Ҳамдиёрони азиз!
Сокинони шарафманди пойтахт!
Шуморо ба муносибати Рӯзи пойтахти маҳбубамон - шаҳри Душанбе, ки имсол ба 19 апрел рост меояд, самимона табрик мегӯям.
Басо рамзист, ки Рӯзи пойтахтро дар фасли зебои баҳор ва айёми сабзу гулпӯш гардидани табиати нотакрори диёрамон таҷлил менамоем.
Боиси ифтихор аст, ки зери сиёсати созандаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва талошҳои пайвастаи сокинони заҳматпешааш - шаҳри Душанбе имрӯз на танҳо маркази маъмурию сиёсӣ ва илмию фарҳангии мамлакат, балки ба меҳвари ваҳдату ҳамбастагии мардуми кишвар табдил ёфтааст.
Имрӯз шаҳри Душанбе бо татбиқи лоиҳаҳои бузурги сармоягузорию инноватсионӣ, бунёди корхонаҳои истеҳсолӣ, сохтмони иншооти муосири маъмурӣ, маданӣ, хизматрасонӣ ва шаҳрвандӣ ва азнавсозии инфрасохтор дар таъмини ҳадафҳои миллӣ ва пешрафту суботи мамлакат саҳми бориз мегузорад.
Боиси ифтихор аст, ки дар пойтахти азизи мо мунтазам чорабиниҳои муҳимми сиёсӣ, илмию фарҳангиву варзишӣ дар сатҳи баланду хотирмон доир мегарданд ва аз таваҷҷуҳи торафт афзояндаи ҷаҳониён нисбат ба давлату миллати тоҷик ва таъриху фарҳанги куҳани он далолат медиҳад.
Аз ин рӯ, рисолати ҳар як сокини пойтахтро дар ободтару пешрафта гардонидан ва муаррифии шоистаи пойтахти азизамон бори дигар зикр карда, итминони комил дорам, ки сокинони бофарҳанги пойтахт онро бо муҳаббати хос ба ҷо меоранд ва дар таъмини ободии Душанбешаҳр саҳми арзишманди хешро мегузоранд.
Бо ибрози ниятҳои нек, орзуи онро дорам, ки шаҳри Душанбе ба макони амалишавии орзую умедҳои ҳар яки Шумо мубаддал гардад.
Таҷлили Рӯзи Пойтахт муборак, ҳамдиёрони азиз!!!
Ҳамдиёрони азиз, сокинони босаодати кишвар!
Ҳамаи Шуморо ба муносибати Рӯзи пойтахти Ҷумҳурии Тоҷикистон – шаҳри Душанбе, ки имсол ба 19 апрел рост меояд, самимона табрику таҳният мегӯям.
Имрӯз Душанбе, пойтахти Тоҷикистони соҳибистиқлол, ба як маркази бузурги илмӣ ва баргузории чорабиниҳои илмии миқёси байналмилалӣ ва ҷумҳуриявӣ табдил ёфтааст. Омилҳое, ки ба ин мусоидат намудаанд, қабл аз ҳама, бо фаъолияти шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар самти ободонии пойтахти кишвар ва кулли Тоҷикистон алоқаманданд. Ҳамзамон, фаъолияти роҳбарияти худи шаҳр низ тайи чанд соли охир барои рушди пойтахт имкониятҳои заруриро барои банақшагирӣ ва баргузории чорабиниҳои гуногуни илмӣ тақвият бахшидааст.
Тавре ки маълум аст, марказҳои бузургтарини илмӣ-таҳқиқотии ҷумҳурӣ, аз ҷумла Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, академияҳои соҳавӣ ва бонуфузтарин муассисаҳои таҳсилоти олии касбии ҷумҳурӣ ва филиалҳои ин гуна муассисаҳо аз кишварҳои хориҷӣ маҳз дар пойтахт ҷойгир буда, ҳамаи онҳо дорои кадрҳо ва инфрасохтори зарурӣ барои баргузории симпозиум, конфронсҳо, семинарҳо ва дигар чорабиниҳои илмӣ мебошанд. Дар баробари ин, шаҳри Душанбе имрӯз инфрасохтори рушдёбанда дошта, толорҳои нави муосир барои конференсияҳо ва меҳмонхонаҳо барои ширкаткунандагони онҳо рӯз ба рӯз ташкилкунандагони чорабиниҳои илмии байналмилалию ҷумҳуриявиро бештар ҷалб месозад. Инчунин, пайваста тақвият ёфтани имконияти пайвастшавӣ ба шабакаҳои байналмилалии алоқа ва рушди нақлиёти ҳавоӣ шаҳри Душанберо барои баргузории чорабиниҳое, ки олимонро аз кишварҳои гуногун ҷамъ меоранд, ба майдони муносиби ташкили чорабиниҳои илмӣ табдил додаанд.
Дар баробари ин, бояд таъкид намуд, ки афзоиши инфрасохтори сайёҳии пойтахт ва ҷумҳурӣ, табиати пойтахти Тоҷикистон ва гирду атрофи он, захираҳои беназири табиӣ ва мероси таърихии чандинҳазорсолаи миллатамон метавонанд олимон ва муҳаққиқони хориҷиро аз тамоми кишварҳои олам ҷалб намоянд. Ҳамаи ин имкониятҳо шаҳри Душанберо ба маркази рушди илми ватанӣ ва муаррифгари он дар арсаи байналмилалӣ мубаддал сохтаанд.
Вобаста ба масъалаи болозикр бояд таъкид намуд, ки шаҳри Душанбе ҳамагӣ сад сол муқаддам ба ҳайси пойтахти давлати тоҷикон, ки ҳамчун миллати куҳанбунёду соҳибтамаддун таърихи зиёда аз шашҳазорсола дорад, интихоб гардид ва дар муддати начандон тӯлоние аз як деҳаи хурду нообод ба шаҳри замонавӣ мубаддал шуд. Махсусан, дар даврони соҳибистиқлолӣ бо ҳидоятҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва меҳнату заҳмати шабонарӯзии сокинони шарафманди пойтахт ва Раиси ҷавони он муҳтарам Рустами Эмомалӣ шаҳри Душанбе симои худро куллан дигаргун карда, на танҳо ба маркази маъмурию фарҳангии ҷумҳурӣ, балки ба як маркази воқеии илмӣ дар кишвар ва минтақа табдил ёфт.
Таҷлили Рӯзи пойтахт муборак бошад ҳамдиёрони азиз ва сокинони шарафманди кишвари маҳбубамон шаҳри Душанбе!
Муҳтарам кормандони соҳаи иқтисод!
Ҳамасола дар кишвари соҳибистиқлоли мо 8- апрел ҳамчун Рӯзи иқтисодчиён таҷлил мегардад. Ба ин муносибат ба ҳамаи ҳамкорон ва кормандони соҳаи иқтисоди кишвар иди касбияшонро табрику таҳният хонда, дар фаъолияти корияшон барору комёбӣ таманно менамоям.
Боиси хушнудист, ки имрӯз бо ташаббус ва иқдомҳои созандаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соҳаи иқтисодиёти кишвар рушду пешрафт намуда, маҳз саҳми кормандони соҳаи иқтисоди кишвар дар таъмини рушд ва нумӯи ин соҳа беназир мебошад.
Воқеан, пешравию таҳаввулоти ҳар як давлатро буҷети ғаниву устувор таъмин намуда, як омили амиқи танзимкунандаи тавозуни иқтисодӣ дар тамоми соҳаҳо ба шумор меравад. Дар давоми солҳои соҳибистиқлолӣ бо шарофати роҳбарии оқилонаи Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон динамизми инкишофи низоми иқтисодӣ сол то сол ҷараёни мусбату натиҷабахшро соҳиб гардида, қатъи назар аз монеаҳои душвори дар даҳсолаи аввали солҳои соҳибистиқлолӣ вуҷуддошта, Тоҷикистон бо истеҳсолоти дохилӣ дар масъалаи ғанӣ гардониданибуҷети давлатӣ бо қадамҳои устувор пеш меравад. Ҷои инкор нест, ки Тоҷикистони азизи мо марҳилаҳои душвору хатарноки буҳронҳои иқтисодиро паси сар намудааст ва алҳол дар фазои осоишта дар пайи таҳаввулотҳои азими иқтисодӣ қарор гирифтааст.
Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баробари таҷрибаву малакаи бузурги давлатдорӣ аз рӯи ихтисосашон иқтисодчӣ мебошанд ва дар робита ба ин ҳама нозукиҳои низоми иқтисодиро дарк менамоянд. Таҳлилҳо ва хулосаву натиҷагириҳои Роҳбари давлат дар Паём асоснок буданд ва аз ҳар нуктаи суханрониҳояшон дарк намудан мумкин аст, ки ҳадафу мароми доимияшон баланд гардонидани сатҳи зиндагии халқи азизашон мебошад.
Қобили таҳсин аст, ки Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳама мулоқоту суҳбатҳояшон бо истеъдоди фавқуллодаашон аз ҳолату авзои иқтисодии ҷомеа дар доираи факту асноду рақамҳо огаҳ мебошанд. Хеле хушоянд аст, ки дар заминаи муқоисаҳову таҳлилҳо дар зиндагии ҳар як сокини кишварамон пешравию дигаргуниро шоҳид мебошем.
Бояд гуфт, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон дар пайи амалӣ гардонидани нақшаҳову барномаҳои бузурге дар доираи ҳадафи чоруми стратегӣ қарор дорад. Агар гӯем, ки ҳадафи чоруми стратегии давлату ҳукумат ба таври комил таҳаввулоти иқтисодии ҷумҳурӣ мебошад, хато нест. Тоҷикистон дар минтақа ба кишвари бузурги саноатӣ табдил хоҳад ёфт. Дар ин самт масъулияту садоқату самимияти ҳар як сокини кишварамон ба ватану сиёсати имрӯзаи давлату ҳукумати кишварамон нақши бузург дорад. Чун Тоҷикистони моро таҳаввулотҳои бузурге дар пеш истодааст, Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон оид ба тарбияи фарзанд ва ҳамчун кадрҳои соҳибихтисос ба камол расонидани онҳо ишора карданд, ки фарогири чандин паҳлуҳост. Дар ҳақиқат наслиояндасоз - меъмор, муҳандис ва мутахассисони ҷавобгӯ ба талаботи замон бояд бошанд, ки меҳнату заҳмати онҳо омили пешрафти иқтисоди миллӣ мегардад.
Иди касбӣ муборак!
Ҳамватанони азиз!
Мардуми шарафманди Тоҷикистони азиз ҳамаи Шуморо ба фарорасии Иди сайиди Фитр табрику таҳният хонда, ба хонадони ҳар яки шумо файзу баракат, саломатӣ, ризқи фароз, сулҳу амонӣ ва осудагии комилро таманно менамоям.
Иди сайиди Фитр, саршор аз арзишҳои маънавӣ, мардумнавозӣ инсонпарвариву дӯстии байни мардумон аст, ки онро дар фазои суботи сиёсӣ, пойдорӣ ва устувории ваҳдати миллӣ, ҳифзи арзишҳои маънавию расидан ба зиндагии шоиста таҷлил менамоянд. Ин ҷашнҳо ҳамчун арзишҳои маънавии тамоми мусалмонони ҷаҳон ҳастанд, ки то замони мо ҳифз ва эҳё гардидаанд.
Тавре Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми шодбошии хеш ба муносибати иди сайиди Фитр иброз доштанд: “Иди сайиди Фитр ҳар сол дар саросари мамлакат бо хурсандиву хушҳолии хурду бузурги мардум таҷлил мегардад, ки бозгӯи фазои орому осудаи кишвар ва эҳтироми мо ба арзишҳои дини мубини ислом мебошад. Бояд гуфт, ки арзишҳои динӣ ҳамчун як ҷузъи муҳимми фарҳанги миллӣ барои таҳкими сулҳу субот ва осоишу оромии ҷомеа нақши муҳим доранд. Ба иттиҳоду сарҷамъӣ, шукргузорӣ ва анҷом додани амалҳои хайр даъвату ҳидоят кардани мардум яке аз фазилатҳои иди сайиди Фитр мебошад.".
Дар арафаи Иди сайиди Фитр хайру саховат намудан ба ниёзмандону дармондагон яке аз хусусиятҳои хоси инсонӣ аст. Мо мардуми мусалмон бояд дар арафаи Иди сайиди Фитр тибқи Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон” амал намуда, ба исрофкориву зиёдаравӣ роҳ надиҳем.
Боварии комил дорам, ки мардуми шарафманди Тоҷикистони азиз бо неруву тавонмандии хеш зери роҳбарии Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар пешрафту ободонии сарзамини хеш саҳм гузошта, барои ҳифз ва эҳёи арзишҳои миллию маънавӣ беш аз пеш талош хоҳанд кард.
Бори дигар Иди сайиди Фитрро ба тамоми ҳамватанонамон табрику таҳният гуфта, ба хонадони ҳар яки онҳо хушҳоливу хурсандӣ ва файзу баракати зиёдро таманно менамоям.
Иди сайиди Фитр муборак ҳамдиёрони азиз!
Ҳамватанони азиз!
Сокинони фарҳангдӯсти пойтахт!
Дар ин рӯзҳои зебои баҳорӣ ҳамаи мардуми шарифи Тоҷикистон ва кулли ҳамватанони бурунмарзиамонро бо фарорасии Наврӯзи оламафрӯз самимона табрик менамоям.
Наврӯз бузургтарин ва куҳантарин ойини ниёгони соҳибфарҳанги мо буда, дар давоми беш аз шаш ҳазор сол ҳамчун рамзи оғози сол, айёми баробаршавии шабу рӯз ва эҳёи табиат ҷашн гирифта мешавад.
Расму ойинҳои наврӯзӣ дар худ падидаҳои волои инсондӯстию покизасириштиро таҷассум менамояд, ки барои шинохти ҳуввияти миллӣ ва ташаккули фарҳанги ахлоқии ҷомеаи башарӣ мусоидат мекунад.
Дар рӯзҳои наврӯзӣ мардуми мо анъанаҳои неки инсондӯстиро аз қабили аёдати ятимону маъюбон, падару модарон ва хайру саховат ба шахсони ниёзмандро анҷом медиҳанд.
Барои мо тоҷикон ва дигар мардумони ҳавзаи наврӯз боиси ифтихори бузург аст, ки ин ҷашни бостонӣ ба Рӯйхати мероси ғайримоддии фарҳанги ҷаҳонӣ шомил гардида, аз соли 2010 инҷониб ҳамчун иди байналмилалӣ дар ҳамаи кишварҳои дунё ҷашн гирифта мешавад.
Ҷаҳонӣ гардидани Наврӯз моро водор месозад, ки суннатҳои ахлоқиву маънавӣ ва хусусиятҳои пурарзиши ин ҷашни бузурги миллиро, ки хоси мардуми тоҷик аст, бештар риоя ва ҳифз карда, ба ҷаҳониён ба таври шоиста муаррифӣ намоем.
Бори дигар фарорасии Соли нави аҷдодӣ – Наврӯзи байналмилалиро ба тамоми сокинони кишвар, кулли тоҷикону форсизабонони ҷаҳон ва мардумони ҳавзаи тамаддуни Наврӯзӣ самимона табрик гуфта, орзуи онро дорам, ки сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллӣ дар Тоҷикистони соҳибистиқлоламон ҷовидон бошад.
Ҷашни фархундаи Наврӯзи байналмилалӣ муборак бошад, ҳамватанони азиз!
Ҳамватанони азиз!
Фарорасии ҷашни Наврӯзи байналмилалиро ба ҳамаи шумо – мардуми шарифи Тоҷикистон, ҳамватанони бурунмарзӣ ва мардумони ҳавзаи тамаддуни Наврӯз самимона табрик мегӯям.
Орзумандам, ки рӯзу рӯзгоратон аз файзу баракати ин ҷашни зебои табиат ҳамеша пур аз шодиву нишот бошад.
Наврӯз ҷашни бузурги миллии мо – тоҷикон ва оғози соли нави аҷдодӣ аст, ки ба пешвози фарорасии он табиат ва тамоми мавҷудоти олам эҳё мешавад ва дар ҷону руҳи инсонҳо умед ба зиндагӣ ва дӯст доштани он дигарбора зинда мегардад.
Яъне Наврӯз айёми гузариш ба фасли нави зиндагӣ, пирӯзии гармӣ бар сардӣ, ҷашни равшанӣ ва нур, дӯстиву муҳаббат, шодиву хурсандии ҳамагонӣ ва шукуфтани орзуҳо мебошад.
Аҷдоди фарҳангиву тамаддунсози мо тавонистаанд, ки ҷашни Наврӯз ва расму ойинҳои онро дар тӯли ҳазорсолаҳо ҳифзу нигоҳдорӣ карда, то ба рӯзгори мо расонанд.
Наврӯз, ки решаҳои он аз суннатҳои фарҳангии ниёгони мо сарчашма мегиранд, рамзи эҳтиром ба табиат, арҷгузорӣ ба арзишҳои инсондӯстона ва қаробату ҳамдигарфаҳмӣ миёни халқу миллатҳои гуногун ба шумор меравад.
Ин ҷашни зебои табиӣ дар раванди рушди таърихӣ бо ҳикмату фалсафаи инсонпарваронааш ба тамаддуну фарҳангҳои дигар таъсири амиқ расонида, аз ҷониби халқу миллатҳо тадриҷан пазируфта шудааст.
Яке аз омилҳои ба ҷашни байналмилалӣ табдил ёфтани Наврӯз маҳз аз ҳамин иборат аст.
Бояд гуфт, ки маҳз унсурҳои неку писандидаи маънавӣ, фарҳангӣ ва иҷтимоии Наврӯз ва ҳамоҳангӣ бо табиат инсонҳоро ба ҳам меоваранд, муттаҳиду муттафиқ месозанд, муносибати байни онҳо ва вазъи руҳии онҳоро дар ҳоли эътидолу оромӣ ва шодиву сурур нигоҳ медоранд.
Зеро ҳамаи оийнҳои наврӯзӣ дорои аҳаммияти инсондӯстона, ҳикмати рӯзгор ва ташвиқи ҳаёти орому осоиштаи аҳли башар мебошанд.
Ҳамдиёрони арҷманд!
Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо ва мардуми покниҳоду фарҳангпарвари он меросбари ҳақиқии ин ҷашни оламгир эътироф шудаанд, зеро тамоми суннату ойинҳои инсонпарваронаи Наврӯз маҳз дар сарзамини аҷдодии мо ва дар тамоми қаламрави кишвари биҳиштосоямон поку беолоиш ҳифз гардидаанд.
Яъне Тоҷикистони маҳбуби мо воқеан Ватани аслии Наврӯз аст.
Маҳз расму ойинҳои инсонпарваронаи Наврӯз ва дигар ҷашнҳои ориёӣ, аз ҷумла Сада, Тиргон ва Меҳргон, ки дар кишвари мо аз баракати соҳибистиқлолӣ эҳё гардидаанд, омили пойдориву мондагории арзишҳои милливу фарҳангӣ ва илмиву адабии мардуми ориёитабор дар саҳифаҳои таърих мебошанд.
Бинобар ин, ҳар як фарди ватандӯст ва бонангу номус дар ҳифзи ин суннату анъанаҳо ва баргузории шоистаи ҷашнҳои бостонии мардумӣ бояд саҳмгузор бошад.
Наврӯз дар Ватани маҳбубамон – Тоҷикистон на танҳо ҳамчун ҷашни фарҳангиву мардумӣ, балки ба сифати суннати муҳимми эҳёи табиат ва талош барои фаровонӣ азизу гиромӣ дониста мешавад.
Яъне Наврӯз ҷашни пайванди инсон бо табиат буда, одамонро ба амалҳои созандаву ободгарона талқин мекунад ва ба онҳо илҳому неру мебахшад.
Ин аст, ки мардуми заҳматпешаи мо баъд аз ҷашни Сада ва дар арафаи Наврӯз тибқи анъанаи гузаштагонамон омодагиро ба корҳои бунёдкорӣ, аз ҷумла кишоварзӣ ва ниҳолшинонӣ вусъат мебахшанд.
Доир ба ин масъала, ман зимни суханронии худ дар маросими ифтитоҳи Конфронси сеюми байналмилалӣ оид ба Даҳсолаи байналмилалии амал «Об барои рушди устувор, 2018 – 2028» гуфта будам, ки дар доираи иҷрои «Барномаи кабудизоркунии табиати кишвар то соли 2040» бояд зиёда аз ду миллиард бех ниҳол шинонида шавад.
Ҳоло таъкид менамоям, ки маҳз айёми Наврӯз – замони эҳё гардидани табиат барои татбиқи ин ҳадафи бузург фурсати бисёр муҳим мебошад.
Яъне ҳамаи моро зарур аст, ки рӯзҳои мусоиди баҳорро ҷиҳати ободу зебо ва сарсабзу хуррам гардонидани кишвари биҳиштосоямон самаранок истифода барем.
Ҳамватанони мо хуб медонанд, ки солҳои охир бар асари мушкилоти глобалӣ, аз ҷумла тағйирёбии иқлим вазъи ҷаҳон торафт мураккабу буҳронӣ гардида, амнияти озуқавории кишварҳоро таҳти хатари ҷиддӣ қарор дода истодааст.
Чунин шароит моро водор месозад, ки ба рушди соҳаи кишоварзӣ таваҷҷуҳи хосса дода, барои ҳифзи амнияти озуқаворӣ аз ҳисоби истеҳсоли маҳсулоти кишоварзии худӣ беш аз пеш кӯшиш намоем ва тамоми захираву имкониятҳои мавҷударо ба ин самт равона созем.
Аз ин рӯ, кишоварзони мамлакат ва ҳамаи онҳое, ки дар ихтиёри худ як порча замин доранд, бояд аз ҳар як рӯзи мусоиди баҳорӣ самаранок истифода карда, гирифтани се – чор ҳосилро таъмин намоянд ва истеҳсоли маҳсулоти ғизоиро афзоиш диҳанд.
Ҳар як оилае, ки соҳиби замини президентӣ ва наздиҳавлигӣ мебошад, бояд ҳар ваҷаби онро барои таъмини оилаи худ бо озуқаворӣ ва захираи маводи ғизоӣ самаранок истифода намояд.
Мардуми азизи Тоҷикистон тибқи суннатҳои неки Наврӯзи аҷдодӣ ба истиқболи ин ҷашни фархунда макони зисту ашёи рӯзгор ва сару либоси худро тозаву озода ва нав мекунанд, кинаву адоватро аз қалби худ пок месозанд ва ҳамдигарро бо чеҳраи кушоду пурмеҳр табрик мегӯянд.
Ҳамдиёрони мо дар ин айём, ҳамчунин, амалҳои хайру савоб, аз ҷумла кумаку дастгирии ятимону маъюбон ва оилаҳои камбизоату ниёзмандонро анҷом медиҳанд.
Моро зарур аст, ки бо Наврӯзи аҷдодиамон, ки ҷашни байналмилалӣ эълон гардидааст, ифтихор намоем, онро азизу гиромӣ дорем.
Зеро ҷашни Наврӯз барои мо рамзи ваҳдати миллӣ ва дӯстиву муҳаббат буда, дирӯзу имрӯз ва фардои мо – мардуми ориёитаборро ба ҳам мепайвандад.
Бовар дорам, ки Наврӯзи оламафрӯз ва Соли нави аҷдодӣ бо қадамҳои некаш ба хонадони мардуми бонангу номус ва фарҳангдӯсту сулҳпарвари тоҷик саломативу хушҳолӣ ва фатҳу кушоишҳои нав меоварад.
Мо бояд ҳар рӯзи баҳорро барои ниҳолшинонӣ, тозаву озода кардани ҳар як хонаву кошона ва сарсабзу хуррам гардонидани маҳалли зисти худ, созандагиву ободонии Ватани азизамон ва заҳмати аҳлонаи хурду бузурги кишвар истифода барем.
Мо сарзамини аҷдодиамонро бо иттиҳоду сарҷамъӣ ва бо дастони худамон обод месозем, давлати соҳибихтиёрамонро неруманду пешрафта мегардонем, коргоҳу корхонаҳои нави истеҳсолӣ бунёд мекунем ва барои ҳамватанонамон ҷойҳои нави корӣ муҳайё менамоем.
Ҳамватанони азизи мо хуб медонанд, ки мардуми мо ҳама гуна ҷашну хурсандӣ, хусусан, Наврӯзро бо хонаи тозаву озода, зоҳири зебову ороста ва ботини поку беолоиш истиқбол мегиранд.
Мо набояд фаромӯш кунем, ки тоҷикон дар байни мардумони ҷаҳон ҳамчун миллати фарҳангӣ шинохта ва эътироф шудаанд.
Мо бояд номи неки миллати фарҳангиро бо одоби баланди инсонӣ ва маданияти либоспӯшӣ дар ҳама ҷо, бахусус, ҳангоми ба пойтахт омадан ва сафар ба кишварҳои дигар пос дорем.
Зимнан, хотирнишон менамоям, ки айёми Наврӯз беҳтарин фурсат барои баргузории ҳар гуна ҳамоишу озмунҳо ҷиҳати таблиғу муаррифии либосҳо ва таомҳои миллӣ мебошад.
Ҳамчунин, дар хотир бояд дошт, ки дар байни мардуми мо забҳи чорво барои гузаронидани чорабиниҳои наврӯзӣ роиҷ нест.
Ин ҷашнро гузаштагони мо бо омода кардани таомҳои миллӣ аз гиёҳҳои шифобахши диёри биҳиштосоямон ва бо риояи қоидаҳои сарфаю сариштакорӣ баргузор менамуданд.
Дар ин раванд, мо бояд ба тарбияи фарзандон аз хурдсолӣ ва ба камол расонидани кадрҳои баландихтисоси ҷавобгӯй ба талаботи асри пешрафти илму техника ва технологияҳо диққати аввалиндараҷа диҳем.
Бо итминон ба ҳисси баланди миллӣ ва эҳсоси гарми ватандӯстии мардуми сарбаланди кишвар изҳор менамоям, ки дар рӯзҳои ҷашни Наврӯзи байналмилалӣ ва минбаъд низ мо ҳама якҷо бо кору фаъолияти содиқона Тоҷикистони азизамонро боз ҳам ободу зебо мегардонем ва эътибору обрӯи онро дар ҷаҳон баландтар мебардорем.
Бо чунин ниятҳои нек бори дигар тамоми мардуми азизи Тоҷикистонро ба ифтихори ҷашни Наврӯз самимона табрик гуфта, ба ҳамаи шумо ва ҳамватанони бурунмарзӣ саломатӣ, хонаи обод, бахту иқболи нек ва файзу баракат орзу менамоям.
Ҷашни Наврӯзи байналмилалӣ муборак бод, ҳамватанони азиз!
Ҳамдиёрони азиз!
Имрӯзҳо дар тамоми гӯшаву канори кишвари маҳбубамон ҳамагон бо шукргузорӣ аз дастовардҳои беназири даврони соҳибистиқлолӣ дар тамоми самтҳои ҳаёти ҷомеа, Иди байналмилалии Наврӯз ва Соли нави аҷдодиамонро бо хушнудиву шодмонӣ таҷлил менамоянд.
Дар робита ба ин, бо истифода аз фурсати муносиб, ҳамаи Шуморо бо фарорасии ҷашни бостониву ҳамешаҷавон-Наврӯзи оламафрӯз самимона табрик гуфта, ба Шумо тандурустӣ, саодати рӯзгор, илҳому неруи тозаи корӣ ва дар фаъолияти ҷамъиятию шахсиатон комёбиҳои нав ба нав орзу менамоям. Ҳамасола дар айёми баҳори нозанин таҷлил намудани Иди байналмилалии Наврӯз шукуҳу шаҳомати хосса дошта, мардумро ба дӯстӣ, арҷгузорӣ ба арзишҳои ниёгон, меҳнату заҳмати асил ҳидоят менамояд. Густурдани дастархони идона, ки имрӯз аз ҷониби кормандони муассисаҳои илмӣ сурат гирифтааст, яке аз суннатҳои муҳимми наврӯзӣ мебошад.
Бояд ёдовар шуд, ки таҷлили бошукӯҳи ҷашни Наврӯз ва мақоми байналмилалӣ касб намудани он дар баробари эҳёи арзишҳои дигари моддию маънавии мо - тоҷикон аз ибтикороти наҷиб ва сиёсати фарҳангии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буда, барои муаррифии шоистаи давлату миллати мо дар арсаи ҷаҳонӣ заминаи мусоид фароҳам овардааст.
Вобаста ба ин, дар бораи моҳияти ин ҷашни бузург Роҳбари давлат таъкид менамоянд, ки “Наврӯз рукни муҳими худшиносии миллӣ, василаи пайванди наслҳо, робитаи гузаштаи имрӯз, эҳёи анъанаҳои зебоипарсатӣ инсондӯстӣ, дур сохтани кинаҳо ва ҳамдигарбахшӣ, рамзи дӯст доштан ва расидан ба қадри зиндагии хушу хуррам мебошад”.
Дар воқеъ, тоҷикон ҳамчун мардуми ориёӣ, дар масири таърихи зиёда аз шаш ҳазорсолаи худ Наврӯзро бо шукӯҳу шаҳомати хосса ҷашн мегирифтанд, ки он далели куҳанбунёд будани мардуми тамаддунофар ва фарҳангсолор будани тоҷикон, омили пояндагии миллати сарбаланди мо дар шароити равандҳои ҷаҳонишавӣ мебошад.
Яке аз нуктаҳои муҳимтарин дар таърихи пайдоиш ва таҷлили ҷашни Наврӯз дар он аст, ки мазмуну муҳтавои дар он мавҷуда ба хеҷ як дину мазҳаб марбут набуда, меҳвари онро эҳтиром ба мардум, шинохти вақт, бузургдошти табиат ва арҷгузорӣ ба неъматҳои моддӣ ташкил медиҳад. Маҳз дарки ҳақиқати онҳо ба худогоҳии маънавӣ ва худшиносии миллӣ, инчунин, тавсеаи фарҳанги ахлоқии ҷомеа бевосита мусоидат менамоянд.
Дар ин замина, мехоҳам як нуктаи муҳимро қайд намоям, ки маҳз бо шарофати айёми Наврӯз ва файзу баракати он, ки 21-уми март ҷашн гирифта мешавад ҳамасола дар дунё он ҳамчун Рӯзи байналмилалии ҳифзи пиряхҳо низ таҷлил мегардад. Ҳикмати Наврӯз ва табиати башардӯстонаи он аст, ки ин ду рӯз бо ҳам якҷоя ҷашн гирифта шуда, моҳияти онҳо бақои инсоният ва таҳкими ваҳдат миёни башарият мебошанд.
Бо умеди он, ки Наврӯзи имсола боиси фатҳу кушоишҳои нав барои мардуми Тоҷикистон хоҳад гардид, бори дигар ҳамаи Шуморо ба ифтихори ҷашни Наврӯзи байналмилалӣ самимона табрик гуфта, бароятон саломатӣ, комёбӣ, бахту саодат ва файзу баракати наврӯзӣ орзу менамоем.
Ҳамасола 11-уми март дар ватани азизамон - Тоҷикистон Рӯзи матбуот ҷашн гирифта мешавад. Ба ин муносибат ҳамаи Шумо - кормандони воситаҳои ахбори омма ва собиқадорони соҳаро бо иди касбӣ табрик гуфта, ба Шумо саломативу сарбаландӣ ва фатҳи қуллаҳои нави эҷодӣ таманно менамоям.
Дар шароити муосир дар рӯзгори мо нақши воситаҳои ахбори омма торафт меафзояд. Зеро расонаҳо оинаи зиндагӣ буда, дар онҳо набзи зиндагӣ инъикос ва таҳлилу баррасӣ мегардад. Ҳамин андешаро дар нисбати матбуоти тоҷик метавон баён кард. Таърихи матбуоти тоҷик моломоли талошҳои созандаву пуршараф аст. Матбуоти тоҷик низ дар таърихи 113-солаи худ дар роҳи пешрафт ва ташаккули афкори ҷомеа, тарғибу ташвиқи арзишҳои милливу умумибашарӣ новобаста аз сиёсати замон содиқ будаву ҳаст. Чароғеро, ки дар он рӯзгор ташаббускорони нахустин нашрияи тоҷикӣ «Бухорои шариф» афрӯхтанд, талоше барои рӯшанӣ андохтан дар рӯзгори аҷдодони мо буд. Ин нашрия камтар аз 10 моҳ умр дид, аммо роҳеро кушод, ки барои садсолаҳо хизмат хоҳад кард. Имрӯз «Бухорои шариф» барои аҳли қалами расонаҳои тоҷикӣ нахустин сабақи омӯзиши маҳорат ва касбият буда, дар роҳи тарғибу ташвиқи маърифати замонӣ, худшиносиву худогоҳӣ, рушноибахш ва мактаби ибрат боқӣ мондааст.
Дар ин муддат матбуоти тоҷик анъанаҳоеро роҳандозӣ кардааст, ки барои ҳар насли нави рӯзноманигорон сабақи ҳақиқатнигорӣ, воқеъбинӣ, созандагӣ, эҳтиром ба арзишҳои милливу башарӣ медиҳанд. Бахусус, бо шарофати истиқлолияти комили сиёсии Ватани азизамон – Тоҷикистон ин сабақҳо амри зарур шудаанд. Дар Ватани азизамон барои фаъолияти густурдаи матбуот ва умуман воситаҳои ахбори омма фазои созгоре муҳайё гардидааст. Чун бо қабули Конститутсия мо бунёди ҷомеаи ҳуқуқбунёдро мақсади худ қарор додем, аввалин иқдоми роҳбарияти давлати тозаистиқлоли мо фароҳам сохтани заминаҳои ҳуқуқии фаъолияти воситаҳои ахбори омма буд. Дар ин росто даҳҳо асноди ҳуқуқӣ, аз ҷумла қарору қонунҳо, амру фармонҳо ба тасвиб расиданд, ки тамоми паҳлуҳои фаъолияти расонаҳоро танзим мекунанд. Қабули ин аснод, пеш аз ҳама, ба иродаи қавии сиёсии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иртибот мегирад. Имрӯз дар фазои иттилоотии мо расонаҳои моликият ва самташон гуногун фаъолият доранд, самараи иродаи Пешвои муаззами миллатамон мебошанд. Дар суханронии Пешвои миллат дар маҷлиси тантанавӣ бахшида ба 100-солагии матбуоти тоҷик таъкид гардид, ки «Ҳадафи асосии матбуоти ҳукуматӣ ва мустақил ҳамчун ду шохаи бо ҳам пайвастаи матбуоти Тоҷикистон иҷрои рисолати касбӣ, яъне хизмати содиқона ва софдилона ба манфиати халқу Ватан мебошад».
Маҳз истиқлолият имкон дод, ки мо ҷашни касбии рӯзноманигоронро дар рӯзи чопи нахустин рӯзномаи тоҷикӣ «Бухорои шариф» таҷлил намоем. Ин ҷашн пос доштани рӯҳи дастандаркорони «Бухорои шариф», арҷ гузоштан ба талошҳои собиқадорони матбуот ва эҳтиром кардани меҳнати имрӯзиёнро ифода мекунад. Ин ҷашнест, ки аҳли қалам – рӯзноманигоронро дар роҳи иҷрои вазифаҳои касбиашон ба ҳам меорад. Ин ҷашн танҳо ба рӯзноманигорон марбут нест, балки ба ҳамаи мардум тааллуқ дорад. Зеро расонаҳо барои мардум вуҷуд доранду мардум дар расонаҳо худ ва рӯзгори худро мебинанд.
Боварӣ дорам, ки олимону кормандони Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон дар пешрафти сиёсати илмии кишвар ва муаррифии он тариқи васоити ахбори омма саҳми арзишманди хешро мегузоранд. Зеро соҳаи илм дар баробари дигар соҳаҳо дар рушду пешрафти соҳаҳои афзалиятноки кишвар нақши муҳимро касб мекунад. Имрӯзҳо таваҷҷуҳи бевоситаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба соҳаи илм равона гардидааст. Ва моро зарур аст, ки дар рушду пешрафти ин соҳа талош намуда, барои муаррифии илми ватанӣ дар дохил ва хориҷи кишвар саҳмгузор бошем.
Бори дигар ба тамоми рӯзноманигорон Рӯзи матбуоти тоҷикро табрику таҳният гуфта, дар фаъолияти эҷодияшон барору муваффақиятро таманно менамоям!
Бонувони саодатманди кишвар!
Модарону хоҳарони азиз!
Бо камоли эҳтирому сарфарозӣ ва самимияти афзун ҳамаи Шуморо ба ифтихори Рӯзи Модар, ки ҳамасола дар кишвари соҳибистиқлоли мо бо шукуҳу шаҳомати хоса ва арҷгузории беандоза нисбат ба Зан - Модар ҷашн гирифта мешавад, табрик намуда, ба ҳар яки Шумо тансиҳатию хушбахтӣ ва рӯзгори пурфайзро таманно дорам.
Воқеан, Зан - Модар чун баҳори оламафрӯз бо нуру тароват ва муҳаббати самимӣ ба рӯзгори ҳар хонадон фурӯғу сафо мебахшад.
Зан - Модар чароғи зиндагист, зеро ҳастии худро барои адои рисолати бузурги инсонӣ - офараниши ҳаёти башар, пайванди наслҳо ва рушду камоли фарзанд равона месозад.
Қобили зикр аст, ки дастгирӣ ва ғамхорӣ нисбат ба бонувону занон дар меҳвари асосии сиёсати иҷтимоии давлату Ҳукумати мо қарор гирифта, масъалаи баланд бардоштани нақш ва мақоми занону бонувон зери таваҷҷуҳи доимии Роҳбари давлат қарор дорад.
Маҳз бо ташаббус ва ғамхориҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба хотири гиромидошти мақому манзалати занон дар кишвар 8-уми март ҳамчун Рӯзи Модар ғайрикорӣ эълон гардида, дар сатҳи давлатӣ таҷлил мегардад.
Мавриди зикри хос аст, ки модарони тоҷик дар ҳама давру замон фарзандони бонангу номус, ҷасуру шуҷоъ, оқилу хирадманд, содиқу фидокор ва номбардори асили миллатро ба дунё овардаанд, онҳоро дар оғӯши гарму нарм ва саршор аз меҳр ба камол расонида, барои хизмати шоиста ба халқу Ватан ҳидоят менамоянд.
Бори дигар, дар остонаи фасли зебои эҳёи табиат ва баҳори эъҷозкор ҳамаи модарону бонувон ва хоҳарони азизро ба муносибати Рӯзи Модар табрик гуфта, ба ҳар яки онҳо хонаи ободу осуда, бахту саодат ва зиндагии хушу гуворо таманно дорам.
Ҷашн муборак, бонувони арҷманд!
Модарону бонувони азиз!
Бо самимияту муҳаббати зиёд тамоми модарону бонувони кишвари азизамонро ба муносибати Рӯзи Модар, ки ҳамасола дар кишвари соҳибистиқлоли мо бо шукуҳу шаҳомати хос таҷлил карда мешавад, табрику таҳният менамоям.
Воқеан, таҷлили «Рӯзи Модар», ки ҳамасола дар рӯзҳои аввали фасли гулрези баҳор дар сатҳи давлатӣ ва бо тантанаву шукӯҳи хосса ҷашн гирифта мешавад, рамзи нафосату поксириштӣ, зебоӣ ва муҳаббату садоқат нисбат ба Зан -Модар мебошад, зеро ки Зан-Модар офарандаи ҳаёт, тарбиятгари наслҳо, ҳидоятгари наврасону ҷавонон ба роҳи нек ва пойдории оила мебошад.
Тавре Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид намудаанд, модарону занон ва бонувони кишвари азизи мо бо рафтори нек, андешаи солим ва маҳорату кордонии худ дар ободиву пешрафти Тоҷикистони маҳбубамон саҳми бузург доранд. Онҳо имрӯз дар ҳамаи соҳаҳои ҳаёти ҷомеа ва давлат софдилона кору фаъолият менамоянд ва бо заҳмати бунёдкоронаву ташаббусҳои созандаашон барои рушди давлати соҳибистиқлоламон саъю талош мекунанд.
Нақши занону модарон дар пойдориву устувории оила ва фароҳам овардани фазои орому солим дар хонавода бисёр муҳим мебошад. Миллати соҳибфарҳангу тамаддунсози тоҷик дар тӯли асрҳои зиёд доир ба одоби оиладорӣ, муносибатҳои хонаводагӣ ва таълиму тарбияи фарзанд суннату меъёрҳое эҷод кардааст, ки онҳо маҳз тавассути занону модарони арҷманди мо барои наслҳои имрӯзу фардо низ чун мактаби беҳтарини зиндагӣ хизмат мекунанд.
Ба ин маънӣ, занону модарони мо нигоҳдорандаву давомдиҳандаи беҳтарин анъанаҳо ва ойинҳои асилу деринаи халқамон, хусусан, дар тарбия кардану ба камол расонидани фарзандони баодобу соҳибмаърифат ва ватандӯсту далер мебошанд.
Бори дигар тамоми модарони саодатманди кишваро ба муносибати Рӯзи Модар табрику таҳният хонда, дар хонадони ҳар яки онҳо рӯзгори хушу босаодатро таманно менамоям!
Ҳамдиёрони азиз!
Сокинони муҳтарами пойтахт!
Фарорасии моҳи шарифи Рамазонро, ки имсол аз 1 март оғоз мегардад, ба кулли ҳамватанонамон табрик мегӯям.
Боиси хушбахтист, ки ҳамасола шаҳрвандони
кишвар дар фазои орому осуда, бо ҳисси шукргузорӣ аз амну субот ин рукни муҳими дини мубини исломро ба ҷо меоранд.
Мардуми шарифи Тоҷикистон дар ин айёми
муборак дар баробари риоя ва эҳтироми анъанаҳои динӣ, инчунин арзишҳои волои инсондӯстӣ, сабру қаноат ва меҳрубониву некхоҳӣ ба ҳамдигарро амалӣ менамоянд. Эҳтирому ғамхорӣ нисбат ба волидайн, аёдати пирону беморон, дастгирии ятимону маъюбон ва оилаҳои камбизоату ниёзманд аз хислатҳои наҷиби моҳи Рамазон ба ҳисоб мераванд.
Дар баробари ин, дар шароити имрӯзаи мураккаби ҷаҳонишавӣ мо бояд худро аз хатарҳои гуногуни фаромиллӣ, аз ҷумла мафкуравӣ ҳифз намоем, ба зиёдравию исрофкорӣ роҳ надиҳем.
Мардуми кишвар бояд бо эҳсоси муҳаббат ва азму садоқат ба меҳани хеш баҳри ободиву шукуфоии Ватани маҳбубамон заҳмат
кашида, дар корҳои бунёдкориву созандагӣ фаъолона саҳмгузор бошанд.
Бори дигар фарорасии моҳи шарифи Рамазонро ба кулли мардуми сарбаланди кишвар муборакбод гуфта, ба ҳар як хонадон фаровонӣ, осудаҳолӣ ва ба Ватани азизамон суботу оромиро орзу менамоям.
Моҳи шарифи Рамазон муборак, ҳамватанони азиз!
Феврал 28, 2025
Ҳамватанони гиромӣ!
Фардо моҳи мубораки Рамазон, ки ҳар рӯзи он барои мардуми мусулмон мактаби парҳезгорӣ, худшиносиву инсондӯстӣ ва ҳимматбаландиву хайру сахо мебошад, фаро мерасад.
Ба ин муносибат ҳамаи шуморо самимона табрик гуфта, ба хонадонатон саломатӣ, файзу баракат ва ризқу рӯзии фаровон мехоҳам.
Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо ҳоло дар марҳалаи ташаккул ва такомули давлати миллӣ, яъне дар раванди давлатсозӣ ва давлатдории навини худ қарор дорад.
Мусаллам аст, ки дар раванди давлатсозиву давлатдорӣ арзишҳои ахлоқӣ ва эътиқодӣ нақши муҳим мебозанд.
Ба ибораи дигар, қонунияти бунёди давлати миллии муосир тақозо мекунад, ки ҳам расму ойинҳои аҷдодиву суннату анъанаҳои миллӣ ва ҳам арзишҳои эътиқодӣ дар хизмати осоишу оромӣ ва саодати мардуми Тоҷикистон қарор дода шаванд.
Зеро онҳо ҷузъи таркибӣ ва ҷудоинопазири фарҳанги миллии моро ташкил медиҳанд.
Мо бояд ҳамеша шукрона кунем, ки моҳи мубораки Рамазонро дар шароити амну осоиш истиқбол мегирем ва дар фазои озоди эътиқодӣ зиндагӣ мекунем.
Чунин шароити мусоид ва фазои созгор ҳар фарди соҳиби ақли солим ва соҳиби имонро водор месозад, ки ба қадри истиқлолу озодии Ватан ва сулҳу суботи комил расад ва шукронаи ин неъматҳоро ба ҷо оварад.
Ҳамдиёрони арҷманд!
Дар ҳадисҳои Пайғамбари ислом – Ҳазрати Муҳаммад моҳи Рамазон ҳамчун айёми хайру саховат, раҳмату мағфират, омурзиши гуноҳҳо ва иҷобати дуоҳо таъкид шудааст.
Гиромӣ донистани ин моҳи шариф барои мусулмонони ҷаҳон аз он сарчашма мегирад, ки китоби муқаддаси Қуръон дар он нозил шудааст.
Ин моҳ арзишу ҳикматҳои зиёди сабақомӯз дорад.
Яке аз онҳо парҳезгориву покӣ, ғалаба бар нафс ва худдорӣ кардан аз бадиву зишткорӣ мебошад.
Парҳезгорӣ дар асл моҳияти олии инсондӯстӣ дорад.
Зеро зиндагӣ кардан бо ризқи покиза, мурувват ва аз рӯйи тавону имкон кумак кардан ба ниёзмандон, анҷом додани дигар амалҳои хайру савоб ва даҳҳо арзиши неки ахлоқӣ дар ин моҳи шариф барои рӯзадорон ҳатмӣ шуморида мешавад.
Боз намудани дари саховату ҳиммат на ба хотири дарёфти мартабаву шуҳрат миёни аҳли ҷомеа, балки ба хотири ризои Худованд аз хислатҳои дигари ин моҳи муборак мебошад.
Шахсе, ки дар ин моҳ як амали нек ё як кори хайру савобро анҷом медиҳад, монанди касест, ки ҳафтод амали фарзиро дар ғайри ин моҳ анҷом додааст.
Садақа ба ятимону маъюбон, оилаҳои бесаробону камбизоат ва дигар ниёзмандон яке аз амалҳои хайре мебошад, ки савоби бештари анҷом додани он маҳз дар моҳи шарифи Рамазон таъкид шудааст.
Дар ин бобат Паёмбари ислом фармудаанд: «Беҳтарин ва боарзиштарин садақа он аст, ки дар моҳи Рамазон анҷом гирад»
Ҳикмати садақа аз назари иҷтимоӣ – ҳамрозу ҳамнавои ҷомеа дар ғаму саодати он будан аст.
Аз ин рӯ, дар ин моҳи муборак ба ятимону маъюбон, муҳтоҷону дармондагон, оилаҳои камбизоат ва шахсони басаробон дасти ёрӣ дароз кардан, дар ободии кишвар ва ҳалли мушкилоти иҷтимоии мардум саҳм гузоштан бисёр муҳим мебошад.
Масалан, бунёду таъмири муассисаҳои тиббӣ, мактабу кӯдакистонҳо, роҳу пулҳо, об баровардан ба маҳалли зисти ҳамдиёрон ё обод кардани манзили зисти оилаҳои камбизоату муҳтоҷ нисбат ба ҳар амали таассубомез арзиши зиёди маънавию иҷтимоӣ ва манфиату савоби бештар дорад.
Фаромӯш набояд кард, ки моҳи Рамазон моҳи имтиҳони на фақат неруи ҷисмонӣ, сабру тамкин ва парҳез аз ғизо, балки озмоиши руҳу равон ва покизагии нияту амали инсон низ мебошад.
Мо бояд ҳамеша ва хусусан, дар моҳи шарифи Рамазон ба якдигар дасти ёрӣ дароз кунем ва хислатҳои неки инсониро риоя намоем.
Дигар аз фазилатҳои бузурги ин моҳ аз он иборат аст, ки шахси мусулмон бояд аз хароҷоти бемавқеъ ва исрофкорӣ, ки боиси мушкилӣ дар рӯзгори худи ӯ мегардад, худдорӣ намояд.
Зеро доир ба исрофкорӣ дар сураи Аърофи Қуръони маҷид омадааст: «Бихӯреду бинӯшед ва исроф накунед, зеро Худованд исрофкоронро дӯст намедорад».
Ҳамватанони азиз!
Моҳи шарифи Рамазон имсол ба оғози фасли баҳор ва мавсими киштукор рост меояд.
Баҳор фасли зиндашавии табиат ва оғози заҳмати созанда мебошад.
Дини мубини ислом инсонҳоро ҳамеша ба заҳматкашӣ, касбу кор ва саъю талош барои ризқу рӯзӣ даъват мекунад.
Ҳар кас, ки дар рӯзҳои моҳи мубораки Рамазон бо нияти пок заҳмат мекашад ва киштукор мекунад, на танҳо ризқи худ ва аҳли оилаашро таъмин месозад, балки ба ҷомеа низ манфиати зиёд мерасонад.
Ҳамчунин, моро зарур аст, ки забони покиза ва муомилаи нек бо ҳамсояҳо, раҳму шафқат ба дардмандон, ғамхориву меҳрубонӣ ба калонсолон, ҳусни муошират бо аҳли хонадон ва наздикону пайвандон, мурувват бо дӯстону ҳамкорон, ҷавонмардиву олиҳимматӣ ва қадршиносиро рафтору кирдори ҳамарӯзаи зиндагии худ қарор диҳем.
Дар шароити имрӯзаи ҷаҳон, ки ба инсоният буҳронҳои иқтисодиву иҷтимоӣ ва фарҳангиву маърифатӣ таҳдид менамоянд, мо бояд арзишҳои миллӣ, фарҳангӣ ва эътиқодии худро ҳифз намоем.
Мо бояд, пеш аз ҳама, моҳияти аслии фарҳанги исломиро дуруст дарк карда, онро аз ҳама гуна андешаҳои нодурусту хурофотӣ пок нигоҳ дорем ва дар роҳи тарбияи инсони комил истифода барем.
Имрӯз, вақте ки ҷаҳон бо таҳдидҳои гуногуни иттилоотӣ ва мафкуравӣ рӯ ба рӯ гардидааст, мо бояд дар доираи таълимоти воқеии исломӣ ва анъанаҳои неки миллӣ инсондӯстӣ, таҳаммулгароӣ ва ваҳдату ҳамбастагиро тарғиб намуда, ба амалу андешаҳои хурофотӣ ва тафаккури ифротӣ роҳ надиҳем.
Шаҳрвандони кишварро зарур аст, ки дар ин моҳи муборак ба ҳамдигар меҳрубон бошанд, ба эҳтиёҷмандон дасти ёрӣ дароз кунанд, сари ятимонро сила намоянд, бо хешу ақрабо, ҳамсояҳо, ёру дӯстон муносибати хуб дошта бошанд ва аз дилҳои худ кинаву адоватро дур намоянд.
Мусулмони комил бояд ба Ватану миллати худ содиқ, дар ҳифзи марзу буми он омода ва нангу номуси ватандорӣ дошта бошад ва дар ободонии сарзамини аҷдодии хеш саҳмгузор бошад, зеро тибқи фармудаи Пайғамбари ислом «муҳаббат ба Ватан аз ҷумлаи имон аст».
Дар оғози ин моҳи муборак ба мардуми шарифи Тоҷикистон, пеш аз ҳама, саломатӣ, сулҳу оромӣ, имони комил, хушбахтиву некрӯзӣ ва дар кору зиндагии ҳар фарди ҷомеа барору комёбиҳо орзу менамоям.
Моҳи шарифи Рамазон муборак бошад, ҳамватанони азиз!
