Ҳар инсон гӯшае аз дунёро бо қалбаш дӯст медорад — гоҳ кӯчаи кӯдакиҳояш, гоҳ деҳаи зебои кӯҳистон ва ё як шаҳри дилчасп. Барои мо ин гӯшаи дӯстдоштатарини дунё — Душанбе аст. Душанбе, пойтахти зебо ва дили Тоҷикистон. Як шаҳри пур аз таърихи амиқ ва фарҳанги бой мебошад. Шаҳре, ки бо кӯчаҳояш, боғҳояш, манзараҳои зебо, табиати аҷиб ва меъмории хос боиси ифтихори мардум гардидааст.

Шаҳре, ки на танҳо пойтахти кишвар, балки маркази рӯшноӣ, фарҳанг ва зиндагии пур аз умед аст. Шаҳре, ки бо нурпошии офтоб субҳ медамад ва шабонгоҳ бо чароғҳои рангин нурафшон мегардад.

Душанбе барои мо фақат як шаҳр нест — як ҳиссиёт аст. Ҳар боре ки дур мешавем, хаёлам бармегардад ба ҳамин ҷо: ба боғи Рӯдакӣ, ба Муҷассамаи Сомонӣ, ба кӯчаҳои равшани шабона. Ин шаҳр бо ҳар як гӯшааш қисса мекунад — аз гузаштаи пурифтихор то ормонҳои оянда. Аз фарҳанг то технологияи нав. Он зебоӣ танҳо дар манзараҳояш нест, балки дар одамон, рӯҳия ва муҳити он ҷой дорад. Пойтахт — шодобтарин ва рӯшантарин гӯшаи ҳар як кишвар аст. Барои Тоҷикистон, шаҳри Душанбе дар давраи истиқлолият фақат маркази сиёсиву маъмурии кишвар набуда, балки нишони бузургтарини рушд ва азнавсозии миллат мебошад.

Пойтахти Тоҷикистон - шаҳри Душанбе дар давраи истиқлолият бо бунёди биноҳои муосир ва бехатар, сохтмони роҳҳои асосии байнишаҳрӣ ва нақбҳо рушд кард. Яке аз бузургтарин муваффақиятҳо дар ин самт сохтмони Фурудгоҳи байналмилалии Душанбе аст, ки ба талаботи байналмилалӣ ҷавобгӯ мебошад. Бунёди марказҳои савдо, тарабхонаҳо, меҳмонхонаҳо, таъмир ва таҷдиди кӯчаҳо ва боғҳо низ шаҳодат аз онро медиҳад, ки Душанбе дигар бо паймонҳои модерн муносибат мекунад.

Бо ташаббуси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарм Эмомалӣ Раҳмон дар 33 соли истиқлолият, Душанбе пойтахт ва маркази рушди иқтисодии Тоҷикистон гашт. Дар ин давра, шаҳри Душанбе ба як маркази тиҷоратӣ ва молиявӣ табдил ёфта, бахши хизматрасонӣ, манзил ва сохтмони корхонаҳо дар тамоми шаҳр паҳн гардид. Нақши калидии Ҳукумати мамлакат ва вазорату идораҳои давлатии Душанбе дар пешбурди иқтисоди миллӣ ва устувор кардани вазъи иқтисодӣ дар кишвар мунтазам шудан ба муассисаҳои хориҷӣ ва ташкили форуми иқтисодӣ на танҳо ба иқтисоди маҳаллӣ, балки ба кишварҳои ҳамсоя низ таъсир гузошт. Пойтахт дар давраи истиқлолият ба як маркази фарҳангӣ табдил ёфт. Муассисаҳои фарҳангӣ ба мисли Театри опера ва балети ба номи Садриддин Айнӣ, Осорхонаи Миллӣ, мақбараи Исмоили Сомонӣ ва дигар ҷойҳои таърихӣ ва фарҳангии Душанбе на танҳо шоҳиди азнавсозӣ ва бозсозӣ гардиданд, балки бо ифтихор то имрӯз аз таърих ва фарҳанги Тоҷикистон нақл мекунанд.

Пойтахти Тоҷикистон - шаҳри Душанбе, инчунин дар соҳаи маориф ва илм пешрафт намуда, муассисаҳои таълимии муосир, донишгоҳҳо, муассисаҳои тадқиқотӣ ва мактабҳои махсуси байналмилалӣ таъсис ёфтанд. Маҷмӯи ин кӯшишҳо ба рушди афкори шаҳрвандӣ ва эҳё кардани донишҳои илмӣ кӯмак расонида, дар рушди ҷомеаи шаҳр таъсири назаррас дошт.

Душанбе бо манзараҳои зебои кӯҳии Ҳисору Варзоб ва дарёи равон аз кӯҳ, дар фазои гарм ва ором ҷой гирифтааст аст. Ин кӯҳҳо ба шаҳр як ҳисси оромиш ва шодобӣ мебахшанд, ки хеле хос аст. Ҳангоми рафтан дар хиёбонҳои Душанбе, бо дидани кӯчаҳои зебо ва гулзорҳои рангоранг, ба одамон оромиш ва эътидол медиҳад. Душанбе дар шомгоҳон бо чароғҳои ва манзараҳои зебо обод медурахшад. Шабҳои шаҳр ба як рамзи равшании оянда табдил меёбанд ва чароғҳои рангин ва тарроҳӣ шудаи хиёбонҳо як намуди зебоии бештари шаҳрро ба назар мегузоранд.

Душанбе: рамзи тавоноии миллат Душанбе, ки имрӯз бо меъмории муосир, хиёбонҳои замонавӣ, ва марказҳои тиҷоратии ҷолиб шӯҳрат пайдо кардааст, дар замони истиқлолияти Тоҷикистон рӯйдодҳои муҳим ва тағйироти амиқро таҷриба кардааст. Он на танҳо ҳамчун як пойтахт, балки рамзи тавоноии миллӣ ва рушди давлати ҷавон мебошад, ки бо қарори Маҷлиси вакилони халқи шаҳри Душанбе №11-2 аз 28 декбри соли 2000-ум қабул гардиааст. Барои дарки маъсулият дар назди ҷомеа пойтахти ватанамон –ш.

Душнбе дар оянда низ ҳамчун маркази ваҳдат, ризояти ҷомеа, волояти қонун Маромномаи пойтахт ин як усули муҳими таълимӣ ва фарҳангии таҳкими зиндагии осоишта ва масъулияти шаҳрвандӣ дар шаҳр аст. Дар Душанбе, пойтахти Ҷумҳурии Тоҷикистон, эҳтиром ба қонун, одоби ҷамъиятӣ ва хати ахлоқӣ барои ҳар як сокини шаҳр аз аҳамияти хосе бархурдор аст. Аз ин рӯ, пос доштани маромнома ва риояи тартиб ва қонунҳо на танҳо ба беҳдошти муҳити шаҳр кӯмак мерасонад, балки нишон медиҳад, ки ҳар як шаҳрванд ба таҳкими арзишҳои миллӣ ва иҷтимоии ҷомеа таъсир мерасонад.

Хулоса, Душанбе дар давраи истиқлолият аз нуқтаи назари сиёсиву иқтисодӣ ва фарҳангӣ ба муосиртарин ва густурдатарин маркази шаҳрсозӣ ва фарҳангии кишвар табдил ёфтааст. Тағйироти асосӣ, бунёди инфрасохтори нав ва амали муҳими таърихии Душанбе дар давраи истиқлолият ба мо нишон дод, ки пойтахт метавонад рамзи рушди як миллат бошад. Шаҳри Душанбе имрӯз на танҳо маркази сиёсӣ, балки як қалби зинда ва рушдкунандаи Тоҷикистон мебошад. Рушд ва муваффақиятҳо дар пойтахт нишона аз он аст, ки Тоҷикистон қадамҳои устуворро барои бунёди як ояндаи мустаҳкам ва рушдёбанда меҷаҳад.

Пойтахти мо танҳо маркази сиёсиву иқтисодӣ нест — ин шаҳри умеду илҳом, дӯстиву ормон, ва муҳимтар аз ҳама, зеби дунёи мост.

Меҳрангез Муминова – котиби илмии Агентии амнияти ХБРЯ - и АМИТ, ФАРЗОНА Муҳиддинова –Ходими илмии Агентии амнияти ХБРЯ - и АМИТ