Ба унвони «Сарвари халқ» шеъре аз Ниҳонӣ интишор шуд, ки тафсири онро зарур медонем. Акнун мисраҳои аввали шеъри мазкурро меорем:
Як гӯшаи ҷаннат, ки шукуфо ба ҷаҳон аст,
Тоҷикмакон аст,
Дилбанд ба халқаш ба сухан ҳасту ба ҷон аст,
Ин Сарвари он аст.
Яъне, мавзеъ ва табиати Ватан «Тоҷикмакон» аст ва саҳеҳтар агар гӯем, ин ҷо тоҷикон иқомат мекунанд ва сарвару тобеъ дар ин кишвар чунон бо ҳам иртибот доранд, ки чунин ҳамоҳангиро бартараф сохтан нашояд.
Раҳбар ба ғами халқу Ватан хилқату ҷудаш,
Пок аст вуҷудаш,
Парчам ба кафаш, хостгари амни замон аст,
Доим нигарон аст.
Роҳбар ғамгин аз вазъи халк, аст, чун медонад, ки беҳбудии вазъи халқҳо аз рушду ободгардии Меҳани онҳост ва Сарвари кишвари тоҷикон, ки самимист, парчам дар дасти ӯ парфишон шуда, суботи сиёсӣ низ аз таҷриба ва лаёқати сиёсатмадории ӯст.
Он кист ғами халқ варо ҳаст шабу рӯз,
Он Раҳбари дилсӯз,
Он Сарвари халқ аст, ки х,ам худ зи миён аст,
Тавъам ба ҳамон аст.
Ба қавли шоир, касе бештар аз раҳбар ғами халқро намехӯрад, чунки Раҳбари кишвари мо аз миёни халқ буду бо халқ тавъам мебошад ва ба ибораи шоир, ҳеҷ қудрат ин гуна печидагиро ҷудо карда наметавонад.
Эҳсоси дили миллату Меҳан ба вуҷудаш,
Ҳам буду набудаш,
Паҳлӯш ҳама халқ, ҳама пиру ҷавон аст,
Ӯ бо ҳамагон аст.
Шоир дар тасвири Сарвари халқ эҳсос мекунад, ки миллатдӯст аст ва буду набуди ӯ халқаш маҳсуб мешавад. Бинобар ин, ки атрофаш ҳама халқ асту пиру ҷавон, номбурда бо ҳамагон тамос дошта, аз ҳоли халқи хеш доимо бохабар мебошад.
Умре нигарад нек зи роҳу равиши адл,
Ҳаргиз набувад саҳл,
Дар фикр ба роҳи ҳалли душвор равон аст,
Гарчанд гарон аст.
Сарвари давлат зимни идораи он ҳаргиз ғайри адл иқдом накарда ва саҳлангорӣ дар ин бобат аз кирдору рафтори ӯ берун аст, чунки зулмпешагӣ кори афроди раёсатталаб мебошад ва Сарвари тоҷикон аз ин ҷурм орист. Агарчи бархе мушкилот гаронӣ дошта, ҷиҳати ҳалли он таҳаммул мебояд, аммо Сарвар дар ин бобат накарда вуҷуди хешро ҷиҳати рафъи мушкил бахшидааст.
Дар арзиши миллӣ, ки бувад, ҳаст муқаддас,
Қадраш ту бидон, пас,
Сарвар шарафу парчаму ҳам гимну нишон аст,
Дар қалб ниҳон аст.
Дар мавриди бо забони ноби тоҷикӣ дар созмонҳои байналмилалӣ, аз ҷумла дар Созмони Миллали Муттаҳид суханронӣ кардани Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бори дигар аз эҳтироми Роҳбари давлат нисбат ба забон гувоҳӣ медиҳад. Манзури шоир аз байти охир он аст, ки ба чеҳрааш гуфтораш мезебад ва маънии гуфторро мукаммал месозад.
Бин сурату ҳам сирату ҳам назру имояш,
Хуш аст симояш,
Қам нутқи равонаш хати услуби забон аст,
Сармашқи аён аст.
Дар ҷаҳони муосир муқаддастарин аркон арзишҳои миллӣ ҳастанд. Бинобар ин, моро лозим аст, ки қадри муқаддасоти миллиро дарк намуда, ҷиҳати ҳифзи онҳо талош варзем ва аз зумраи инчунин муқаддасот худи Сарвари давлат низ маҳсуб мешавад. Пас халқро зарурати аввал ҳифз ва ҳамоҳангии худ бо Сарвар аст, чунки сарнавишти як миллат дар ихтиёри ӯст ва агар мо дар муҳити хонавода ранҷ бубарем, Сарвар дар андешаи 10 миллион нафар тоҷик ғамгусор аст.
Ширин Қурбонова, доктори илмҳои таърих, муовини раиси КИИ “Хирадмандон”-и ҲХДТ дар АМИТ
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
