Раёсати Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон ва Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупо ҷиҳати даргузашти доктори илмҳои филология, сарходими илмии шуъбаи Шарқи Миёна ва Наздики Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупо Мардонӣ Тоҷиддин Нуриддин андуҳманд буда, ба хонадон ва наздикони устоди арҷманд сабру таҳаммул хоҳонем.

Устоди арҷманд Тоҷиддин Мардонӣ солиёни дарозест, ки ба кори фикрӣ иштиғол варзида, дар муҳит ва ҳавзаҳои фикрию мадании миллӣ ба сифати шахсияти матраҳи илмӣ соҳибэҳтиром буданд. Муҳимтар аз ҳама устод ҳамчун ховаршиноси номии миллию минтақавӣ дар муаррифии шоистаю боистаи равияи вежаи адабиёти дузабона муваффақият касб карда, миёни доираҳои илмию фаннии ватанию хориҷӣ мақом ва ҷойгоҳи муносиб дарёфанд. Аҳли илму адаби ватанӣ ва доираи васеи хонандагони дохилию хориҷӣ аз мазмуну муҳтавои мероси таҳқиқии эшон, минҷумла китобу рисола ва монографияҳои ихтисосии “Дузабонии арабию тоҷикӣ дар шеъри асрҳои 1Х-Х” (Душанбе: Маориф, 1993. -165 с.), “Носири Хусрав ва адабиёти арабзабон” (-Душанбе, 2005), “Шеъри Ибни Сино ба забони арабӣ” (Душанбе: Ирфон, 2006. -126 с.), “Равобити адабии халқҳои арабу тоҷик” (-Душанбе: Ирфон, 2006. -400 с.), “Саҳифаҳое аз равобити адабии Арабу Аҷам” (-Душанбе: Ирфон, 2010. -233 с.), “Рӯдакӣ ва адабиёти араб” (-Душанбе: Ирфон, 2010. -128 с.), “Таъсири шеъри арабӣ ба эҷодиёти шоирони форсу тоҷики асрҳои Х1-Х11” (-Душанбе: “Дониш”, 2020. -380 с.), “Влияние арабской поэзии на творчество персидско-таджикских поэтов Х1-Х11 вв.” (-Душанбе: “Дониш”, 2020. -382 стр.) ва амсоли инҳо хуб огоҳанд. Аз ин ҷост, ки силсилапажӯҳишҳои илмию ихтисосии устод Мардонӣ Тоҷиддин дар омӯзишу таҳқиқи адабиёти дузабона ва равобити адабии арабу Аҷам барои доираи васеи хонандагону муҳаққиқон ҳамчун сарчашмаи муътамади илмӣ ва таҳқиқӣ хидмат мекунанд. Махсусан, таҳқиқоти академии устод дар робита бо таъсири шеъри арабӣ ба ашъори шоирони маъруфи асрҳои ХI-ХII, ки ба забони русӣ таҳти унвони “Влияние арабской поэзии на творчество персидско-таджикских поэтов ХI-ХII вв.” (-Душанбе: “Дониш”, 2020) интишор гардидааст, дар байни ҷомеаи академию мадании миллӣ ҳамовозӣ пайдо кардааст.

Ба ин тартиб, устод дар баробари доштани вежагиҳои мунҳасир ба фарди ахлоқӣ, иҷтимоӣ, эҷодӣ, фарҳангӣ ва адабӣ, аз махсусиёти ихтисосӣ – дар сатҳи илмӣ-академӣ донистани забонҳои арабӣ, русӣ ва тоҷикӣ бархурдор буданд. Воқеан, кам касонеро аз ҷумлаи ховаршиносони маъруфи ватанӣ метавон пайдо кард, ки забонҳои арабию русиро дар сатҳи академӣ дониста бошад. Ин аст, ки устод на танҳо дар ҳавзаҳои фикрию илмии тоҷик, балки дар муҳитҳои шарқшиносии минтақавӣ ва русӣ низ ба унвони шахсияти матраҳи илмӣ эътибору эҳтиром дорад.

Устод Тоҷиддин Мардонӣ дар баробари омӯзишу таҳқиқи бардавом, ҳамчунин солҳо вазифаи пурмасъули Сафири фавқулода ва мухтори Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Ҷумҳуриҳои Туркманистон ва Узбекистонро низ бар дӯш гирифта, аз тариқи кору фаъолияти дипломатӣ дар таҳкими равобити ҳасанаи мутақобила ва тақвияти сиёсати хориҷии Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон саҳми арзанда гузоштаанд. Ин аст, ки ҳайати кормандони Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон хидматҳои бедареғи Шуморо дар самти ховаршиносии ватанӣ ва дипломатияи миллӣ қадр мекунанд ва аз ҳамкории судманду самаранокатон эҳтироман арзи сипос менамоянд.

Раёсати АМИТ ва мудирияти Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон бори дигар ба наздикону пайвандони устоди марҳум сабри ҷамил хоҳонанд.

Зиндаву ҷовид монд ҳар ки накӯном зист,

К-аз ақибаш зикри хайр зинда кунад номро.

Манзили охирататон обод бод устоди азиз.