Ба ифтихори 34-солагии Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон
“Эмомалӣ РАҲМОН яке аз симоҳои барҷаста буда, дар байни сиёсатмадорони ИДМ мавқеи намоёнро ишғол мекунад. Ин беҳуда нест. Тамоми ҷидду ҷаҳди ӯ аз он шаҳодат медиҳад, ки дар Тоҷикистон раванди сулҳ тавре пойдор аст, ки назираш дар ҳеҷ мамлакате, ки чунин вазъияти муташанниҷе дошт, дида намешавад. Ҳар он чи оид ба ин масъала дар Тоҷикистон амалӣ гардидааст, мисоли хубест барои бисёр халқҳову мамолики дигар”.
Владимир ПУТИН
Ба арсаи сиёсат вуруд гардидани Ҷаноби Олӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз аз оғози фаъолияти худ дар таърихи навини халқи тоҷик падидаи нодире буд, гӯйем ҳам ҳеҷ як иштибоҳе нахоҳем кард. Воқеан ҳар гоҳе, ки ба гузаштаи начандон дури таърихи пурғановати халқи худ назар меафканем, пеши чашм симои марди хирадманду сиёсатмадор, Лидери ҳақиқӣ ва шахсияти сабуру нотакрор, абармарди дурандеш ва ғамхору дилсӯзи халқу Ватан, Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон падидор мегарданд, ки пайваста бо талошу бедорхобиҳояшон феълан бо ин гуна басо шуҳрати оламгиру дастовардҳою комёбиҳои назаррасу муваффақонаи худ, шуҳраи офоқ гардидаанд, ки ин падида боиси ифтихори мо тоҷикон маҳсуб меёбад.
Аз ҷониби дигар ба пиндори мо ҳамаи ин падидаҳои нодир ва ҳамзамон дастовардҳои назарраси сӣ соли охир маҳз аз баракати сулҳу салоҳ, ҳамдигарфаҳмию муттаҳидӣ ва Ваҳдати миллӣ маншаъ мегиранд. Ба ифодаи шоир:
Арҷмандӣ халқро аз Ваҳдат аст,
Ваҳдати ин хонадон ояд ҳаме.
Бояд қайд кард, ки пас аз ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ санаи 9-уми сентябри соли 1991 ва ҳамзамон ба шарофати ба имзо расидани Созишномаи сулҳу ваҳдати миллӣ дар таърихи 27-уми июни соли 1997 ҳамагон ба Сарвари мӯнису ғамхор ва поягузори сулҳу Ваҳдати деринтизору сартосарӣ, Президенти мамлакат, Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон шукронаву сипосгузорӣ менамоянд, ки мардумро аз рӯзҳои аввали ба сари қудрат омадани худашон мудом ба парастиши сулҳу ваҳдати миллӣ ва муттаҳидию сарҷамъӣ ва дӯстию рафоқат ва инчунин бародархондагию ҳамдигарфаҳмӣ ҳидоят менамояд.
Мусаллам аст, ки дар ҳар давру замон нақши шахсият дар рушди давлатдории миллӣ ва пешрафти сатҳи иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва сиёсии кишвараш пеш аз ҳама ба фаъолияти назаррас ва инчунин дастоварду муваффақиятҳои ба худ хос ва ҳамзамон талошу тавассути заҳматҳои хастагинопазираш баҳри нафъи мардум маълум мегарданд.
Тоҷикистони соҳибистиқлолу соҳибиқбол ва ободу зебои мо имрӯз Лидери асосӣ, ягона ва инчунин Пешвою раҳнамои якто ва ягонаи худро дорад. Президентеро, ки пайваста ҳадафи асосиаш пайи ободии мулк, бунёдкориву созандагӣ, беҳбудии сатҳи рӯзгори ҳамватанонамон маҳсуб ёфта, ҳамзамон ба ин васила забони модарияшро ба минбарҳои баланди сатҳи ҷаҳонӣ баровард, тоҷику Тоҷикистониёнро ба ҷаҳону љањониён чун миллати тамаддунофару бузургманишу озодазодагон, соҳибдевону соҳибистиқлолу соҳибиқбол дар арсаи олам беканор муаррифӣ кард.
Илова ба ин гуфтаҳо ин марди диловару шуҷоъ ва нотарсу бебок ва ватандӯсти асилу ғамхори халқ бо эъмори роњу шоҳроҳҳо ва нақбу пулҳо, мулкро аз бунбасти мањдудиву сарбастагӣ ба арсаи олам раҳнамун сохт, сохтмонҳои бузурги асрро оғоз бахшид, инчунин симои пойтахти мамлакатамонро ба куллӣ тағйир дод, ки феълан ҳаваси бинанда ва ҳар як сайёҳу меҳмони ба кишвари гул-гул шукуфо ва ободу зеборо меоранд.
Маҳз натоиҷи ҳамин саъю талошҳои ватандӯстонаю пайгиронаи Пешвои муаззами миллатамон Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки зиёда аз як миллион нафар гурезаҳои иҷборӣ ниҳоятан баъди тинҷию амонӣ ва барқарор шудани сулҳу Ваҳдати миллӣ ва Ҳукумати қонунӣ боз ба кулбаи бобоии худу ба Ватани аҷдодиашон баргашта, ниҳоятан пайи обод намудани коху манзилҳояшон шуданд.
Ин гуна иқдоми наҷибу формулаи беназири сулҳовариву сулҳофарии Президенти мамлакат, Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон ба таври объективона аз ҷониби Созмони Милали Муттаҳид, Созмони Амният ва Ҳамкорӣ дар Аврупо арзёбӣ гардида, боз як бори дигар тоҷиконро чун миллати тамаддунофар дар ҷаҳон муаррифӣ намуда, мақому манзалати давлати тоҷиконро дар арсаи ҷаҳонӣ боз ҳам болову воло бардошт, ки дар таърихи башар беназир маҳсуб меёбад ва ин падидаи нодир боиси ибрати дигару дигарон низ гардидааст.
Лозим ба тазаккур аст, ки маҳз натиҷаи талошу бедорхобиҳои ин Лидери сиёсӣ ва ҷавонмарди далеру шуҷоъу фидоии миллату Қаҳрамони Тоҷикистон буд, ки ниҳоят санаи 27-уми июни соли 1997 ба имзо расидани Созишномаи сулҳу Ваҳдати миллии сартосарӣ яке аз дастовардҳои нодири даврони Истиқлол ба ҳисоб рафта, феълан дар саҳифаҳои таърих бо ҳарфҳои заррин сабт гардида аст.
Пурнур шаҳчароғӣ, эй раҳнамои миллат,
Раҳҷӯйӣ бахти халқӣ, эй раҳкушои миллат!
Аз ин рӯ, Шоири халқии Тоҷикистон Рустами Ваҳҳоб низ дар ашъори ватандӯстонаи худ, хидматҳои мондагору бесобиқаи Пешвои муаззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро барҳақ чунин қаламдод кардааст:
На сар гуфтам, на по гуфтам, на ҷон гуфтам, на тан гуфтам,
Ватан гуфтам, Ватан гуфтам, Ватан гуфтам, Ватан гуфтам.
Ҳазорон бор “мо” гуфтам, касе ҳамдил нашуд аммо,
Ҷаҳоне зидди ман шӯрид, агар як бор “ман” гуфтам.
Дӯстони азиз ва хонандагони муҳтарам аз ин рӯ, ҳамаи мову Шумо муваззафем, ки ба қадри заҳмату талошҳои Пешвои муаззами миллат, Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон расем ва пайи ободию зебоӣ ва ҳифзи марзу буми аҷдодӣ саъю талош намоем ва ҳамзамон ҳамеша дар атрофи ин абармарди арсаи сиёсат ва Лидери тавонои худ муттаҳид гардида, Ватанамонро дӯст дорему барои боз ҳам ободу зебо гардидани он заррае ҳам бошад саҳми боризамонро дар пешрафту рушди он дареғ надорему ҳамеша дар ҳифзи Ватани азизи худ хидмат ба сомон расонем.
Бояд қайд намоям, ки чанде пеш аз тариқи матбуоти даврӣ, нигоштаи адиб ва аъзои вобастаи Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, устоди азизу гиромиқадр Саймумин Ятимовро таҳти унвони “Корномаҳои ҷовидонаи Пешвои муаззами миллат (дар асарҳои Саймумин Ятимов) Истиқлоли давлатӣ аз дидгоҳи Пешвои муаззами миллат” мутолиа намудам, ки мавсуф аз ҷумла ва барҳақ чунин нигоштаанд: «Ҳамасрони мо шоҳиданд, ки хештаншиносӣ, худшиносии миллӣ ва дар ҳамин замина сохтани давлати миллӣ, ки ормони ҳазорсолаи мардуми тоҷик буд, аз мақсадҳои меҳварии Роҳбари давлат маҳсуб мегардад. Суханони дар дили ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон сабтшуда ва умедбахши Роҳбари нав интихобгардидаи миллати тоҷик − «Ман ба шумо сулҳ меорам!» азми таърихӣ ва амалҳои ҷонфидоёнаи ӯ, навиди созандагӣ ба ҳар хонадони мамлакати ҷангзадаи дур аз маъмур ва мардуми хастаи ранҷур нур бахшид» (С. Ятимов. Асарҳо. Ҷилди 11. Қисми I. Масъалаҳои забоншиносии миллӣ дар таълимоти Пешвои миллат. – Душанбе: Ганҷ нашриёт, 2019. – С. 27).
«Садоқатмандӣ ва эътиқоди бепоёни ӯ ба халқ, собитқадамӣ дар роҳи иҷрои паймон, истодагарӣ дар масири пешгирифта, таъмини сулҳ, ваҳдат, рушди устувори миллӣ, сарфи назар аз мушкилот, таҳдид ва хатарҳои ҷонӣ, омилҳои аслии хештаншиносӣ ва худшиносии миллии қишрҳои асосии ҷомеа гардид. Ҳаммаром будани иқдомҳои Пешвои миллат бо ормонҳои мардум ба иҷро гаштани нақшаҳои барои мамлакат созгор такони ҷиддӣ бахшиданд» (С. Ятимов. Асарҳо. Ҷилди 11. Қисми II. Паёми Пешвои миллат ва масъалаҳои рушди маърифат. – Душанбе: Нашриёти муосир, 2020. – С. 224).
«Роҳбари давлат ҳанӯз дар рӯзи аввали расидан ба қудрати сиёсӣ, масъалаи эҳёи миллиро эълон ва давоми се даҳсолаи ахир онро аз лиҳози назариявӣ коркард, тасдиқ ва дар таҷрибаи амалӣ ҷонфидоёна роҳандозӣ намуд» (С. Ятимов. Асарҳо. Ҷилди 12. Эҳёи миллат – бақои давлат. – Хуҷанд: Ношир, 2024. – С. 5.
РАҲИМЗОДА Алишер Орзу Каримов Олимчон Худойбердиевич,
Назрубллоев Насрулло Нуруллоевич
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
