Перейти к основному содержанию
Ҳар сол санаи 23 май дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун Рӯзи ҷавонон таҷлил мегардад. Ин ҷашн бо ибтикори Пешвои муаззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба хотири баланд бардоштани нақши ҷавонон дар ҷомеа ва ҷалби бештари онҳо ба рушди кишвар таъсис ёфтааст. Беҳуда нест, ки Ҷаноби Олӣ борҳо таъкид намудаанд: «Ҷавонон нерӯи бузурги пешбарандаи ҷомеа ва ояндаи давлату миллатанд».

Дар шароити ҷаҳони муосир, ки пур аз таҳдиду имкониятҳост, нерӯи зеҳнӣ, ҷисмонӣ ва ахлоқии ҷавонон барои ҳар як давлат захираи бебаҳо маҳсуб меёбад. Ҷавонон бояд дар сафи пеши маърифат, илм, технология ва созандагӣ бошанд. Имрӯз давлату Ҳукумати Тоҷикистон шароити мусоидро барои таълиму тарбияи насли ҷавон муҳайё сохтааст: садҳо донишгоҳу муассисаҳои таҳсилоти олӣ, барномаҳои давлатии дастгирии ҷавонон, стипендияҳо, барномаҳои табодули донишҷӯён ва дигар имкониятҳои равнақдиҳандаи илм, варзиш ва ташаббусҳои соҳибкорӣ.

Дар Паёми ҳарсолаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ба Маҷлиси Олӣ ҳамеша таваҷҷуҳи махсус ба масъалаҳои марбут ба ҷавонон зоҳир мегардад. Бо мақсади таҳкими ҳисси ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ ва маърифати ҳуқуқӣ миёни ҷавонон барномаҳои махсус қабул ва амалӣ мегарданд. Ин ҳама далели онанд, ки ҷавонон дар маркази сиёсати иҷтимоии давлат қарор доранд.

Ҷавонон имрӯз бояд масъулияти бузургро эҳсос намоянд — онҳо идомадиҳандаи роҳи падарону бобоёнанд. Барои пойдории сулҳ, пешрафти илму фарҳанг, рушди иқтисоди миллӣ ва ҳифзи арзишҳои миллӣ саҳми фаъол бояд гузоранд. Омӯзиш, меҳнат, худшиносӣ ва худбаҳодиҳӣ бояд шиори зиндагии ҳар як ҷавони асил бошад.

Пас, Рӯзи ҷавонон — танҳо як санаи ҷашнӣ нест. Он рӯзест, ки ҳар ҷавон бояд дар рӯ ба рӯи худ қарор гирифта, аз худ бипурсад: “Ман барои миллат, барои оянда, барои Ватан чӣ кардам ва чӣ бояд кунам?” Нақши ман ҳамчун ҷавон дар рушду ободии Ватани азиз — Тоҷикистон Ҷавонон ҳамчун қувваи созанда ва нерӯи пешбарандаи ҷомеа дар рушди устувори ҳар як давлат нақши калидӣ доранд. Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки баъд аз соҳиб гардидани Истиқлолияти давлатӣ роҳи нави тараққиётро пеш гирифт, имрӯз ба насли ҷавон ҳамчун сутуни боэътимоди давлат ва кафили фардои дурахшон нигоҳ мекунад. Ман ҳамчун як ҷавони тоҷик, бо дарки баланди масъулият дар назди халқу Ватан, кӯшиш менамоям, ки дар рушди иҷтимоӣ, иқтисодӣ ва фарҳангии кишвар саҳмгузор бошам. Пеш аз ҳама, таҳсил ва соҳиб шудан ба донишу малакаҳои муосир яке аз вазифаҳои аввалиндараҷаи ман аст. Зеро бе илму дониш ва касбияти баланди мутахассисона рушди кишвар имконнопазир аст.

Ҷавонон дар татбиқи ташаббусҳои созандаи Пешвои миллат, бахусус дар самти созандагиву бунёдкорӣ, тарғиби тарзи ҳаёти солим, арҷгузорӣ ба арзишҳои миллӣ ва таҳкими ваҳдати миллӣ бояд фаъолона иштирок намоянд. Ман низ бо иштироки худ дар чорабиниҳои ҷамъиятӣ, барномаҳои ихтиёрӣ ва корҳои ободонӣ саҳми худро дар пешрафти маҳалли зист ва ҷомеа мегузорам. Ҳамзамон, ҳар як амали нек, эҳтиром ба қонун, тарғиби дӯстиву ҳамдигарфаҳмӣ ва зиракии сиёсӣ аз ҷумлаи вазифаҳои ҳар ҷавон маҳсуб меёбад. Ман кӯшиш мекунам, ки ҳамчун намояндаи насли наврас намунаи ибрат бошам ва дигаронро низ ба роҳи созанда раҳнамоӣ кунам.Дар замони ҷаҳонишавӣ ва рақобатҳои шадиди иқтисодиву сиёсӣ, ватандӯстӣ ва садоқат ба арзишҳои миллӣ бояд роҳнамои ҳар як ҷавон бошад. Танҳо дар ҳамбастагӣ ва муттаҳидӣ метавонем Тоҷикистони азизамонро ба сатҳи кишварҳои пешрафта расонем. Хулоса, ҳар ҷавон, новобаста аз макони зист ва касбу кори худ, метавонад бо ташаббуси шахсӣ ва меҳнати софдилона дар ободии Ватан саҳм гузорад. Ман бо ифтихор мегӯям, ки омодаам тамоми дониш, нерӯ ва имкониятҳои худро барои пешрафти Тоҷикистони соҳибистиқлол равона созам.Нақши ман ҳамчун ҷавон дар рушду ободии Ватани азиз — Тоҷикистон Ҷавонон ҳамчун қувваи созанда ва нерӯи пешбарандаи ҷомеа дар рушди устувори ҳар як давлат нақши калидӣ доранд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки баъд аз соҳиб гардидани Истиқлолияти давлатӣ роҳи нави тараққиётро пеш гирифт, имрӯз ба насли ҷавон ҳамчун сутуни боэътимоди давлат ва кафили фардои дурахшон нигоҳ мекунад.Ман ҳамчун як ҷавони тоҷик, бо дарки баланди масъулият дар назди халқу Ватан, кӯшиш менамоям, ки дар рушди иҷтимоӣ, иқтисодӣ ва фарҳангии кишвар саҳмгузор бошам. Пеш аз ҳама, таҳсил ва соҳиб шудан ба донишу малакаҳои муосир яке аз вазифаҳои аввалиндараҷаи ман аст. Зеро бе илму дониш ва касбияти баланди мутахассисона рушди кишвар имконнопазир аст. Ҷавонон дар татбиқи ташаббусҳои созандаи Пешвои миллат, бахусус дар самти созандагиву бунёдкорӣ, тарғиби тарзи ҳаёти солим, арҷгузорӣ ба арзишҳои миллӣ ва таҳкими ваҳдати миллӣ бояд фаъолона иштирок намоянд. Ман низ бо иштироки худ дар чорабиниҳои ҷамъиятӣ, барномаҳои ихтиёрӣ ва корҳои ободонӣ саҳми худро дар пешрафти маҳалли зист ва ҷомеа мегузорам.

Ҳамзамон, ҳар як амали нек, эҳтиром ба қонун, тарғиби дӯстиву ҳамдигарфаҳмӣ ва зиракии сиёсӣ аз ҷумлаи вазифаҳои ҳар ҷавон маҳсуб меёбад. Ман кӯшиш мекунам, ки ҳамчун намояндаи насли наврас намунаи ибрат бошам ва дигаронро низ ба роҳи созанда раҳнамоӣ кунам. Дар замони ҷаҳонишавӣ ва рақобатҳои шадиди иқтисодиву сиёсӣ, ватандӯстӣ ва садоқат ба арзишҳои миллӣ бояд роҳнамои ҳар як ҷавон бошад. Танҳо дар ҳамбастагӣ ва муттаҳидӣ метавонем Тоҷикистони азизамонро ба сатҳи кишварҳои пешрафта расонем. Хулоса, ҳар ҷавон, новобаста аз макони зист ва касбу кори худ, метавонад бо ташаббуси шахсӣ ва меҳнати софдилона дар ободии Ватан саҳм гузорад. Ман бо ифтихор мегӯям, ки омодаам тамоми дониш, нерӯ ва имкониятҳои худро барои пешрафти Тоҷикистони соҳибистиқлол равона созам.

Бо ҳамин ормонҳои бузург, бо дили пур аз умеду эътимод, тамоми ҷавонони кишварро бо ин иди зебо ва пурифтихор табрик гуфта, барояшон нерӯи тоза, илҳоми эҷодӣ ва комёбиҳои нав дар роҳи созандагиву пешрафт орзу дорем

Султонов Ҷасурбек Давлатбоевич- магистранти курси 1-уми ихтисоси идоракунии давлатӣ-и Институти иқтисодиёт ва демографияи Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон.