Skip to main content

21Наврӯз таърихи беш аз 7 ҳазорсола дорад ва он ҳамасола аз лаҳзаи аввалини дар бурҷи Ҳамал ҷо гиртфтани хуршед фаро мерасад, ки он ба 21-уми моҳи марти мелодӣ баробар меояд. Зери истилоҳи Наврӯз ғояҳои ғании умумибашарӣ, аз қабили муносибати дилсӯзона ба замин, ҳаво, обу оташ ва умуман дигар муқаддасоти табиату ҷомеа нуҳуфтааст.

Чеҳраи баҳорона, азму қавӣ, барномаи хеле ҷолиби зиндагисози ӯ ба дилу дидаҳои пиру барно, хоса марди деҳқон наврӯзона роҳ ёфта, ба дилҳо фараҳу шодӣ мебахшад.

Тавре Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид кардаанд: ”Наврӯз падидаест,ки аз ҷониби худи табиат барои аҳли саёйраи Замин тақдим шудааст”. Анъана ва урфу одатҳои наврӯзӣ дар ҳама давру замон тамаддуни Шарқу Ғарбро ба ҳам пайваста, баҳри бою ғанӣ гардонидани он саҳми назаррас гузоштаанд. Аҳмияти ин зуҳуротро ба эътибор гирифта, 30-сентябри соли 2009 бо ташаббуси Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ва пешниҳоди як гурӯҳ давлатҳои Шарқу Ғарб маркази фарҳангии СММ-ЮНЕСКО Наврӯзро ба рӯйхати ёдгориҳои ғайримоддии инсоният ворид сохт. 23 феврали соли 2010 дар иҷлосияи 71-уми Ассамблеяи Генералии СММ санаи 21-уми мартро Рӯзи байналмилалии Наврӯз эълон намуд. Ин ҳуҷҷати таърихӣ аз эътирофи ташкилоти бонуфузтарини ҷаҳон аз аҳамияти Наврӯз гувоҳӣ медиҳад.

Наврӯз бешак бузургтарин ҷашни ҷаҳонӣ аст. Зеро дар хурдтарин расму оини он ҳам зебоӣ, ишқ ва ободкорӣ талқин карда мешавад. Ҳоло зиёда аз сесад миллион аҳолии Шарқи Наздику Осиёи Марказӣ, Қафқозу соҳили Баҳри Сиёҳ ва дигар мамолики Шарқу Ғарб Наврӯзро ҷашн мегиранд.

Маъракаи ниҳолшинонӣ дар шаҳру деҳот, поккорӣ, тартибу танзими ҷойҳо, ташкили ҳашарҳои умумихалқӣ, мусобиқоти варзишӣ, пӯшидани либосҳои наву тоза, идона оростани хеш, омодасозии шириниҳо аз қабили гулгардонӣ, тухмпазӣ, афрӯхтани гулхан, сайру гашти саҳро, қабл аз ҳама таҳияи сабзаи навруста, ки нишонаи сарсабзӣ, майманату баракат, тозагиву комгорӣ ҳама аз табарукоти аҳди Наврӯзи дилафруз аст. Наврӯз қабл аз ҳама ҷашни кишоварзон аст, зеро он айёми эҳёи табиат, фарорасии кишту кори Бобои Деҳқон аст. Наврӯз бо нақши созандаи хеш мардумро ба шудгор ва киштукори замин, пошидани донаи умед, шинонидани ниҳол ва гулу гулбуттаҳо хулас оғози ободкориҳо ҳидоят менамояд.

Хушпай, эй Наврӯз, дунёро баҳористон бикун,

Тоҷикистонро навӣ бахшой, гулистон бикун!

Саидалӣ Гулов - узви вобастаи АМИТ, доктори илмҳои биологӣ, профессор