(дар ҳошияи Суханронии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Саммити Созмони Милали Муттаҳид оид ба рушди иҷтимоӣ аз 4 ноябри соли 2025 дар Давлати Қатар)

Суханронии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Саммити Созмони Милали Муттаҳид (СММ) оид ба рушди иҷтимоӣ, ки 4 ноябри соли 2025 дар Давлати Қатар баргузор гардид, ҳамчун ҳуҷҷати муҳими сиёсӣ ва илмӣ арзёбӣ мешавад. Ин суханронӣ на танҳо дастовардҳои миллии Тоҷикистонро дар соҳаи ҳифзи иҷтимоӣ инъикос мекунад, балки пешниҳодҳои мушаххасро барои ҳалли мушкилоти ҷаҳонӣ, аз ҷумла тағйирёбии иқлим ва гузариш ба иқтисоди "сабз" матраҳ менамояд.

Яке аз нуқтаҳои марказии дар ин суханронӣ – қабули Стратегияи рушди ҳифзи иҷтимоии аҳолии Ҷумҳурии Тоҷикистон барои давраи то соли 2040 мебошад. Ин санад ҳамчун "омили калидии ҳифзу таъмини суботи иҷтимоӣ ва баланд бардоштани сатҳи зиндагии шаҳрвандон" муайян гардида, ба рушди устувори иқтисодию иҷтимоӣ равона шудааст. Дар заминаи он, Барномаи миёнамуҳлати рушди кишвар барои солҳои 2026–2030 қабул мешавад, ки марҳилаи ниҳоии Стратегияи миллии рушд то соли 2030 буда, бо ҲРУ комилан ҳамоҳанг аст.

Таҳлил нишон медиҳад, ки ин стратегияҳо на танҳо ҳадафҳои миллӣ, балки уҳдадориҳои байналмилалиро иҷро мекунанд. Масалан, таваҷҷуҳи махсус ба таҳкими сармояи инсонӣ тавассути рушди маориф ва тандурустӣ зоҳир мешавад. Дар Тоҷикистон 8 барномаи давлатӣ ва 3 стратегияи дарозмуддат дар соҳаи маориф татбиқ шуда истодаанд. Ин равиш бо 3 ҲРУ (Таъмини ҳаёти солим ва беҳтар кардани некӯаҳволӣ барои ҳама дар ҳама синну сол) ва 4 ҲРУ (Таъмини таҳсилоти босифати фарогир ва одилона ва фароҳам овардани имкониятҳои таҳсил дар тӯли ҳаёт барои ҳама) мувофиқат мекунад. Ғайр аз ин, ҳамкории Ҳукумат бо ҷомеаи шаҳрвандӣ ҳамчун омили муҳим таъкид гардида, ки дар ду даҳсолаи охир беш аз 4,1 миллион ҷойи корӣ эҷод шудааст. Ин рақамҳо далели эмпирикии пешрафти иҷтимоӣ буда, бо 8 ҲРУ (Мусоидат ба рушди устувори иқтисодӣ, фарогир ва устувор, шуғли пурра ва самаранок ва кори арзанда барои ҳама) алоқаманданд.

Стратегияи рушди ҳифзи иҷтимоии аҳолии Ҷумҳурии Тоҷикистон барои давраи то соли 2040 аз 29 ноябри соли 2022, № 577 бо дарназардошти Стратегияи миллии рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон барои давраи то соли 2030, таҷрибаи аз амалисозии барномаҳои қаблӣ оид ба ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ андухташуда, таҳлили умумии вазъи кунунии соҳаҳои ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ва мутобиқи муносибати нави ҷомеаи ҷаҳонӣ ба масъалаҳои амалишавии Ҳадафҳои Рушди Устувор то соли 2030 таҳия гардида, ҳадафҳо ва самтҳои асосии сиёсати давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро дар низоми ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ то соли 2040 муайян менамояд. Ин ҳуҷҷате мебошад, ки дурнамои низоми ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ ва рушди минбаъдаи давлатро инъикос намуда, ба иҷрои дастуру супоришҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон оид ба тақвият бахшидани низоми ҳифзи иҷтимоӣ, аз он ҷумла ислоҳоти институтсионалӣ, таъмини рушди устувори кишвар, таъмини кафолатҳои иҷтимоии шаҳрвандон дар марҳилаҳои гуногуни зиндагӣ ва таҳкими адолати иҷтимоӣ дар ҷомеа нигаронида шудааст. Ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ яке аз самтҳои муҳим ва афзалиятноки сиёсати иҷтимоии давлат ба ҳисоб рафта, Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон барои рушди устувори ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ ҳамчун яке аз омилҳои калидии баланд бардоштани сатҳи зиндагии шаҳрвандон, таъмини суботи иҷтимоӣ ва рушди устувори иқтисодию иҷтимоии кишвар тамоми тадбирҳои заруриро меандешад. Рисолати таҳия ва амалисозии банақшагирии стратегӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон дар самти ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ ноил гаштан ба ҳадафҳои стратегии кишвар ва афзалиятҳои сиёсати иҷтимоии давлат, идома додани ислоҳоти соҳа бо мақсади коҳиш додани таъсири хавфҳои беруна ва дохилӣ, инчунин баланд бардоштани сатҳи некуаҳволии мардум мебошад. Ҳадаф ва вазифаҳои Стратегия асосан аз самтҳои афзалиятнок ва асосии фаъолият, ки дар Стратегияи миллии рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон барои давраи то соли 2030 дарҷ гардидаанд, инчунин аз ҳадафҳои стратегии Барномаи миёнамуҳлати рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон барои солҳои 2021-2025 бармеоянд, аз ҷумла:

- такмили низом ва тартиби кор, ки барои ҳифз ва пешбурди ҳуқуқ ва манфиатҳои иҷтимоӣ ва иқтисодии шахсони алоҳида ва оилаҳои осебпазир дар тамоми ҷумҳурӣ мусоидат менамоянд;

- таҳкими заминаи моддӣ, тақвиятбахшии захираҳои инсонӣ ва зиёд намудани маблағгузории соҳаи ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ барои бартараф намудани осебпазирии иқтисодӣ ва иҷтимоии оилаҳои серфарзанд, одамони дорои маъюбият, пиронсолон ва гурӯҳҳои дигари аҳолӣ, ки бештар мубталои камбизоатӣ мебошанд;

- таъмини дастрасии кӯдакон ба муассисаҳои томактабӣ ва умуман таҳсилоти томактабӣ, инчунин рушду такомули барвақтии кӯдакон, баланд бардоштани шуғлнокии занон ва таъмини хизматрасонии иҷтимоии онҳо;

- таҳияи Консепсияи ислоҳоти низоми таъминоти нафақа барои марҳила ба марҳила гузаштан ба низоми пасандозии таъминоти нафақавӣ ва пай дар пай баланд бардоштани андозаи нафақа;

- ташаккули консепсия ва афзоиши ҳамзамони шумораи шуғли пурмаҳсул ва маҳсулнокии меҳнат, танзими равандҳои стратегии мухоҷирати шаҳрвандон ба хориҷи кишвар ва таъмини ҳифзи иҷтимоии самарабахш;

- таъмини дастрасии васеъ ба хизматрасониҳои иҷтимоӣ, даромад ва амнияти озуқаворӣ барои тамоми шахсон ва оилаҳои муҳтоҷ дар давоми марҳилаҳои гуногуни зиндагӣ;

- тақвият додани механизмҳои унвонии низоми расонидани кумакҳои иҷтимоӣ, рушди истеҳсоли маҳсулоти протезию ортопедии ватанӣ ва таъминоти маъюбон бо воситаҳои техникии тавонбахшӣ;

- гузаронидани таҳлили санадҳои меъёрии ҳуқуқии соҳа бо мақсади такмили санадҳои меъёрии ҳуқуқии амалкунанда ва таҳияи санадҳои меъёрии ҳуқуқии соҳавӣ, ки ба стандартҳои ҷаҳонӣ ҷавобгӯ буда, механизми мукаммалгардонии онҳо мебошанд. Дар баробари ин, тадриҷан ба низоми мавҷудаи хизматрасонии иҷтимоӣ ворид намудани унсурҳои нави замонавӣ ва инноватсионӣ, пешгирӣ намудани тамоюли афзоиши маъюбшавии аҳолӣ, аз ҷумла бемориҳои рӯҳӣ ва тақвият бахшидани фаъолияти шабакаи муассисаҳои табобатию пешгирикунанда ва комиссияҳои экспертизаи тиббию иҷтимоии мақомоти ваколатдори давлатӣ, рушди намудҳои гуногуни хизматрасониҳои иҷтимоӣ, аз ҷумла тавонбахшии тиббию иҷтимоӣ, кордармонӣ ва монанди инҳо дар муассисаҳои давлатии будубоши доимӣ ва марказҳои тавонбахшии маъюбон;

- андешидани тадбирҳои самарабахш барои ҳифзи иҷтимоии кӯдакони осебпазир ва таъмини шароити арзандаи оиладорӣ, ҳифз ва тавсеаи арзишҳои оила ҳамчун қисми ҷудонашавандаи низоми ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ;

- муайян намудани меъёри кормандони мақомоти маҳаллии ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ вобаста ба шумораи аҳолӣ дар шаҳру ноҳияҳои ҷумҳурӣ.

Самтҳои асосӣ ва нишондиҳандаҳои Стратегия вобаста ба се давраи зиндагӣ (ҳомиладорӣ, кӯдакию наврасӣ, синну соли қобили меҳнат ва давраи пиронсолӣ) тибқи арзёбии хавфҳо (сиёсӣ, иқтисодӣ, молиявӣ, иҷтимоӣ ва экологӣ) муайян мегарданд. Стратегия бо маблағгузории 333321570 сомонӣ аз буҷети давлатӣ ва 633310983 сомонӣ аз ҳисоби шарикони рушд таъмин мегардад. Манбаъҳои дар боло номбаргардида аз нуқтаи назари иқтисодӣ ва молиявӣ муайянкунандаи сарчашмаҳои асосӣ ва муҳим барои амалисозии Стратегия ба шумор мераванд. Аз ин рӯ, амалисозии Стратегия тибқи мақсад ва вазифаҳои рушди низоми ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ вобаста ба вазъи молиявию иқтисодии кишвар дар доираи маблағҳои пешбининамудаи буҷети давлатӣ ва манбаъҳои дигаре, ки қонунгузории Ҷумҳурии Тоҷикистон манъ накардааст, аз ҷумла ҷалби сармояи хориҷӣ, грантҳо, фондҳои башардӯстона ва донории созмонҳои байналмилалӣ анҷом дода мешавад.

Рушди фарогири иҷтимоӣ "амалҳои муштаракро дар сатҳҳои маҳаллӣ, миллӣ ва ҷаҳонӣ тақозо менамояд". Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон такид намуданд, ки: “Моро зарур аст, ки бо муттаҳид намудани талошҳо барои ҳамаи қишрҳои ҷомеа ва кулли мардумони ҷаҳон шароити одилонаи рушди иҷтимоиро фароҳам созем. Дар кори Саммити имрӯза, мо бояд якдилона иродаи муштараки худро барои суръат бахшидан ба татбиқи Ҳадафҳои рушди устувор таъкид намуда, ба рушди иҷтимоӣ ҳамчун яке аз ҳадафҳои калидии он таваҷҷуҳи хосса зоҳир намоем”. Ин андеша бо принсипҳои СММ ва 17 ҲРУ мувофиқ буда, таваҷҷуҳро ба рушди иҷтимоӣ ҳамчун ҳадафи калидӣ ҷалб мекунад.

Суханронии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Саммити СММ намунаи барҷастаи интегратсияи сиёсатҳои миллӣ бо ҳадафҳои ҷаҳонӣ аст. Стратегияҳои ҳифзи иҷтимоӣ далелҳои мушаххаси пешрафти Тоҷикистонро нишон медиҳанд. Ин суханронӣ на танҳо дастовардҳои кишварро таъкид мекунад, балки зарурати ҳамкории ҷаҳониро барои ҳалли мушкилоти умумӣ матраҳ менамояд. Чунин равиш метавонад ҳамчун модел барои татбиқи ҲРУ хидмат кунад, ки дар ниҳоят ба таҳкими сулҳу субот ва рушди иҷтимоӣ мусоидат хоҳад намуд.

Сангинзода Дониёр Шомаҳмад - муовини директори Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ оид ба илм ва таълим, доктори илмҳои ҳуқуқшиносӣ, профессор

(посвящённый Дню Конституции Республики Таджикистан - 6 ноября)

Сегодня мы отмечаем одно из самых значимых событий в истории нашей Родины - День Конституции Республики Таджикистан, который ежегодно празднуется 6 ноября. Этот день символизирует рождение новой эпохи - эпохи мира, независимости, законности и гражданского единства.

Исторический путь принятия Конституции. После обретения независимости в 1991 году перед нашим государством стояла великая задача - создать прочные правовые основы для существования новой, свободной и демократической страны. В те годы Таджикистан переживал сложные испытания: экономические трудности, политическую нестабильность, внутренние противоречия.

Однако именно в этих тяжёлых условиях народ Таджикистана проявил мудрость и сплочённость. XVI сессия Верховного Совета Республики Таджикистан, состоявшаяся 16 ноября 1992 года, стала важным историческим событием, которое положило конец гражданской войне, создало условия для возвращения беженцев и восстановления мира и стабильности в стране. Именно благодаря непосредственно личным усилиям Основателя мира и национального единства, Лидера нации, Президента Республики Таджикистан уважаемого Эмомали Рахмона, гражданская война была прекращена и заложены основы для создания независимого таджикского государства. По инициативе и под руководством уважаемого Лидера нации началась большая работа по подготовке первой Конституции независимого государства. Над её проектом трудились лучшие специалисты - юристы, учёные, общественные деятели, представители других слоев общества.

6 ноября 1994 года Конституция Республики Таджикистан была принята на всенародном референдуме, что стало историческим событием для всей страны. В этот день народ Таджикистана утвердил своё стремление к миру, справедливости и государственному единству.

Значение Конституции. Конституция - это политический правовой акт государства, который имеет высшую юридическую силу. Она определяет устройство власти, гарантирует права и свободы граждан, устанавливает обязанности государства и каждого человека.

Согласно Конституции, Таджикистан является суверенным, демократическим, правовым, светским и социальным государством, где народ является единственным источником власти.

Главная ценность Конституции - это человек, его права, свободы и достоинство. Именно на этой основе строятся все государственные институты и принимаются все законы нашей страны.

С учётом развития общества и с целью укрепления основ национальной государственности и национального единства, за этот период в Конституцию Республики Таджикистан трижды вносились изменения - в 1999, 2003 и 2016 годах.

-Поправки 1999 года усилили демократические начала, гарантировали развитие многопартийности и политического плюрализма.

-Поправки 2003 года закрепили право частной собственности, расширили экономические свободы граждан.

-Поправки 2016 года направлены на укрепление стабильности, патриотизма и защиты национальных интересов. В Конституции был закреплён особый статус Основателя мира и национального единства - Лидера нации, что подчёркивает историческую роль в обеспечении мира и согласия в Таджикистане.

Эти изменения показывают, что Конституция - живой документ, развивающийся вместе с обществом. Она всегда отражает дух времени, укрепляет государственность и защищает права народа.

Право на образование- фундамент развития молодёжи. Особое место в Конституции занимает право на образование. Согласно статье 41 Конституции Республики Таджикистан, каждый человек имеет право на образование. Общее основное образование является обязательным. Государство гарантирует доступность общего основного образования и одновременно способствует развитию различных форм обучения. Это право - одно из самых важных для каждого молодого человека. Именно образование открывает путь к личностному росту, профессиональному успеху и развитию общества в целом.

Сегодня Таджикистан создаёт все условия для того, чтобы молодёжь могла получить качественные знания, стать специалистами, способными внести вклад в укрепление нашей Родины.

Получая образование молодежь реализуют свои конституционное право и одновременно несут гражданскую обязанность — использовать свои знания во благо страны, для её процветания и независимости.

Молодёжь - это будущее Таджикистана, движущая сила прогресса и созидания. От сознания, знаний, инициативы и уважения молодёжь к закону зависит завтрашний день страны.

Конституция не только даёт права, но и возлагает обязанности: уважать законы, сохранять национальные ценности, защищать Родину, бережно относиться к природе, к обществу и к людям.

В XXI веке, когда мир быстро меняется, особенно важно, чтобы молодые граждане знали нормы Конституции, понимали её значение и следовали её духу. Знание Конституции - это показатель гражданской зрелости, уважения к своей стране и готовности участвовать в её развитии.

Поэтому каждый молодой человек должен не только изучать Конституцию, но и руководствоваться ею в своей жизни - в учёбе, работе, семье, обществе.

Заключение

Конституция Республики Таджикистан - это не просто правовой акт, это символ независимости, мира и национального единства. Она помогает нам жить в справедливом обществе, где каждый человек защищён законом.

День Конституции - это день гордости за наш народ, который смог сохранить мир, согласие и веру в будущее.

Дорогие молодёжи! Помните: знание и уважение Конституции - это проявление вашей любви к Родине. Изучайте её, следуйте её принципам, защищайте свою страну и её независимость. Пусть Конституция всегда остаётся прочным основанием нашего единства, стабильности и процветания!

Махмадуллозода Нурулло Рахматулло, старший научный сотрудник Института философии,

политологии и права имени А. Баховаддинова НАНТ, кандидат юридических наук.

“Конститутсия яке аз дастовардҳои муҳимтарини даврони Истиқлолияти давлатии кишвари мо мебошад” (Эмомалӣ Раҳмон).

Конститутсия - рамзи соҳибистиқлолии давлат, оинаи ҳуқуқии миллат ва пойдевори зиндагии осиштаи мардум аст. Рӯзи 6-уми ноябри соли 1994 барои миллати тоҷик аз рӯзҳои таърихӣ ва тақдирсоз аст, зеро маҳз дар ҳамин рӯз Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо иродаи халқи кишвар тавассути райъпурсии умумихалқӣ қабул гардид. Аз ҳамон давра Тоҷикистони азиз соҳиби қонуни асосӣ гардид, ки дар он пояҳои давлатдорӣ, ҳуқуқу озодиҳои инсон, шаҳрванд ва низоми идоракунии ҷомеа муқаррар шудаанд.

Пас аз ба даст овардани Истиқлолият 9-уми сентябри соли 1991, халқи тоҷик ба марҳилаи нави таърих ворид гардид. Ин рӯз оғози давлати озод, соҳибихтиёр ва мустақили тоҷикон буд, ки пас аз ҳазорсолаҳо зери ҳокимияти дигарон буд ва, ниҳоят бо ифтихор парчами худро баланд бардошт. Вале ба даст овардани роҳи истиқлолият осон набуд, зеро кишвар рӯзҳои душворию ҷанг ва нооромиро паси сар кард. Дар ҳамин айём роҳбаре пайдо шуд, ки миллатро аз парокандагӣ ва давлатро аз нобудӣ наҷот дод.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо хирадмандӣ, ҷасорат ва муҳаббати беандоза ба ватан тавонистанд сулҳу суботро барқарор намоянд. Бо роҳнамоии ӯ миллати тоҷик аз вартаи ҷанги дохилӣ раҳо ёфт ва дар масири созандагиву пешрафт қадам гузошт. Пешвои муаззами миллат бо қадамҳои устувор сиёсати хирадмандонаеро роҳандозӣ намуданд, ки дар маркази он инсон, ҳуқуқ ва ҳаёти шоистаи шаҳрвандон қарор дорад. Маҳз бо ташаббус ва роҳбарии ӯ Конститутсия чун санади муқаддаси давлатдории навин таҳия ва қабул гардид.

Бояд гуфт, ки Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон на танҳо қонуни асосии давлат, балки санади ҳаётбахшест, ки дар он озодӣ, баробарӣ, адолат, соҳибихтиёрӣ ва ваҳдати миллӣ ҳамчун арзишҳои олӣ инъикос ёфтаанд. Он вазифаҳои муҳимми давлатро муайян намуда, роҳҳои таъмини ҳуқуқи инсон, ҳимояи моликият, манфиатҳои ҷомеа ва рушди тамоми соҳаҳои зиндагиро равшан месозад.

Чуноне сарвари давлат дар Паёми худ қайд менамоянд, (соли 2022) “Вазифаи муққадаси ҳар яки мо дар он аст, ки меъёрҳои Конститутсияро эҳтиром ва пос дорем... Мо вазифадорем, ки барои худ ва фарзандонамон зиндагии шоиста муҳайё намоем ва ба наслҳои оянда давлате обод ва тараққикарда ба мерос гузорем”.

Дар ҷомеаи имрӯза Конститутсия нақши калидӣ дорад. Он барои ҳар як шаҳрванд кафили адолат, оромӣ ва зиндагии шоиста мебошад. Маҳз дар асоси Конститутсия имрӯз Тоҷикистон бо қадамҳои устувор пешрафт мекунад иқтисодиёти кишвар ҳам рушд мекунад, сатҳи зиндагии мардум боло рафта, мактабу донишгоҳҳо, беморхонаҳо, роҳу пулҳо тараққиёти саноат ва иншооти нави замонавӣ сохта мешаванд. Ҳамаи ин самараи татбиқи қонунҳои асосии кишвар аст, ки бар пояи Конститутсия қабул ва амалӣ мешаванд.

Бояд қайд кард, ки дар замони осоиштаи имрӯза яке аз муассисаҳои муҳим ва бонуфузи кишвар – Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон нақши созанда ва илмиро иҷро мекунад. Академия чун маркази илму фарҳанг ва маданияти миллӣ фаъолият дошта, бо дастгирии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба як муассисаи пешсаф дар кишвар табдил ёфтааст. Олимони варзида, ва муҳаққиқони ҷавон дар таҳқиқи масъалаҳои илму маориф, фарҳанг ва сиёсати давлат саҳми арзанда доранд.

Дар назди Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон шуъбаи кор бо мактаббачагон (Академияи хурди илмҳои Тоҷикистон)-и Раёсати Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон фаъолият мекунад, ки ҳадафаш тарбия намудани насли ҷавон ва хонандагон дар рӯҳияи ватанпарастӣ ва муҳаббат ба Ватан аст. Хусусан, бахши ҳуқуқшиносии ин шуъба бо ҷалби наврасон ба омӯзиши қонун, ҳуқуқ ва асосҳои давлатдорӣ машғул мебошад. Ин шуъба хонандагонро ба эҳтиром ба Конститутсия, риояи қонун ва масъулияти шаҳрвандӣ тарбия мекунад, то дар оянда мутахассисони барҷаста ва ватандӯст барои кишвар омода шаванд.

Эҳтиром ба Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон нишонаи фарҳангӣ, ҳуқуқӣ ва худшиносии миллӣ мебошад. Ҳар як шаҳрванди кишвар бояд қонуни асосии худро бишносад, ба он арҷ гузорад ва дар амал татбиқ намояд. Танҳо дар зери сояи қонун ва адолат давлат обод мешавад, ҷомеа рушд мекунад ва миллат пеш меравад.

Мо шаҳрвандони Тоҷикистони соҳибистиқлол, бояд ба қадри ин оромиву осоиштагии бебаҳо ва муҳити сулҳомез бирасем. Ватан мисли модар муқаддас аст ва ҳифзи он қарзи ҳар як инсон аст. Наврасону ҷавононро мебояд, ки пайрави содиқу огоҳ ва меҳандӯсти Пешвои муаззами миллат бошанд, то бо донишу меҳнат ва садоқат ба қонун, ободии ин сарзамини биҳиштосо идома ёбад.

Хулоса, Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки аз иродаи пок ва муҳаббати бепоёни мардум ба Ватан сарчашма мегирад, барои ҳар як шаҳрванд чун чароғи равшани умеду боварӣ хизмат мекунад. Он пояи устувори сулҳу субот, ваҳдати миллӣ ва саодати мардуми кишвар мебошад.

Конститутсия – чароғи равшани мо,

Нишону сулҳу ваҳдати миллати мо.

Салимов Аҳмадҷон - мутахасиси шуъбаи кор бо мактаббачагон (Академияи хурди илмҳои Тоҷикистон) Раёсати АМИТ

“Дар асоси меъёрҳои Конститутсия ба мо муяссар гардид, ки пояи устувори ҷомеа ва давлатро созмон диҳем, сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллиро таҳким бахшем, рушди устувори сиёсӣ ва иқтисодии кишаварамонро таъмин намуда, барои ҳар як шаҳрванди мамлакат шароити зиндагии арзанда ва инкишофи озодонаро фароҳам оварем.”

Эмомалӣ Раҳмон

Давлати комил ва мустақил кишвареро меноманд, ки дорои аркони давлатдорӣ, муқаддасоти миллӣ, рамзҳои давлатӣ, сарҳад ва артиш мебошад. Дар баробари ҳамаи ин ҳар як давлат қонуни асосӣ дорад, ки дар он ҳуқуқ ва вазифаҳои шаҳрвандонаш сабт шудаанд.

6 ноябри соли 1994 тариқи раъйпурсии умумихалқи бо гирифтани 87,59 фоизи овоздиҳандагон Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул карда шуд. Ва ҳамасола дар саросари кишвари азизамон рӯзи Конститутсияро бо шукуҳу шаҳомати хоса таҷлил меномоянд.

Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки дар худ орзуву омоли чандинасраи халқи азияткашида ва хештаншиносро баҳри бунёди ҷомеаи озоду демократӣ инъикос намудааст, барои устувории соҳибихтиёрӣ, пойдории сулҳу ваҳдат, суботи сиёсӣ, таъсиси низоми самарабахши мақомоти ҳокимияти давлатӣ, ба миён омадани рукнҳои ҷомеаи шаҳрвандӣ, таҳкими ғояҳои инсондӯстона дар тафаккури ҷомеа, татбиқи асли таҷзияи ҳокимият ва шинохти кишвари азизамон дар арсаи ҷаҳонӣ ҳамчун субъекти комилҳуқуқӣ муносибатҳои байналмилалӣ нақши созгору таърихӣ дорад.

Ба Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон се маротиба бо тариқи раъйпурсӣ дар санаи 26 сентябри соли 1999, 22 июни соли 2003 ва 22 майи соли 2016 тағйиру иловаҳо ворид карда шуданд. Ин тағйиру иловаҳо ба Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон асосан барои мустаҳкам намудани ақидаҳои давлати ҳуқуқбунёд, волоияти меъёрҳои Конститутсия, қонунияти ҳуқуқӣ ва конститутсионӣ, адолати судии конститутсионӣ ва назорати судии конститутсионӣ, дахлнопазир эълон шудани ҳуқуқҳои фитрии инсон ва ғайраҳо равона карда шудааст.

Аҳамияти таърихии Конститутсия дар он аст, ки ин ҳуҷҷати сиёсиву ҳуқуқӣ арзишҳои олии халқи тоҷикро дар худ таҷҷассум намуда, суннатҳои таърихии давлатдорӣ ва ғояҳои инсондустонаи миллати фарҳангсолори моро инъикос кардааст ва таъмин намудани адолати иҷтимоӣ, волоияти қонуну тартиботи ҳуқуқиро яке аз мақсадҳои асосии фаъолияти тамоми шохаҳои ҳокимияти давлатӣ қарор додааст.

Конститутсия барои таъсис ва рушди низоми ҳуқуқии мамлакат, сохтору мақомоти давлатӣ ва дар меҳвари фаъолияти онҳо қарор додани инсон ва ҳуқуку озодиҳои ӯ, манфиатҳои давлат ва шаҳрвандон, инчунин, бунёди ҷомеаи адолатпарвар асос гузошта, кафолати таъмини озодӣ, адолати иҷтомоӣ ва баробарҳуқуқии ҷомеаи навини Тоҷикистон гардид. Маҳз дар Конститутсияи соли 1994 эъмори Тоҷикистон ҳамчун давлат дар асоси принсипҳои сохибистихтиёрӣ, демократӣ, ҳуқуқбунёдӣ, дунявӣ ва ягонагӣ муайян гардида, заминаҳои ҳуқуқии бунёдӣ корҳои давлатдорӣ таҳким ёфт.

Ҳамин тариқ, сиву як соли амали Конститутсия Ҷумҳурии Тоҷикистон собит аз он мебошад, ки ин санади тақдирсози миллат, бунёдгузори давлати мо на танҳо ба мардуми Тоҷикистон, балки барои ҳамаи шаҳрвандони хориҷӣ ва шахсони бешаҳрванд аввалиндараҷа буда, ин нуқта зарурат ба шарҳ надорад ва итминон дорам, ки барои рушду инкишофи ин сарзамин ва миллати куҳанбунёд боз садсолаҳо хизмат хоҳад кард.

Конститутсияи Тоҷикистон ба сифати Қонуни асосӣ заминаҳои ҳуқуқии давлат, дахлнопазирӣ ва якпорчагии кишвар, манфиатҳои миллӣ, ҳадафҳои сиёсати дохиливу хориҷӣ ва асосҳои иқтисодиву иҷтимоии ҷомеаи Тоҷикистонро муайян сохт.

Конститутсия ин рамзи озодӣ ва мустақилияти давлати мо мебошад. Конститутсия ин кафолати озодӣ, шаъну шараф ва ҳуқуқи инсонии ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон аст. Бинобар ин, вақте ки саҳифаи аввали Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро мехонем, диламон лабрези фараҳ ва шодӣ мегардад.

Баъди ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ, 6-уми ноябри соли 1994 бо дастгирию талошҳо ва иродаи устувори халқи тоҷик санади тақдирсоз – Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо тариқи раъйпурсии умумихалқӣ қабул гардид.

Имрӯзҳо дар Тоҷикистон 31-юмин солгарди қабули Конститутсияи аввалини давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон ҷашн гирифта мешавад, ки яке аз дастовардҳои бузурги мардуми шарафманди кишварамон ва муҳимтарин рӯйдоди таърихи навини халқи тоҷик мебошад.

Ҳоҷизода Ганҷина - ходими илмии Шӯъбаи мониторинги пиряхҳо Криосфера, глятсиология ва ГИС-технологияи МДИ Маркази омӯзиши пиряхҳои АМИТ

Ҳар як давлат барои пойдорӣ, субот ва пешрафти худ ниёз ба Қонуни асосие дорад, ки фаъолияти сиёсӣ, иҷтимоӣ ва иқтисодии ҷомеаро ба танзим медарорад. Барои миллати тоҷик чунин ҳуҷҷати муқаддас ва таърихӣ — Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошад, ки 6 ноябри соли 1994 бо роҳи раъйпурсии умумихалқӣ қабул гардид. Ин рӯйдоди тақдирсоз ҳамчун нуқтаи ибтидоии таҳкими давлатдории миллӣ ва ташаккули ҷомеаи ҳуқуқбунёд ба ҳисоб меравад. Аз ҳамон вақт инҷониб, ҳар сол 6 ноябр дар саросари кишвар ҳамчун Рӯзи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон таҷлил мегардад.

Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар миқёси кишварҳои аъзои Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил дуюмин санади олии ҳуқуқие мебошад, ки бо роҳи раъйпурсии умумихалқӣ қабул шудааст. Ҳамзамон, он аз ҷониби коршиносон ва созмонҳои бонуфузи байналмилалӣ, мутахассисони Федератсияи Русия, Иёлоти Муттаҳидаи Амрико ва як қатор кишварҳои аврупоӣ баҳои баланд гирифта, яке аз панҷ конститутсияи беҳтарини давлатҳои узви Созмони амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо эътироф шудааст. Ин арзёбӣ далели равшани он аст, ки Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон ҷавобгӯи меъёрҳои байналмилалии ҳуқуқ буда, дар он принсипҳои демократия, озодии инсон, адолати иҷтимоӣ ва эҳтироми ҳуқуқи шаҳрвандон ба таври мукаммал инъикос ёфтаанд.

Қабули Конститутсия дар марҳалаи бисёр ҳассос сурат гирифт — замоне, ки кишвар баъди ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ ба давраи нави давлатсозӣ ворид мешуд. Дар чунин шароит зарурати муайян намудани сохтори давлатӣ, тақвияти пояҳои ҳуқуқӣ ва танзими муносибатҳои иҷтимоиву сиёсӣ ба миён омад. Маҳз Конститутсия ба ҳайси санади олии ҳуқуқӣ ин масъаларо ҳал намуда, заминаи қавӣ барои таҳкими истиқлолият, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллӣ гузошт.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои нахустини роҳбарӣ ба Конститутсия аҳамияти вижа зоҳир намуданд. Таҳти роҳбарии оқилонаи ӯ борҳо ба Конститутсия тағйиру иловаҳо ворид гардиданд, ки онҳо ба талаботи замон, рушди демократияи миллӣ ва тағйироти иҷтимоию иқтисодӣ мутобиқ мебошанд. Ин ислоҳот имкон доданд, ки Тоҷикистон ҳамчун давлати устувор, соҳибихтиёр ва боэътибор дар арсаи байналмилалӣ мавқеи худро устувор намояд. Пешвои миллат таъкид намудаанд: «Конститутсия омили бақои давлат, ваҳдати миллат ва кафили ҳаёти осоиштаи мардум аст».

Конститутсия аз даҳ боб иборат буда, ҳар яке пояи муайяни давлатдорӣ ва ҷомеаи шаҳрвандиро фаро мегирад.

Боби якум — асосҳои сохтори конститутсионӣ ва соҳибистиқлолии давлатро муайян мекунад;

Боби дуюм — ҳуқуқу озодиҳои инсон ва шаҳрвандро кафолат дода, инсонро арзиши олӣ мешуморад;

Боби сеюм — шаклҳои гуногуни моликиятро эътироф намуда, рушди иқтисоди бозаргонаро таъмин месозад;

Боби чорум — ҳокимияти қонунгузор, яъне Маҷлиси Олиро ҳамчун мақоми олии намояндагӣ муайян мекунад;

Боби панҷум — нақши Президентро ҳамчун сарвари давлат ва рамзи ваҳдати миллӣ баён менамояд;

Боби шашум — фаъолияти Ҳукуматро ҳамчун мақомоти иҷроияи олии давлат танзим мекунад;

Боби ҳафтум — ҳокимияти судиро ҳамчун кафили адолат ва қонунмандӣ муаррифӣ менамояд;

Боби ҳаштум — принсипҳои идоракунии маҳаллиро бо иштироки шаҳрвандон муайян мекунад;

Боби нӯҳум — масъалаҳои ҳимояи амният ва сохтори низомиро ба танзим медарорад;

Нињоят боби даҳум — тартиби ворид намудани тағйиру иловаҳо ба Конститутсияро муайян менамояд, ки он танҳо тавассути раъйпурсии умумихалқӣ имконпазир аст.

Ҳамин тариқ, Конститутсия на танҳо ҳуҷҷати ҳуқуқӣ, балки манифести ваҳдат ва истиқлолияти миллӣ мебошад. Он баёнгари ормонҳои таърихии мардуми тоҷик буда, принсипҳои асосии давлатдории муосир — қонуният, адолат, ваҳдат, ҳуқуқбунёдӣ ва ҳифзи манфиатҳои инсонро дар худ таҷассум намудааст.

Дар тӯли зиёда аз сӣ соли амали он, Конститутсия нақши калидӣ дар таъмини суботи сиёсӣ, рушди иҷтимоиву иқтисодӣ ва таҳкими пояҳои давлатдории ҳуқуқӣ бозид. Ба шарофати сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, меъёрҳои Конститутсия дар амал татбиқ гардида, рушди устувори ҷомеа, болоравии сатҳи зиндагӣ ва таҳкими ваҳдати миллӣ таъмин гардид.

Имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сояи ин қонуни асосӣ ба як кишвари пешрафта, амн ва соҳибнуфуз дар арсаи байналмилалӣ табдил ёфтааст. Дар тамоми самтҳо — аз илм ва маориф то иқтисод ва фарҳанг — пешрафт ва устуворӣ ба назар мерасад. Конститутсия ҳамчун санади зинда ва роҳнамои сиёсӣ на танҳо ҳуҷҷати расмӣ, балки рамзи адолат, озодӣ ва худшиносии миллӣ мебошад.

Ҳамасола рӯзи 6 ноябр, мардуми шарифи Тоҷикистон ин рӯзи таърихиро бо эҳсоси ифтихор ва шукргузорӣ таҷлил менамоянд. Ҷашни Рӯзи Конститутсия на танҳо рамзи эҳтиром ба қонун ва давлатдории миллӣ, балки таҷассумгари ваҳдати мардум ва садоқат ба арзишҳои давлатдории муосир мебошад.

Поянда бод Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон — рамзи озодӣ, ваҳдат ва адолати миллӣ!

Мусоев Дилшод, - ходими калони илмии шўъбаи экспедитсионӣ ва тадқиқоти саҳроии МДИ Маркази омўзиши пиряхҳои АМИТ

Конститутсияи Тоҷикистони соҳибихтиёр ҳамчун санади ифодагари истиқлолу озодии халқи мо дар таъсиси давлатдории навини тоҷикон ва пойдориву бардавомии он нақши ҳалкунанда дорад. Ин санади таърихӣ ва сарнавиштсоз барои гузоштани асосҳои аркони давлатдории навини тоҷикон, ноил гардидан ба сулҳу субот, ваҳдати миллӣ, дастовардҳои бузурги сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоиву фарҳангӣ, рушди ҷомеаи шаҳрвандӣ ва ташаккули озодонаи шахс заминаи мустаҳкам ва боэътимоди ҳуқуқӣ фароҳам овард.

Эмомалӣ Раҳмон

Конститутсия ҳуҷҷати расмии дорои аҳамияти барҷастаи давлатӣ ва ҷамъиятӣ буда, дар он масъалаҳои асосии ҳокимияти давлатӣ, асосҳои сохтори иқтисодию иҷтимоии ҷомеа, вазъи ҳуқуқии инсон ва шаҳрванд, сохтори давлатӣ ва масъалаҳои дигари ҳаётан муҳими ҷомеа таҷассуми ҳукуқӣ меёбанд.

Имрӯз Конститутсия қонуни асосии қариб ҳар давлати муосири мутамаддин мебошад. Моҳияти дигаргуниҳое, ки дар ҳаёти сохтори иқтисодӣ - иҷтимоӣ ва ҳаёти ҷамъиятию сиёсии кишвар мегузаранд, дар ташаккули қонунгузории конститутсионӣ дарҷ мегарданд. Чунки дар конститутсия принсипҳои асосии давлатдорӣ, усулҳо ва шаклҳои фаъолият инъикос ёфтааст. Конститутсия қоидаҳо, меъёр ва принсипҳои хосаи ташаккул ва инкишофро соҳиб аст.

Бояд гуфт, ки Конститутсия танзимгари бевоситаи муносибатҳои ҷамъиятӣ буда, сарчашмаи асосии қабули санадҳои дигари меъёрию ҳуқуқӣ мегардад. Баланд бардоштани эътибори Конститутсия дар он зоҳир мегардад, ки он ба сифати санади асосии таҳкимгар ва такмилдиҳандаи ҳаёти ҷомеа баромад менамояд.

Қайд кардан ба маврид аст, ки Конститутсияи амалкунандаи Ҷумҳурии Тоҷикистон 6-уми ноябри соли 1994 аз тариқи раъйпурсӣ қабул гардид ва эътибор пайдо намуд. Воқеан, њам Конститутсия ҳамчун ҳуҷҷати юридикӣ дар ҷомеаи мутамаддини муосир барои муайян кардани муносибати байни шаҳрванд ва давлат, инчунин танзимкунандаи сохтори қудратии давлатдорӣ - асоси сохти конститутсионӣ мебошад. Аз ин рў, боби аввали Конститутсияи Ҷумҳурии Тољикистон «Асосҳои сохтори конститутсионӣ» ном гирифта, моҳияти давлати Тоҷикистон ҳамчун давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ, ягона ва иҷтимоӣ тавсиф мегардад. Забони тоҷикӣ ба ҳайси забони давлатӣ пазируфта мешавад. Мақоми забони русӣ ва забонҳои маҳаллӣ муқаррар карда мешаванд. Рамзҳои давлатӣ ва мақоми пойтахт мушаххас гардонида шудаанд. Арзиши олӣ пайдо намудани худи инсон, ҳуқуқу озодиҳои вай ва дахлнопазир будани ҳаёт, қадр, номус ва дигар ҳуқуқҳои фитрии инсон ҷойгоҳи хосаро пайдо намудаанд. Халқ манбаи ягона ва ҳар гуна ҳокимият (моддаи 6) эътироф гардида, масъалаҳои бевоситаи марбути он мавриди таваҷҷуҳи махсус қарор гирифтаанд.

Дар Конститутсия дахлнопазирии сарҳадот ва тақсимнашаванда будани ҳудуди кишвар (моддаи 7) таъкид гардида, дар заминаи плюрализми сиёсӣ амал намудан, фаъолият намудани тамоми ниҳодҳои давлатӣ ва ҷамъиятӣ муқаррар гардидаанд.

Муносибати Тоҷикистон бо акторҳои дигари сиёсати ҷаҳонӣ муқаррар карда шудаанд. Санадҳои эътирофшудаи ҳуқуқи байналмилалӣ ҳамчун ҷузъи таркибии низоми ҳукуқии кишвар пазируфта мешаванд ва авлавияти онҳо эътибори хосаро касб намудаанд. Сиёсати сулҳҷӯёнаи давлат дар маркази диққат қарор дода шудааст. Ҳамкории самарабахш бо давлатҳои дигар яке аз ҳадафҳои асосии мамлакатро ташкил медиҳанд.

Муҳимтар аз ҳама, Конститутсияи нахустини Тоҷикистони соҳибистиқлол ба давлат имкон дод, ки ба сафи давлатҳои демократии ҷаҳонӣ муосир ворид шуда, ҳамчун субъекти комилҳуқуқи муносибатҳои байналмилалӣ эътироф гардад.

Дар даврони соҳибистиқлолии кишвар арзи ҳастӣ намудани Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон ва амали мустақими меъёрҳои он шаҳодат медиҳанд, ки он яке аз конститутсияҳои асосии беҳтарини дунё маҳсуб меёбад. Ин санади олии ҳуқуқӣ Истиқлоли давлатии Тоҷикистонро таҳким бахшида, асосҳои сиёсиву ҳуқуқӣ ва самтҳои умдаи пешрафти ҷомеаро ба меъёрҳои эътирофшудаи ҷаҳони муосир мутобиқ гардонд. Боиси ифтихор аст, Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон аз ҷониби коршиносони байналмилалӣ аз ҷумлаи панҷ конститутсияи беҳтарини давлатҳои узви Созмони амният ва ҳамкории Аврупо эътироф гардидааст.

Тамоми корҳое, ки дар партави Конститутсия анҷом дода шудаанд, танҳо ба хотири таҳкими пояҳои сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоии давлати Тоҷикистон, фароҳам овардани шароити мусоиди зиндагӣ ва фаъолият барои шаҳрвандон ва мустаҳкам намудани Ваҳдати миллии тамоми сокинони Тоҷикистон анҷом дода шудаанд.

Тавре, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар маҷлиси тантанавӣ ба ифтихори 30-солагии қабули Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон қайд намудаанд, «Аҳаммияти таърихии Конститутсия дар он зоҳир мегардад, ки ин санади муқаддаси давлати соҳибихтиёр истиқлолу озодии Тоҷикистонро ба расмият дароварда, шакли идораи давлатро муайян намуд. Конститутсия, ҳамчун барои ташкил ва таҳкими низоми мақомоти ҳокимияти давлатӣ ва худидоракунӣ заминаи ҳуқуқӣ гузошт ва омили таъминкунандаи сулҳу субот, Ваҳдати миллӣ ва пешрафти тамоми соҳаҳои ҳаёти давлативу ҷамъиятӣ гардид. Ин санади таърихӣ, инчунин, асосҳои сиёсиву ҳуқуқӣ ва иқтисодиву фарҳангии ҷомеа ва давлати Тоҷикистонро муайян намуда, низоми мукаммали ҳуқуқу озодиҳои инсонро муқаррар кард ва механизми амалигардонии онҳоро кафолат дод».

Воқеан ҳам Конститутсия санади меъёрии ҳуқуқиест, ки қувваи олии ҳуқуқӣ дошта, шоҳроҳи муайянкунандаи самтҳои асосии фаъолияти ҳар давлат ва ҷомеаи пешрафта мебошад. Тамоми санадҳои дигари ҳуқуқӣ бевосита аз Конститутсия сарчашма гирифта, бояд ба он мутобиқат намоянд.

Ҳамин тариқ, Конститутсия дар ҳаёти сиёсӣ, иҷтимоӣ ва иқтисодиву фарҳангии ҳар як кишвар аҳамияти муҳим дорад. Ҳар як шахс дар Ҷумҳурии Тоҷикистон новобаста аз миллат, ҷинс, эътиқод дар асоси Конститутсия ҳимоя мегардад ва ҳаёти босаодати вай таъмин мегардад. Эҳтиром нисбат ба Конститутсия ва қонунҳои амалкунандаи кишвар вазифаи ҳар як шахс мебошад. Аз ин рӯ шаҳрвандонро зарур аст, ки ҳуқуқ ва озодиҳои ҳамдигарро эътироф намоянд, барои пойдорӣ ва таҳкими давлатдории миллӣ ва бунёди ҷомеаи адолатпарвар саҳмгузор бошанд.

Қодирова З.Б., ходими хурди илмии Шуъбаи Осиёи Ҷанубӣ ва Шарқии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

(Душанбе: “Эр-граф”. - 2025.-867с.)

Китоби дуҷилди Абдураҳим Ғафор Холиқзода таҳти унвони “Давлати миллии демократӣ” яке аз пажӯҳишҳои муфассалу ҷиддии илмӣ дар соҳаи давлатшиносӣ ва назарияи ҳуқуқ дар Тоҷикистони муосир ба шумор меравад. Ин асар дар шаҳри Душанбе ба табъ расидааст. Ҷилди якум аз 3 фасл, 6 боб, 50 параграф, 428 саҳифа иборат буда, ҷилди дувум 5 фасл, 8 боб, 79 параграф ва 448 саҳифаро дар бар мегирад. Дар якҷояги ин асар фарогири 8 фасл, 14 боб, 129 параграф ва 876 саҳифа буда натиҷаи солҳои тӯлонии таҳқиқот, таҷрибаи илмӣ ва андешаҳои муаллиф дар мавриди ташаккули давлатдории миллӣ ва муносибати он бо демократия мебошад.

Муаллиф, ки узви фаъоли ҷомеаи илмии кишвар ва аз чеҳраҳои шинохтаи илми ҳуқуқ ва сиёсатшиносӣ аст, бо ин асар кӯшиш намудааст то масъалаи давлат ва миллат, ҳокимият ва мардум, ҳуқуқ ва арзишҳои миллӣ, инчунин ҷаҳонишавӣ ва истиқлолиятро аз дидгоҳи илмӣ ва фалсафӣ баррасӣ намояд.

Мақсади асосии ин китоб — муайян намудани асоси назариявӣ ва ҳуқуқии давлатдории миллӣ-демократӣ ва нишон додани роҳҳои мутобиқсозии он бо воқеияти ҷаҳони муосир мебошад. Холиқзода бар он аст, ки ҳар давлати миллӣ бояд на танҳо дорои унсурҳои ҳуқуқии муосир бошад, балки дар пояи фарҳанг, забон, худшиносии миллӣ ва анъанаҳои таърихӣ устувор гардад.

Дар замони ҷаҳонишавӣ ва фишорҳои идеологӣ, ба андешаи муаллиф, эҳёи худшиносии миллӣ ва таҳкими пояҳои давлатдории миллӣ на танҳо як эҳсоси ифтихори фарҳангӣ, балки шарти сиёсии пойдории давлат аст. Ин нуқтаи назар, ки дар тамоми ду ҷилд бо далелҳо ва мисолҳо исбот мегардад, хати марказии китобро ташкил медиҳад.

Холиқзода дар ҷилди якуми китоб пеш аз ҳама ба таҳлили мафҳумҳои калидӣ мепардозад. Ӯ мафҳуми “давлати миллӣ”-ро ҳамчун шакли сиёсиву ҳуқуқии ташаккули миллат мефаҳмонад, ки дар он ҳокимият ба воситаи волоияти қонун, забон ва фарҳанги умумимиллӣ амалӣ мегардад.

Дар баробари ин, муаллиф таъкид мекунад, ки миллият на ба маънои нажодӣ ё қавмӣ, балки ба маънои ваҳдати маънавӣ ва ҳувиятӣ фаҳмида мешавад. Давлати миллӣ дар андешаи ӯ як сохтори ҳуқуқист, ки вазифаи асосиаш ҳифзи манфиатҳои умумимиллӣ дар доираи меъёрҳои демократӣ мебошад.

Дар қисмати дигари таҳлил, муаллиф ба маънои “демократия” рӯ меорад. Ба гуфтаи Холиқзода, демократия набояд танҳо ба маънои интихобот ё тақсими ҳокимият фаҳмида шавад; он, пеш аз ҳама, фарҳанги сиёсӣ ва сатҳи баланди масъулияти шаҳрвандӣ аст. Давлати демократӣ бе арзишҳои миллӣ ва ахлоқии худ наметавонад пойдор бошад, зеро демократия танҳо дар ҷомеае муваффақ мешавад, ки мардум дар он дорои худшиносӣ ва ифтихори миллӣ бошанд.

Аз ин ҷо муаллиф ба хулоса меояд, ки давлати миллӣ ва демократӣ ду сутуни ягонаи як сохтори муосир мебошанд — яке реша дар замини фарҳанг ва таърих дорад, дигаре рӯ ба сӯи озодӣ ва волоияти қонун.

Дар ҷилди дуюм Холиқзода бештар ба масъалаҳои ҳуқуқӣ ва идоракунии сиёсӣ таваҷҷуҳ мекунад. Ӯ меъёрҳои асосии давлати миллӣ-демократиро чунин мешуморад:

1. Соҳибихтиёрии давлат ва миллат;

2. Баробарҳуқуқии шаҳрвандон новобаста ба миллат, дин ва нажод;

3. Волоияти қонун ва масъулияти мақомоти давлатӣ;

4. Ҳифзи арзишҳои фарҳангиву забонӣ ҳамчун пояи ваҳдати миллӣ;

5. Иштироки фаъолонаи шаҳрвандон дар идоракунии давлатӣ.

Ба андешаи муаллиф, давлати миллӣ танҳо дар сурате метавонад воқеан демократӣ бошад, ки қонун ва ҳуқуқ ба манфиати мардум хизмат кунад, на баръакс. Барои ин зарур аст, ки сохтори сиёсӣ ва маъмурии кишвар бар асоси масъулияти шаҳрвандӣ, шаффофият ва адолат амал намояд.

Дар ин қисмат Холиқзода бо мисолҳои таърихӣ — аз таҷрибаи давлатдории тоҷикон дар даврони Сомониён то давраи муосир — нишон медиҳад, ки решаҳои давлатдории миллӣ дар фарҳанги тоҷик аз қадим ҷой доштааст. Ӯ бо такя ба осори фалсафӣ ва сиёсӣ (Ибни Сино, Носири Хусрав, Саъдӣ ва дигарон) таъкид мекунад, ки дар анъанаи тоҷикон идоракунии одилона ва масъулиятпазирӣ ҳамеша арзиши марказӣ доштааст.

Яке аз мавзӯъҳои муҳими китоб масъалаи таъсири ҷаҳонишавӣ ба давлатҳои миллӣ мебошад. Муаллиф мепурсад: оё дар ҷаҳони муосир, ки арзишҳо ва меъёрҳои умумӣ (глобалӣ) боло мегиранд, давлатҳои миллӣ метавонанд истиқлол ва ҳувияти худро ҳифз кунанд?

Ҷавоби Холиқзода мусбат аст, вале бо шарти он ки давлат сиёсати фарҳангии худро дар асоси миллатсозӣ, таҳкими забон ва худшиносии таърихӣ роҳандозӣ кунад. Ба андешаи ӯ, ҷаҳонишавӣ хатар нест, агар миллат тавонад худро ҳамчун субъекти мустақили сиёсӣ муаррифӣ кунад.

Муаллиф як қатор омилҳои муҳими ҳифзи соҳибихтиёриро ном мебарад:

· худшиносии миллӣ ҳамчун нерӯи муттаҳидкунанда;

· илму маорифи миллӣ ҳамчун пояи рушди фарҳангӣ;

· сиёсати фарҳангии давлатӣ барои ҳифзи забон ва арзишҳои миллӣ;

· ташаккули элитаи сиёсиву фарҳангии худшинос ва масъул.

Дар ин бахш Холиқзода махсус ба нақши ҷавонон ва маориф диққати ҷиддӣ медиҳад. Ба гуфтаи ӯ, демократияи воқеӣ аз тафаккури озоди шаҳрванд сар мешавад, ва ин тафаккур танҳо тавассути маорифи босифат ва ифтихори миллӣ ташаккул меёбад.

Дар таҳлили сиёсати дохилӣ ва берунаи Тоҷикистон, муаллиф мавқеи кишварро ҳамчун намунаи давлатдории миллии муосир меорад, ки дар он арзишҳои миллӣ ва меъёрҳои демократӣ талош доранд ҳамоҳанг гарданд. Ӯ бар ин назар аст, ки таҷрибаи давлатдории Тоҷикистон баъди истиқлолияти давлатӣ (аз соли 1991 то имрӯз) нишон медиҳад, ки муттаҳид сохтани миллат дар асоси арзишҳои миллӣ ва таҳкими пояҳои ҳуқуқӣ имкони пойдории давлатро афзун кардааст.

Дар баробари ин, муаллиф масъалаҳои ҳассос — монанди ноустувории сиёсӣ дар солҳои аввали истиқлол, ҷанги шаҳрвандӣ ва раванди оштии миллӣ —ро низ мавриди таҳлил қарор медиҳад. Ӯ менависад, ки сулҳ ва ваҳдати миллӣ танҳо вақте пойдор мешавад, ки давлат ба шаҳрванд ҳамчун арзиши асосӣ назар кунад ва ҳуқуқу озодиҳои ӯро таъмин созад.

Ҳамчунин, Холиқзода зарурати мутобиқсозии қонунгузорӣ бо меъёрҳои байналмилалии ҳуқуқи инсонро таъкид намуда, мегӯяд, ки давлати демократӣ бояд ҳамзамон ҳомили хусусияти миллӣ бошад, то худшиносии таърихӣ аз байн наравад.

Дар поёни асар, Холиқзода ба як қатор хулосаҳои муҳим меояд:

Давлати миллӣ ва демократӣ ду мафҳуми зиддиҳам не, балки пуркунандаи якдигар мебошанд.

Миллатсозӣ ва демократия бояд ба таври ҳамзамон рушд кунанд.

Соҳибихтиёрии миллӣ танҳо дар сурате устувор аст, ки ҷомеа дорои фарҳанги сиёсӣ ва масъулияти шаҳрвандӣ бошад.

Қонунгузорӣ бояд аз арзишҳои миллӣ илҳом гирад, то адолат воқеӣ гардад.

Ҷаҳонишавӣ набояд сабаби аз даст рафтани ҳувияти миллӣ гардад, балки бояд имкони ҳамгироӣ ва муаррифии фарҳангии миллат бошад.

Дар охири китоб, муаллиф тавсия медиҳад, ки барои таҳкими давлатдории миллӣ-демократӣ бояд се самти асосӣ татбиқ гардад:

· тақвияти маориф ва илм,

· ҳифзи забон ва фарҳанги миллӣ,

· боло бурдани масъулияти шаҳрвандӣ ва шаффофияти ҳокимият.

Китоби “Давлати миллии демократӣ” на танҳо як пажӯҳиши илмии назариявӣ, балки як даъват ба тафаккури миллӣ ва сиёсии муосир мебошад. Холиқзода бо сабки равшан ва далелҳои илмӣ нишон медиҳад, ки давлатдории миллӣ метавонад дар ҷаҳони муосир ҳам бо демократия, ҳам бо арзишҳои ҷаҳонӣ ҳамзистӣ кунад, агар он дар пояи худшиносӣ, волоияти қонун ва масъулияти шаҳрвандӣ устувор бошад.

Ин асар барои муҳаққиқон, донишҷӯён, ҳуқуқшиносон, сиёсатшиносон ва кулли онҳое, ки ба масъалаи худшиносӣ ва давлатдорӣ таваҷҷуҳ доранд, як манбаи арзишманди илмӣ мебошад.

Ҷанбаҳои фалсафӣ ва арзишшиносии назарияи Холиқзода

Дар таҳқиқоти худ Холиқзода кӯшиш мекунад, ки давлатро на танҳо ҳамчун сохтори сиёсӣ, балки ҳамчун падидаи маънавӣ ва фалсафӣ мавриди баррасӣ қарор диҳад. Ба андешаи ӯ, давлат танҳо маҷмӯи муассисаҳо ё механизмҳои ҳокимиятӣ нест — он таҷассумгари рӯҳи миллат, таърихи худшиносӣ ва ахлоқи ҷамъиятӣ мебошад.

Дар зери мафҳуми “миллият” Холиқзода воҳдати маънавӣ ва арзишӣ-ро мефаҳмонад, ки онро омилҳои зерин ташаккул медиҳанд:

Ø забон ҳамчун рамзи ягонагӣ,

Ø фарҳанг ҳамчун анъанаи таърихӣ,

Ø ҳифзи замин ва сарзамини миллӣ,

Ø хотираи таърихӣ ва ифтихори миллӣ,

Ø иродаи сиёсӣ барои идомаи истиқлолият.

Муаллиф бо такя ба осори файласуфони шарқӣ, аз ҷумла Ибни Сино, Носири Хусрав, Форобӣ ва Мавлоно, давлатро “ҷисми зиндаи миллат” меномад, ки агар аз ахлоқ ва маънавиёт ҷудо гардад, ба сохтори механикӣ ва нопойдор мубаддал мешавад.

Дар ҳамин замина ӯ “демократияи маънавӣ”-ро мафҳуми наве муаррифӣ мекунад — ин навъи демократия танҳо дар ҷомеае пойдор аст, ки шаҳрвандон на ба сабаби манфиати шахсӣ, балки ба хотири масъулияти маънавӣ иштирок мекунанд.

Ба гуфтаи ӯ: “Озодӣ бе ахлоқ саркаш мешавад, демократия бе фарҳанги миллӣ — бемаъно мегардад.”

Ин ҷумла, ки чандин бор дар асар зикр мегардад, хулосаи умумии диди муаллиф аст: давлатдории миллӣ ва демократия танҳо дар сурате ҳамзистӣ доранд, ки пояи маънавии онҳо устувор бошад.

Барои таҳкими дидгоҳи худ, Холиқзода таҳлилҳои муқоисавиро бо назариёти файласуфону сиёсатшиносони маъруфи ҷаҳон анҷом медиҳад. Ӯ андешаҳои Имануэл Кант, Жан-Жак Руссо, Алексис де Токвил ва Бенедикт Андерсонро мавриди муқоиса қарор медиҳад.

Аз Кант ӯ ғояи “ҳуқуқи умумибашарӣ ва ақли амалӣ”-ро иқтибос мекунад, вале таъкид менамояд, ки ҳуқуқ бе асоси миллӣ метавонад ба воситаи фишори идеологӣ табдил ёбад.

Аз Руссо, ки “иродаи умумӣ”-ро пояи давлат медонад, Холиқзода хулоса мекунад, ки иродаи умумӣ танҳо вақте воқеӣ мешавад, ки ҷомеа дорои ҳувияти муштарак ва арзишҳои миллӣ бошад.

Беш аз ҳама, муаллиф аз назарияи “ҷомеаи хаёлӣ”-и Бенедикт Андерсон истифода мебарад, ки дар он миллат ҳамчун маҷмӯи инсонҳоест, ки худро як ҷомеаи воҳид тасаввур мекунанд. Холиқзода мегӯяд, ки ин “ҷомеаи хаёлӣ” дар Тоҷикистон бо забон, фарҳанг ва таърихи муштарак воқеан вуҷуд дорад ва давлати миллӣ вазифадор аст, ки онро ҳифз ва мустаҳкам намояд.

Муаллиф ҳамчунин таҷрибаи давлатҳои муваффақи миллӣ-демократӣ (мисли Финландия, Ҷопон ва Кореяи Ҷанубӣ)-ро мисол меорад, ки тавонистаанд бо ҳифзи арзишҳои миллӣ ба низоми демократии устувор расанд. Ӯ аз ин таҷрибаҳо хулоса мебарорад, ки давлати миллӣ бояд пеш аз ҳама “мавқеи фарҳангӣ” дошта бошад, на танҳо сиёсӣ.

Китоби “Давлати миллии демократӣ” дар илми муосири тоҷик як дастоварди назариявии муҳим шуморида мешавад, зеро он кӯшиш мекунад масоили классикии давлатдорӣ (мисли соҳибихтиёрӣ, ҳокимият, шаҳрвандӣ, адолат)-ро бо арзишҳои миллӣ ва фарҳангии тоҷикон ҳамоҳанг намояд.

Пеш аз ин, аксари таҳқиқоти сиёсӣ ва ҳуқуқӣ дар Тоҷикистон бештар хусусияти тавсифӣ доштанд. Аммо Холиқзода бо усули таҳлилӣ ва муқоисавӣ ба мавзӯъ рӯ оварда, кӯшиш мекунад модели давлати миллӣ-демократии тоҷиконро ҳамчун як назарияи илмӣ пешниҳод кунад.

Муаллиф нишон медиҳад, ки давлатдории тоҷикон решаҳои амиқи таърихӣ дорад — аз давлати Сомониён, ки аввалин намунаи давлатдории миллӣ дар Шарқ буд, то давлати муосир, ки истиқлолияти сиёсӣ ва фарҳангиро бо демократия муттаҳид месозад.

Аз нуқтаи назари илмӣ, ин асар дар илми тоҷик се самти навро рушд медиҳад:

Ø Давлатшиносии миллӣ — таҳқиқи пояҳои фарҳангӣ ва забонии давлатдорӣ;

Ø Демократияи арзишӣ — демократия ҳамчун фарҳанги масъулият, на танҳо шакли ҳукумат;

Ø Фалсафаи соҳибихтиёрӣ — шарҳи маънавии истиқлол ва худшиносии сиёсӣ.

Ин самтҳо метавонанд ҳамчун поя барои таҳқиқоти минбаъдаи илмӣ истифода шаванд, махсусан дар соҳаи сиёсатшиносӣ, ҳуқуқи конститутсионӣ ва фарҳангшиносӣ.

Бо таваҷҷуҳ ба мундариҷаи фарох, услуби илмӣ ва тафсири амиқи мавзӯъ, “Давлати миллии демократӣ” на танҳо як китоби таҳлилӣ, балки дидгоҳи фалсафӣ ба воқеияти сиёсии Тоҷикистон мебошад. Муаллиф бо сабки ором, далелнок ва фарҳангӣ масъалаҳои мураккаби сиёсиро шарҳ медиҳад ва ба хонанда эҳсоси масъулияти миллӣ мебахшад.

Аз ин рӯ, ин асарро метавон на танҳо манбаи илмӣ, балки дастури андеша барои насли ҷавон донист, ки мехоҳад маънои давлатдорӣ, озодӣ ва худшиносии миллиро дарк кунад.

Бардоштҳо аз китоб:

Ø Донишмандон, зиёиёни миллӣ ва олимон роҳнамои рушди сиёсӣ ва фарҳангӣ мебошанд.

Ø Маҳз донишмандонанд, ки роҳи миллатро аз ҷаҳолат ба маърифат мебаранд меъморони ҳақиқии таъриханд.

Ø Демократия вақте устувор аст, ки реша дар фарҳанг ва ахлоқи миллӣ дошта бошад.

Ø Давлати миллӣ танҳо вақте устувор мемонад, ки худро хизматгори миллат донад, на ҳокими он.

Ø Қудрат он гоҳ пок мемонад, ки рӯи миз бошад, на пушти парда.

ДАВЛАТОВ Зубайдулло, - ходими калони илмии Шуъбаи ИДМ-и Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Истиқлолият неъмати бебаҳо аст, ки кишварҳо барои ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ талошҳои бузург ба харҷ медиҳанд ва бо ноил шудан ба ин мақсад, ки аз сиёсат, иқтисод ва фарҳанг сарчашма мегирад он дастовардҳоро ҳамчун арзиш ва кафолати рушди миллии худ арҷ мегузоранд. Аз ин ҷиҳат соли 1992 дар ҳаёти миллати тоҷик ҳамчун ҳодисаи фараҳбахш, оғози саҳифаи навини таърих, ҳамчун ҷашни истиқлол татбиқ гардид. Ин раванд аҳамияти дуҷонибаро дорад: аз як тараф истиқлолият ҳамчун рамзи озодӣ барои миллати соҳибтамаддун ва аз дигар тараф он ҳамчун пояи устувори ҷомеа барои амният, рушди иҷтимоӣ-иқтисодӣ ва ҳифзи фарҳангӣ хизмат мекунад.

Дар ин раванд Ҷумҳурии Тоҷикистон баъд аз ба даст овардани истиқлолият ҳамчун давлати мустақил бар асоси принсипҳои ҳуқуқбунёд ҳокимият ва волоияти қонунро дар ҳаёти сиёсӣ ва иҷтимоии кишвар дар мадди аввал гузошт. Ин раванд ба тақвияти институтҳои ҷомеаи шаҳрвандӣ, барқарорсозии сохторҳои давлатӣ ва таъмини устувории низоми давлатдорӣ мусоидат намуд. Ҳамзамон, татбиқи принсипҳои волоияти қонун ба рушди иҷтимоӣ-сиёсӣ, беҳбудии зиндагии шаҳрвандон ва таъмини эътимоди қавии мардум ба давлати худ мусоидат кард.

Ҳеҷ шакке нест, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон истиқлолияти давлатиро ба осонӣ ба даст наовардааст, зеро таърихи муосири тоҷик шоҳиди ҳодисаҳои зиёде гардида, барои расидан ба истиқлолияти воқеъӣ мубориза ва талошҳои бардавом кардааст. Дар асри XX миллати тоҷик барои расидан ба истиқлоли воқеӣ на танҳо сиёсиро, балки арсаҳои иҷтимоӣ ва фарҳангиро низ паси сар кард. Соҳибихтиёр шудани кишварро метавон ҳамчун рӯйдоди бузурги таърихӣ ва сарнавиштсоз арзёбӣ намуд. Ин неъмати бебаҳо на танҳо оғози давраи нав, балки кафолати ташаккули худшиносӣ, арзишҳои миллӣ ва имкониятҳои озод барои ояндаи Тоҷикистони муосир мебошад.

Ҷумҳурии Тоҷикистон дар тӯли 35 соли истиқлоли давлатӣ ҳаёти сиёсию ҷамъиятиро ба танзим дароварда, оромию осудагии мардумро фароҳам овард ва қадамҳои муҳим дар робитаҳои байналмилалии худро гузошт. Дере нагузашта мардуми тамаддунпарвару бофарҳанги Тоҷикистон пас аз пайгирӣ намудани қадамҳо ва андешаҳои роҳбари воқеии Истиқлолият Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун кишвари ташаббускор дар ҳалли масоили глобалӣ дар ҷаҳон шинохта шавад. Зеро заҳматҳои бардавоми ӯ тавонистанд Тоҷикистонро аз вартаи ҳалокат наҷот диҳанд, пайравони ҳадафҳои стратегӣ гардонанд ва кишварро ба сӯи истиқлолияти энергетикӣ, раҳоӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ, ҳимояи амнияти озуқаворӣ ва саноатикунонии босуръат раҳнамун созанд.

Дар ҷараёни таҳия ва қабули Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон роҳбари давлат бо дарназардошти омӯхтани таҷрибаи давлатҳои собиқадор ва ба кор гирифтани усулҳои демократӣ ва арзишҳои умумибашарӣ, ҳамзамон хусусиятҳои хоси миллати тоҷик ва мардуми Тоҷикистонро ба мадди назар дошт. Дар ҳамин раванд, моддаи 17-и Конститутсия омадааст: «Ҳама дар назди қонун ва суд баробаранд. Давлат ба ҳар кас, қатъи назар аз миллат, нажод, ҷинс, забон, эътиқоди динӣ, мавқеи сиёсӣ, вазъи иҷтимоӣ, таҳсил ва молу мулк, ҳуқуқу озодиҳоро кафолат медиҳад». Ин модда баёнгари принсипи баробарӣ ва адолати ҳуқуқӣ мебошад, ки барои ташаккули давлати ҳуқуқбунёд ва ҷомеаи озод дар Тоҷикистон замина гузоштааст.

Бояд таъкид намуд, ки маҳз бо пешниҳоди Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Сарқонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон кишвар ҳамчун давлати иҷтимоӣ муайян гардида, ин ба маънои он аст, ки тамоми фаъолияти давлат ба баровардани эҳтиёҷоти аслии шаҳрвандон ва таъмини зиндагии шоиста ва арзандаи мардуми кишвар нигаронида шудааст.

Инчунин, ҳамаи дастовардҳои кишвар натиҷаи заҳматҳои шабонарӯзии роҳбари давлат мебошанд. Сиёсати пешгирифтаи ӯ тамоми соҳаҳои ҳаёти иҷтимоӣ, маишиву маънавии мардуми Тоҷикистонро фаро гирифт. Дар натиҷа Ҷумҳурии Тоҷикистон дар муддати кӯтоҳ ба як кишвари зебо, амн ва обод табдил ёфт. Бо тағйири инфрасохтор дар шаҳру ноҳияҳо ва деҳаю маҳалҳо, Тоҷикистон рӯз ба рӯз ободу зебо шуда, ба макони зеҳнбар ва истироҳати ҷаҳониён табдил ёфт.

Ин ва дигар кӯшишҳои бепоён ва заҳматҳои пайвастаи роҳбарияти давлат буд, ки Тоҷикистон на танҳо дар бахши илму фарҳанг, балки дар соҳаҳои қонун ва танзим низ пешравиҳои назаррас ба даст овардааст. Бо таҳкими сиёсати қонунӣ ва мустаҳкам намудани асосҳои ҳуқуқӣ, давлат тавонист барои беҳтар намудани шароити зиндагии мардуми кишвар заминаи устувор гузорад. Ин таҷдиди назар ва амалигардонии нақшаҳои стратегияҳои самаранок барои таҳкими ҳуқуқи инсон, таъмини озодиҳо ва ба талаботҳои замони муосир мутобиқ сохтани қонунгузорӣ, нишондиҳандаи таҳаввулоти муҳим дар роҳи рушди ҷомеа ба ҳисоб меравад.

Вақте ки сухан дар бораи таҳкиму волоияти қонун ва истиқлолият меравад, бидуни шубҳа, охирҳои солҳои 1992 ва замоне, ки Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба садри роҳбарии ҷумҳурӣ расид, дар ёди ҳар шаҳрванд нақш мебандад. Дар он давра, Тоҷикистон дар ҳолати буҳрони сиёсӣ ва иқтисодӣ қарор дошт ва шароити имрӯзае, ки мо онро мебинем, фароҳам намбуд. Тоҷикистони тозаистиқлолёфта кишваре буд, ки дар авоили истиқлолият бо мушкилоти зиёде рӯ ба рӯ шуд. Дастгоҳи давлатии нокоромадшуда, ки бар асари ҷанги мусаллаҳонаи дохилӣ пора-пора гардида буд, пеши роҳи рушди кишварро ба таври ҷиддӣ маҳдуд мекард. Иқтисоди миллӣ ба ҳолати фавқулодда вазнин қарор дошт, бисёре аз шаҳрвандон аз хонаҳояшон маҳрум ва паноҳандагони бесару сомон дар дигар кишварҳо қарор доштанд. Дар чунин шароити сангини иҷтимоӣ ва иқтисодӣ, мардуми Тоҷикистон ба ноумедӣ ва ташвиш рӯ ба рӯ шуда буд ва барқарор кардани субот ва таҳкими истиқлолият саволи муҳим ва дигар талаботи ҷиддӣ мавҷуд буд. Дар чунин шароити пешомода, маҳз, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки бо диловарӣ ва хирадмандии хос дар як давраи кӯтоҳ тавонист ҳамаи сохторҳои давлатиро бозсозӣ ва устувор намояд. Вақте, ки кишвар дар ҳолати шикасти сиёсиву иқтисодӣ қарор дошт, ӯ бо сиёсати дурандешона вазъияти сиёсию иҷтимоиро ба субот расонд, пеши хунрезиҳоро гирифт ва мавқеи кишварро дар арсаи байналмилалӣ устувор сохт. Ба далели ислоҳоти иқтисодии навини бозаргонӣ, кишвар роҳи рушд ва барқарории иқтисодиро ба таври ҳамаҷониба оғоз бахшид. Дар натиҷа, рифоҳу осоиш ва зиндагии мардуми Тоҷикистон ба сатҳи баланд расида, кишвар дар камтарин муддат ба осоиштагии комил ва суботи сиёсии табдил ёфт.

Сиёсати дақиқ ва ҷасуронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар пасманзари ҷанги шаҳрвандӣ барои барқарории сулҳ ва оромиш дар Тоҷикистон нақши муҳим бозид. Ӯ бо иқдомҳои хирадмандона ва иқтидори баланди сиёсӣ, сулҳро ба кишвар овард ва талафоти инсонӣ ва хатарҳоро хотима бахшид. Мардуми Тоҷикистон барқарории сулҳро хизмати бузурги таърихӣ ва қаҳрамонии Эмомалӣ Раҳмон мешуморанд, ки иродаи халқро ба ҳақиқат пайваст намуд ва заминаро барои истиқлоли миллӣ ва шукуфоии Ватан фароҳам овард. Ӯ Тоҷикистонро аз як давраи нооромиҳо ба як кишвари ором, амн ва рушдёфта табдил дод. Имрӯз Тоҷикистон як кишвари обод, ором ва рушдёфта аст, ки сулҳ, субот ва амниятро таъмин мекунад. Ватан ҳамчун қалъаи устувор ва ваҳдати миллӣ, тамомияти арзӣ ва қонунгароӣ ҷойгоҳи худро мустаҳкам кардааст, ки барои пешрафт ва тараққиёти кишвар имкониятҳо фароҳам овардаанд.

Инчунин Ваҳдати миллӣ омили асосии суботу оромии ҷомеа аст, ки сарҷамъӣ, ҳамбастагӣ ва якдигарфаҳмиро таҳким мебахшад, ҳамчунин миллатро аз парокандагӣ ва нобасомонӣ наҷот медиҳад.

Сабабгори ваҳдат ва оромӣ дар Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад, ки ҳамчун Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ ва Пешвои миллат, дар Паёми шодбошии Рӯзи Ваҳдати миллӣ чунин гуфтанд: «Нақшаву барномаҳои қабулкардаи мо доир ба рушди миллӣ, ки имрӯзу фардои миллату давлатро ба ҳам пайванд медиҳанд, бо заҳмати аҳлонаву созандаи мардуми Тоҷикистон пайгирона амалӣ шуда истодаанд».

Имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикистон дар фазои сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ ба сӯи ояндаи ободу осуда қадамҳои устувор мегузорад. Аз ин рӯ, мо бояд ҳамеша шукргузор аз саодати соҳибдавлатӣ бошем ва фарзандони худро дар рӯҳияи ифтихор ва сарфарозӣ аз давлати соҳибистиқлол тарбия кунем.

Ҳамин тариқ, Ҷумҳурии Тоҷикистон, бо заҳматҳои зиёди Пешвои миллат муҳатарам Эмомалӣ Раҳмон, истиқлолиятро нигоҳ дошта, қадамҳои устуворро дар рушди сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоии кишвар бардоштааст. Волоияти қонун ва субот дар кишвар тавассути ташаккули давлати ҳуқуқбунёд ва ҷомеаи озод таъмин гардид. Президенти кишвар бо сиёсати дурандешона ва хирадмандона Тоҷикистонро аз буҳрони сиёсӣ ва иқтисодӣ наҷот дод, сулҳро барқарор намуда ва ба рушди давлат мусоидат кард. Ваҳдати миллӣ ва ба ҳам пайвастани мардуми кишвар омили асосии субот ва оромии ҷомеа аст, ки имрӯз Тоҷикистон дар фазои сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ ба сӯи ояндаи ободу осуда қадамҳои устувор мегузорад, ки барои рушди устувор ва шукуфоии оянда замина мегузорад.

Одинаев Абдуҳалим, - ходими пешбари илмии шуъбаи Шуъбаи Шарқи Миёна ва

Наздики Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ