони шинохтаву маъруф беному нишон гашта, ҷонбозиҳояшон фаромӯш гаштааст.

Мавриди зикр аст, ки то ба ҳол дар бораи шумораи умумии ашхоси аз Тоҷикистон ба ҷабҳа (фронт) рафта ва шумораи ашхоси аз ҷабҳа барнагашта маълумотҳои баҳсбарангез вуҷуд дорад. Гузашта аз ин ҳатто дар бораи шумораи умумии қурбониёни Ҷанги Бузурги Ватанӣ маълумотҳои дақиқ вуҷуд надорад. Тибқи маълумотҳои ахири Вазорати дифои Федератсияи Русия шумораи умумии қурбониёни Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар Иттиҳоди Шӯравӣ наздики 30 миллион нафарро ташкил медиҳад, ки ин аз рақами пешина (27 миллион) 3 миллион бештар аст. Мувофиқи маълумотҳои ҳамин манбаъ аз Тоҷикистон ба ҷабҳа беш аз 250 ҳазор сарбозу афсар ва 45 ҳазор коргарони ақибгоҳ фиристода шуданд, ки аз ин шумора беш аз 100 ҳазор нафар ба хона барнагаштанд.

Мутобиқи маълумотҳои манбаи дигар Созмони Аҳдномаи Амнияти Дастаҷамъӣ (СААД) дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941-1945) ба ҷабҳа 300 ҳазор сокинони Тоҷикистон фиристода шуданд ва аз онҳо 90 ҳазор нафар ҷони худро дар ин ҷанг бохтанд.

Раиси Маҷлиси миллии Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, Раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ дар ҷаласаи тантанавии Ассамблеяи Байнипарламентии давлатҳои иштирокчии Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил ба муносибати 80-солагии Ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватании солҳои 1941-1945 иштирок ва суханронӣ намуд. Зимни суханронӣ мавсуф таъкид намуд, ки дар солҳои ин ҷанги пурфоҷиа танҳо аз Тоҷикистон беш аз 300 ҳазор нафар ба майдони муҳориба рафта, беш аз 100 ҳазор нафари онҳо дар ин ҷанг ҳалок гардиданд. Ҳамзамон тақрибан 45 ҳазор сокини Тоҷикистон ба корхонаҳои минтақаҳои дигари собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ ба кор фиристода шуданд, ки аксарияти онҳо аз он ҷо ба ҷанг рафтанд. Ҷанговарони тоҷик дар ҳама муҳорибаҳои шадиди Ҷанги Бузурги Ватанӣ, яъне мудофиаи Москва, қалъаи Брест, Киев, Смоленск, Одесса, Севастопол ва дигар шаҳрҳо, инчунин дар муҳорибаҳои шадиди занҷираи Курск ва озод кардани Ленинград аз муҳосира ҷоннисорона иштирок карданд.

Бале, суханони Раиси Маҷлиси миллии Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, Раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ дар ин ҳамоиши тантанавӣ бамаврид ва нишонрас буд. Ӯ бори дигар ба аҳли толор ва роҳбарони воломақоми парломунҳои иштирокдорони ИДМ хотиррасон намуд, ки дар ин Ғалабаи бузург тоҷикон саҳми босазои худро доранд ва касе ҳақ надорад, ки онро нодида гирад ва ин воқеиятро бо далелҳои дар боло зикргардида собит намуд.

Тибқи маълумотҳои зикргардида миқдори қурбониёни ин ҷанги хонумонсӯзро аз Тоҷикистон аз 90 ҳазор то 100 ҳазор рақам мезананд, ки ба ақидаи мо аниқу дақиқ нест ва афзоиши он аз эҳтимолият дур намебошад. Вале барои мо чизи дигар муҳим аст. Оё мо имрӯз 90 ё 100 ҳазор шаҳидони аз ҷанг барнагаштаро ном ба ном медонем!? Оё мо медонем, ки онҳо дар куҷо дафн шудаанд? Онҳо кӣ буданд? Шояд як деҳқони оддӣ аз гӯшаи дурдасти Бадахшон, ё як ҷавони ғаюри хатлонӣ, ё як ҷавони бонангу номуси раштӣ, зарафшонӣ ва ё аз дигар манотиқи кишвар, ки бори аввал силоҳ ба даст гирифта, ба муқобили душман бархоста буданд??? Ҳамаи онҳо дар дил орзӯҳои ширин доштанд, аммо ҷанг ҳамаи орзӯҳои онҳоро барбод дод. Онҳо падарон, бародарон, шавҳарон ва писароне буданд, ки хонаву дар, пайвандону наздикони хешро тарк карда, ба ҳимояи Ватан бархостанд ва дигар ҳеҷ гоҳ ба хона барнагаштанд.

Онҳо дар ҷабҳа дар сафҳои пеши ҷанг, дар зери борони тиру туп мардонавор ҷангиданд. Гурӯснагӣ, ташнагӣ, хастагӣ ва тарсу ҳаросро паси сар карда, қадам ба қадам то рақами вопасин ба сӯи ғалаба пеш рафтанд. Ва дар ниҳоят дар набардҳои шадид ба ҳалокат расида, дар кишварҳову заминҳои бегона бе ному нишон гоҳе дафн ва гоҳе ҳатто дафн нашуданд. Ҳеҷ касе катибае сари гӯри онҳо нанавишт ва ҳеҷ касе наметавонад дараке аз ҷойҳои дафни онҳо диҳад. Онҳо аскарони гумноми ғалаба боқӣ монданд.

Оё ин маънои онро дорад, ки ҷоннисориҳои онҳо беарзиш буд? Ҳаргиз! Маҳз ҳамин ҷонфидоиву қаҳрамонии бемислу монанди онҳо буд, ки ғалабаро бар фашизм таъмин кард. Гарчанде номи онҳо ва қаҳрамониҳои онҳо дар саҳифаҳои таърих сабт нагашта бошад ҳам хотираҳои онҳо дар ёди мардуми тоҷик абадӣ боқӣ хоҳад монд. Шахсияти аст, вале қаҳрамониҳои онҳо безавол аст. Хотираи он аскарони гумноми тоҷик, ки дар роҳи озодӣ ва наҷоти башарият ҷон бохтаанд ҳамеша зиндаву ҷовид хоҳад монд. Мо насли имрӯза бояд пеши қаҳрамониҳои онҳо сари таъзим фуруд орем ва ҳеҷ гоҳ ҷонбозиҳои онҳоро фаромӯш накунем.

Бо баракати истиқлол мо имрӯз имконият дорем, ки озодона бидуни муҳри хомӯшӣ бар лаб ва махфияту мамониатҳо ба омӯзиши амиқи таърихи Ҷанги Бузурги Ватанӣ ва саҳми арзандаи халқи тоҷик дар он машғул шавем. Вақти он аст, ки гурӯҳҳои таҳқиқотии махсус таъсис дода шуда, бойгониҳои ватанӣ ва хориҷ аз он ба таври хеле ҷиддӣ омӯхта шаванд, то ҳарчӣ бештар номҳои аскарҳои гумном рушан гардонида шаванд. Бояд қайд кард, ки ҳар як аскари тоҷик, ки дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ ҷон бохтааст, новобаста аз он, ки номаш маълум аст ва ё не, қаҳрамони миллати мост. Хотираи онҳо абадӣ хоҳад буд ва ҷонбозиҳои онҳо барои наслҳои оянда намунаи ибрат хоҳад буд.

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дар суханронии хеш ба муносибати Иди ғалаба ба маврид таъкид намудаанд, ки: “Рӯзи ғалаба на танҳо ба собиқадорони ҷангу меҳнат ва шахсони калонсол, балки барои наслҳои наврас ва ҷавони имрӯза низ гиромӣ мебошад, зеро он нишонаи олии ватандӯстиву фидокорӣ ва сабақи бузурги шуҷоату мардонагӣ ба хотири ҳимояи Ватан ба ҳисоб меравад”.

Дар хотима бояд зикр намуд, ки ҳар як шаҳиди ин ҷанг як китоби нонавиштаи қаҳрамонист. Мо бояд саҳифаҳои хотираи онҳоро бо эҳтиром ва сипосгузорӣ варақ занем. Қаҳрамонии онҳо намунаи ибрат барои наслҳои оянда аст. Руҳатон шод бод, эй аскарони бенишони ҷонфидои Тоҷикистон!

Судуров С.А. – ходими калони илмии шӯъбаи ИДМ– и Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Сегодня на обсуждение поставлена одна из самых актуальных тем современности — миграция населения, а именно трудовая миграция, представляющая собой сложный социально-экономический феномен с многогранными последствиями. Данный процесс не ограничивается только изменением места жительства, но оказывает значительное влияние на социальный статус, экономическое благополучие и культурную идентичность мигрантов, а также на страны, как происхождения, так и назначения.

В настоящем исследовании анализируются последствия трудовой миграции для стран, являющихся экспортёрами рабочей силы, к которым относится и наша страна. Предметом анализа являются как позитивные, так и негативные аспекты этого процесса. Изучение феномена трудовой миграции выходит за рамки простого описания перемещения населения; оно требует комплексного подхода, учитывающего экономические, социальные и демографические последствия для стран-доноров. В рамках моего исследования будут рассмотрены положительные и отрицательные стороны трудовой миграции, затрагивающие отдельные домохозяйства и социальные группы. Особое внимание будет уделено влиянию миграции на демографическую структуру населения, образовательный уровень и социальную стабильность в стране-доноре.

Цель исследования – представить всесторонний анализ, позволяющий оценить вклад трудовой миграции в экономическое развитие и социальное благополучие страны-донора, а также выявить необходимые меры государственной политики для минимизации негативных последствий и максимизации положительных эффектов. Рассмотрим положительные и отрицательные тенденции трудовой миграции.

Эти тенденции демонстрируют противоречивость воздействия миграции на региональный рынок труда. С одной стороны, увеличение числа трудовых мигрантов приводит к увеличению совокупного спроса, решению проблем безработицы и повышению уровня жизни населения. С другой стороны, те же процессы приводят к оттоку специалистов, разрушению семейных отношений, а также деградации национально – культурных ценностей, зависимости региона от трудового дохода мигранта.

С одной стороны, очевидно, что внешняя миграция способствует повышению профессионализма работника, что имеет ярко выраженное позитивное воздействие на экономику, и стимулирования спроса на рабочую силу на рынке труда. С другой стороны, отток кадров с наиболее высокой квалификацией приводит к замедлению экономического роста на основе появления несбалансированности на региональном рынке труда, т.е. нехватки специалистов при избытке рабочих сил. К сожалению, в данном случае общее негативное влияние в итоге не компенсируется положительным, так как работники, повысившие квалификацию чаще всего продолжают оставаться трудовыми мигрантами, то есть в экономике региона не проявляется эффект от полученных ими умений.

Кроме того, негативное воздействие оттока специалистов высокой квалификации настолько велико, что намного превышает положительные воздействия повышения квалификации низкоквалифицированными рабочими.

Согласно данным WorldPopulationReview, независимой коммерческой организации, расположенной в США (по состоянию на 5 декабря 2023 года), Таджикистан и Узбекистан занимают лидирующие позиции среди постсоветских республик Центральной Азии по объёму эмиграции. Отчёт организации указывает на ежедневный отток из Таджикистана 55 человек, что эквивалентно одному мигранту каждые 26 минут.

Этот показатель свидетельствует о масштабах явления и требует углубленного исследования его причин, последствий и потенциальных стратегий миграции. Дальнейшее обсуждение будет посвящено детальному анализу этих аспектов.

По данным статистического управления ГБАО за последние три года (2022 –начало 2025) количество покинувших область мигрантов с каждым годом растет, для сравнения если в 2023 году область покинуло 49203человека, то на начало 2025 их число достигло 51814 человек.

Анализ данных демонстрирует устойчивую тенденцию к увеличению числа мигрантов, покидающих область в течение последних трех лет. Наблюдаемое увеличение миграционных потоков указывает на систематические изменения в демографической структуре региона.

Большинство мигрантов направляются в Российскую Федерацию, что может свидетельствовать о наличии там рабочих мест, лучших условий жизни или других факторов, привлекающих людей. Рошкалинский и Шугнанский районы являются лидерами по количеству мигрантов, что может указывать на экономические или социальные причины, способствующие оттоку населения из этих регионов. Рушанский и Ванджский районы также показывают значительные цифры миграции, что может говорить о схожих причинах, как и в предыдущих районах.

Город Хорог и Дарвазский район имеют значительно меньшие показатели миграции, что может указывать на более стабильные условия жизни или меньшую доступность миграционных возможностей для жителей этих мест. В целом, можно сказать, что миграция из указанных районов в РФ является значительным явлением, и это может иметь последствия для демографической ситуации, экономики и социальной структуры, как самих районов, так и принимающей страны. Таким образом, анализ миграционных потоков может помочь в понимании причин и последствий миграции, а также в разработке стратегий для улучшения условий жизни в регионах с высоким уровнем оттока населения.

В сентябре прошлого года нами был проведен социологический опрос с использованием анкетирования, охватывающий четыре района области. В исследовании приняли участие 211 домохозяйств, что в сумме составило 1307 человек, включая мигрантов. Данный подход позволил получить репрезентативные данные о социально-экономическом положении и жизненных условиях населения, что является важным для дальнейшего анализа и разработки рекомендаций по улучшению качества жизни в регионе.

Анализ данных показывает, что значительная часть мигрантов остается за границей на срок более 3-5 лет. Этот феномен можно рассматривать как негативное последствие для региона, поскольку длительная миграция приводит к снижению рождаемости и способствует старению населения. Уменьшение численности молодого населения может оказать серьезное влияние на социально-экономическое развитие области, создавая дополнительные вызовы для устойчивого роста и демографической стабильности.

Наши исследования показали, что основная причина, по которой большинство мигрантов покидает свою страну, заключается в сложной экономической ситуации. Из-за отсутствия стабильного дохода на родине они вынуждены искать лучшие условия жизни за границей. Кроме того, важным фактором миграции является низкий уровень заработной платы: согласно представленной диаграмме, в среднем 29% - 33% опрошенных респондентов не удовлетворены своим доходом и вынуждены брать кредиты на свадьбы или образование детей. Неспособность погасить эти долги также приводит к решению о миграции.

Молодежь региона в значительной степени стремится покинуть страну для получения образования. В результате проведенного нами исследования, основанного на анкетировании 211 домохозяйств с общей численностью 1307 человек, было установлено, что 137 подростков отправились за границу для учебы. Основная масса из них обучается в высших учебных заведениях Российской Федерации, однако также наблюдается тенденция к обучению в учебных заведениях дальнего зарубежья.

Этот процесс миграции молодежи можно рассматривать как положительный аспект, поскольку он предоставляет возможность получения качественного образования и знаний, которые могут оказаться весьма полезными для их дальнейшей профессиональной деятельности и развития на родине. Таким образом, образование за границей не только способствует личностному росту молодежи, но и может внести вклад в экономическое и социальное развитие региона в будущем.

Все вышесказанное акцентирует внимание на важной необходимости для государственных учреждений страны:

Обеспечить оптимальный баланс между притоком иностранной рабочей силы, необходимой для развития нашего государства, и способностью страны интегрировать и эффективно использовать эту рабочую силу, избегая при этом дополнительных проблем и угроз.

Создать условия для формирования гармоничных отношений между мигрантами и принимающим обществом.

Принять необходимые меры для легализации нелегальных мигрантов, выведя их из правового вакуума.

Обеспечить минимально необходимые условия для жизни трудовых иммигрантов и предоставить им необходимую социальную поддержку.

Активно формировать общественное мнение, добиваясь понимания объективной необходимости иммиграции и развития культуры терпимости к трудовым мигрантам.

Установить обмен опытом с международным сообществом, особенно в вопросах снижения конфликтного потенциала иммиграционных процессов.

На основе проведенного исследования были сформулированы следующие выводы и рекомендации:

При разработке механизма регулирования миграции ключевую роль играет система информирования, которая выполняет две основные функции:

предоставляет потенциальным трудовым мигрантам информацию о перспективах и возможных трудностях, с которыми они могут столкнуться за границей;

содействует мигрантам в приобретении необходимых навыков и квалификаций.

Учитывая наличие значительного количества неквалифицированной рабочей силы в регионах Таджикистана, необходимо внедрять меры по обеспечению населения специальным образованием.

Квалифицированные работники более привлекательны как для отечественной экономики, так и для иностранных работодателей. Повышение квалификации и приобретение новых навыков будет способствовать увеличению доходов и, соответственно, улучшению благосостояния населения, что, в свою очередь, может стимулировать рост потребительских расходов и инвестиций. Учитывая, что в регионе не используются многие ресурсы и совокупное предложение ниже потенциального, стимулирование совокупного спроса может стать катализатором экономического роста.

Необходимо внести изменения в региональную политику занятости, в частности:

учитывать спрос при создании новых рабочих мест;

создать условия для получения населением наиболее востребованных специальностей, включая агитацию и пропаганду этих профессий;

снизить налоговое бремя и предоставить льготы предприятиям, которые инвестируют в повышение качества рабочей силы;

обеспечить информирование граждан о трудовых условиях в других странах с использованием современных методов коммуникации, включая Интернет.

Миграция представляет собой сложный и многогранный процесс, который открывает перед людьми новые горизонты и возможности, но также несет в себе риски и неопределенности. С одной стороны, мигранты могут найти лучшие условия жизни, доступ к образованию и работе, а также возможность интеграции в новые культуры. С другой стороны, миграция может привести к социальным и экономическим вызовам, как для мигрантов, так и для принимающих стран, включая культурные конфликты, давление на инфраструктуру и рынок труда.

Таким образом, миграция — это не просто физическое перемещение людей, но и важный социальный процесс, требующий внимательного анализа и продуманного подхода. Для достижения положительных результатов необходимо учитывать интересы всех сторон, развивать программы поддержки мигрантов и способствовать их интеграции в новое общество. В конечном итоге, миграция может стать мощным инструментом для личного и общественного развития, если мы будем готовы к вызовам, которые она приносит.

Сабоиева Дж.С. – научный сотрудник отдела социально-экономических исследований Бадахшана ИГН НАНТ

Мақола дар бораи фаъолияти илмӣ-фарҳангии яке аз донишмандони боистеъдоди илму фарҳанг – файласуфу санъатшинос, муҳаққиқ ва мунақиди кино ва театри тоҷик, доктори илмҳои фалсафа, марҳум Раҳимов Саъдулло Хайруллоевич (ёдашон ба хайр, рӯҳашон шод бод) бахшида шудааст.

Саъдулло Раҳимов мутаваллиди шаҳри Бухоро (1951) буда, дар хонаводаи бошахсияту бо илму фарҳанг тарбия ёфтааст. Ӯ хатмкунандаи факултаи забон ва адабиёти руссии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон пас аз хатми он соли 1983 дар шаҳри Москва дар Институти фалсафаи Академияи илмҳои СССР аз рӯи ихтисоси «Зебоишиносӣ» («Эстетика») рисолаи номзадии хешро дифо намудаанд. Соли 2007 рисолаи доктории хешро дар мавзӯи «Андешаҳои фалсафӣ-эстетикии зардуштия» бо муваффақият дифо намуда, соҳиби унвони доктори илмҳои фалсафа шуданд.

Саъдулло Раҳимов солҳои зиёде дар Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А. Баҳоваддинов кору фаъолият намуданд ва вазифаи мудири «Шуъбаи фалсафаи фарҳанг»-ро анҷом доданд, ки дар байни аҳли илму адаби Институт бо илму маърифат ва фарҳангу инсонияти волои худ мақом ва ҷои хосса доштанд. Саъдулло Раҳимов як шахсияти донишманду мутафаккир, хоксору мутавозеъ, ҳалиму меҳрубон ва беозору заҳматкаш буданд ва рӯи ҳарфу суҳбати хеш ҳамеша андешида амал мекарданд ва одам орзу мекунад, ки дар ҷомеа чунин шахсиятҳо, эй кош бештар мешуданд.

Саъдулло Раҳимов узви Иттиҳоди кинематографистҳои Тоҷикистон, узви Иттиҳоди кинематографистҳои давлатҳои мустақил ва кишварҳои Балтика буданд. Дар баробари ин узви ягонаи созмони байналмиллалии ФИПРЕССИ (Федерацияи байналмиллалӣ) аз ҷониби Тоҷикистон буданд, ва ҳамчун узви ин ташкилот ба унвони ҳакам (жюри) дар форум ва фестивалҳои кино ва театр ширкат намуданд. Аз соли 1987 сар карда, зиёда аз 10 сол роҳбарии кинстудияи «Тоҷикфилм»-ро ба уҳда доштанд. Солҳои 1997-1998 ба вазифаи ҷонишини раиси Комитети радио ва телевизион дар назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон кор кардаанд. Аз соли 1999 то соли 2024 дар Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ дар «Шуъбаи фалсафаи фарҳанг» адои хизмат намуданд. Аз соли 2011 то 2024 вазифаи Мудири «Шуъбаи фалсафаи фарҳанг»-и Институтро анҷом доданд.

Саъдулло Раҳимов муаллифи як қатор филмҳои ҳуҷҷатӣ, монографияву дастурҳои илмӣ-методӣ мебошанд, ки мо метавонем чанде аз онҳоро номбар кунем: «Симои саҳна» («Луч экрана») (2004), «Аз таърихи ҷаҳонбинии зебоишиносии мардуми тоҷик» (2005), «Эстетикаи зардуштия» (2006), «Доиратулмаорифи кино (синамо)-и Тоҷикистон» (2012), «Проблемаҳои мубрами фарҳанги тоҷик» (2020), «Очеркҳои таърих ва назарияи синамои тоҷик»: (марҳилаи худшиносӣ) (2020). «Современное пространство таджикской культуры и искусства» (Душанбе, 2023). Мақолаҳои илмӣ ва илмӣ-омавии ӯ дар маҷаллаву маҷмуаҳои илмӣ, нашрияҳои энсиклопедӣ ва рӯзномаву маҷаллаҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон, Россия, Эрон, Қазоқистон, Қирғизистон, Фаронса, Англия, Кореияи ҷанубӣ ва дигар кишварҳо нашр гардидаанд ва азбаски теъдоди онҳо зиёд аст, мо ин дар ҷо номгӯи онҳоро намеорем.

Раҳимов Саъдулло ҳамчун муҳаққиқи кино ва театру кинофестивалҳои тоҷик, аз соли 2004 Раиси бахши ҳунарии кинофестивалҳои байнамиллалии «Дидор» буданд. Он кас дар баробари ин боз муҳаққиқи хуби таърихи фалсафа ва олими фарҳангшинос буда, дар симпозиумҳои байналмиллалӣ, конфронсҳои доир ба масъалаҳои мубрами фалсафа, фарҳанг ва эстетика бо баромаду мақолаҳояшон қобили эҳтиром ва пазириши аҳли илму адабу фарҳанг гардиданд. Барои хизматҳои шоиста бо баромаду навиштаҳои илмӣ-фарҳангӣ-интиқодӣ, ҳамчун рамзи идеяҳои воло дар соҳаи илму фарҳанг, махсусан кино ва театрҳо бо мукофотҳои Ташкилоти байналмиллалии ООН дар Тоҷикистон ва бо Грамотаҳои фахрии Академияи илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон (ҳозира АМИТ) ва Донишгоҳи Кобул (Афғонистон) мукофотонида шудаанд.

Саъдулло Раҳимов дар тарбияи кадрҳо низ саҳмгузорӣ намуда, шогирдони зиёдеро соҳиби унвони номзадӣ намудаанд.

Арзандааст, ки бо чанд сухане фаъолияти илмӣ-таҳқиқотӣ ва фарҳангии Саъдулло Раҳимовро матраҳ намоем. Дар мақолаи ҳозир доир ба ду китоби боарзиш ва барҷастаи муаллиф, ки бо унвонҳои «Очеркҳои таърих ва назарияи кинои тоҷик»: (марҳилаи худшиносӣ) ва «Масоили мубрами фарҳанги тоҷик», ки соли 2020 аз чоп баромадаанд, мухтасар баъзе андешаҳои хешро баён намуда, мубрамияти онҳоро ба хонанда ва ҳаводорони илму фарҳанг ва ҳунар пешкаш намоем. Бо вуҷуди он ки банда муҳаққиқи риштаи санъату ҳунар нестам, боз ҳам мехоҳам нисбати китобҳои дар боло номбаршудаи ин олими пурдону бо фазилат шодравон Саъдулло Раҳимов фикрҳои шогирдонаи хешро баён намоям.

Дар китоби якум «Очеркҳои таърих ва назарияи кинои тоҷик» муаллиф таърихи вазнини тай намудаи синамои тоҷикро ҳамчун ангуштнамои фарҳангу тамаддуни миллӣ мавриди таҳлилу таҳқиқ қарор додаанд. Чунонки муҳаққиқи барҷастаи таърихи фалсафа, академики шодравон (ёдашон ба хайр) Мусо Диноршоев қайд намудаанд мавзӯи баҳси ин китоб идомаи ҳамон китоби пештараи муаллиф «Симои саҳна» (2004) мебошад. Аммо ин маънои онро надорад, ки муаллиф айни мавзӯи он китоби қаблиро такрор намудааст. Мо медонем, ки синамо ва театри тоҷик дар замони барҳамхурии Иттиҳоди Шурави -ро ба руқӯъ ниҳод, вале он дер давом накард. Чунонки дар боло ишора шуд аз соли 2004 то 2024 Саъдулло Раҳимов Раиси бахши ҳунарии кинофестивалҳои байналмиллалии «Дидор» ва ҳамчунин Директор ва роҳбари бадеии киностудияи «Тоҷикфилм» буданд. Бо кумаку талош ва ҳамкориҳои бо ходимон ва ҳунарпешаҳои киною театр, кино ва театри тоҷик боз аз нав рӯ ба рушноӣ ниҳод. Масъалаҳои муҳиме, ки замони истиқлолият дар пеши аҳли илму фарҳанг, махсусан муҳаққиқону олимон ва ҳунарпешагони кинову театр гузошт, мавриди диққату тамаркузи муаллиф гардидааст. Аз ин лиҳоз Саъдулло Раҳимов саъю кушиш намудаанд, ки дар ин асари хеш масоили муҳими замони муосирро, дар мисоли синамову театри тоҷик ва санъати ҳунарии ҳунармандони онро мавриди муҳокимаву баррасӣ қарор диҳанд. Чунки ба қавли бузургон мо наметавонем ёди гузашта кунему ду даст пеши бар монда, бо афсус бинишинем, балки бояд мо ба зиндагии хеш обу ранг дода, ҳамқадам бо давлату миллати худ пеш равем ва ҳувияти милливу худшиносиамонро дар замони Истиқлолият, ки ба мо имкониятҳои фаровон додааст, такмил диҳем ва онро ҳифз намоем. Дар ин бора Президенти Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баромаду суҳбатҳои хеш нисбати болоравии маърифатнокӣ ва фарҳангу худшиносии мардуми ҷомеа борҳо ишора намуда, аҳли илму донишмандонро ба таҳлилу таҳқиқи илму тамаддуни гузаштаву имрӯзаи миллати тоҷик даъват менамояд. Муҳаррири китоби «Очеркҳои таърих ва назарияи кинои тоҷик» Саъдулло Раҳимов аз ҳамин нуқтаи назар амал намуда, рушду такомули синамо ва театри тоҷик, санъати ҳунарии ҳунарпешаҳои бомаҳорати онро дар ин асари худаз назари илмӣ-таърихӣ ва интиқодӣ баррасӣ намудааст, ки хонандаи муҳтарам метавонад ҷавҳари андешаҳои муаллифро дар ҳангоми мутолиаи китоб дарёбад.

Муаллифи китоб ҳамчунин аз таърихи илму фарҳанги мардуми тоҷику форси асрҳои миёна низ гуфтугӯ намуда, ташаккули тафаккуру шуури ҷамъиятӣ, сохт ва ташаккулёбии олами мавҷуд, назарияи маърифат ва нақши он дар донисташавии олами ҳастӣ ва гуманизми ахлоқиро то ҳадде дар мисоли мутафаккирони барҷастаи тоҷик – Абуабдуллои Рудакӣ, Ҳофизи Шерозӣ, Мавлонои Балхӣ, Муҳаммади Ғазолӣ ва дигарон тавассути иҷрои нақши ҳунарпешаҳои ватанӣ баррасӣ менамояд.

Саъдулло Раҳимов дар ин асари хеш дар бораи филмҳои киностудияи тоҷик «Достони Рустам», «Рустам ва Суҳроб», «Достони Сиёвуш», «Муҳоҷир», «Дохунда», «Фарзанди Тоҷикистон», «Қисмати шоир», «Зумрад», «Марги судхур», «Субҳи нахустини ҷавонӣ» («Юности первое утро»), «Асрори хонаводагӣ», «Дарди ишқ», «Ишқ ва фалсафа» ва амсоли инҳо баҳс намуда, мақому манзалати ин филмҳо ва ҳунарпешаҳои онҳоро дар таърихи илму фарҳанг, синамою театр, ва тарбияву худшиносии миллӣ-маънавии тоҷик хеле моҳирона ва бо назму низом аз нигоҳи таърихӣ-иҷтимоӣ, фалсафӣ-ахлоқӣ ва эстетикию фарҳангӣ мавриди муҳокимаву таҳлил қарор додааст. Аз ин ҷо, мутолиа ва баррасии ин китоб барои олимон ва муҳаққиқону дeстдорони фарҳангу синамо ва театр аз мубрамият кам нест, махсусан роҳу равиши таҳқиқ ва услуби таҳлилии муаллифи шодравон метавонад кумаки бузурге барои олимони ҷавони илму санъат ва ҳунари тоҷик бошад.

Китоби дигари муаллиф «Масоили мубрами фарҳанги тоҷик» проблемаҳои муҳими фарҳангу тамаддун ва маънавиёти тоҷикро аз замонҳои қадим то замони муосир дар бар гирифтааст. Китоби мавриди назари мо асосан барои фарҳангшиносон, мутахассисони фалсафаи фарҳанг, зебоишиносон, донишxeёну унвонҷӯён ва магистрҳои соҳаи фарҳанг, ки рағбат ба таҳқиқи масоили фарҳангу тамаддуни мардуми ватанӣ-тоҷик доранд нигаронида шудааст.

Мавзӯи баҳси ин китоб асосан характери таърихӣ дошта, аз асотир сар карда, то фарҳангу тамаддуни замони ҳозирро фаро гирифтааст, ки инро аз мундариҷаи китоб ба хубӣ пай мебарем. Қисмати аввали мундариҷаи он ба ин минвол матраҳ шудааст: таҳлили муқоисавии шуури асотирӣ ва асотири муосир; шакли асотирии ҷаҳонфаҳмии зардуштия; муборизаи баҳамзидҳо ҳамчун принсипи зардуштия, нақш ва ё таъсири он ба фарҳанги Эрони бостон; доир ба баъзе принсип ва хусусиятҳои тафаккури бадеии зардуштия ва Эрони бостон; дар бораи файласуфон ва шоирони файласуфмашраб дар асрҳои миёнаи Шарқ; ҷаҳонбинии фалсафӣ-эстетикии Абуабдуллоҳи Рудакӣ; андешаҳои зебоишиносии Абуалӣ ибни Сино ва ғ. Қисмати дигар мавзӯҳои китоб бештар масоили мухталифи замони муосирро дар бар гирифтааст, ба монанди: таассурот ва андешаҳо дар бораи китоби академик Мусо Диноршоев «Матолиби фалсафаи Ибни Сино»; дунё дигар шуд, дарёи ман, ту ҳамоне, ки ҳамоно, ки ҳастӣ; фалсафа ва мусиқӣ; ба ҳар ҳол ба гузашта(оқиб) менигарем; фаъолияти индивидуалии рассоми миллӣ; доир ба масоили театр ва «театралӣ»; Ҳомид Маҳмудов ва баъзе масоили театри муосири тоҷик ва монанди инҳо.

Бархе аз мақолаҳои китоб масъалаҳои фарҳангӣ-суннатӣ, ба мисли ташаккули тафаккури эстетикии ҷомеаи тоҷик; Наврӯз - ҷаҳонбинии болидарӯҳиву некбинӣ ва созандагӣ; ҷанбаҳои психиологӣ- иҷтимоӣ ва фарҳангии тақвимии ҷашнгирии форсӣ-тоҷикӣ; фидокорӣ ва хизматҳои шоёни академик М.Осимӣ ва ғ.-ро фаро гирифтааст.Чунонки аз мухтасари мазмуну мундариҷаи китоби мазкур ба назар мерасад, муаллиф дар навиштан ва сохтори ин китоб заҳмати зиёде кашида, ба хонанда масоили муҳими фарҳангу тамаддуни мардуми тоҷикро аз замони қадим то замони муосир бо як назофату назму низом ба қалам додааст. Дар ҷараёни таҳлилу баррасии масъалаҳои дар пеш гузоштаи хеш муҳаққиқ Саъдулло Раҳимов аз усулу равишҳои фалсафӣ-ахлоқӣ ва эстетикӣ истифода намуда, як асари арзишманди илмӣ-таҳқиқотии фалсафӣ-фарҳангиро ба аҳли илму адаб, олимону ҳунармандони соҳаи этикаву эстетика, синамову театр ва унвонҷӯёну донишҷӯёни соҳаи илму фарҳанг ва тамаддун пешниҳод намудааст.

Бояд қайд намуд, ки ин ду китобе, ки мо дар боло хеле фишурда баррасӣ намудем ва шояд аз нигоҳи санъатшиносону фарҳангшиносон заиф ба назар расад, аммо бо вуҷуди ин саъй намудем, ки то ҳадде тавонем мазмуну мундариҷа ва бо санъати илмӣ-ҳунарӣ, фалсафӣ-таърихӣ навишта шудани онҳо ва рӯи об баровардани фарҳангу тамаддуни ғании мардуми тоҷик хизмату фидокории қалбии муаллиф – Саъдулло Раҳимовро ба аҳли илм муаррифӣ намоем. Меарзад, ки чунин муаллифони варзида қобили ташвиқ ва дастгирии хирадмандони ҷомеа гарданд. Зеро ки Саъдулло Раҳимов аввалин муҳаққиқ аст, ки дар ин ду китоби худ шуҷоатмандона масъалаҳои муҳими таърихи фалсафаву фарҳанг, адабиёту ҳунар ва театру синамои тоҷикро аз ибтидо то имрӯз таҳлилу баррасии бунёдӣ намудааст, ки ифодакунандаи арзишҳои маънавию фарҳангии мардуми тоҷик мебошад.

Муродова Т. Номзади илмҳои фалсафа, дотсент, ходими пешбари илмии ИФСҲ-и ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ

Натиҷаи таҳлилҳо нишон медиҳад, ки коҳишёбии босуръати пиряхҳо дар тамоми қитъаҳои сайёра ба таври ғайримуқаррарӣ идома дорад. Аз ҷумла, давоми даҳсолаҳои охир пиряхҳои Осиёи Марказӣ низ дар ҳолати ғайримуқаррарӣ қарор дошта, дар маҷмуъ 30 фоиз таназзул ёфтаанд.

-Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни ҷаласаи нахустини Панели сатҳи баланд оид ба масъалаҳои тағйирёбии иқлим ва ҳифзи захираҳои обӣ ба ҷомеаи ҷаҳонӣ масъалаи эълон намудани Соли байналмилалии ҳифзи пиряхҳо ва муайян намудани Рӯзи ҷаҳонии ҳифзи пиряхҳоро пешниҳод намуданд. 14 декабри соли 2022 Маҷмаи Умумии Созмони Милали Муттаҳид соли 2025-ро Соли байналмилалии ҳифзи пиряхҳо ва 21 мартро Рӯзи ҷаҳонии ҳифзи пиряхҳо эълон намуд.

Мақсади асосии Соли байналмилалии ҳифзи пиряхҳо пешниҳод намудани соли 2025 ҷалби диққати ҷомеаи ҷаҳонӣ ба яке аз мушкилоти муосири экологию иҷтимоии ҷаҳони муосир-таназзулёбии босуръати пиряхҳо мебошад.

Пиряхҳо дар ташаккулёбии экосистемаи Замин нақши муассир дошта, сарчашмаи асосии ҳифзкунандаи оби ошомиданӣ ва танзимкунандаи иқлими сайёра маҳсуб мешаванд. Мутаассифона, давоми даҳсолаи охир таназзулёбии босуръати онҳо на танҳо экосистемаҳои табиӣ, балки мавҷудияти олами зинда ва гуногунии биологиро барои оянда зери суол мебарад.

Ҷумҳурии Тоҷикистон аз аввалин давлатҳои ҷаҳон аст, ки соли 2010 «Барномаи давлатии омӯзиш ва ҳифзи пиряхҳои Тоҷикистон барои давраи солҳои 2010-2030»-ро қабул намуда, дар нақшаи чорабиниҳои он вазифаҳои мушаххасро барои омӯзиш ва ҳифзи пиряхҳо муқаррар ва иҷро намуд. Раванди татбиқи ин барнома нишон медиҳад, ки баргузории чорабиниҳо ва ноил гардидан ба ҳадафҳои созанда дар самти ҳифзи пиряхҳо чораҷӯиҳои мушаххаси глобалиро тақозо менамояд.

Чуноне ки натиҷаи таҳлилҳо нишон медиҳад, коҳишёбии босуръати пиряхҳо дар тамоми қитъаҳои сайёра ба таври ғайримуқаррарӣ идома дорад.

Масалан, суръати таназзулёбии пиряхҳои Греландия ва Антарктида, ки бузургтарин махзани захираҳои оби ошомидании кураи Замин маҳсуб мешаванд ва дар муътадил нигоҳ доштани иқлими сайёра ва уқёнуси ҷаҳонӣ нақши муассир доранд, давоми даҳсолаҳои охир афзоиш ёфта, боиси баланд гардидани сатҳи оби уқёнуси ҷаҳонӣ гардидааст.

Натиҷаи мушоҳидаҳои муҳаққиқон нишон медиҳад, ки дар натиҷаи обшавии 3,8 триллион тонна пиряхҳои қитъаи Греландия 10 мм баланд шудани сатҳи уқёнуси ҷаҳонӣ ба вуқуъ пайвастааст.

Амсиласозии ин раванд нишон медиҳад, ки агар обшавии пиряхҳо бо суръати мавҷуда идома ёбад, сатҳи уқёнуси ҷаҳонӣ то охири ин садсола метавонад ба андозаи 7 метр баланд шавад. Дар натиҷа он ҳаёти аҳолии минтақаҳои наздисоҳилӣ ва мамлакатҳои ҷазиравиро зери хатари ҷиддӣ қарор медиҳад.

Пиряхҳои Антарктида низ ҳолати ҳамсон доранд. Хусусан қисмати ғарбии он бо суръати рекордӣ об шуда, дар даҳсолаҳои охир боиси баланд шудани сатҳи оби уқёнуси ҷаҳонӣ мегардад. Тибқи ҳисобҳои пешакӣ, 20 фоизи аҳолии кураи Замин таъсири манфии онро эҳсос хоҳанд намуд.

Натиҷаи таҳлили маълумоти мавҷуда нишон медиҳад, ки давоми даҳсолаҳои охир пиряхҳои Осиёи Марказӣ низ дар ҳолати ғайримуқаррарӣ қарор дошта, дар маҷмуъ 30 фоиз таназзул ёфтаанд.

Натиҷаи амсиласозии раванди ташаккулёбии пиряхҳои Осиёи Марказӣ нишон медиҳад, ки агар коҳишёбии онҳо бо суръати мавҷуда идома ёбад, он метавонад то нимаи асри кунунӣ боиси нобудшавии аз се як ҳиссаи пиряхҳои минтақа гардад.

Тибқи арзёбии коршиносони Созмони ҷаҳонии обуҳавошиносӣ ва ташкилоти молиявиии иқлимӣ, Ҷумҳурии Тоҷикистон дар байни мамлакатҳои қитъаи Осиё аз ҳама бештар аз тағийёрбии иқлим ҳассос баҳогузорӣ шудааст.

Пиряхҳои Тоҷикистон сарчашмаи ташккули 60 фоизи захираҳои оби Осиёи Марказӣ маҳсуб мешаванд. Обшавии онҳо аз як тараф, сабаби таназзули захираҳои об, кам гардидани миқдори захираҳои обӣ ва таъсири занҷиравии он ба дигар соҳаҳои хоҷагии халқ шуда, аз ҷониби дигар, сабаби зиёдшавии ҳолатҳои фавқулодаи табиии дорои хусусияти глятсио-гидрологӣ мегардад.

Бе муҳобот, обшавии пиряхҳо чӣ дар миқёси ҷаҳон ва чӣ дар сатҳи минтақа на танҳо мушкилоти экологӣ, балки мушкилоти иҷтимоию иқтисодӣ низ буда, барои тамоми ҷомеаи башарӣ таҳдиди ҷиддӣ маҳсуб мешавад. Зеро обшавии ҷаҳонии пиряхҳо боиси баланд гардидани сатҳи уқёнуси ҷаҳонӣ, таназзулёбии захираҳои об, тағйирёбии экосистемаҳо ва зиёд гардидани ҳодисаҳои фавқулодаи табиӣ мегардад, ки барои тамоми башарият оқибатҳои ногувор дорад.

Чуноне ки таҷриба нишон медиҳад, мушкилоти истифода, ҳифз ва дастрасӣ ба маълумоти гидрологӣ, ки то оғози садсолаи кунунӣ дар миқёси ҷаҳон мавҷуд буданд, дар раванди силсилаташаббусҳои ҷаҳонии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва ба роҳ мондани платформаи Раванди оби Душанбе бо роҳи муколама, омӯзиш ва ҳамкорӣ ҳал гардиданд ё дар раванди баррасӣ қарор доранд. Онҳо барои бақои ҳаёти башарият натиҷаҳои дилхоҳ фароҳам меоваранд.

Дар ин замина Соли байналмилалии ҳифзи пиряхҳо ва чорабиниҳои вобаста ба он бояд ҳамчун заминаи ҷалби тамоми иқтидор ба ҳифзи пиряхҳо ва истифодаи оқилонаи захираҳои обӣ дар ин самт равона гарданд.

Ҳамчунин баргузории Конференсияи байналмилалии сатҳи баланд оид ба ҳифзи пиряхҳо, ки 29-31 майи соли равон дар шаҳри Душанбе дар назар аст, метавонад заминаи муассир барои муколама, баррасӣ ва ҳалли мушкилоти таназзулёбии пиряхҳо бошад.

Шерализода Назриало - номзади илмҳои геология ва минерология, (яхбандишиносӣ) директори Муассисаи давлатии илмии “Маркази омӯзиши пиряхҳои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон”

Ҳамасола 9 май дар тамоми ҷумҳурӣ ва кишварҳои пасошӯравӣ бо эҳтироми бузург Иди Ғалаба таҷлил мегардад, ки пирӯзии инсон бар зулму истибдод, бар ҷаҳолат ва фашизмро таҷассум мекунад. Ин сана на танҳо ёдбуди як рӯйдоди таърихист, балки рӯзи гиромидошти онҳое мебошад, ки ҷони худро барои озодӣ ва зиндагии осоиштаи наслҳои баъдӣ нисор карданд.

Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941–1945) яке аз фоҷиабортарин сафаҳоти таърихи башарият аст. Дар ин ҷанг беш аз 27 миллион нафар шаҳрвандони Иттиҳоди Шӯравӣ ҷони худро аз даст доданд. Аз ҷумла, аз Ҷумҳурии Тоҷикистон беш аз 300 ҳазор нафар ба ҷабҳа рафтанд ва зиёда аз 90 ҳазор нафари онҳо ҳалок гардиданд. Фарзандони тоҷик дар муҳорибаҳои ҳалкунанда, аз ҷумла ҳифзи Маскав, Сталинград, озодсозии Киев, Варшава ва ишғоли Берлин ширкат варзиданд.

Маҳмудхоҷа Ғафуров, таърихшиноси барҷастаи тоҷик, дар яке аз мақолаҳои худ менависад:

«Ҷанги Бузурги Ватанӣ на танҳо як задухӯрди ҳарбӣ, балки як озмоиши ахлоқии халқҳои Шӯравӣ буд. Дар ин мубориза қудрати ахлоқиву маънавии миллатҳо собит шуд».

Иди Ғалаба барои насли имрӯз бояд ҳамчун дарси ибрат бошад. Мо бояд ба онҳое ки зиндагии ороми моро таъмин карданд, арҷ гузорем, хотираи онҳоро пос дорем ва таърихи воқеиро ба фарзандон омӯзонем. Ҳамзамон, бояд ёдовар шуд, ки саҳми заҳматкашони ақибгоҳ, аз ҷумла занону кӯдакон, ки бо меҳнати хеш ғалабаро дастгирӣ карданд, низ кам нест. Дар шароити душвор онҳо бо сабр, меҳнат ва умед шабу рӯз кор карданд.

Аҳмади Дониш, донишманди тоҷик, асрҳо пеш гуфта буд:

«Касе ки ба Ватан меҳр надорад, ба инсонӣ сазовор нест».

Ин гуфта имрӯз ҳам аҳамияти бузург дорад. Меҳри Ватан ва эҳтироми сулҳ аз худшиносии миллӣ сарчашма мегирад.

Дар ин рӯз мо на танҳо хотираи гузаштагонро гиромӣ медорем, балки ба худ савганд ёд мекунем, ки сулҳи бадастомадаро нигоҳ медорем. Зеро сулҳ натиҷаи фидокории беандозаи садҳо ҳазор нафар қаҳрамон аст.

Бо ифтихор ва эҳтироми бузург— ҳамчун як фарди Ҷумҳурии Тоҷикистон — ҳамаи Шумоён ҳамвананони азизро ба ифтихори Рӯзи Ғалаба — 9 май самимона табрик намоям!

Бигузор, хотираи шаҳидони ҷанг ҳамеша дар қалбҳои мо боқӣ монад, ва бигузор, сулҳу оромӣ, Ваҳдати миллӣ ва пешрафти илм дар Тоҷикистони соҳибистиқлол ҷовидон бошад!

Юнусова Фарзона ходими хурди илмии шуъбаи Мониторинги пиряхҳо, криосфера, глятсиология ва ГИС – технологияи МДИ ”Маркази омӯзиши пиряхҳои АМИТ”

Мутобиқи маълумотҳои омории хоҷагии халқӣ ИҶШС (СССР) дар соли 1980 пешниҳодкарда дар Ҷумҳурии Тоҷикистон соли 1940 – 1525 ҳазор аҳолӣ, ки 203 ҳазорашон дар шаҳрҳо ва 1196 ҳазорашон дар деҳот умр ба сар мебурданд, зиндагӣ мекарданд. Аз он аҳолӣ аз ҳар ҳазор нафарашон танҳо 40 нафарашон соҳиби маълумот буданд, яъне хондану нависондан метавонистанд.

Дар солҳои Ҷанги Бузурги ватанӣ (1941-1945) аз Тоҷикистон зиёда аз 300 ҳазор мардон ба ҳимояи ватан даъват шуда буданд, ки наздики 50 фоизи мардони қобили корро ташкил мекард. Як қисми мардони ба ҷанг сафарбаршуда хондану нависондан наметавонистанд, аммо шукргузор аз давлатдории сотсиалистӣ ва рӯзбеҳбудии он таъминкарда буданд. Бинобар ҳамин, ба ватан хиёнат накарда бо як даст, як пой, як чашм ва ҷароҳатҳои вазнин баргашта, мувофиқи қобилият бо меҳнати фаъол, зиндагиашонро пеш мебурданд.

Дар ватан мондагон медонистанд онҳоеро, ки ба ҷанг фиристодаанд, нависондану хондан наметавонистанд, бинобар ҳамин интизорӣ омадани мактуб ҳам набуданд. Аммо ғайричашм- дошт мактубҳо бо забони озарбойҷонӣ, узбекӣ, русӣ ва тоторӣ ба хоҳарону бародарон ва модарони мушфиқу оилаҳояшон меомад. Як маротиба ҳамон меросҳоро нигоҳ кунед, он мактубҳо бо ҳамон забонҳо ба шумо маълумотҳои барҷастаеро дар бораи шуҷоату мардонагии хешу ақрабҳоятон ва ё бобою падаратон пешниҳод менамоянд.

Ман дар бораи яке аз онҳое, ки хондану нависонданро намедонист, вале бо се ҷароҳати вазнин ба хона баргаштааст ба шумо роз овардани ҳастам.

Падари ман Оймаҳмадов Некмуҳаммад соли 1902 дар деҳаи Дар-Дари ноҳияи Заҳматобод (Айнӣ) ба дунё омадааст ва моҳи апрели соли 1943 ба сафи армияи советӣ даъват шудааст. 300 нафар аз ноҳияи Заҳматобод (Айнӣ) даъватшудагонро то Панҷакент пиёда бурданд. Аз он ҷо ба мошинҳо савор карда ба Каттақурғони Самарқанд ва дар онҷо дар давоми се моҳ ба онҳо дарсҳои ҳарбӣ гузаштанд.

Дар яке аз рӯзҳо ба қатора бор карданду ба тарафи Русия фиристоданд. Ҳамин, ки ба яке аз истгоҳи роҳи оҳан (стантсияҳо) наздик шудем, самолётҳои немис ба болои қатораҳо тиру туфанг партофтанд. Ҳамон тавре, ки моро омӯзонда буданд, аз қатора худро берун гирифта, аз он ҳарчи дуртар ҷойгир мешудем, барои ман ин ҳолат оғози ҷанг буд. Қисмат он мардро барои хизмат ба фронти сеюми Украина дар полки 283 ба сифати тирандоз (мерган) муқаррар кард.

Аз гуфтаҳои падарам рузи аввале, ки маро ба полки 283 оварданд, Командири полк омада, аз ҳолу аҳволи аз Осиёи Миёна омадагон пурсон шуд, гуфтем, ки чой намеёбем ки нушем, ҳамон лаҳза чой ҳам пайдо шуду мо аз куфти чой берун шудем.

Баъди он ҳамон командир моро қатор кард ва худаш ба даруни хандақ (траншея) даромада, ба механики танк ишора кард, ки аз болои Вай гузарад, баъди танк гузаштан, командир аз траншея берун омад ва гуфт, ки кори ман анҷомдодаро такрор мекунад? Ман дар ҷавоб ба пеш баромадам ва рафта ба даруни хандақ (траншея) даромадам, танк аз болоям гузашт, ман аз зери танк зиндаю солим берун баромадам ва бо ҳамин ба дигарон намуна шудам. Он командир боз ҳамаро саф кашид ва соати дастиашро кушода ба ман тӯҳфа кард, ки то солҳои 50-ум ба ман хизмат кард.

Падари ман ман соҳиби медал барои шуҷоат “за отвагу” №2315970 ва медали ғалаба нисбат ба Германия мебошам.

Инчунин, дар давоми хизмат ба падарам раҳматномаҳои зиёде барои озод кардани шаҳрҳои Житомир, Ровно, Проскурово, Винница, Каменец-Подолск, Гомель, Тирасполь, Белгород, Черновицы, Станислав, Дрогобич, Львов, Прага, Берлин ва ғайраҳо сазовор гардидаам, ки онҳо бо имзои И.В.Сталин, Г.К. Жуков, И.С. Конев, К.К. Рокосовский, Д.Д. Лелюшенко, Д.Т. Гуляев ва ғайраҳо мебошанд.

Дар ҷанг инсон ҳаррӯз ва ҳар соат бо марг рӯ ба рӯ мешавад, агар лаҳзае тарсро ба хотир овардед, марг шуморо меёбад, агар хилофи он рафтор кардед, шумо ғолиб ва зинда мемонед.

Онҳое, ки хондану нависондан наметавонистанд дар ҳама мушкилиҳо ба ватанашон хиёнат накарданд, бо изи тирҳои дар тан доштаашон, ҷавононро ба хондан, софдилона меҳнат кардан даъват мекарданд. Онҳо дар тую маъракаҳо гули сари сабади дастархон буданд, бо нишасту хесташон ва тарбияи фарзандонашон намунаи ибрат буданд, то солҳои 60-ум, яъне пайдо шудани телевизион, онҳо меҳру садоқатро ба ватан тарғиб мекарданд ва ҳангоми даъват ба сафи қувваҳои мусаллаҳ, онҳо роҳнамои ҷавонон ва намунаи ибрат буданд.

Фарзандони чунин бесаводҳо, пояи устувори сулҳу ваҳдат ва полкҳои ҷовид (бесмертный полк) мебошанд. Падари ман дар синни 58 солагиашон, дар рӯзи Наврӯз аз олам гузаштанд, ман ҳамон вақт 25-26 сола будам. Васиятҳои чунин мардон буданд, ки ҳамаи фарзандону набераю абераҳо, соҳиби илми олию хизматгор ба халқу ватан мебошанд.

Дар солҳои ҷанг 1,1 млн нафар Тоҷикистонӣ, 250 заводу фабрикаҳои ба ақибгоҳ сафарбар- шударо қабул карда, дар давоми 2-3 моҳ онҳоро ба кор меандохтанд, ки дар як шабонарӯз се смена кор карда, ба сафи якқатораи аскарон (фронт) молу маҳсулот мефиристод. Он заводҳоро дар ҳамаи минтақаҳои Тоҷикистон ҷойгир карданд. Як миллион Тоҷикистонӣ, зиёда аз ду миллион ба ақибгоҳ, бо заводу фабрикаҳо омадагонро дар мактабҳою боғчаҳо ва хонаю ҳавлиҳояшон ҷой карда ба онҳо сарпаноҳ доданд, гоҳо худашон гурусна ба саҳро рафта, дар заводу фабрикаҳо коркунандагонро хӯроки гарм медоданд.

Соҳаи кишоварзӣ сафи якқатораи аскарон (фронт) ва ақибгоҳро бо хӯрокворию ашёи хом пурра таъмин мекард. Ҳамин якдилию тифоқӣ буд, ки рӯзи иди ғалаба бо чашмони аз ашки шодӣ пур, тарафи хонаҳои якдигар давида, аз офати фашистӣ халос шудем гуфта, хурсандӣ мекарданд.

Занҳои 17-18 сола интизори баргаштани шавҳарҳояшон буданд ва баъзеяшон рӯи гарми шавҳарашонро надида, бо ҳазор орзӯ садоқату бовафоиро нисбати болинашон нигоҳ доштанд, ки рӯзи никоҳ ваъда карда буданд, бефарзанд ин дунёро падруд гуфта, бовафогии абадиашонро ба он дунё ба шавҳарҳояшон бе хиёнат, дастовез бурданд. Чунин занҳои 17-18 солаи абадан бевамонда, бо рафтори содиқонаашон ба мо намунаи ибрат, пайгирӣ ва тақлид дар пойдории оиладорӣ, тарбияи фарзанд, боварӣ ва яклафзӣ буданд.

Он ҷанг, барои дар ақибгоҳ будагон низ, мактаби омӯзиши инсонӣ буд, ки будани ҳар якеро инъикос мекард. Ҳамон ори тоҷикӣ, домангири мо аст, ки бояд саноатигардонии босуръатро бо дастони худ бунёд карда, мутахассисони ватаниро дар асоси ин васият тарбия намоем, то ки ба дигар мулк сафар карда, навигариҳои техникиро дар олам паҳн намоянд. Ин иди ғалабаро бо навовариҳояш ҳамаи Тоҷикистониҳо, ҳамеша интизорӣ мекашанд ва бо ҳамин рӯҳи барнагаштагону дар ақибгоҳ фавтидагонро бо некӣ ба ёд оварда, фаромӯш нашудани онҳоро ба ояндагони Тоҷикистон ба мерос гузоштанианд.

Ҳамон тоҷике, ки худаш нахурду дигаронро хӯронд, бегонаро дар хонааш ҷой доду худаш дар саҳрои кушод хобид, бояд аз вартаи беҳунари берун баромада, рушди қувваҳои истеҳсолкунандаро таъмин карда, бо ҳунармандиҳои беназираш намунаи инсонияти олам бошад. Мо дар назди рӯҳи аз ҷанг барнагаштагон абадан қарздорем, то ки бо ваҳдату якдилиамон дар ватан, тантанаи рушди инноватсияро ҳар сол қайд намоем.

Ташкили гурӯҳи ҷӯяндагони аз ҷанг барнагашта ва ба хоки ватан овардани бозмондаҳои он ҷанговарон, аз як тараф намунаи арзандаи мо бошад, аз тарафи дигар ба ҷавонон шуҷоату мардонагиро тарғиб менамояд. Ба Тоҷикистон овардани нусхаи байрақи ғалаба ва ба он ҳар сол рӯзи иди ғалабаро эҳтиром гузоштан, орзӯи деринаи ман аст.

Оймаҳмадов Г.Н. н.и.и Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон МД Маркази таҳқиқоти технологияҳои инноватсионӣ

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо аҳамияти ғамхорӣ нисбат ба собиқадоронро таъкид карда, онҳоро «афсонаҳои зинда, ки корнамоияшон дар дилҳои мардум абадӣ мемонад» номидаанд. Ба муносибати 74-умин солгарди Ғалаба дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар соли 2019 Пешвои миллат такид намуда буданд, ки: «Ҷанги Бузурги Ватанӣ шуҷоат ва ваҳдати мардуми моро нишон дод. Мо дар назди собиқадорон қарзи абадӣ дорем ва вазифаи мо таъмини зиндагии сазовор ва нигоҳдории хотираи корнамоияшон барои наслҳои оянда аст».

Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941–1945) дар таърихи Тоҷикистон нишонаи амиқ гузошт, ки ҳамчун як қисми Иттиҳоди Шӯравӣ дар пирӯзӣ бар фашизм саҳми беназирро доро мебошад. Зиёда аз 300 ҳазор сокинони ҷумҳурӣ дар амалиёти ҷангӣ иштирок карданд, 120 ҳазор нафар ҳалок шуданд ва кормандони ақибгоҳ бо захираҳои зарурӣ фронтро таъмин намуданд. Пас аз ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ дар соли 1991 Тоҷикистон ба ташаккули низоми миллии ҳифзи ҳуқуқи собиқадорон ва кормандони ақибгоҳи Ҷанги Бузурги Ватанӣ (ҶБВ) шурӯъ намуд.

Тоҷикистон, сарфи назар аз дур будани худ аз фронт дар ҶБВ нақши муҳим бозид. Дар ҷумҳурӣ воҳидҳои ҳарбӣ, аз қабили бригадаи тирандозии 99-ум ва дивизияи савораи 61-ум ташкил шуданд, ки дар набардҳои муҳими Ленинград, Сталинград ва Курск иштирок карданд. Қаҳрамонони Тоҷикистон, ба монанди Саидқул Турдиев ва Ҳабибулло Ҳусейнов, ки унвони Қаҳрамони Иттиҳоди Шӯравиро соҳиб шуданд, рамзи далерӣ гардиданд. Кормандони ақибгоҳ дар шароити норасоии захираҳо маводи ғизоӣ, либос ва лавозимоти ҷангӣ истеҳсол карда, барои ин зиёда аз 102 ҳазор мукофотонида шуданд. Пас аз фурӯпошии Иттиҳоди Шӯравӣ дар соли 1991 Тоҷикистон бояд низоми иҷтимоии ҳифзи собиқадоронро ба шароити нав мутобиқ мекард, ки ин раванд бо ҷанги шаҳрвандӣ (1992–1997) ва бӯҳрони иқтисодӣ мушкил шуд.

Пас аз эълони истиқлолият Тоҷикистон ба меъёрҳои шӯравӣ, аз ҷумла Низомномаи ИҶШС дар бораи имтиёзҳо барои собиқадорон, такя кард, ки нафақа, хизматрасонии тиббӣ ва имтиёзҳои манзилиро дар бар мегирифт. Аммо ҷанги шаҳрвандӣ ва мушкилоти иқтисодӣ иҷрои ин чораҳоро маҳдуд кард. Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 7 апрели соли 1995, № 59 "Дар бораи ветеранҳо" қабул шуд (Дар асоси Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 23 декабри соли 2021, №1843 "Оид ба ворид намудани тағйирот ба Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон "Дар бораи ветеранҳо" ба номи он “Дар бораи собиқадорон” иваз карда шуд), ки дар асоси моддаи 14 ва 15 ин қонун собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ ва дигар категорияҳои шаҳрвандоне, ки ба собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ баробар карда шудаанд, муқаррар шуд.

Собиқадорони (ветеранҳои) Ҷанги Бузурги Ватанӣ шаҳрвандоне мебошанд, ки дар амалиёти ҷангӣ барои ҳифзи Ватан ё таъминоти қисмҳои армияи амалкунанда дар минтақаҳои амалиёти ҷангӣ бевосита иштирок кардаанд, инчунин шахсоне, ки хизмати ҳарбиро солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ сипари намудаанд, дар ақибгоҳ шаш моҳ, ба истиснои давраи кор дар ҳудуди муваққатан аз тарафи душман истилогардидаи ИҶШС, кор кардаанд, ё барои меҳнати фидокорона ва хизмати бенуқсон дар ақибгоҳ бо ордену медалҳои ИҶШС дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ мукофотонида шудаанд.

Чунин шахсон собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ шуморида мешаванд:

а) хизматчиёни ҳарбӣ, аз ҷумла ба эҳтиёт ҷавобшудагон (ба истеъфо баромадагон), ки хизмати ҳарбиро дар қисмҳои ҳарбӣ, штабҳо ва муассисаҳои дар давраи ҷанги гражданӣ ва Ҷанги Бузурги Ватанӣ ба ҳайати армияи амалкунанда дохилшаванда адо намудаанд, дар амалиёти дигари ҷанги барои ҳифзи Иттиҳоди ҶШС иштирок кардаанд, партизанҳо ва пинҳонкорони ҷанги гражданӣ ва Ҷанги Бузурги Ватанӣ;

б) хизматчиёни ҳарбӣ, аз ҷумла ба эҳтиёт (истеъфо) баромада, инчунин шахсони ҳайати роҳбарӣ ва қатории мақомоти корҳои дохилӣ ва амнияти давлатии Иттиҳоди ҶШС, ки хизматро дар давраи Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар шаҳрҳое адо намудаанд, ки иштирок дар муҳофизаи онҳо ба собиқаи хизмат ҷиҳати таъин намудани нафақа аз рӯи шарту шароити барои хизматчиёни ҳарбии қисмҳои ҳарбии армияи амалкунанда муқарраршуда ҳисоб карда мешавад;

в) шахсони ҳайати кирояи Армияи шӯравӣ, Флоти ҳарбии Баҳри, қӯшунҳо ва мақомоти корҳои дохилӣ ва амнияти давлатии ИҶШС, ки дар қисмҳо, штабҳо ва муассисаҳои ба ҳайати армияи амалкунанда дохилшаванда дар давраи Ҷанги Бузурги Ватанӣ аз рӯи штат соҳибмансаб буданд ё дар он давраҳо дар шаҳрҳое буданд, ки иштирок дар муҳофизаи онҳо ба собиқаи хизмат ҷиҳати таъин намудани нафақа аз рӯи шарту шароити барои хизматчиёни ҳарбии қисмҳои армияи амалкунанда муқарраршуда ҳисоб карда мешавад.

г) шахсоне, ки дар давраи Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар ҳайати қисмхои ҳарбӣ, штабҳо ва муассисаҳои ба ҳайати армияи амалкунанда ва флот дохилшаванда ба сифати писархондҳои (тарбиягирандагони) полкҳо ва юнгаҳо шомил буданд;

д) шахсоне, ки дар амалиёти ҷангӣ бар зидди Германияи фашисти ва иттифоқчиёни он дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар ҳудуди кишварҳои хориҷӣ дар ҳайати отрядҳои партизанӣ, гурӯҳҳои пинҳонкор ва дигар воҳидҳои зиддифашистӣ иштирок кардаанд;

е) хизматчиёни ҳарбӣ, аз ҷумла онҳое, ки ба эҳтиёт (истеъфо) баромадаанд, шахсони ҳайати роҳбарӣ ва қатории мақомоти корҳои дохилӣ ва амнияти давлатӣ, шахсоне аз ҷумлаи ҷанговарон ва ҳайати фармондеҳии баталонҳои қиркунанда, взводҳо ва отрядҳои муҳофизати халқ, ки супоришҳои Ҷангии ҳукуматии Иттиҳоди ҶШС-ро дар давраи аз 1 январи соли 1944 то 9 майи соли 1945 дар ҳудуди ИҶШС, ҶШС Белоруссия, ҶШС Литва, ҶШС Латвия ва ҶШС Эстония иҷро кардаанд.

Ба ҷумлаи собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ, ки дар моддаи 14-уми Қонуни мазкур пешбинӣ гардидаанд, чунин шахсон низ дохил мешаванд:

а) кормандони воҳидҳои махсуси Комиссариати халқии роҳҳо, Комиссариати халқии алоқа, ҳайати шинокунандаи киштиҳои шикорӣ ва нақлиётӣ ва ҳайати парвозу боркашонии авиатсияи Комиссариати халқии саноати моҳии собиқ Иттиҳоди ҶШС, Флоти баҳрию дарёӣ, ҳайати парвозу боркашонии авиатсияи роҳҳои асосии баҳрии шимолӣ, ки дар давраи Ҷанги Бузурги Ватанӣ ба ҳолати шахсони ба ҳайати Армияи Сурх дохилбуда гузаронида шуда, ба манфиати армияи амалкунанда ва флот вазифаҳоро дар ҳудуди сарҳадҳои ақибгоҳии фронтҳои амалкунанда, минтақаҳои оперативии флотҳо иҷро менамуданд, инчунин аъзоёни экипажи киштиҳои флоти нақлиётӣ, ки дар оғози Ҷанги Бузурги Ватанӣ ба бандарҳои давлатҳои дигар боздошта шуда буданд;

б) шахсоне, ки дар объектҳои мудофиаи зиддиҳавоӣ, мудофиаи зиддиҳавоии маҳаллӣ, дар сохтмони иншоотҳои мудофиавӣ, базаҳои баҳрӣ, аэродромҳо ва дигар объектҳои ҳарбии ҳудуди сарҳади ақибгоҳии фронтҳои амалкунанда, дар қитъаҳои роҳи оҳан ва автомобилии ба фронт наздик, дар госпиталҳои эвакуатсионӣ ва поёздҳои санитарӣ дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ кор кардаанд;

в) кормандони муассисаҳо, ташкилотҳо (аз ҷумла муассисаҳо ва ташкилотҳои фарҳанг ва санъат), намояндагони воситаҳои ахбори оммавӣ, ки дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ ба ҳайати армияи амалкунанда ба командировка фиристода шудаанд;

г) шахсоне, ки дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ аз тарафи мақомоти ҳокимияти маҳаллӣ ба ҷамъоварии муҳимот ва техникаи ҳарбӣ, аз мина тоза кардани минтақаҳо ва объектҳо ҷалб карда шудаанд;

д) шаҳрвандоне, ки дар давраи муҳосираи шаҳри Ленинград (аз 8 сентябри соли 1941 то 27 январи соли 1944) дар корхонаҳо, муассисаҳо ва ташкилотҳои шаҳр кор кардаанд ва бо медали "Барои мудофиаи Ленинград" мукофотонида шудаанд ва шахсоне, ки бо нишони "Сокини Ленингради дар муҳосирабуда" мукофотонида шудаанд;

е) шахсоне, ки бо ордену медалҳои Иттиҳоди ҶШС барои меҳнати фидокорона ва хизмати бенуқсони ҳарбӣ дар ақибгоҳ дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ мукофотонида шудаанд;

ж) шахсоне, ки дар давраи аз 22 июни соли 1941 то 3 сентябри соли 1945 дар хизмати ҳарбӣ, дар хизмати мақомоти корҳои дохилӣ ва амнияти давлатӣ на камтар аз шаш моҳ буданд (ғайр аз шахсоне, ки дар хизмати армияи амалкунанда қарор доштаанд);

з) шахсоне, ки дар давраи Ҷанги Бузурги Ватанӣ дар ақибгоҳ камаш шаш моҳ, ба истиснои вақти кор дар марзҳои муваққатан истилошудаи ИҶШС, кор кардаанд;

и) собиқ маҳбусони ноболиғи лагерҳои консентратсионӣ, гетто ва дигар ҷойҳои нигаҳдории маҷбурӣ, ки аз тарафи фашистон ва иттифоқчиёни онҳо дар давраи Ҷанги дуюми ҷаҳон сохта шуда буданд;

к) ҳамсари (шавҳари) маъюбони вафоткардаи Ҷанги Бузурги Ватанӣ ва маъюбоне, ки ба онҳо баробар карда шудаанд, инчунин ҳамсари (шавҳари) иштирокчиёни вафоткардаи ҷанг, партизанҳо, пинҳонкорон, шаҳрвандоне, ки дар давраи муҳосираи шаҳри Ленинград дар муассисаҳо, корхонаҳо ва ташкилотҳои шаҳр кор кардаанд ва бо медали "Барои мудофиаи Ленинград" ва нишони "Сокини Ленингради дар муҳосирабуда" мукофотонида шуда, дар натиҷаи касалиҳои умумӣ, иллати (маъюбии) меҳнатӣ ва дигар сабабҳо ҳамчун маъюб эътироф шудаанд (ба ғайр аз шахсоне, ки дар натиҷаи амалҳои ғайриқонунӣ маъюб шудаанд), ва никоҳи дигар накардаанд.

Дар асоси моддаи 24 қонун ба шахсоне, ки собиқадор дониста шудаанд, афзалиятҳои зайл дода мешавад:

1) ҳуқуқи афзалиятнок барои муолиҷаи ройгон дар муассисаҳои тиббии статсионарӣ ва амбулатории давлатӣ;

2) муоинаи ҳарсолаи диспансерӣ дар муассисаҳои тиббии давлатӣ;

3) ҳангоми ба нафақа баромадан ройгон истифода бурдан аз марказҳои саломатие, ки дар онҳо ба қайд гирифта шуда буданд (аз ҷумла марказҳои саломатии тобеи идорӣ);

4) дар навбати аввал аз ҷои кор таъмин карда шудан, барои бекорон бошад, - аз тарафи мақоми таъинкунандаи нафақа дар маҳалли истиқомат ё аз тарафи мақоми таъинкунандаи нафақа таъмин намудани роҳхатҳо барои истироҳат дар шифохонаҳо, профилакторияҳо ва истироҳатгоҳҳо;

5) афзалият барои табобати истироҳатгоҳию курортӣ дар вақти муносиб;

6) бемузд омӯхтани касбҳои нав дар маҳалли кор дар курсҳои такмили ихтисос дар системаи давлатии тайёр кардани кадрҳо ва такмил додани ихтисоси онҳо бо пардохти музди меҳнат аз ҷои кор дар тамоми давраи таҳсил;

7) дар мавриди мувофиқ истифода бурдани рухсатии меҳнатии ҳарсолаи пулакӣ ва гирифтани рухсатии бемузди меҳнат;

афзалият ҳангоми таъини нафақа, пардохти кумакпулӣ, ки қонунгузорӣ муқаррар кардааст;

9) афзалият ҳангоми қабул шудан ба хона-интернатҳо барои пиронсолону маъюбон, марказҳои минтақавии хизматрасонии иҷтимоии нафақахӯрон ва шӯъбаи расонидани ёрии иҷтимоӣ дар хона (бенавбат фақат ба собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ ва амалиёти ҷангӣ дар ҳудуди давлатҳои дигар, ба категорияи боқимондаи собиқадорон - дар навбати аввал);

10) афзалият дар истифодаи тамоми навъҳои хидмати алоқа, муассисаҳои маданӣ-равшаннамоӣ ва варзишию тандурустӣ, харидани билет ба тамоми навъҳои нақлиёт (аз рӯи қоидаҳои банди 9-уми ҳамин модда);

11) афзалият ҳангоми қабул шудан ба муассисаҳои таълимии давлатии таҳсилоти миёна ва олии касбӣ;

12) афзалият ҳангоми дохил шудан ба кооперативҳои манзилӣ, сохтмони манзил, гараж, кооперативҳои бустонсаройсози, ширкатҳои боғпарварию обчакорӣ, ҳангоми гирифтани қитъаҳои замин (дар ҳудуди меъёре, ки қонунгузорӣ муқаррар кардааст) барои сохтмони хонаҳои хусусӣ, хоҷагиҳои боғдорию обчакорӣ;

13) афзалият дар гирифтани қарз аз муассисаҳои бонки давлатӣ барои харидани (сохтани) хона, манзили истиқоматии шахсӣ, боғсарой, ободонии қитъаи боғӣ ва таъмири асосии манзилҳои ба онҳо тааллуқдошта;

14) ройгон шахсӣ кунонидани манзили ишғолкардаи истиқоматӣ дар хонаҳои фонди давлатӣ ва идораҳо;

15) ба ҳисоби собиқаи меҳнат (собиқаи хизмат) дохил кунонидани вақти иштирок дар амалиётҳои ҷангӣ дар ҳаҷми секарата (як сол ба ҳисоби се сол).

Дар асоси моддаи 25 қонун бошад собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ ғайр аз тадбирҳои ҳифзи ҳуқуқӣ ва иҷтимоӣ, ки дар моддаи 24-уми ҳамин Қонун пешбинӣ шудаанд, аз ҳуқуқ ва кафолату ҷуброни давлатии зерин истифода менамоянд:

а) умрбод аз пардохтҳои зерин озод карда мешаванд;

1) аз пардохти ҳаққи манзили ишғолнамудаи истиқоматӣ. Зимнан то 15 метри мураббаъ аз масоҳати иловагии истиқоматӣ ба андозаи яккарата пардохта мешавад;

2) аз пардохти ҳаққи хидмати посбонии ғайриидоравӣ, хадамоти коммуналӣ (новобаста аз фонди манзилӣ) ба истиснои пардохти қувваи барқ ва гази табии) ва барои онҳое, ки дар хонаҳои оби гарме надошта зиндагӣ мекунанд, аз пардохти пули сӯзишворӣ дар ҳудуди меъёри фурӯши барои аҳолӣ муқарраршуда ва хизматгузории нақлиёти барои расонидани ин сӯзишворӣ;

3) аз пардохти хизмати алоқа;

4) барои гирифтани қитъаҳои замин дар он ҳаҷме, ки қонунгузорӣ барои сохтани хонаи шахсӣ, боғчаҳо, гараж, хоҷагии боғдорию полезӣ, чорво муқаррар кардааст;

5) аз фоизи қарзи яккаратаи муассисаҳои бонки давлатӣ барои харидани (сохтани) хона, бинои шахсӣ, боғсаро, ободонии қитъаи замини боғ, ташкили хоҷагии ёрирасон ё деҳқонӣ;

6) аз дорупулӣ дар асоси дорухат дар ҳудуди меъёрҳое, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон муқаррар кардааст;

7) аз ҳаққи сохтану тармим кардани дандонҳои сунъӣ (ба истиснои дандонҳои сунъие, ки аз металлҳои қиматбаҳо сохта шудаанд) инчунин барои таъмин кардан бо навъҳои дигари ёрии протезию-ортопедӣ (ба истиснои онҳое, ки аз металлҳои қиматбаҳо сохта шудаанд);

аз пули роҳхатҳо барои табобати истироҳатгоҳию курортӣ (ба шарте, ки онҳо барои корнамоиҳои ҷангӣ бо ду ва зиёда аз он орденҳои ИҶШС ва Ҷумҳурии Тоҷикистон мукофотонида шуда бошанд);

9) аз роҳкирои ҳамаи навъҳои нақлиёти мусофирбари шаҳрӣ ва наздишаҳрӣ (ба ғайр аз таксӣ) ва дар нақлиёти автомобилии истифодаи умумӣ, бо пешниҳоди шаҳодатнома (ба истиснои таксӣ) дар деҳот дар ҳудуди ноҳияи маъмурии ҷои истиқомат, ҳамчунин дар нақлиёти роҳи оҳани наздишаҳрӣ ва автобусҳои хатти ҳаракати наздишаҳрӣ;

10) аз роҳкиро як бор дар ду сол ҳангоми рафтуомад дар нақлиёти роҳи оҳан, ҳавоӣ ё автомобилӣ ё ин ки мувофиқи хоҳиши ӯ дар як сол як бор сафар (рафтуомад) кардан бо нархи 50 фоиз арзоншуда бо навъҳои нақлиёти дар боло номбурда;

б) ғайр аз ин ҳуқуқи зерин дода мешавад:

1) дар навбати аввал (барои маъюбон бенавбат) аз ҷои кор, бо нархи арзон ва барои касоне, ки кор намекунанд, аз ҳисоби мақоми дахлдори таъминоти нафақа гирифтани роҳхат барои табобати истироҳатгоҳию курортӣ;

2) дар навбати аввал шахсони барои беҳбуди шароити манзили муҳтоҷ, (маъюбони гурӯҳи 1 ва 2 бенавбат) аз ҳисоби фондҳои манзилии давлатӣ ё идоравӣ ройгон бо манзили истиқоматӣ таъмин мешаванд (кӯчондани онҳо аз манзили истиқоматии хизматӣ бе додани манзили истиқоматии дигар манъ аст);

3) бенавбат гузаронидани телефони хона, зимнан барои инвалидони ҷанг ройгон;

4) берун аз конкурс қабул кардан ба муассисаҳои таълимии давлатии таҳсилоти миёна ва олии касбӣ ва дар давраи таҳсил дар ин муассисаҳо гирифтани стипендияи зиёдтаре, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон муқаррар кардааст;

5) аз ҷои кор гирифтани рухсатии бемузди меҳнат ба мӯҳлати се ҳафта (маъюбони ҷанг то чор ҳафта);

6) дар навбати аввал (барои маъюбони ҷанг бенавбат) таъмир намудани манзили истиқоматӣ;

7) гирифтани кумакпулӣ барои корношоямии муваққатӣ дар натиҷаи бемории умумӣ то се моҳ паи ҳам ё то чор моҳ, паи ҳам дар як соли тақвимӣ (маъюбони ҷанг мувофиқан чор ва панҷ моҳ);

гирифтани кумакпулӣ барои корношоямии муваққатӣ дар ҳаҷми 100 фоиз, новобаста аз собиқаи меҳнатӣ;

9) дар навбати аввал таъмин шудан бо сӯзишворӣ.

Ба иштирокчиёни ҷанг, ки дар натиҷаи бемориҳои умумӣ, иллати меҳнатӣ ва дигар сабабҳо (ба истиснои шахсоне, ки маъюбиашон дар натиҷаи аъмоли ғайриқонунӣ ба амал омадааст) маъюб шудаанд, ҳуқуқу кафолатҳо ва ҷуброни маъюбони ҷанг, мувофиқи гурӯҳи муқаррашудаи маъюбӣ, бидуни ташхиси иловагии экспертии тиббӣ дода мешавад.

То 1 майи соли 2025 дар асоси омори расмӣ дар Тоҷикистон 17 иштирокчии ҶБВ ва 127 корманди ақибгоҳ дар қайди ҳаёт мебошанд.

Соли 2020 ба муносибати 75-умин солгарди Ғалаба муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дастур доданд, ки аз Фонди захиравӣ беш аз 1 миллион сомонӣ барои пардохти 6 ҳазор сомонӣ ба ҳар собиқадор ҷудо карда шавад ва таъкид кард: «Ғамхорӣ нисбат ба собиқадорон на танҳо вазифаи давлат, балки масъулияти ахлоқии ҳар шаҳрванд аст». Инчунин даъват кард, ки дастгирии иҷтимоӣ, аз ҷумла беҳбуди манзил ва хизматрасонии тиббӣ, тақвият дода шавад, ки дар барномаи рушди шаҳри Душанбе инъикос ёфта аст. Душанбе ҳамчун пойтахт, маркази барномаҳои иҷтимоӣ барои собиқадорон буда, инфрасохтори пешрафта ва дастрасӣ ба хизматҳоро пешниҳод мекунад. Дар соли 2021 дар Душанбе маркази махсуси пиронсолон кушода шуд, ки дар он собиқадорон машварат, ташхис ва доруҳои ройгон мегиранд. Дар соли 2024 тақрибан 90% собиқадорони пойтахтро хизмат расонд, ки 350 расмиёти ройгон анҷом дод. Гурӯҳҳои сайёри тиббӣ ба собиқадороне, ки қобилияти ҳаракат надоранд, хизмат мерасонанд. Аз соли 2019 мақомоти ҳокимияти иҷроияи шаҳри Душанбе бо роҳбарии муҳтарам Рустами Эмомалӣ барномаи беҳбуди манзилро амалӣ менамоянд, ки дар солҳои 2020–2024 ба 30 оилаи собиқадорон манзилҳои нав ва барои 20 оила таъмири куллӣ анҷом дода шуд. Дар соли 2024 шаҳр 600 ҳазор сомонӣ барои собиқадорон ҷудо кард. Душанбе ҳар сол парадҳо, намоишгоҳҳо ва мулоқотҳо бо собиқадорон ба муносибати 9 май – Рӯзи ғалаба баргузор мекунад. Дар соли 2023 маҷмааи ёдгории «Ғалаба» маркази тарбияи ватандӯстона гардид. Барномаи «Ғамхорӣ» ихтиёриёнро барои кӯмак ба собиқадорон дар корҳои рӯзмарра ҷалб мекунад. Дар соли 2024 кӯмаки якдафъаина ба муносибати Рӯзи Ғалаба барои ҳар як иштирокчии ҶБВ 9200 сомонӣ ва барои корманди ақибгоҳ 4800 сомонӣ пардохт гардид.

Низоми ҳифзи ҳуқуқ ва манфиатҳои қонунии собиқадорони ҷанги бузурги ватанӣ дар Тоҷикистон аз солҳои 1991 то 2024 аз меъёрҳои шӯравӣ ба асосҳои миллӣ, аз ҷумла қонуни соли 1995 ва дигар санадҳои меъёрии ҳуқуқӣ замина гузошта, бораи таҳкими ҳифзи иҷтимоии собиқадорон, имтиёзҳои молиявӣ, тиббӣ ва манзилиро барои собиқадорон муқаррар намуд. Собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ (ҶБВ) ва категорияҳои шаҳрвандоне, ки ба собиқадорони Ҷанги Бузурги Ватанӣ баробар карда шудаанд на танҳо рамзи шуҷоат ва ватандӯстӣ, балки мероси зиндаи таърих мебошанд, ки корнамоиҳои онҳо барои наслҳои имрӯза ва оянда намунаи ибрат аст.

Сангинзода Дониёр Шомаҳмад – муовини директори Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ оид ба илм ва таълим, доктори илмҳои ҳуқуқшиносӣ, профессор

Дар замони муосир, ки талабот ба энергия рӯз ба рӯз меафзояд, кишварҳо дар ҷустуҷӯи манбаъҳои устувор ва самараноки энергетикӣ ҳастанд. Яке аз роҳҳои муҳими таъмини энергия истифодаи технологияи ҳаста мебошад, ки ҳамчун манбаи тавоно ва камхарҷ дар ҷаҳон шинохта шудааст. Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки дорои захираҳои фаровони гидроэнергетикӣ аст, низ ба ин соҳа таваҷҷуҳ зоҳир намуда, ҳамкориҳояшро бо Агентии байналмилалии нерӯи атомӣ (АБНА) тақвият мебахшад.
Технологияи ҳаста имкон медиҳад, ки бо истифода аз реаксияҳои ҳастаӣ миқдори зиёди энергия истеҳсол карда шавад. Ин манбаъ нисбат ба сӯзишвории анъанавӣ, аз қабили ангишт ва нафт, камтар газҳои гулхонаӣ хориҷ мекунад ва аз ин рӯ барои муҳити зист камтар зараровар аст. Дар ҷаҳон кишварҳое чун Фаронса, Русия ва Иёлоти Муттаҳидаи Амрико аллакай аз ин технология ба таври васеъ истифода мебаранд ва онро яке аз сутунҳои асосии таъмини энергияи худ қарор додаанд.

Бо вуҷуди ин, истифодаи технологияи ҳаста мушкилоти худро низ дорад, аз ҷумла масъалаҳои бехатарӣ, идоракунии партовҳои радиоактивӣ ва хароҷоти баланди сохтмони нерӯгоҳҳои ҳастаӣ. Аммо бо пешрафти технология ва дастгирии созмонҳои байналмилалӣ, ин мушкилот қобили ҳал шуда истодаанд.

Тоҷикистон кишварест, ки бо захираҳои бузурги гидроэнергетикӣ машҳур аст. Нерӯгоҳҳои барқи обии мо, ба мисли Норак ва Роғун, аллакай қисми зиёди ниёзҳои энергетикии мамлакатро таъмин мекунанд. Айни замон ба нерӯи барқи обӣ Тоҷикистон такя мекунад, ки тақрибан 98%-и энергияи истеҳсолшуда дар кишвар аз ин манбаъ ба даст меояд. Ин вобастагии якҷониба ба гидроэнергетика мушкилоти худро дорад, аз ҷумла камбуди барқ дар фасли зимистон, вақте ки сатҳи об дар дарёҳо коҳиш меёбад. Дар чунин шароит, ҷустуҷӯи манбаъҳои алтернативии энергия, аз ҷумла технологияи ҳаста, метавонад барои Тоҷикистон як имконияти муҳим бошад. Гарчанде ки Тоҷикистон ҳоло нерӯгоҳи ҳастаӣ надорад, аммо таваҷҷуҳ ба ин соҳа аз ҷониби ҳукумат ва мутахассисон афзоиш ёфтааст. Ин кишвар дорои захираҳои уран аст, ки яке аз ашёҳои асосии истеҳсоли энергияи ҳастаӣ ба шумор меравад. Истихроҷ ва коркарди ин захираҳо метавонад ҳамчун замина барои рушди энергетикаи ҳастаӣ дар оянда хизмат кунад. Бояд тазаккур дод, ки ҷаҳон бо суръат пеш меравад, ва имрӯз масъалаи истифодаи манбаъҳои гуногуни энергия барои таъмини рушди устувор беш аз пеш муҳим мешавад.

Агентии байналмилалии нерӯи атомӣ (АБНА), ки соли 1957 таъсис ёфтааст, созмони пешбари ҷаҳонӣ дар пешбурд ва назорати истифодаи осоиштаи технологияи ҳаста мебошад. Тоҷикистон ҳамчун узви ин созмон аз соли 2001 фаъолона дар барномаҳои он ширкат меварзад. Ҳамкориҳои Тоҷикистон бо АБНА асосан ба самтҳои зерин нигаронида шудаанд:
АБНА ба Тоҷикистон дар омодасозии мутахассисон ва таҳияи барномаҳои таълимӣ дар соҳаи технологияи ҳаста кумак мекунад. Ин барои баланд бардоштани сатҳи дониш ва малакаи кадрҳои маҳаллӣ муҳим аст.

Бо дастгирии АБНА, Тоҷикистон низомҳои назорат ва бехатарии марбут ба маводи радиоактивиро такмил дода шудааст, ки он барои пешгирӣ аз хатарҳои эҳтимолӣ ва идоракунии дурусти захираҳои уран аҳамияти калон дорад.

Дар ин ҷода, ҳафтаи сипаригардида дар шаҳри Душанбе – як чорабинии муҳими илмӣ дар доираи «Даҳаи илми академии тоҷик» ва бо ҳамкории Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Агентии байналмилалии нерӯи атомӣ (АБНА) доир гардад. Семинари мазкур ба мавзуи ҳамгироии технологияҳои ҳастаӣ бо манбаъҳои барқароршавандаи энергия, аз қабили офтоб, шамол ва об, инчунин баррасии таҷрибаи ҷаҳонии истифодаи нерӯгоҳҳои ҳастаӣ бахшида шуд.

Чорабинии мазкур на танҳо як вохӯрии олимон, балки нишонаи ҳамкории байналмилалии Тоҷикистон аст. Агентии байналмилалии нерӯи атомӣ, ки дар ин самт таҷрибаи бой дорад, шарики асосии ин семинари илмии мазкур буд. Намояндагони АБНА ва мутахассисони байналмилалӣ ба Душанбе ташриф оварданд, то ки дониш ва таҷрибаи худро бо ҳамтоёни тоҷик мубодила кунанд. Ин як қадами муҳим барои ҷалби технологияҳои пешрафта ба кишвар гардид.

Энергия асоси рушди иқтисод, саноат ва зиндагии ҳаррӯзаи мардум аст. Бо афзоиши аҳолӣ ва талабот ба барқ, Тоҷикистон бояд роҳҳои нави таъмини энергияро пайдо кунад, ки ҳам иқтисодӣ бошанд ва ҳам ба муҳити зист зарар нарасонанд. Баргузор намудани чунин чорабиниҳо як имконияти нодир аст, ки олимон, муҳандисон ва сиёсатмадорон якҷо ҷамъ шуда, барои ояндаи беҳтар нақшаҳо тарҳрезӣ кунанд.

Хулоса, ҳамкориҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Агентии байналмилалии нерӯи атомӣ як имконияти муҳим барои рушди энергетикаи муосир дар кишвар аст. Гарчанде ки айни замон Тоҷикистон ба истифодаи технологияи ҳаста дар истеҳсоли энергия оғоз накардааст, аммо захираҳои табиӣ ва дастгирии байналмилалӣ метавонанд дар оянда заминаи хубе барои ин кор фароҳам оранд. Бо пешрафти ин ҳамкориҳо, Тоҷикистон метавонад на танҳо истиқлолияти энергетикии худро таҳким бахшад, балки дар минтақа ҳамчун кишвари дорои системаи пешрафтаи энергетикӣ мавқеи мустаҳкам пайдо намояд.

Баротов Бахтиёр – муовини директори Агентии амнияти ХБРЯ-и АМИТ

Азизов Олимҷон – мудири шуъбаи муносибатҳои байналмилалӣ ва робита ба ҷомеаи Агентии амнияти ХБРЯ-и АМИТ