Ваҳдати миллӣ барои халқи тоҷик, Тоҷикистони азиз на танҳо як дастоварди таърихӣ, балки заминаи асосии сулҳу субот, рушди устувор ва эҳёи давлатдории миллӣ мебошад. Имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москва, ки ба ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992–1997 хотима бахшид, ба таърихи муосири Тоҷикистон саҳифаи наве бахшида бо имзои ин ҳуҷҷати сарнавиштсоз Тоҷикистон тавонист, ки қадамҳои устувори худро баҳри шукуфоӣ ва пешрафти давлат ва ҷомеа гузорад.
Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, бо иродаи қавӣ ва сиёсати хирадмандона тавонист халқи парешонро сарҷамъ намуда, кишварро аз вартаи нобудӣ наҷот диҳад. Ӯ бо ташаббусҳои созанда ва талошҳои пайгирона сулҳу суботро барқарор намуда, заминаи рушди минбаъдаи давлатро фароҳам овард, ки дар он солҳо ба ҳам овардани мардуми парешон, ки ба сангарҳои муқобил ҷудо гашта буданд, кори саҳлу осон набуд. Ҳазорҳо мардуми тоҷик аз тарси ҷангу хунрезӣ ба хориҷи кишвар ҳамчун гуреза рафта буданд, дар Тоҷикистон торикӣ ҷаҳолат, хонаҳои сухтаю валангор, ки осори ин ҷанги таҳмиллӣ буд, хукмфармо буд, ва шахсе, ки дар даст камон дошт, ӯ пешоҳанг буда, сухани ӯ қадр дошт. Баъзе манотиқи кишвар дар муҳосираи иқтисодӣ қарор дошт, дар ин ноҳияҳо оилаҳо аз норасоии орд ва истеъмоли гандуми пастсифат вафот мекарданд. Ана дар ҳамин вазъияти ногувор Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тавонист, тоҷиконе, ки паси сангарҳои гуногун менишастанд, ба ҳам биёрад, гурезаҳои берун аз кишвар қарор доштаро ба ватан баргардонад, хонаҳои сухтаю валангорро аз нав обод созад, ва тамоми шароитро фароҳам оварданд, ки мардум офатзада, ба маҷрои муқаррарӣ баргарданд.
Таҷрибаи сулҳи тоҷикон аз ҷониби созмонҳои байналмилалӣ, аз ҷумла Созмони Милали Муттаҳид, ҳамчун намунаи нодири сулҳофарӣ эътироф гардида, мавриди омӯзиш ва истифода дар ҳалли низоъҳои дигар кишварҳо қарор гирифтааст, ки ин мояи ифтихори тамоми Тоҷикистон ва тоҷикони ҷаҳон, ки намояндаи ин миллати тоҷдоранд, мебошад. Бо шарофати сулҳу субот имрӯз Тоҷикистони азиз аъзои созмонҳои бонуфузи байналмиллӣ буда, таклифҳои сарвари давлати тоҷикон дар ин созмонҳои бонуфуз боиси дастгирист.
Ваҳдати миллӣ на танҳо ба барқарории сулҳ, балки ба рушди иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии кишвар низ мусоидат намуд. Сохтмони роҳҳо, нерӯгоҳҳо, мактабҳо ва дигар инфрасохторҳо бо талошҳои пайвастаи давлат ва дастгирии мардум амалӣ гардиданд. Ин ҳама нишонаи он аст, ки ваҳдат заминаи асосии пешрафти ҷомеа мебошад, зеро дар ҳама давру замон ҷанг ин ҷаҳолат, торикӣ ва харобиро ба миён оварда садҳо модарон бе фарзанд, занон бе шавҳар ва кудакон бе падар мемонанд.
Имрӯз, ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон вазифадор аст, ки ин неъмати бебаҳо – ваҳдати миллиро чун гавҳараки чашм ҳифз намуда, барои таҳким ва мустаҳкам намудани пояҳои он саҳмгузор бошад. Танҳо бо иттифоқ ва ҳамдилӣ, ҳамрайъӣ метавонем ба ҳадафҳои олии миллӣ расида, Тоҷикистони азизамонро ба кишвари шукуфон табдил диҳем. Шукронаи ваҳдати миллӣ ва истиқолияти давлатӣ, ки болу пари як кабутаранд, кунем ва дар замири насли ояндасози миллат худшиносӣ, худогохӣ меҳанпарастӣ ва чун Пешвои миллат сарсупурдаи ватанро тарбия намоем, зеро ояндаи давлату миллат дар дасти ҷавонон аст,онҳо тавонанд, ки бо ин хислатҳои ҳамида нуфузи Тоҷикистони азизро дар арасаи байналмиллӣ боз ҳам баланд бардоранд.Бигузор парчами сулҳу субот доимо болои Тоҷикистони азиз парафшон бошад, саодату давлати ӯ ҳамеша бегазанд ва поянда бошад.
Саидзода Муҳаббат Шералӣ - ходими пешбари илмии шуъбаи таърихи давлат ва ҳуқуқи Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А. Баҳоваддинови Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон номзади илмҳои ҳуқуқшиносӣ
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
