Ваҳдат барои ҳар як миллат чун обу ҳаво муҳим аст. Миллате, ки дар зери парчами ваҳдат ҷамъ омада, ҳамфикру ҳамдил аст, бешубҳа, роҳи пешрафт ва комёбиро тай мекунад. Ваҳдат маънои якдилӣ, ҳамбастагӣ ва фаҳму эҳтироми тарафайнро дорад. Бе ваҳдат давлат наметавонад оромӣ дошта бошад, ҷомеа рушд намеёбад ва мардум ба саодат намерасад.
Сулҳ неъмат аст, ваҳдат шараф аст.Чуноне ки Ҳазрати Бахтиёр Воҳидов мефармояд:
Мо ба ҳам бошем агар, душман надорад Тоҷикистон,
Чун яке бошем мо, ёр аст бо мо ҳар замон.
Ин байт моро даъват мекунад, ки танҳо дар иттиҳоду ягонагӣ метавонем бо душвориҳо мубориза барем ва муваффақ шавем. Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷик дар рӯзгори душвор низ тавонист ба шарофати ваҳдат зинда монад ва арзишҳои миллиро пос дорад.
Дар тӯли таърихи башарият, давлатҳо ва ҷомеаҳои бузург маҳз тавассути ваҳдат ва иттиҳоди мардум барпо ва устувор мондаанд. Дар баробари ин, набудани ваҳдат ва пайдоиши низоъҳо сабаби фурӯпошии давлатҳои азим гардидаанд. Яъне, ваҳдат на танҳо масъалаи ахлоқиву маънавист, балки пояи воқеии давлатдорист.
Тоҷикистон — намунаи зиндаи ваҳдати миллӣ
Тоҷикистони азизи мо, ки аз имтиҳони сахти таърих — ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992–1997 гузаштааст, имрӯз ба яке аз давлатҳои орому пешрафта табдил ёфтааст. Ин ҳама ба шарофати ваҳдати миллӣ ва сиёсати сулҳҷӯёнаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имконпазир гардид.
Он ҷанги хонумонсӯз моро омӯхт, ки танҳо бо якдигарфаҳмӣ ва рӯ овардан ба сулҳ метавон ояндаро обод сохт. Имзои Созишномаи умумии сулҳ ва ризоияти миллӣ дар соли 1997 ва таҷлили ҳамасолаи он ҳамчун Рӯзи Ваҳдати миллӣ нишон дод, ки миллати тоҷик арзиши ваҳдатро медонад ва онро гиромӣ медорад.
Ваҳдат — мероси фарҳангию маънавии мо
Шоирони бузурги мо низ ҳамеша мардумро ба ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ даъват мекарданд. Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ, падари адабиёти форс-тоҷик, фармуда буд:
Ҳамдигарро нигоҳ доред, эй дӯстони ман,
Ки ба танҳоӣ касе нашуд устувор дар ҷаҳон.
Ҳамчунин, Шайх Саъдӣ дар "Гулистон"-и худ мефармояд:
Бани одам аъзои якдигаранд,
Ки дар офариниш зи як гавҳаранд.
Ин суханони пурҳикмат моро ба он водор месозанд, ки худро ҷузъи як ҷисм ва як ҷомеа эҳсос намоем ва ба ҷои ихтилоф, ҳамгироӣ ва дӯстию муҳаббатро пеша кунем.
Ҷавонон — посдорони ваҳдати имрӯзу фардо
Имрӯз ва фардои кишвари мо ба дасти ҷавонон вобаста аст. Ваҳдати миллӣ бояд дар замири ҳар ҷавон ҷой гирад. Ҷавонон бояд на танҳо донишу маърифат омӯзанд, балки арзишҳои миллӣ, аз ҷумла ваҳдат, сулҳ, инсондӯстӣ ва ватандӯстиро чун гавҳараки чашм ҳифз намоянд.
Ҷомеаи солим ва муттаҳид танҳо вақте ба вуҷуд меояд, ки наслҳои ҷавон ба гуфтугӯ, таҳаммулпазирӣ, ҳамкорӣ ва ифтихор аз Ватан одат кунанд.
Ваҳдат на танҳо як калима, балки асоси ҳастии миллат, кафили суботи ҷомеа ва заминаи пешрафти давлат аст. Мо бояд ин арзишро аз умқи дил эҳтиром кунем ва барои нигоҳдориву таҳкими он кӯшиш намоем. Чуноне ки Ҳофиз гуфтааст:
Миёни аҳли ҳақ пайваста бодад меҳру якдилӣ,
Ки бегонагӣ зи мардум фитна орад дар ҷаҳон.
Достонҷон Раҳмонов - ходими илмии Институти математикаи ба номи Абдуҳамид Ҷӯраеви АМИТ
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
