Ваҳдати миллӣ яке аз арзишҳои бебаҳое аст, ки субот, амният ва рушди устувори ҳар як давлатро таъмин мекунад. Барои миллати тоҷик, ки таърихи қадима ва фарҳанги бой дорад, ваҳдати миллӣ ҳамчун нерӯи созанда ва ҳифзгари сулҳ маънои умдаи зиндагӣ дорад.
Ваҳдат маънои муттаҳидии мардуми кишвар, эҳтироми арзишҳои фарҳангӣ, таърихӣ ва умед ба ояндаи беҳтарро дорад. Ин арзиш, махсусан барои миллати тоҷик, ки таърихи пурпечутоби сиёсӣ ва фарҳангӣ дорад, ҳамчун нишонаи умед ва роҳнамои зиндагӣ шуҷоатмандона арзёбӣ мешавад. Зеро мавфҳуми ваҳдати миллӣ худ маънои якдилӣ, ҳамдигарфаҳмӣ ва дӯстиву бародарии тамоми гурӯҳҳои иҷтимоӣ ва миллатҳоро дорад. Ин ваҳдат на танҳо дар забон, балки дар шуури мардум ва муносибатҳояшон ба давлат ва якдигар таҷассум меёбад.
Ваҳдати миллӣ ҳамчун мафҳум дар бар мегирад якдилии тамоми гуруҳҳои этникӣ, динӣ ва иҷтимоии кишвар. Ин якдилиро метавон дар шаклҳои гуногун — ҳамкорӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, эҳтироми якдигар ва эҳсоси масъулият нисбат ба давлат ва миллат тасвир кард. Ваҳдат на танҳо дар сатҳи сиёсӣ, балки дар зеҳн ва ҳиссиёти ҳар як шаҳрванд таҷассум мешавад.
Барои рушди ваҳдати миллӣ зарур аст, ки ҷомеа ба арзишҳои умумимиллӣ ва умумимаънавӣ ҳамчун пояи асосӣ эътимод дошта бошад. Ин арзишҳо, аз ҷумла сулҳ, меҳру муҳаббат, таҳаммулпазирӣ, эҳтироми ҳуқуқи инсон ва дӯстии байни миллатҳо мебошанд.
Тоҷикистон дар аввали солҳои 90-ум аз ҷанги дохилӣ ранҷ кашид, ки ҳаёти мардумро вайрон кард. Вале бо талошҳои беандозаи мардуми кишвар ва раҳбарияти он, Созишномаи сулҳ соли 1997 ба имзо расид ва 27-уми июн ҳамчун Рӯзи Ваҳдати Миллӣ таҷлил мешавад.
Имрӯз ваҳдати миллӣ пояи пешрафти соҳаҳои гуногун, аз ҷумла илм, маориф, фарҳанг ва иқтисод аст. Ҳар шаҳрванди Тоҷикистон дар фазои сулҳ ва бародарӣ зиндагӣ мекунад ва эҳтироми арзишҳои миллӣ кафолати суботи ҷомеа мебошад. Дар ҷомеаи Тоҷикистон ҳама одамон, новобаста аз миллат, дин ва ақидаҳои сиёсӣ, ҳуқуқ ва имкониятҳои баробар доранд. Муносибати эҳтиромона ва таҳаммулпазирона ба якдигар заминаи зиндагии осоишта ва сулҳомезро фароҳам меорад. Ваҳдат на танҳо монеаи ихтилофҳо ва ихтилофпарастӣ мешавад, балки муҳаррик ва манбаи рушди ҷомеа мебошад.
Барои ҳифзи ваҳдати миллӣ лозим аст, ки ҳар як шахс худро ҷузъи ҷумҳурии ягона ва ватани худ ҳис кунад, ба якдигар эҳтиром гузорад ва ҷавононро ба рӯҳияи ваҳдат ва ифтихори миллӣ тарбия намояд. Ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон бояд ин неъмати бебаҳоро чун гавҳараки чашм нигоҳ дорад ва онро барои наслҳои оянда ҳамчун мероси муқаддас гузорад. Ба ин тариқ мо метавонем ҷомеаи сулҳомез, мутамаддин ва пешрафтаро бунёд намоем, ки дар он ҳар як фарди миллат эҳтиром ва озодии худу ҳамдигарро эҳсос кунад.
Ваҳдати миллӣ на танҳо як шиор, балки роҳи зиндагӣ ва омили боэътимоди пешрафти миллат бошад. Мо бояд онро ҳифз карда, ба наслҳои оянда ҳамчун ганҷинаи бебаҳо супорем.
Муалиф: Ходими илмии Шуъбаи физикаи кометаҳо ва астероидҳои Институти астрофизикаи АМИТ Аюбов Д.Қ.
