Китоби дарсии «Диншиносӣ», ки соли 2019 дар нашриёти «Маориф» бо ҳаҷми 484 саҳифа ба табъ расидааст, аввалин китоби пурраи дарсии диншиносӣ ба забони тоҷикӣ мебошад, ки комилан мувофиқи стандарти давлатии таҳсилоти олии касбӣ (аз 06.05.2015, № 564) ва барномаи тасдиқшудаи Вазорати маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон таҳия гардидааст. То соли 2019 донишҷӯёни тоҷик дар омӯзиши фанни «Диншиносӣ» маҷбур буданд аз китобҳои дарсии ба забони русӣ (масалан, Яблоков, 2004; Радугин, 2004) ё арабӣ (масалан, китобҳои донишгоҳҳои Ал-Азҳар ва Қатар) истифода баранд, ки ҳардуи онҳо аз лиҳози методологӣ ва сиёсӣ ба низоми дунявии таълими Тоҷикистон ҷавобгӯ набуданд: аввалӣ аз мавқеи атеизми шӯравӣ ва дуюмӣ аз мавқеи илоҳиёти исломӣ баромад мекарданд. Аз ин рӯ, пайдоиши китоби мазкур як ҳодисаи воқеан таърихӣ дар илми тоҷики муосир ба ҳисоб меравад.

Муаллифони китоб – Саид Нуриддин Саид, Ахмадов Саид, Нурулҳақов Қамар ва Назаров Рустам – ҳамаи онҳо мутахассисони варзидаи соҳаи фалсафа, таърих ва диншиносӣ мебошанд. Муҳаррири масъул – доктори илмҳои фалсафа, профессор Зиёӣ Хуршед Махшулзода; муқарризон – узви вобастаи АМИТ, доктори илмҳои сиёсатшиносӣ Ятимов Саймумин Сатторович, докторони илмҳои фалсафа Р.Назарие, М Маҳмадова, З.Диноршоева мебошанд Ҷалби чунин мутахассисони сатҳи баланд ба кори таҳия ва муҳокимаи китоб аллакай худ аз худ сифати баланди онро нишон медиҳад.

Сохтори китоб ба таври хеле мантиқӣ ва илман асоснок тартиб дода шудааст. Он аз муқаддима, 8 фасли калон, рӯйхати адабиёт (беш аз 114 сарчашма) ва феҳристи терминҳо иборат аст. Ҳар як фасл ба бобҳои хурд тақсим шуда, дар охири ҳар боб саволҳо барои мустаҳкамсозӣ ва маводи иловагӣ оварда шудааст, ки ин барои кори амалии донишҷӯён хеле муфид аст.

Фасли якум («Диншиносӣ ва доираи баҳси он») ба таври хеле дақиқ мафҳуми диншиносиро ҳамчун илми мустақил муайян мекунад ва онро аз илоҳиёт, теология, атеизми илмӣ ва дигар шаклҳои шинохти дин фарқ мекунад. Муаллифон бо далелҳои қавӣ исбот мекунанд, ки диншиносӣ на ҳимояи дин аст ва на танқиди он, балки таҳқиқи беғаразонаи дин ҳамчун падидаи иҷтимоию фарҳангӣ мебошад. Ин мавқеъ комилан ба принсипҳои давлати дунявии Ҷумҳурии Тоҷикистон мувофиқат мекунад.

Фасли дуюм марҳалаҳои таърихии ташаккули диншиносиро аз давраи қадим (Авесто, Упанишадҳо, Конфутсий) то замони муосир (Макс Мюллер, Эмил Дюркгейм, Мирча Элиаде, Клиффорд Гиртз) бо мисолҳои мушаххас ва санаҳои дақиқ баррасӣ мекунад. Муҳимтарин ҷиҳати ин фасл дар он аст, ки муаллифон нишон медиҳанд, ки диншиносӣ ҳамчун илми мустақил маҳз дар нимаи дуюми асри XIX дар Аврупо ба вуҷуд омадааст ва баъдан ба дигар қитъаҳо паҳн шудааст.

Фасли сеюм ба саволи асосии диншиносӣ – «Дин чист?» бахшида шудааст. Дар ин ҷо муаллифон зиёда аз 20 таърифи классикии динро (аз Эдуард Тайлор то Мирча Элиаде) муқоиса намуда, хулосаи худро пешниҳод мекунанд, ки дин – ин «системаи ақидаҳо, маросимҳо ва арзишҳо мебошад, ки ба инсон имконият медиҳад робитаи худро бо муқаддас ва ҷаҳони фавқуттабиӣ дарк кунад». Ин таъриф ҳам аз лиҳози илмӣ дақиқ аст ва ҳам аз лиҳози методологӣ барои донишҷӯёни тоҷик қобили қабул.

Дар ҳамин фасл назарияҳои гуногуни пайдоиши дин (анимизм, тотемизм, натурализм, теорияи Ж.Фрейзер, З.Фрейд, К.Г.Юнг, Э.Дюркгейм, М.Вебер ва ғ.) бо мисолҳои мушаххас ва далелҳои эмпирикӣ баррасӣ шудаанд. Муаллифон ҳеҷ кадоме аз ин назарияҳоро мутлақ намедонанд, балки нишон медиҳанд, ки ҳар кадоме як ҷиҳати муайяни пайдоиши динро равшан мекунад.

Фасли чорум ба муносибати дин ва ҷомеа бахшида шудааст. Дар ин ҷо вазифаҳои иҷтимоии дин (интегративӣ, компенсаторӣ, регулятивӣ, легитиматсионӣ ва ғ.), муносибати дин ва сиёсат, озодии виҷдон ва фарҳанги таҳаммулпазирӣ бо мисолҳои таърихӣ ва муосири Тоҷикистон таҳлил карда шудаанд. Муҳим он аст, ки муаллифон ошкоро нишон медиҳанд, ки сиёсишавии дин (хусусан ислом) дар баъзе кишварҳо ба хавфи миллӣ ва амнияти давлатӣ табдил ёфтааст, вале дар Тоҷикистон бо шарофати сиёсати дунявии Пешвои миллат ин хавфҳо пешгирӣ шудаанд.

Фасли панҷум яке аз арзишмандтарин қисматҳои китоб аст, зеро он ба таърихи динҳо бахшида шуда, дар доираи он динҳои бостонии тоҷикон (саҳ. 196–255) бо ҳаҷми 60 саҳифаи пурра мавриди таҳлили амиқ қарор гирифтаанд. Ин қисмат то имрӯз дар ягон китоби дарсии тоҷикӣ вуҷуд надошт. Муаллифон бо истифода аз сарчашмаҳои аввалия (Авесто, Бундаҳишн, Денкард, ёддоштҳои юнонию римӣ – Геродот, Страбон, Ктесий), далелҳои бостоншиносӣ (ёфтҳои Саразм, Тахти Сангин, Пенҷикент, Аҷинатеппа, Каҳкаҳа) ва таҳқиқоти муосири олимони тоҷик (А. Мансуров, Н. Неъматов, Б. Ғафуров, Ю. Яъқубов) тавонистаанд, ки тасвири хеле дақиқ ва илман асосноки динҳои меҳрпарастӣ, зардуштия, оини мановӣ ва ҳаракати маздакиро пешкаш намоянд.

Хусусан муҳим аст, ки муаллифон нишон медиҳанд, ки зардуштия (зарвоштия) на танҳо дини давлатии сосониён буд, балки то асри VIII дар Мовароуннаҳр ва Хуросон решаҳои қавӣ дошт ва ҳатто баъди исломӣ шудан, бисёр унсурҳои он (Наврӯз, Меҳргон, Сада, маросими оташпарастӣ) то имрӯз дар фарҳанги тоҷикӣ зинда мондаанд. Ин боб барои ташаккули ҳуввияти миллии донишҷӯён аҳамияти бузург дорад.

Фаслҳои шашум ва ҳафтум ба динҳои ҷаҳонӣ бахшида шудаанд. Буддоия ва насроният ба таври мухтасар, вале дақиқ баррасӣ шудаанд. Аммо фасли ҳафтум («Ислом ҳамчун дини ҷаҳонӣ») бо ҳаҷми зиёда аз 120 саҳифа маркази вазнини китоб мебошад. Дар ин ҷо муаллифон бо ҷасорати илмӣ ва масъулияти баланди шаҳрвандӣ масъалаҳои хеле ҳассосро баррасӣ кардаанд:

- забти арабҳо ва муборизаи халқҳои Эрон ва Мовароуннаҳр (саҳ. 313–345) бо далелҳои таърихӣ ва бе ҳеҷ гуна эҳсосоти миллатгароёнаи аз ҳад зиёд;

- ҳаракати шуъубия ҳамчун шакли муборизаи фарҳангӣ бар зидди ҳукронӣ арабҳо;

- сарчашмаҳои ислом (Қуръон, ҳадисҳои саҳеҳ ва заиф, иҷмоъ, қиёс);

- ташаккули мазҳабҳои суннӣ (ҳанафӣ, моликӣ, шофеъӣ, ҳанбалӣ) ва шиа (исноашарӣ, исмоилӣ, зайдӣ);

- равияҳои ифротӣ – хориҷия, ваҳҳобия, салафия, аҳмадия ва ғ.

Муҳимтарин ҷиҳат дар он аст, ки муаллифон ваҳҳобиятро ҳамчун равияи ғайрианъанавӣ ва барои фарҳанги тоҷикӣ бегона муайян мекунанд ва бо далелҳои таърихӣ нишон медиҳанд, ки мазҳаби ҳанафӣ аз асри VIII то имрӯз мазҳаби аслии тоҷикон будааст.

Фасли ҳаштум («Ислом ва ҷаҳони муосир») аз лиҳози сиёсӣ ва амниятӣ муҳимтарин фасли китоб аст. Дар ин ҷо муаллифон бо далелҳои қавӣ ва манбаъҳои расмӣ (ҳуҷҷатҳои СММ, қонунҳои ҶТ) нишон медиҳанд, ки:

- сиёсишавии ислом дар баъзе кишварҳо (Эрон, Арабистони Саудӣ, Покистон) ба таъсиси давлатҳои теократӣ оварда расонидааст;

- созмонҳои террористии байналмилалӣ («Ал-Қоида», «Давлати исломӣ», «Ҳизб-ут-таҳрир», «Ансоруллоҳ», «Ҷамоати Ансоруллоҳ») аз исломи ифротӣ истифода мебаранд;

- дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Қонуни ҶТ «Дар бораи озодии виҷдон ва иттиҳодияҳои динӣ» (2009) ва Стратегияи миллии ҶТ оид ба муқовимат бо ифротгароӣ ва терроризм барои солҳои 2016–2020 принсипҳои дунявият ва озодии виҷдон комилан таъмин карда шудаанд.

Ин фасл барои донишҷӯён ва хонандагони умумӣ ҳамчун дастури амалӣ дар шинохти хавфҳои ифротгароии динӣ хизмат мекунад.

Китоби дарсии «Диншиносӣ» (2019) аз ҷониби Саид Нуриддин Саид ва ҳаммуаллифонаш то имрӯз беҳтарин ва ягона китоби дарсии комилан илмӣ, дунявӣ ва ба сиёсати давлатии Тоҷикистон мувофиқ дар соҳаи диншиносӣ ба забони тоҷикӣ мебошад. Китоб аз ҳамаи ҷиҳат – илмӣ, методологӣ, миллию ватандӯстона ва амниятию сиёсӣ – ба талаботи олӣ ҷавобгӯ аст.

Ман тавсия медиҳам, ки китоби мазкур:

1. Ҳамчун китоби асосии дарсӣ дар ҳамаи донишгоҳҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон барои ихтисосҳои гуманитарӣ қабул карда шавад;

2. Дар нашри дуюм бо расмҳо, нақшаҳо ва харитаҳои рангини иловагӣ дубора чоп карда шавад;

3. Ба забони русӣ ва англисӣ тарҷума шуда, ҳамчун манбаи муҳими таҳқиқотӣ дар хориҷа низ паҳн гардад.

Ин китоб на танҳо дастоварди муаллифон, балки дастоварди тамоми ҷомеаи илмии Тоҷикистони соҳибистиқлол аст.

ҚУРБОНОВА Ширин, сарходими илмии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, доктори илмҳои таърих.

Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон яке аз муқаддасу пурифтихортарин рамзҳои давлатдории миллии тоҷикон ба ҳисоб меравад. Он нишонаи соҳибдавлатӣ, ҳувияти миллӣ ва худогоҳии таърихии миллати тоҷик буда, дар худ тамоми арзишҳои муқаддаси сарзамини мо, аз гузашта то имрӯзро таҷассум месозад.

Барои ҳар як миллат парчам рамзи ифтихору сарбаландӣ ва барои ҳар як давлат нишонаи бақо, субот ва муттаҳидӣ мебошад. Дар Тоҷикистони соҳибистиқлол Парчами давлатӣ ҷавҳари маънавии миллат гардида, имрӯз ҳар шаҳрванди кишвар бо эҳсоси баланд онро парафшон мебинанд ва эҳтиром мегузорад.

Маънии воқеии парчам танҳо дар зебоии зоҳирии он нест, балки дар он ҷаҳонбинии умумимиллӣ, орзуву ормон, таърихи давлати тоҷикон, арзишҳои фарҳангӣ ва руҳияи иттиҳоду ягонагӣ ҷой дорад. Дар ҳар ранг ва ҳар нишони он кас метавонад эҳсоси меҳанпарастӣ, садоқат ба Ватан ва ифтихори миллиро дарк намояд.

Тоҷикон, ки соҳиби тамаддуни чанд ҳазорсолаи башарӣ ҳастанд, дар давраҳои гуногуни давлатдорӣ ҳамеша ба рамзҳои миллӣ эҳтироми хоса доштанд. Аз аҳди қадим то имрӯз парчам ҳамчун сутуни асосии давлатдорӣ ва нишони истиқлолият истифода мегардад. Давраи соҳибистиқлолии кишвар ин эҳтиромро боз ҳам тақвият бахшида, Парчами давлатӣ ба унвони яке аз волотарин муқаддасоти миллӣ мавқеи хоса пайдо намуд.

Дар таърихи навини тоҷикон моҳи ноябри соли 2009 ҳамчун санаи муҳиму хотирмон барои эҳёи арзишҳои миллӣ сабт гардид. Қарор додани 24 ноябр ҳамчун Рӯзи Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон қадами нав дар таҳкими худшиносии миллӣ, боло бурдани маърифати ватандӯстӣ ва тақвияти эҳсоси ифтихори шаҳрвандӣ мебошад.

Имрӯз ин рӯз на танҳо як ҷашни расмӣ, балки рамзи эҳтироми мардум ба давлату миллат, ва эҳёи суннатҳои қадимии давлатдории тоҷикон гаштааст. Дар ин рӯз дар муассисаҳои илмиву таълимӣ, корхонаҳо, ниҳодҳои давлатӣ ва гӯшаҳои гуногуни ҷумҳурӣ чорабиниҳои тарбиявию маърифатӣ баргузор мегарданд, ки ҳама ба арҷгузорӣ ба Парчами давлатӣ равона шудаанд.

Парчами давлатии Тоҷикистон дар худ рамзҳое дорад, ки дорои маъноҳои амиқи иҷтимоӣ ва фарҳангӣ мебошанд. Ранги сурхи он рамзи неру, ҷасорат, ватандӯстӣ аст; ранги сафед ифодаи покиву рӯзи нек, обу нону ниятҳои созанда мебошад; ранги сабз рамзи табиат, зироаткорӣ, зиндагибахшӣ ва рушди кишвар ба шумор меравад. Тоҷ ва ҳафт ситораи барномудаи дар марказ низ бо худ маъноҳои маънавӣ ва фалсафии муайян доранд, ки ҳам ба гузашта ва ҳам ба арзишҳои имрӯзаи мардуми тоҷик иртибот мегиранд. Ин рамзҳо аз як тараф решаҳои тамаддунии миллатро ба ёд меоранд ва аз ҷониби дигар ҳадафҳои бузурги созандагиро ифода менамоянд.

Парчам ҳамчун рамзи ягонагии миллат имрӯз мардумро барои ободиву шукуфоии кишвар муттаҳид месозад. Дар солҳои пас аз истиқлол, ки давлат дар назди худ вазифаҳои бузурги таърихӣ гузошта буд, маҳз муттаҳидии миллӣ дар зери ин парчам Тоҷикистонро ба роҳи сулҳу субот ва рушд овард. Парчам дар саҳфаҳои таърихи навини кишвар ҳамчун нерӯи пешбарандаи ҷомеа, ҳамчун рамзи сулҳу ваҳдат ва нишони эҳёи давлатдории миллӣ нақши муассир гузошт.

Имрӯз ҳар корнамоӣ созмон додани роҳҳо, бунёди нерӯгоҳҳо, бунёди мактабҳо ва дигар корҳои созандагӣ маҳз бо ҳамин неруи ягона ҷомеаи тоҷикро ба сӯи фардои дурахшон ҳидоят мекунад.

Дар мактабҳо ва муассисаҳои таълимӣ тарбияи насли наврас дар руҳияи эҳтиром ба Парчам аз муҳимтарин самтҳои фаъолияти омӯзгорон мебошад. Зеро эҳтиром ба рамзҳои миллӣ дар вуҷуди ҷавонҳо эҳсоси худшиносӣ, ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ ва масъулияти шаҳрвандиро бедор месозад.

Ҳар ҷавоне, ки зери ин парчам меомӯзад, бузург мешавад ва ба ҷомеа ворид мегардад, на танҳо соҳиби дониш, балки соҳиби ҷаҳонбинии миллӣ, руҳияи давлатдорӣ ва арзишҳои инсониву фарҳангӣ мегардад. Ин эҳсосе аст, ки ҳар миллат ба он ниёз дорад ва маҳз тавассути рамзҳои давлатӣ он тақвият меёбад.

Имрӯз Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сатҳи байналмилалӣ нишонаи шарафмандии давлат ва халқи мо мебошад. Дар созмонҳои байналмилалӣ, барномаҳои сатҳи ҷаҳонӣ, чорабиниҳои варзишӣ ва ҳамоишҳои фарҳангӣ парчами мо парафшон мешавад ва номи Тоҷикистонро дар ҷаҳон бо ифтихор муаррифӣ мекунад.

Ҳар боре, ки варзишгари тоҷик бо пирӯзӣ ба минбар мебарояд ва парчам боло мешавад, эҳсоси ватандӯстӣ ва ифтихори миллӣ дар дили ҳар шаҳрванди тоҷик эҳё мегардад. Ин на танҳо дастовард, балки масъулият низ ҳаст масъулияти ҳар як тоҷик барои ҳифзи осудагӣ, рушд ва пешрафти давлати соҳибистиқлол.

Парчами давлатӣ имрӯз рамзи он аст, ки миллати тоҷик бо азму иродаи қавӣ роҳи давлатдории миллиро идома дода, барои субот, рушди устувор ва тақвияти пояҳои истиқлолият талош менамояд. Дар зери ин парчам кишвар ба марҳалаҳои нави тараққиёти иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ қадам ниҳодааст. Ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ, заҳмати созанда, иродаи устувор ва масъулияти шаҳрвандӣ ҳамаи ин арзишҳои миллӣ баҳри ободии Тоҷикистон маҳз дар зери ин рамзи муқаддас муттаҳид мегарданд.

Хулоса метавон гуфт, ки Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон на танҳо рамзи ҳуқуқии давлат, балки армонномаи зиндагии миллат аст. Он ба мо таълим медиҳад, ки дар баробари эҳтиром ба таърих ва асолати миллӣ, бояд барои фардои кишвар низ ҷоннисорӣ ва заҳмат кашид.

Парчам моро ба созандагӣ, ваҳдат, покниятӣ ва меҳри Ватан даъват мекунад. Рӯзи Парчами давлатӣ ҷашнест, ки ҳар як тоҷик дар он на танҳо ифтихор, балки масъулияти баланд ва садоқати худро нисбат ба Ватан эҳсос мекунад. Шинохти парчам шинохти миллат аст ва эҳтироми он эҳтиром ба давлат, таърих, фарҳанг ва арзишҳои миллӣ мебошад.

Аз ин рӯ, парафшон будани Парчами давлатӣ бар фарози ҳар гӯшаи кишвар нишонаи ободӣ, сулҳ, ваҳдат ва пешрафти миллат аст миллати соҳибтамаддуне, ки бо нангу номус ва саъю талош роҳи ободии худро идома медиҳад.

Юсуфзода Шодоб Хӯҷамқул ходими илмии шуъбаи масоили назариявии давлат ва ҳуқуқи муосири

Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А. Баҳоваддинови АМИТ

“Парчами миллӣ ифодагари иқболу истиқлол, иттиҳоду сарҷамъӣ, нангу номус, ватандӯстиву ватанпарастӣ ва ҳувияти миллии мардуми куҳанбунёду фарҳангии мо буда, волотарин мақсаду мароми тоҷиконро дар ҷилои рангҳои худ инъикос намудааст.”

Эмомалӣ Раҳмон

Бешак, парчам яке аз рамзҳои давлатдорӣ дар баробари нишон ва суруди миллӣ буда, инъикоси марому мақсад ва тараннумгари ормонҳои миллат мебошад. Парчам ва ё дирафш ҳанӯз аз замонҳои қадим пайдо шуда, ҳамчун нишонаи қавму қабилаҳо хидмат менамуд. Имрӯз бошад, парчамҳо қисми ҷудонашавандаи рамзҳои давлатӣ буда, дар ҳаёти рӯзмарра ва маросимҳои расмӣ истифода мешаванд. Парчами Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун рамзи давлатӣ инъикоскунандаи мубориза ва ҷоннисориҳои чеҳраҳои мондагори миллат баҳри сулҳу оромӣ ва тоҷ, ки дар маркази он ҷойгир аст, рамзи тоҷдории ин миллати кӯҳанбунёд мебошад.

Бо ифтихору сарбландӣ метавон қайд намуд, ки имрӯзҳо парчами давлатии мо дар арсаи байналмилалӣ дар созмонҳои бонуфузи ҷаҳонӣ, дар мусобиқаҳои бузурги варзишӣ партавафшон аст.

Мақоми парчам дар баланд бардоштани ҳисси худшиносиву худогоҳии миллӣ беназир буда, нишонаи Ватандӯстӣ ва арҷгузорӣ ба таърих, фарҳанг ва обу хоки ин Ватани азизу маҳбуб мебошад.

Агар ба таърихи парчами Тоҷикистон дар даври навин назар андозем шоҳиди тағйирёбии шакл ва намуди парчамҳои Тоҷикистон дар тақрибан 100-соли охир хоҳем гардид. Парчами аввалине, ки дар Ҷумҳурии Шурвии Сотсиалистии Тоҷикистон 23 феврали соли 1929 пазируфта шуд ва то соли 1931 амал мекард, дар матои росткунҷаи сурх бо тасвири нишон буд.

Парчами дигари ҶШСТ соли 1931 дар баробари қабули Конститутсияи онвақта пазируфта шуд. Он низ аз матои росткунҷаи сурх, вале бо навиштаҷот бо ҳуруфи лотинӣ – ҶШС Тоҷикистон қабул карда шуд ва то соли 1935 истифода мешуд. Минбаъд парчами ҶШС Тоҷикистон 5 маротибаи дигар солҳои 1935-1940, 1940-1946, 1946-1953, 1953-1991 тағйир ёфт, ки дар аксарияти онҳо рамз ва нишони онвақтаи Иттиҳоди Ҷумҳуриҳои Шуравӣ Сотсиалистӣ яъне дос ва болға инъикос ёфта буд. Инчунин бояд қайд намуд, ки бо тағйир ёфтани алифбои лотинӣ ба кириллӣ навиштаҷот дар парчам иваз гардид.

Соли 1991 бошад, бо пош хӯрдани Иттиҳоди Ҷумҳуриҳои Шуравӣ Сотсиалистӣ нишони досу болға аз ҷумҳуриҳои собиқ шуравӣ бардошта шуд. Бо ба дастовардани истиқлолият Ҷумҳурии Тоҷикистон 24 ноябри соли 1992 дар Иҷлосияи 16-уми Шурои Олии Тоҷикистон (даъвати дувоздаҳум) парчами нави ҷумҳурии соҳибистиқлол пазируфта шуд, ки вазъи ҳуқуқии онро Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи рамзҳои давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон” кафолат медиҳад.

Дар фарҷом ҳамирӯнро бояд қайд намуд, ки имрӯз бояд ҳар як фарди бонангу ори миллат ба қадри истиқлолият расида, барои пос доштани таъриху фарҳанги куҳанбунёди миллат ба рамзҳои давлатӣ арҷгузор бошад. Бигзор парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамеша дар фазои ободу озоди Ватани азизамон партавафшон буда, дар саросари ҷаҳон инъикосгари таъриху фарҳанг ва дастовардҳои беназири миллати тоҷик бошад. Тавре Асосгузори сулҳу ваҳдти миллӣ, Пешвои миллат қайд менамоянд: “Эҳсоси муҳаббат ба Парчам ҳамон вақт умумимилливу мардумӣ, мегардад, ки агар бидуни расмиёт ё ҷашнҳои умумидавлатӣ ҳар як шаҳрванди мамлакат эҳтироми онро ба ҷо оварад.”

Раҷабова Умеда, ходими илмии Институти таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А.Дониш

Парчами миллӣ рамзи ифтихор ва эҳтироми ҳар шаҳрванди Тоҷикистон мебошад. Бе ваҳдат ва истиқлолият Парчам пайдо намешуд — он натиҷаи заҳматҳои шабонарӯзии Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст. Парчам рамзи давлатдории пойдор, ҳифзи арзишҳои миллӣ ва ифтихори ватандорӣ мебошад.

Халқи тоҷик яке аз кӯҳантарин халқиятҳо дар рӯи олам буда, аз ниёгон ҷашну маросимҳо ва анъанаҳои гуногун мерос гирифтааст. Парчамдориву парчамбардорӣ низ барои халқи мо таърихи хеле қадимӣ дорад. Агар ба рамзҳо бо назари таҳқиқ нигарем, ҳар як рамз равшангари таърих, сарнавишту саргузашти халқ, инъикосгари фарҳанг ва орзуву ормонҳои мардум мебошад.

Парчам дар таъриху фарҳанги тоҷикон дар «Шоҳнома»-и Фирдавсӣ, аз муборизаи Коваи оҳангар ёдовар мешавад. Коваи оҳангар чармини худро дирафш кард ва халқи ситамдидаро ба мубориза даъват намуд. Имрӯз тасвири «Дирафши ковиён» дар Ливои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон рамзи пойдорӣ ва бардавомии давлатдории миллӣ мебошад.

16-уми Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар таърихи давлатдории навини кишвар нақши ҳалкунанда дошта, барои истиқрори сулҳ ва тасдиқи Парчами давлатӣ саҳми бесобиқа гузошт. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид намудаанд, ки Парчам ҳамчун рамзи соҳибистиқлолӣ ва ваҳдати миллӣ аҳамияти беназир дорад.

Парчами милли ифтихори миллӣ, ору номус, сулҳу ваҳдат ва рамзи давлатдории тоҷикон ба шумор меравад. Дар мобайни Парчами давлатӣ тоҷи ҳафтситорадор таҷассум ёфтааст, ки рамзи тоҷдорию давлатдории сарбаландонаи тоҷикон ва ҳафт диёри таърихии Тоҷикистон мебошад.

Соли 2011 бо дастгирии Пешвои миллат дар Душанбе баландтарин парчами дунё сохта шуд, ки ба китоби Рекорди Гиннес ворид гардид (баландиаш 165 метр, дарозиаш 60 метр ва бараш 30 метр), ва ба ҳусни пойтахт ҷалби ифтихор ва шукӯҳ бахшид.

Рӯзи Парчами давлатӣ ҳар сол 24 ноябр таҷлил мешавад. Дар ин рӯз дар саросари кишвар чорабиниҳо ва намоишҳо доир мегарданд, ки худшиносӣ ва ифтихор аз давлатдории мустақилро тақвият медиҳанд. Ҳар шаҳрванди Тоҷикистон вазифадор аст эҳтироми Парчами миллӣ ва рамзҳои давлатӣ, ҳисси ифтихор аз миллат ва Ватанро ҳифз намояд.

Сиёсати хирадмандона ва дурандешонаи Пешвои миллат барои пойдории сулҳ, ваҳдати миллӣ ва рушди устувори кишвар нақши калидӣ бозидааст. Таърихи истиқлолият ва пешрафти Тоҷикистон ба хотири сиёсати созанда ва иродаи қавии Пешвои миллат имконпазир гардидааст.

Имрӯз мо дар арафаи таҷлили иди пуршукӯҳ, яъне рӯзи Қабули яке аз рамзҳои давлатӣ — Парчами милли қарор дорем. Ин рамз барои ҳар як шаҳрванди кишвар нишонаи ифтихор ва эҳтироми ба Ватан мебошад. Парчами миллӣ рамзи ягонагӣ ва соҳибихтиёрии давлат аст ва дар ҳар чорабинии расмӣ ва идона бо эҳтиром ва ифтихор намоиш дода мешавад.

Дар арафаи ин иди муқаддас, мо бояд ба таърихи парчам ва маънои рамзии он назар андозем. Ин рӯз ба мо хотиррасон мекунад, ки ваҳдати миллӣ, ҳамбастагӣ ва эҳтироми рамзҳои давлатӣ пояи мустаҳками Ватан мебошанд. Бигузор парчами Тоҷикистони азизамон ҳамеша баланд барфишорад, рамзи ваҳдат, сулҳ ва истиқлол бошад.

и.в. котиби илмии Институти астрофизикаи Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон н.и.т. Раҳимзода Фирӯз Акбар

Имрӯз мо дар остонаи як ҷашни пурифтихор — Рӯзи Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон қарор дорем. Ин сана на танҳо рамзи давлатдории миллӣ, балки таҷассуми худшиносиву ифтихори ҳар як тоҷики соҳибватан аст.

Тавре ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид намудаанд:«Ҷашни Рӯзи Парчам — эҳтиром ба рӯҳи қаҳрамонони миллат аст, ба онҳое, ки дар тӯли таърих барои ному нанг ва марзу буми халқи тоҷик ҷоннисориҳо намуда, забон, фарҳанг ва ҳаққи давлатдории ин миллати куҳанбунёдро то ба замони мо расонидаанд Яъне ин эҳтиром ба рӯҳу равони Коваи оҳангару Куруши Кабир, Шераку Деваштич, Исмоили Сомониву Темурмалик, Рӯдакиву Фирдавсӣ ва садҳову ҳазорон абармардони гузаштаи мост».

Бо пош хӯрдани Иттиҳоди Шӯравӣ ва оғози давраи нави таърихи Тоҷикистон, эҳтиёҷ ба рамзҳои давлатӣ — нишони истиқлол, ваҳдат ва иттиҳоди миллӣ — бештар эҳсос гардид. Дар ҳамин замина, соли 1992 Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон тасдиқ шуд ва ин рӯйдод оғози марҳилаи нав дар таҳкими ҳувияти миллӣ ва ташаккули рамзҳои давлатдорӣ гардид.

Ҳанӯз аз солҳои 1990, дар раванди таҳияи рамзҳои давлатӣ, зиёда аз 250 нафар рассомону муҳаққиқон ширкат варзиданд. Бо роҳбарии академик Муҳаммад Осимӣ ва иштироки рассомони маъруф — Зуҳур Ҳабибуллоев, Лариса Додхудоева, Анатолий Заневский ва дигарон — лоиҳаи ниҳоии парчам таҳия гардид.

Парчами давлатии мо матои росткунҷаи се рахи уфуқидор аст: сурх, сафед ва сабз.

· Ранги сурх рамзи шуҷоат, ҷасорат ва муборизаҳои таърихии халқи тоҷик мебошад;

· Ранги сафед рамзи покиву адолат ва нияти софу оромист;

· Ранги сабз ифодагари зиндагӣ, табиат ва орзӯи рушду пешрафт аст.

Дар маркази парчам нақши тоҷ ва ҳафт ситора ҷой дорад. Тоҷ — рамзи давлатдории тоҷикон аст; он аз решаҳои тамаддуни куҳанбунёди мо сарчашма мегирад. Ҳамон гуна ки тоҷикро дар тӯли асрҳо “миллати тоҷдор” номидаанд, ин нишона ифодаи ягонагии давлату миллат мебошад.

Ҳафт ситора, ки дар болои тоҷ дар шакли нимдоира ҷой гирифтаанд, аз нигоҳи маънавӣ рақами муқаддас ва ифодагари бахту саодатанд. Дар фарҳанги миллӣ, рақами ҳафт рамзи комилият аст — ҳафт иқлим, ҳафт осмон, ҳафт арзиши зиндагӣ. Имрӯз бошад, ҳафт ситора маънои ҳафт минтақаи таърихию фарҳангии кишвари моро доранд: Суғд, Зарафшон, Ҳисор, Рашт, Вахш, Хатлон ва Бадахшон.

Парчами давлатӣ на танҳо рамзи истиқлол, балки таҷассумгари ваҳдати миллӣ, ифтихори ватандорӣ ва пайванди наслҳост. Он бо рангҳои дурахшони худ моро ба гузашта мепайвандад, ба имрӯз қувват мебахшад ва ба сӯи фардои дурахшон раҳнамун месозад.

Имрӯз Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар паҳлӯи парчамҳои дигар давлатҳои ҷаҳон бо ифтихор парафшон аст. Ҳар ҷо, ки парчами Тоҷикистон боло меравад — хоҳ дар майдони варзиш, хоҳ дар чорабинии илмӣ ё фарҳангӣ — садои шарафу ифтихори миллӣ баланд мегардад.

Парчам — ин нишон ва рамзи миллат аст, ин дирафши ваҳдат, ин паймони садоқат ба Ватан аст.
Бинобар ин, ҳар як шаҳрванди кишвар бояд эҳтиром ба парчамро ҳамчун нишони эҳтиром ба Ватан, ба таърих, ба давлатдории миллии худ дар қалб парварад.

Дар поён, бо эҳсоси ифтихор мехоҳам бигӯям:

Бигузор Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамеша баланд бардошта шавад — рамзи сулҳу дӯстӣ, рамзи ваҳдат ва рамзи бақои миллати тоҷдору фарҳангсолори тоҷик бошад!

Тоҷикистон, Парчамат тоҷи сар аст!
Парчами ту аз ҳама болотар аст!

Парчами ту Парчами адл асту дод,
К-ин дирафши Коваи оҳангар аст!

Парчами ту буда аз ҷилди паланг,
Бегазанду маҳкаму тобовар аст!

Аз миёни халқ гардида баланд,
З-ин сабаб дар Парчами ту бовар аст!

Аз Фаридуни ҳазоронсола пеш,
Халқи моро ҷилваи болу пар аст!

Икромов Раҷабалӣ, ходими илмии Шуъбаи ШМА ва Канадаи Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Парчами давлатӣ барои мо-тоҷикон нишонаи бақои миллат, давлату Ватан, ваҳдати миллӣ, ҳувияти миллӣ ва беҳтарин василаи тарбияи насли наврасу ҷавонон дар руҳияи ифтихори миллӣ ва ҳифзи арзишҳои волои таърихиву фарҳангии халқамон мебошад.

Эмомалӣ Раҳмон

Парчам, дирафш, ливо ё байрақ мафҳуми ягона буда, дар маҷмӯъ маънии шинохти давлату миллатро дорад. Парчам ва парчамдорӣ ҳанӯз пеш аз мелод дар китоби «Авасто» зикр гардида, баъдан дар «Шоҳнома»-и Абулқосим Фирдавсӣ дар достони «Коваи оҳангар» қисса шудааст. Коваи оҳангар аз кушта шудани ҷавонон ва хусусан фарзандони худ ба шӯр омада, бар зидди Заҳҳок бархост, пешбанди худро сари найза барафрохта, парчам намуд ва зери он мардуми башӯромадаро то дар бори он шоҳи золим бурд. Парчами Кова минбаъд «Дирафши Ковиён» ном гирифт ва чун рамзи мубориза барои озодӣ аз банди зулму истибдод шинохта шуд.

33 сол муқаддам, 24 ноябри соли 1992 дар иҷлосияи XVI таърихии Шӯрои Олии Тоҷикистон дар қатори дигар рамзҳо Парчами давлатии Тоҷикистон қабул гардид ва минбаъд ин сана ҳамчун рамзи давлатдорӣ ва муқаддасоти миллӣ моро ба сӯйи созандагию бунёдкорӣ ва саодату хушбахтӣ раҳнамун месозад.

Дар зарфи 35 соли истиқлолият бо саъю талоши ватандӯстонаи кулли мардуми шарафманди тоҷик ва бахусус Аосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Чумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пойдевори устувори давлатдории миллӣ гузошта шуд. Ва минбаъд низ зери Парчами давлатӣ ояндаи дурахшон ва ободиву пешрафти ин сарзамин таъмин гардида, барои халқи азизи Тоҷикистон зиндагии пурсаодат фароҳам оварда мешавад. Ҳамасола ба хотири Рӯзи Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар тамоми шаҳру ноҳияҳо ва инчунин тамоми муасиссаҳо конфренсияҳо ва семенарҳо доир мегарданд . Дар ҳамаи шаҳру ноҳияҳо ба хотири Рӯзи Парчами давлати роҳпамои гузаронида мешавад.

Хулоса, парчам ва дигар рамзҳои давлатӣ таърихан дар тамаддуни башарият ифодагари арзишҳои муҳими фарҳангт, сиёсӣ, ҳуқуқӣ ва аз ҳама муҳим, ҳарбии миллатҳои соҳибистиқлол мебошад.

Бобоев К.О – доктор фалсафа (PhD), Мудири шуъбаи бехатарӣ ва амнияти химиявӣ, Агентии аминияти ХБРЯ-и АМИТ

Аз гузашта то имрӯз ҳар миллат бо мақсади нишон додани таърих, тамаддун, фарҳанг, мавқеи сиёсӣ ва минтқавию байналмилалӣ рамзҳои мухталифро истифода менамояд. Ин рамзҳо аксаран ба хотири ҳимояи миллат равона шудаанд, ки асоси онро озодӣ ва истиқлол ташкил медиҳад. Барои даст ёфтан ба озодӣ мардум дар зери рамзи махсус – парчам, ки ифодагари мақсаду мароми эшон буд, муттаҳид мешуданд. Ин муттаҳиддӣ мардумро ба шуриш, ошӯб ва инқилоб бештар равона месохт. Аксари инқилобҳо ба хотири ташкили давлат, ки ҳимоятгари манфиатҳои мардумӣ аст, равона гардида буд. Ниёкони тоҷикон ҳарчанд яке аз ташкилкунандҳои нахустин давлату шоҳаншоҳиҳо буданд, вале бо ворид гардидани аҷнабиён баъзан зимоми ҳукматдориро аз даст медоданд.

Ба хотири ба даст овардани озодӣ ва истиқлол ниёкони тоҷикон дар зери парчами Коваи оҳангар, Спитамен, Деваштич, Абумуслим, Муқаннаъ, Темурмалик ва ғайра муқобили аҷнабиён муборизаи шадид бурдаанд. Ин мубориза бо сарварии Куруши Кабир, Аршак, Куҷула Кадфиз, Тоҳир ибни Ҳусайн, Яъқуб инбни Лайс ва Исмоили Сомонӣ бо барор анҷом ёфту ба ташкили давлату шоҳаншоҳиҳои муқтадир хотима ёфт. Ин корномаи фарзандони боризи ниёкони тоҷик дар зери парчами озодӣ ва истиқлол бо ҳарфҳои заррин ҳакокоӣ шудааст, ки имрӯз барои насли наврас ва ҷавони меҳан таҷрибаи нодире ҷиҳати арҷ гузоштан ба арзишҳои давлатдорӣ ва ҳифзу гиромидошти истиқлол ба ҳисоб меравад.

Аҷдоди тоҷикон парчамро дар аввал ҳамчун рамзи озодӣ ва муттаҳидӣ истифода намуда, баъди ноил гардидан ба ин ҷавҳари ҳастӣ онро чун рамзи истиқлол ва номуси ватандорӣ ҳифз мекарданд. Ҳифзи парчам барои ҳар як ватандор рисолати бузургу шарафманде буд. Чун парафшон гардонидани ин рамзи хушбахтии миллат кори саҳлу осон набуд. Мубориза ба муқобили юнону мақдуниҳо, румиҳо, арабҳо, турку муғулҳо ва дигар аҷнабиён бо сарварии чеҳраҳои мондагори миллат танҳо ба хотири парчами озодӣ ва истиқлол буд.

Воқеан, парчам пеш аз ҳама рамзи номуси миллат мебошад, ки ин номус танҳо тавассути озодӣ ва истиқлол ҳифз карда мешавад. Тоҷикон таърихи зиёда аз 6 ҳазорсолаи парчамдориро доро мебошанд. Ниёкони тоҷик аллакай дар ҳазораи 3-2 то милод парчами худро доштанд, ки дар осори Ибни Балхӣ, Фирдавсӣ ва Табарӣ ба таври муфассал зикр шудааст. Аз давраи ҳукумати сулолаи Каёниён то Сомониён садҳо фарзандони фарзонаи миллат баҳри ҳифзи ин рамзи озодӣ ва истиқлол ҷони худро нисор намудаанд. Дар тамоми набардҳо парчам муқобили душман чун рамзи сарҷамъӣ ва муттаҳиддӣ истифода мешуд. Барои ҳифзи он ҳар як аскарро лозим буд, ки то охирин нафас мубориза бурда, ин рамзи муқаддасро дифоъ намояд. Парчами Ҳахоманишиҳо дар дунёи қадим дар шарқ то сарҳади Чин дар шимол то Қафқоз дар ҷануб то Халиҷи Форс ва дар ғарб то Осиёи Хурду Миср парафшон буд, ки ин рамзи ҳукумати муқтадири ниёгони тоҷикон дар ин минтақаҳои тамаддунхез ба шумор мерафт. Шоҳони ҳахоманишӣ чун Куруши Кабир ва Дорюши Кабир парчами хешро, ки ранги сурх дошту дар он уқоб инъикос мешуд, дар тамоми набардҳо алайҳи душман ҳифз карда, парафшонии онро дар ду қитъаи олам Осиё ва Африқо таъмин намуданд.

Минбаъд сулолаҳои тоҷиктабори Ашкониёну Кушониён талош намуданд, ки парчами ақвоми ориёитаборро дар сарзаминҳои Вароруд, Хуросон, Эрон, Шарқи Наздик ва Қафқоз парафшон намоянд ва ба ин муяссар ҳам шуданд. Парчами Ашкониён ва Кушониён дар Шоҳроҳи бузурги Абрешим ҳамчун рамзи қудрати ориёиҳо насб шуда буд. Шоҳони Парфия ва Кушон ба монанди Меҳрдод ва Канишкаи Кабир қудрати юнону мақдуниҳо ва румиҳоро дар минтақаҳои ҳамҷавор шикаста, парчами хешро дар шарқ то Ҳиндустон ва дар ғарб то Кападокия ва Шому Ироқ парафшон намуданд.

Дигар аз марҳалаи парафшонии парчами тоҷикон ба аҳди ҳукумати сулолаи Сосониён рост меояд. Сосониён бо сарварии Ардашери Бобакон, Шопури 1, Хусрави Анушервон ва Хусрави Парвиз анъанаи давлатдории ниёгон, махсусан Ҳахоманишиҳоро идома дода, як шоҳаншоҳии бузургеро ташкил карданд, ки дар он зиёда аз 70 қавму халқиятҳо муттаҳид буданд. Шоҳаншоҳони сосонӣ дар ғарб мақоми Румро ба танг оварда, доираи парафшонии парчами хешро, ки аз се ранг сурх, зард ва бунфш иборат буд, васеъ намуданд. Оини парчамдорӣ дар аҳди Сосониён шаклу услуби хоссаи худро дошта, дар тамом набардҳо парчамдор дар сафи пеш қарор дошт. Ҳайтолиён, ки бо ҷасурӣ ва далерӣ маъруф гардида буданд, дар парчами хеш расми шерро инъикос менамуданд, ки ин рамзи нотарсӣ ва мубориза бо душманон буд. Дар зери ҳамин рамз ба Ҳайтолиён муяссар гардид, ки зиёда аз 150 сол зимоми давлатдориро дар сарзаминҳои имрӯзаи Осиёи Марказӣ ва Афғонистону Покистон ба даст бигиранд. Муборизаи онҳо ба муқобили ақвоми турктабори кучманчии қисми шимоли Осиёи Марказӣ дар зери парчами шердор, ки дар осори муаррихони асримиёнагӣ зикр шудааст, аз хусусияти рамзи ягонагӣ ва истиқлолхоҳии ин парчам хабар медиҳад. Дар зери ин парчам, ки ифодагари нангу номуси ин қавми ориёитабор буд, муяссар гардид, ки як қисми бузурги Роҳи абрешим муддати зиёд дар зери назорати онҳо қарор дошта бошад.

Дар замони Сомониён парчами давлатӣ дар асоси суннатҳои давлатдории ниёкон ва омезиш ба суннатҳои исломӣ қабул шуда буд. Парчам дар болои арки амир овезон буд, ки он шакли идории давлатиро инъикос менамуд. Сомониён талош мекарданд, ки суннатҳои неки давлатдории ниёгонро эҳё бахшанд. Исмоили Сомонӣ дар зери парчами хеш ба Туркистони Шарқӣ ҳуҷум намуда, туркони бояднишинро, ки ҳамеша ба шаҳрҳои минтақа хатар эҷод мекарданд, шикаст дода, дар он минтақаҳои ҳукумати хешро барқарор сохт. Бо барҳам хӯрдани давлати Сомониён новобаста аз он ки дар минтақа сулолаҳои ғайритоҷик ба қудрати сиёсӣ расиданд ба анъанаҳои давлатдории эҷодкардаи Сомониён идома бахшиданд. Мувофиқи маълумоти Низоммулмулк, ки дар «Сиёсатнома» хабар додааст, низоми идорӣ ва аркони давлатдории Сомониён барои сулолаҳои вопасин чун намуна мавриди истифода қарор гирифт.

Дигар аз марҳалаҳои соҳибпарчамии тоҷикон ба даврони шуравӣ марбут аст. Соли 1924 пас аз тақсимоти миллӣ-марзӣ ва ташкилёбии Ҷумҳурии Мухтори Шуравии Тоҷикистон дар баробари дигар аз аркони давлатдорӣ парчами давлатӣ низ дар такя ба парчами Иттиҳоди Шуравӣ тасдиқ гардид, ки ранги сурх дошту ифодагари ҳукумати синфи коргару деҳқон буд.

Истиқлоли давлатӣ, ки нодиртарин арзиш барои миллат аст, ба тоҷикон имкон дод, ки аркони муҳимми давладории хешро бо такя ба суннатҳои неки ниёкон интихоб ва тасдиқ намоянд. Дар Иҷлосияи тақдирсоз дар баробари қабули рукнҳои дигари давлатӣ 24-уми ноябри соли 1992 Парчами давлатӣ қабул ва тасдиқ гардид. Парчами давлатии Тоҷикистон, ки аз се ранг иборат аст, матои хушку холӣ набуда, он таърих, тамаддун, фарҳанг, имрӯз ва ояндаи дурахшони миллату давлати тоҷиконро дар худ инъикос менамояд. Ин рамзест, ки номуси миллиро баланд бардошта, заминаи устувории ваҳдату ягонагии миллиро таъмин месозад.

Парчам ҷомеаро ба ваҳдат, ягонагӣ, сулҳу созиш ва меҳнати софдилона баҳри рушди босуботи кишвар даъват менамояд. Парчам ваҳдати миллиро таҳким бахшида, мондагории истиқлоли давлатиро таъмин месозад. Аз ин рӯ, зарур аст, ки дар атрофи Парчами давлатӣ муттаҳид шуда, баҳри рушду инкишофи Ватан талош варзем. Имрӯз пачами миллӣ ҳамчун рамзи ваҳдатофар миллату давлати моро дар миқёси ҷаҳон муррифӣ менамояд.

Хушвахтзода Қобилҷон,

президенти Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, академик

Сафедӣ бахту иқболи туву ман,

Бувад сурхӣ ҷилои хуни Меҳан.

Ба ранги сабз рӯяд нахли ҳастӣ,

Самар ёбад ҳам аз мазмуни Меҳан.

Мусаллам аст, ки маҳбубтарин рангҳо барои парчам сурх, сафед, сабз ва обӣ буда, се ранги аввал дар Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон мавҷуд аст ва аз ҷиҳати гурӯҳбандӣ дар асоси интихоби ранг ва тарҳ бошад, парчами миллии мо аз парчамҳои мардуми ориётабор маҳсуб меёбад. Дар мавриди таъриху фарҳанги парчамдории миллати тоҷик аз маъхазҳои зиёди таърихӣ иттилооти пурғановат метавон ёфт, яъне пайдо ва асос ёфтани парчам аз давраи муборизаи Кова алайҳи Заҳҳок пешгири чармии ӯ мебошад ва он дирафши ковиёнӣ сирф афсонавӣ нест. Ва ба истиноди таърих то пеш аз ҳамлаи аъроб (тозиён) ба Эрон, бавижа дар замони Сосониён ва Ҳахоманишиён Парчами миллӣ ва низомии мардуми форс буд, ки Муҳаммад Ҷарири Табарӣ дар китоби «Таърих-ур-русул ва-л-мулук» зикр намудааст: «Дирафши Ковиёнӣ аз пӯсти паланг дуруст шуда, ба дарозии дувоздаҳ арш, ки агар ҳар аршро фосилаи байни ангуштони даст то бандгоҳи оринҷ аст, 60 сантиметр ба ҳисоб оварем, тақрибан панҷ метр арз ва ҳафт метр тӯл мешавад».

Дар замони Сосониён ин дирафш бо он тағйир меёфт, ки ҳар шоҳаншоҳ чун ба қудрат даст меёфт, теъдоди ҷавоҳирро зиёд менамуд ва аз пӯсти шер ё паланг дуруст мекард. Таърих гувоҳ аст, ки ҳангоми ҳамлаи аъроб ба Эрон, ҷанге дар атрофи шаҳри Наҳованд даргирифт, дирафши ковиён ба дасти тозиён афтод ва чун онро назди Умар ибни Хатоб бурданд, халифа аз бисёрии гуҳарҳо, дурҳо ва ҷавоҳироте, ки бар дирафш овехта шуда буд, дар шигифт афтод ва тибқи навиштаи Фазлуллоҳ Ҳусайни Қазвинӣ «сипас бифармуд то он гуҳарҳоро бардоштанд ва он пӯстро сӯзонданд».

Дар таърихи фарҳанги парчамдорӣ дирафш ё парчами Куруши бузург низ ҷойи махсус дорад. Қабл аз ба подшоҳӣ расидани Куруш рӯи парчами эронинажод гови болдор инъикос гардида буд ва бо зуҳури ҳукумати Куруш ин нақш ба тасвири парандаи шикорӣ бо номи шаҳбоз тағйир ёфт, ки тибқи ривояте, ин паранда ноҷии ориёиҳо мешавад ва онҳоро ба самти Эрон ҳидоят мекунад.

Баъд аз ҳамлаи аъроб ба Хуросону Мовароуннаҳр тайи 200 сол ҳеч нишонае аз дирафш ё парчами хос бо нақшҳои заррин боқӣ намонд то он замоне, ки сулолаи Ғазнавиён сари қудрат омаданд, ба истиснои чанд шахсияти таърихие, ба монанди Абӯмуслими Хуросонӣ ва Бобаки Хуррамдин, ки яке парчами сиёҳ ва дигаре парчами сурх доштанд ва пайравони онҳоро ҷомасиёҳону ҷомасурхон мегуфтанд, ки алайҳи халифаи Аббосӣ ҷангидаанд. Аз сарчашмаҳои таърихӣ бармеояд, ки сулолаи Сомониён ҳам дорои парчами хос набуд.

Ба истиноди таърих миллати тоҷик парчами Аморати Бухоро то соли 1920, Ҷумҳурии Шуравии Халқии Бухоро аз соли 1921 то соли 1924, Ҷумҳурии Мухтори Шӯравии Сотсиалистии Тоҷикистон аз соли 1924 то соли 1929, Ҷумҳурии Шӯравии Сотсиалистии Тоҷикистонро аз соли 1929 то 9 сентябри соли 1991 бар сари хеш афрохтааст, ки ҳар яке намоде вобаста аз таърих, сохти давлатдорӣ ва идеологияи онро дошт.

Боиси ифтихор аст, ки даврони бузург ва муҳимми парчамдории миллати тоҷик аз Иҷлосияи XVI-и Шӯрои Олӣ ва то имрӯз идома дорад, маҳз шурӯъ аз ин санаи муборак миллати тӯли таърихи дароз ранҷкашидаи тоҷик соҳиби муқаддасоти хеш гашт, ормонҳои миллӣ маҳз аз ин санаи ҳумоюнфол бо фикри равшанбини Сарвари эъморгари миллати тоҷик Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба амалӣ шудан оғоз намуданд. Парчами Тоҷикистон рамзи давлат буда, намоду рангҳои он аз фарҳанги қадимиву ғанӣ, орзуву ниятҳои миллати мо ҳикоят мекунад. Дар ин маврид ҳақ ба ҷониби Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст, ки дар бораи парчами миллӣ фармудаанд: «Парчами миллӣ имрӯз чун рамзи давлатдории тоҷикон дар бинои тамоми идораҳои давлативу маъмурӣ, ташкилоту муассисаҳо, корхонаҳо, муассисаҳои таълимӣ, иншооти варзишӣ, ҳуҷраҳои корӣ ва хонаҳои истиқоматии шаҳрвандон насб гардида, мардуми моро дар ҷодаи сарсабзиву ободӣ ва зиндагии босаодат рӯҳу илҳом мебахшад».

Аз ин рӯ, агар назар ба таърих намоем ҳодисаҳое пеши назарамон меояд, ки ба пояи давлатдории мо низ таъсири амиқ расонидаанд. Чун дар замони даргириҳои ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ кишвари мо зарари ҷидии иқтисодӣ дида бошад, ҳам аммо бо таъйин шудани роҳбари ватандӯсту сулҳофар тавонист кишвар аз хатару оқибатҳои ҷанг ва аз буҳрони шадидӣ сиёсӣ наҷот ëбад. Ягона умеди наҷотбахши миллат ва халқ Иҷлосияи 16-уми Шурои олӣ гардид, ки Эмомалӣ Раҳмонро ба сари қудрат овард.

Ва ҳамин тавр, Парчами давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон нахустин рамзи комилҳуқуқӣ ва соҳибистиқлолии тоҷикон 24-уми ноябри соли 1992 дар Иҷлосияи тақдирсози Шӯрои Олии кишвар, ки дар ҷараëни он сарнавишти давлатдории навини тоҷикон таҳрезӣ гардида буд қабул гардид. Маҳзи бо қабул гардидани муқаддасоти миллии кишвар, ки дар роҳи таъмини сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллӣ, инчунин, ба сӯйи ҳадафҳои умумимиллӣ қадамҳои нахустини худро гузошт. Дар замони соҳибистиқлолӣ зери парафшонии Парчамӣ давлатӣ дар кишвар биноҳои хуштавру замонавӣ бунëд гардида барои мустаҳкам намудани пояи давлатдорӣ ва таъмини сулҳу суботи кишвар замина мегузоранд.

Ҳамчунин зери сиëсати бунëдкоронаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар шаҳри Душанбе бо баланди 165 мтр Парчами давлати парафшон гардид, ки ин ҳама самараи истиқлол ва комилҳуқуқиву сулҳу суботи осоишта аст. Имрӯз метавон гуфт, ки Парчами давлатӣ ҳамчун рамзи давлатдорӣ ва соҳибихтиерӣ дар пешрафти сиëсати хориҷии кишвари Тоҷикистон бо кишварҳои аъзои Созмони миллали Муттаҳид низ нақши бағоят муҳимро касб мекунад. Ҳамчунин боиси ифтихор аст, ки дар назди бинои Созмони Миллали Муттаҳид Парчами давлатии мо парафшон буда, ҳамчун рамзи давлатдорӣ ва комилҳуқуқии миллати тоҷикро инъикос менамояд.

Миршариф МАҶИДӢ, н.и.т., ходими калони илмии Озмоишгоҳи «Маводшиносӣ»,

Институти химияи ба номи В.И. Никитин.