Перейти к основному содержанию

123123Шаҳри Душанбе — на танҳо пойтахти маъмурии Ҷумҳурии Тоҷикистон, балки рукни асосии ҳастии давлатдории муосир ва тамаддуни устувори миллист, ки ҳар пораи он саршор аз маънӣ, рамз ва шинохти худогоҳии тоҷикона мебошад. Ин маркази муҳими сиёсӣ ва маънавӣ дар фазои геостратегии минтақа, бо насли навандеш ва манзараҳои дилкашаш, қомати як шаҳри рӯ ба ояндаи дурахшонро касб намудааст.

Аз миёни олами сукут ва оромии деҳаи куҳна, Душанбе бо як раванди мураккаби метаморфозӣ ба як кохи бузурги фарҳангу илму тараққӣ табдил ёфт. Шаҳре, ки имрӯз бо симои замонавӣ, меъмории олижаноб, муҷассамаҳои пуррамз ва шоҳроҳҳои сабзу хуррамаш ифтихори миллати тоҷикро дар саҳнаи ҷаҳонӣ муаррифӣ мекунад.

Чуноне ки устод Мирзо Турсунзода фармудааст:

«Шаҳри ман, бо рӯйи пурнозу нигоҳи меҳрубон,

Ҳамчу модар меҳрубонӣ, ҳамчу дил дорӣ забон!»

Ин байт на танҳо муҳаббат ба пойтахт, балки руҳи муҳити он, меҳру эҳсоси зиндагии он дар дилҳои мардумро таҷассум мекунад. Душанбе дар нақши меҳвари худшиносии миллӣ бо муассисаҳои илмӣ-фарҳангии худ, аз ҷумла китобхонаҳои миллии ҳозиразамон, театрҳои пурэҳсос ва марказҳои пажӯҳишии амиқ, ба як арсаи зиндаи муколамаи илму фарҳанг ва арҷгузорӣ ба арзишҳои миллӣ табдил ёфтааст.

Шаҳре, ки ҳар кӯчааш порчае аз таърих ва ҳар бинояш шафақе аз оянда аст. Ба гуфти устод Лоиқ Шералӣ:

«Дар ҳар нафасе зи ин замин файз бувад,

Дар ҳар қадамат нишони ангез бувад.»

Воқеан, Душанбе макони файз, эҳё ва нерӯи тозаест, ки ҳамеша дар талоши баланд бардоштани шуури миллӣ ва таҳкими худшиносии мардум аст. Нақши Душанбе дар низоми байналмилалӣ низ қобили таваҷҷуҳ аст. Бо баргузории форумҳои сатҳи ҷаҳонӣ ва мизбононии созмонҳои мӯҳими байнулмилалӣ, пойтахти тоҷикон ҳамчун як маркази дипломатияи нарм ва риштаҳои мутақобилаи фарҳангӣ арзи ҳастӣ менамояд.

Тӯли чанд соли охир пойтахти кишварамон шаҳри Душанбе

симои худро куллан тағйир дода, дар Осиёи Марказӣ ва берун аз он ҳамчун ҷавонтарин шаҳри зебо, ободу осуда муаррифӣ гашта, ба маркази баргузории ҳамоишҳои сатҳи баланди байналмилалӣ мубаддал гаштааст.

Дар партави сиёсати созандаву бунёдкоронаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва иқдомҳои наҷиби Раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ пойтахти азизи мо ба марҳалаи рушду пешравӣ ба таври бесобиқа ворид гаштааст.

Хулоса, Душанбе танҳо як маҳалли иқомат нест — ин шаҳр рӯҳи миллат, оинаи таърих ва мадраки бедории миллист. Он бо ҳузури зиндаи худ, ҳамоно пояи умеди фардо, рамзи бақои миллат ва ҷавҳари созандаи тамаддуни тоҷикистонии муосир боқӣ мемонад. Ва чуноне шоир мегӯяд:

«То Душанбе ҳаст, ҳастӣ ҳаст,

Дар диламон умеду дастӣ ҳаст.»

Армонова Рӯзигул Холиқовна магистранти курси 1-уми шӯъбаи сиёсатшиносии Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ