Перейти к основному содержанию

Рисолати касбии устод ва муаллим ҳангоми таълиму тарбия ҳамчун фарзанди хеш ҳисобидану ҷиддан кор кардан бо толибилм ва нисбат ба ояндаи неки ӯ дилсӯзу ғамхор будан аст. Ва шогирдон ҳам дар навбати худ бояд ба қадри заҳмату машаққати устодон расанд ва ба заҳмати устод арҷ гузоранд.

Эмомалӣ Раҳмон

Ҳар як миллату давлат барои рушду пешрафти Ватани азизи хеш ба илм, маърифат ва дониш такя мекунад. Аммо дониш худ аз худ ба вуҷуд намеояд: онро шахсони фидоиву заҳматкаш – омӯзгорон ба шогирдон меомӯзонанд. Аз ин рӯ, дар тамоми ҷаҳон ба омӯзгорон ҳамчун бунёдгузорони ҷомеаи муосир ва роҳбаладони илму маърифат эҳтироми хоса зоҳир мешавад.

Ҳар сол дар кишвари мо низ Рӯзи омӯзгор бо ифтихори бузург ҷашн гирифта мешавад. Ин сана рамзи эҳтиром ва арҷгузорӣ ба онҳое мебошад, ки тамоми умри худро барои тарбия ва ояндаи фарзандони миллат мебахшанд. Омӯзгор на танҳо дониш меомӯзонад, балки шахсияти инсонро рушд медиҳад, ба зиндагӣ маъно мебахшад ва ӯро ба роҳи дуруст роҳнамоӣ мекунад.

Аз давраҳои қадим дар адабиёт ва фарҳанги тоҷик омӯзгор мақоми баланд доштааст. Агар омӯзгорро бо муҳаббат ва самимият дарси худ фурӯ нанишонад, он илм барои шогирд ширин нахоҳад гашт. Бинобар ин, омӯзгор дар баробари муаллими дониш будан, муаллими қалбҳо низ ҳаст. Абӯалӣ ибни Сино низ таъкид кардааст, ки муаллим бояд на танҳо донишманд, балки хоксору боахлоқ бошад, то шогирдон аз ӯ на танҳо илму ҳикмат, балки одоби зиндагиро низ омӯзанд.

Дар асри XXI, ки илму технология босуръат рушд дорад, нақши омӯзгор боз ҳам муҳимтар мешавад. Омӯзгорон имрӯз танҳо дарс намедиҳанд – онҳо бояд ҷавононро барои зиндагӣ дар ҷаҳони рақобатпазир, барои таҳқиқ, ихтироъ ва навоварӣ омода созанд.

Ҷомеаи муосир омӯзгореро талаб мекунад, ки на танҳо омӯзанда, балки ҳамзамон дӯсту маслиҳатчии шогирд бошад. Чунки муносибати самимӣ ва дӯстона бо шогирдон имконият медиҳад, ки онҳо бо ишқ ба илм рӯ оваранд ва дар оянда шахсиятҳои комил ба воя расанд.

Дар кишвари мо бо ташаббусҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ба соҳаи маориф таваҷҷуҳи хоса зоҳир мегардад. Сохта шудани мактабҳои нав, баланд шудани маоши омӯзгорон ва ворид шудани усулҳои нави таълимӣ нишон медиҳад, ки давлату ҷомеа ҷойгоҳи омӯзгорро ҳамчун қувваи пешбаранда қадр мекунад. Шогирдон низ бояд фаромӯш насозанд, ки ҳар як дастоварди онҳо – хоҳ донишомӯзӣ, хоҳ муваффақият дар илм, санъат ё варзиш маҳз аз меҳнати омӯзгор оғоз мешавад.

Рӯзи омӯзгор на танҳо ҷашни касбии муаллимон аст, балки рӯзи худшиносӣ ва арҷгузории мо ба меҳнати пуршарафи онҳо мебошад. Чуноне, ки шоир гуфтааст:

Муаллим, ту шамъи равшани замонӣ,

Ба рӯи мо ту офтоби ҷовидонӣ.

Бо самимият ва эҳтироми беандоза ҳамаи омӯзгорони кишварро бо ин иди пурифтихор табрик мегӯем! Ба онҳо саломатӣ, сабру таҳаммул, бахту саодат орзу намуда, дар тарбияи наврасон ва шогирдон барору комёби орзумандам.

Назрублоев Н.Н. – н.и.ф.м., дотсент, муди ри шӯъбаи назарияи ададҳо,

алгебра ва топологияи Институти математикаи ба номи А. Ҷӯраеви АМИТ

Абдуллозода А.Ф. – ходими калони илмии шӯъбаи назарияи ададҳо,

алгебра ва топологияи Институти математикаи ба номи А. Ҷӯраеви АМИТ