Имсол аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон 28 сол сипарӣ мешавад. Бо шарофати ба имзо расидани ин Созишномаи таќдирсоз мо тавонистем ба муноқишаҳои дохилӣ ва муқовимати мусаллаҳона хотима бахшида, ба марҳалаи нави таърихи Тоҷикистон — гузоштани пойдевори сулҳ, таъмини ваҳдати миллӣ ва дар ин асос ба эътидол овардани фаъолияти иқтисодии кишвар ва рушди он оғоз намоем.

Таърих гувоҳ аст, ки вазъияти ҳамон солҳо баамаломада натиҷаи таъсири омил ва неруҳои бегонаест, ки бо истифода аз вазъияти номусоиди сиёсиву иқтисодии давлати навакак ба истиқлолият соҳибшудаи тоҷикон халали ҷиддї ворид намуд. Дар натиҷа дар фазои орому осудаи кишвар фазои сунъии вазъияти буҳронї ба вуҷуд оварда шуд.

Баъди баргузории 21 музокироту гуфтушуниди расмӣ бо намояндагони мухолифин 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москва Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба имзо расид. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар 7 музокирот ширкат варзида, дар 15 ҳуҷҷат имзо гузоштанд.

Дар бораи аҳамияти имзои ин санади муҳим Пешвои миллат чунин гуфтаанд: «Маҳз ба шарофати ин рӯйдоди таърихӣ мо тавонистем, ки аркони давлатдорӣ ва шохаҳои фалаҷшудаи ҳокимиятро дар минтақа барқарор гардонида, пояҳои Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро қавӣ намоем. Муҳимтар аз ҳама ин аст, ки дар Ватани азизамон Ваҳдати миллӣ, сулҳи пойдору суботи сиёсиву иҷтимоӣ ва фазои озоди бунёдкориву созандагӣ фароҳам оварда шуд».

Имрӯз Тоҷикистон бо дастовардҳои бузурги худ дар арсаи байналмилалӣ муаррифӣ мешавад. Таҷрибаи сулҳи тоҷикон ба мактаби омӯзиш дар Донишгоҳҳои Созмони Милали Муттаҳид дар Ню-Йорк ва Кения табдил ёфтааст. Бо шарофати Ваҳдати миллӣ, сиёсати сулҳомез ва эҳтироми арзишҳои башарӣ Ҷумҳурии Тоҷикистонро ба ҳайси узви фаъоли ҷомеаи ҷаҳонӣ пазируфтанд.

Тоҷикистон имрӯз бо зиёда бо 183 кишвари ҷаҳон муносибатҳои дипломатӣ барқарор намуда, 192 давлат истиқлоли Ҷумҳурии Тоҷикистонро расман эътироф намудааст. Дар заминаи моддаи 11 Конститутсияи мамлакат ба созмонҳои минтақавӣ ва аксар созмонҳои байналмилалӣ аъзо буда, аз арзишҳо ва манфиатҳои миллӣ дифоъ менамояд, дар масоили ҷаҳонӣ назари худро матраҳ месозад ва пешниҳодоти мушаххасро дар бораи ҳалли ин масоил ба миён мегузорад. Дар кишвар стратегияҳои калидии рушди миллӣ — аз ҷумла, истиқлолияти энергетикӣ, амнияти озуқаворӣ, саноатикунонии босуръати мамлакат ва раҳоӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ — пайгирона амалӣ мешаванд. Ҳамаи ин муваффақиятҳо меваи ширини Ваҳдати миллӣ аст.

Дар бораи аҳамияти Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин гуфтаанд: «Созишномаи умумӣ аз лиҳози аҳамияти фавқулодаи худ бо Эъломияи истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар як радиф меистад. Агар Эъломия ба Тоҷикистон ба таври расмӣ истиқлол ва соҳибихтиёрӣ ато карда бошад, пас Созишнома сулҳу суботро дар сарзамини мо таъмин сохт».

Ваҳдат сароғози ҳамаи комёбиҳо, созандагию ободкориҳо, ибтидои суботи сиёсиву иҷтимоӣ ва некӯаҳволии ҷомеаи навин, ҳамчунин, худогоҳию худшиносӣ баҳри миллати соҳибмаърифати мо ба ҳисоб меравад.

Истиқлолият бошад ба мо имконият дод, ки ғояи ваҳдатро парчами миллат кунем ва ба бунёди кохи ваҳдати воқеӣ ва ҷовидонаи миллат шуруъ намоем. Ин чунин маънӣ дорад, ки мо истиқлолият, сулҳ ва ваҳдати миллиро баробар қадр кунем. Онҳоро чун муқаддасоти олӣ ҳифз намоем. Ва ҳеч гоҳ фаромӯш накунем, ки пояи давлати мо мањз бар ҳамин мафҳумҳо асос ёфтаанд.

Дар ин росто зарур мешуморем, ки дар бораи нақши Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумхурии Тоҷикистон ва ниҳоди сарварӣ дар пойдор намудани ваҳдати миллӣ қайд намоем.

Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумхурии Тоҷикистон, ки 16 ноябри соли 1992 дар шаҳри бостонии Хуҷанд баргузор гашт, барои ҳамаи тоҷикону тоҷикистониён иҷлосияи таърихӣ ва тақдирсоз буд. Ин иҷлосия ҳамчун ҷаласаи таърихӣ дар хотири на танҳо имрӯзиён, балки дар дилу дидаи наслҳои оянда низ ҷовидона боқӣ хоҳад монд.

Дунё бори дигар баъди ба даст овардани истиқлол, сарзамини тоҷикро бо симо ва номи аслии худаш – Тоҷикистон, њамчун миллати бузурги соҳиби номаи худшиносӣ, Конститутсия, Парчам, Нишон ва Суруди Миллӣ шинохт.

Зикр намудан зарур аст, ки барои таҳкими ваҳдати миллӣ, пеш аз ҳама, таъмини амнияти миллии кишварро мустаҳкам намудан зарур аст.

Ҳоло инсоният бо хатару таҳдидҳои мутлақан нав дучор гардидааст, ки масъалаи ваҳдати миллиро боз муҳимтар ва мубрамтар намудааст.

Аз дидгоҳи он, ки минтақаи Осиёи Марказӣ дар чорроҳаи бозиҳои геополитикӣ ва манифатхоҳии давлатҳои абарқудрат қарор дорад, Тоҷикистон ҳамчун узви ин минтақа аз доираи таъсир берун буда наметавонад. Фазои минтақа тақозо менамояд, ки муҳити идеологиву сиёсии кишвар боз ҳам пурқувват карда шавад.

Дар шароити имрӯза чораҳои ҳифзи ваҳдати миллиро бе мубориза бар зидди гурӯҳҳои ифротгароии динӣ тасаввур намудан ғайриимкон аст, зеро дар баъзе кишварҳо гурӯҳҳои ҷаҳолатпарасту мутаассибе паноњ гирифтанд, ки зери ниқоби ислом метавонанд ҳар лаҳза амният ва суботро барҳам зананд.

Тавре ки профессор Ятимов С.С дар мақолаи таҳлилии худ қайд менамояд, ки ҷаҳолату таассуб 13 давлатдории тоҷиконро барҳам задааст!

"Тоҷикон дар тӯли таърих зиёда аз 13 маротиба (Модҳо, Ҳахоманишиҳо, Портҳо, Кӯшониён, Сосониён, Ҳайтолиён, Тоҳириён, Сафориён, Сомониён, Ғуриён, Куртҳои Ҳирот, Сарбадорҳо, Музаффариён) давлатдорӣ кардаанд. Он дар маҷмуъ, беш аз 2236 солро дар бар мегирад. Шикасти ин салтанатҳои бузургу хурд бо хатои мардум, аъён ва ашрофи худи миллати мо сурат гирифтааст. Иллати аслии суқути онҳоро ҷаҳолат ташкил медод.

Давлатдории охирони мо низ метавонист ба вартаи нестӣ ва ин дафъа ба садсолаҳои номаълум ба фано равад. Миллати тоҷикро бори дигар ба ғуломӣ кашад. Онро ҳам сабаб қатъан ҷаҳолат мебуд.

Аммо бо талошҳои ҷоннисоронаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат ин давлат барқарор ва пойдор шуд. Акнун даҳсолаи чоруми он оғоз шуд.

Ҳамин тариқ, мо имрӯз метавонем бо ифтихор изҳор намоем Ваҳдати миллӣ дастоварди бузургтарин ва воқеан таърихии тоҷикон мебошад, ки маҳз дар натиҷаи ҳамбастагии мардуми кишвар ва азму талоши фарзандони содиқи халқамон муяссар гардид.

Муҳимтар аз ҳама, ба шарофати ҳамин сулҳу субот ва хиради азалии халқамон мо хатари аз байн рафтани давлати тозаистиқлоли тоҷикон ва пароканда гаштани миллати куҳанбунёдамонро бо сарварии Асосгузори ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пешгирӣ кардем.

Мо ин ҷашни муқаддаси миллиро бояд чун гавҳараки чашм пос дорем, ифтихор аз Ватану ватандорӣ ва ваҳдату якпорчагии Тоҷикистони азиз кунем. Ваҳдати миллӣ муқаддастарину азизтарин неъмати дунё, рамзи шарафу номуси ватандорӣ, кафолати хонаи ободу неруи таконбахши ҳаёти ҳаррӯзаи мо мебошад.

Неъматов И. Институти таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониши Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, н.и.т., дотсент

АДАБИЁТ

1. Эмомалӣ Раҳмон. Тоҷикон дар оинаи таърих – Душанбе, соли 2006.

2. Эмомалӣ Раҳмон. Истиқлолияти Тоҷикистон ва эҳёи миллат, иборат аз 10 ҷилд. – Душанбе (солҳои 2000-2011).

3. Набиева Р.А., Зикриёв Ф.Б., Зикриёева М.Ф. Таърихи халқи тоҷик дар асри ХХ ва ибтидои асри ХХI - Душанбе. 2009 с.

4. Намоз Ҳотамов, Давлатхоҷа Довудӣ, Сайфулло Муллоҷонов, (Маъруф Исоматов) Таърихи халқи тоҷик «Эр- граф». Душанбе. 2015 с.

5. Луқмонов Т., Қурбонов Б. Таърихи халқи тоҷик. «Матбуот». Душанбе. 2015 с.

6. Яъқубов Ю. Тоҷикон- Душанбе. 1996 с.

7. Ятимов С.С. «Хирадсолорӣ ва оини давлатдорӣ», маҷаллаи "Илм ва ҷомеа" № 2 соли 2019.

8. Зафар Сайидзода, Фаридун Саидов. Сиёсати давлатии Президент Эмомалӣ Размон ва рушди устувори Тоҷикистон. – Душанбе – 2002 с.

9. Иброҳим Усмон. Таҳкими сулҳ ва таҳаввулоти Тоҷикистон. Душанбе, 2016 с.

Имрӯз ҷаҳон дар давраи мураккабшавии сиёсии байналмилалӣ, шиддат гирифтани вазъи геосиёсиву низомӣ, таҳдидҳои амниятӣ ва буҳронҳои молиявию иқтисодӣ қарор дорад. Дар марҳилаи муосир бархурди минфиатҳои давлатҳои абарқудрат, ки боиси буҳрони Украинаю Руссия, Исроилу Фаластин, Лублон, Эрон ва байни Ҳиндустон ва Покистон масъалаҳои ҳудудӣ, сарҳадӣ ва обӣ мавҷуд аст, ки то ҳол ҳалли худро наёфтааст. Ду кишвар дорои яроқи ҳастаӣ мебошанд ва ин раванд агар идома ёбад эҳтимолан яроқи ҳастаӣ истифода гардад ва таъсиру оқибатҳои ногуворро ба бор орад. Ҳамзамон кишварҳои дар болозикр шуда, дар роҳҳои обии тиҷорати ҷаҳонӣ ҷойгиранд, ки ба иқтисоди ҷаҳонӣ таъсири бевосита мегузоранд. Аз ин нуқтаи назар метавон гуфт, ки оқибатҳои ташаннуҷи навбатии миёни ишварҳо буҳрони иқтисодии ҷадидро ба вуҷуд меорад. Дар баробари он дигар низоъҳои минтақавӣ вуҷуд дорад, ки дар ҳалли он кишварҳои манфиатдор ба ду блоки сиёсӣ тақсим шудаанд. Ин ба мушкилоти ҷидди ба сари инсоният оварда мерасонад. Буҳрони Ховари Миёна, ки дар чорроҳаи тиҷоратии обӣ ба Аврупо воқеъ аст, ба вазъи иқтисодиёти ҷаҳонӣ махсусан роҳҳои тиҷоратии обӣ таъсири калон мерасонад. Дар баробари он, мушкилоти марбут ба тағйирёбии иқлим, норасоии ғизо ва оби ошомиданӣ ҷаҳон аз сар гузаронида истодааст. То ҳол бархе аз кишварҳо дар мушкилотҳои дар боло зикр шуда, мавқеи ягона надоранд. Аз ҷониби дигар бархе аз кишварҳо нисбати низоми муносибатҳои байналмилалӣ беэътиноӣ зоҳир мекунанд.

Мушкилоти ҷаҳонӣ масъалаҳое мебошанд, ки ба манфиатҳои ҳаётии тамоми аҳолии сайёра таъсири калон мерасонад. Инчунин барои ҳалли онҳо талошҳои муштараки ҳамаи давлатҳои ҷаҳонро талаб мекунад. Имрӯз низоъҳои минтақавӣ ба мураккабшавии вазъи сиёсии ҷаҳон ва ба бетартибии низоми ҷаҳонӣ оварда мерасонад. Дар ин раванд, Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун кишвари сулҳҷӯ, сулҳпарвар ва ташаббускор дар самти ҳалли масъалаҳои ҷомеаи башарӣ дар ҷаҳон шинохта шудааст. Бояд қайд кард, ки сиёсати давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба мақсади ҳалли маъалаҳои марбут ба масъалаҳои ҷаҳонӣ пеш аз ҳама тағйирёбии иқлим, оби ошомиданӣ, обшавии пиряхҳо ва таҳкими сулҳ дар ҷаҳони муосир равона гардидааст.

Ҷумҳурии Тоҷикистон бо таҷрибаи бузурги сулҳофаринӣ, барои рафъи низоъҳои сиёсӣ ва бархӯрдҳои мусаллаҳонаи минтақавию ҷаҳонӣ вокуниш нишон дода, ҷонибдори тариқи муколамаи созандаи ҳалли тамоми масъалаи сайёравӣ мебошад, ки онро мо метавонем, шартан ба дипломатияи сулҳҷӯёнаи дохилӣ, байналмилалӣ ва минтақавӣ тақсимбандӣ кунем.

Дипломатияи сулҳҷӯёнаи дохилӣ.

Ҳоло таҷрибаи сулҳофарии тоҷикон аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ эътироф гардида, ба мактаби омӯзиш табдил ёфтааст. Созишномаи умумии сулҳ, ки дар соли 1997 мебошад, ки барои сулҳи минбаъда мусоидат кард. Созишномаи мазкур ба Ҷумҳурии Тоҷикистон имкон дод, ки ҷангро анҷом диҳад ва роҳи таҳкими сулҳро оғоз намояд. Музокироти тоҷикон, ҳарчанд ки мушкил ва тӯлонӣ гардид, барои Ҷумҳурии Тоҷикистон марҳалаи тақдирсозе буд. Дар ҷараёни гуфтушунид, ки зиёда аз 40 моҳ идома ёфт ва тарафҳо 21 маротиба сари мизи музокира нишастанд, 40 ҳуҷҷати барои давлат ва миллати тоҷик муҳим ба имзо расид[6.С-34]. Таҷрибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар бунёди сулҳ барои фаҳмидани мушкилиҳои барқарорсозӣ ва эътидоли баъдиҷангӣ як мисоли ҷолиберо фароҳам меорад. Аз нуқтаи назари пажӯҳишгарони аврупоӣ, аз таҷрибаи сулҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон ва модели сулҳофарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чанд ғояи калидӣ бармеояд:

- Гузариши Ҷумҳурии Тоҷикистон аз низоъҳои шаҳрвандӣ ба суботи нисбӣ нақши муҳимми муколама ва музокироти фарогирро дар бунёди сулҳ таъкид мекунад.

- Муваффақияти раванди сулҳ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон аҳамияти ҷалби тамоми ҷонибҳои манфиатдор - чӣ фаъолони сиёсӣ ва чӣ фаъолони шаҳрвандиро барои талошҳои бунёди сулҳ тарғиб менамояд[4].

Дар барномаи Донишгоҳи сулҳи Созмони Милали Муттаҳид дар Коста-Рика ҳамчун таҷрибаи нодири сулҳофарӣ барои дипломатҳо, инчунин дар Донишгоҳи давлатии Москва ҳамчун даври омӯзишии махсус барои магистрҳо таълим дода мешавад. Пажӯҳишгоҳи сулҳу амнияти Созмони амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо дар шаҳри Гамбурги Олмон дар асоси барномаи чандсола раванди сулҳи тоҷиконро мавриди омӯзиш қарор додаанд. Ҷиҳати дар амал татбиқ намудани дипломатияи сулҳ конференсия ва ҳамоишҳои сатҳи баланди ҷаҳонӣ бо ташаббуси Ҷумҳурии Тоқикистон баргузор гардид [2]. Аз ҷумла аз 23 то 27 – уми ноябр дар пойтахти Шоҳигарии Камбоҷа таҳти унвони “Ҷустуҷӯи сулҳ, мусолиҳа ва таҳаммулпазирӣ” конференсияи байналмилалии байнипарлумонӣ баргузор шуд. Дар он раиси Комиссия оид ба одоби вакилони Маҷлиси намояндагони Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон Файзулло Баротзода доир ба “Таҷрибаи сулҳи тоҷикон ва нақши он дар таъмини ҳамзистии сиёсӣ-иҷтимоӣ” суханронӣ намуд[3]. Маврид ба зикр аст, ки Намояндаи Ҷумҳурии Тоҷикистон зимни суханронӣ таҷрибаи тоҷиконро ҳамчун яке аз намунаҳои беҳтарини дастрасӣ ба сулҳу ризоияти миллӣ дар низоъҳои дохилӣ муаррифӣ намуд.

Дипломатияи сулҳҷӯёнаи байналмилалӣ.

Ташаббуси Президенти Тоҷикистон Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, дар бораи эълон намудани “Даҳсолаи таҳкими сулҳ ба хотири наслҳои оянда” ва устувории ин раванд барои наслҳои оянда як иқдоми муҳим ва ҷиддии сиёсӣ мебошад. Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар марҳалаи ранҷу заҳмати кишвар, ки пас аз ҷанги шаҳрвандӣ ва ҳалли сарҳад дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба миён омад, зарурати таҳкими сулҳро бори дигар ба тамоми ҷомеа ҷаҳонӣ расонид. Сулҳ ҳамчун яке аз арзишҳои давлатдории миллӣ эътироф шуда, ба эълон кардани “Даҳсолаи таҳкими сулҳ ба хотири наслҳои оянда” бо мақсади мустаҳкам кардани заминаи сиёсӣ, иҷтимоӣ ва иқтисодӣ, инчунин барои наслҳои оянда бо мақсади эҷоди муҳити амн ва осоиштагӣ равона карда мешавад.

Дипломатияи сулҳҷӯёнаи минтақавӣ.

Яке чунин таҷрибаи минтақавии Ҷумҳурии Тоҷикистон Мулоқоти сарони Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷумҳурии Узбекистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон, ки рӯзи 31 марти соли 2025 дар шаҳри Хуҷанд баргузор гардид, як рӯйдоди муҳим дар низоми муносибатҳои байналмилалӣ гардид. Ин чорабинӣ нишон дод, ки ҳамкориҳо метавонанд сулҳи пойдорро таъмин намуда, рушди устувори иқтисодӣ ва фарҳангиро ба вуҷуд оранд. Баъди анҷоми мулоқоти хоссаи сарони давлатҳои Ҷумҳурии Тоҷикистону Узбекистон, ки дар фазои дӯстию бародарӣ ҷараён гирифт, дар ҳамин ҷо маросими имзо ва мубодилаи санади муҳимми таърихӣ-Протоколи мубодилаи Тасдиқномаҳои Аҳднома байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Ӯзбекистон дар бораи муносибатҳои ҳампаймонӣ баргузор гардид. Ҳамин тариқ, Протоколи мубодилаи Тасдиқномаҳои Шартнома байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон низ дар бораи сарҳади давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон тасдиқ карда шуд. Дар ҳошияи сафари Президенти Ҷумҳурии Қирғизистон ба Ҷумҳурии Тоҷикистон мулоқоти хоссаи сарони давлатҳои Тоҷикистону Қирғизистон доир шуд, чунин санадҳои таърихӣ ба тасвиб расонида шуданд:

-Протоколи мубодилаи Тасдиқномаҳои Шартнома миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон дар бораи сарҳади давлатии Тоҷикистону Қирғизистон;

-Созишномаи байниҳукуматӣ «Дар бораи таъмини дастрасӣ ба объектҳои хоҷагии об ва энергетикӣ»;

-Созишномаи байниҳукуматӣ «Дар бораи сохтмон ва истифодабарии роҳҳои мошингард, ободонӣ ва истифодаи чорроҳаи мошингарад».

Санадҳои мазкур аз ҷониби муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва муҳтарам Садир Жапаров ба имзо расиданд, ки бори дигар ташаббускорию пешсафии кишвари моро дар масири сулҳу осоиштагӣ ва ҳамдигарфаҳмиву рафоқат бо ҳамсоя кишварҳо бозгӯ менамоянд[5].

Ҳамин тариқ, Ташаббуси “Даҳсолаи таҳкими сулҳ ба хотири наслҳои оянда” ва ҳалли масъалаҳои сарҳадии садсолаи Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷумҳурии Қирғистон ва Ҷумҳурии Узбекистон мебошад. Дар доираи “Даҳсолаи таҳкими сулҳ ба хотири наслҳои оянда” бошад, дар минбари СММ метавон иброз намуд, ҳалли масоили сарҳади кишвар бо Чин, Қирғистон ва Узбекистон ин нашонаи амалишавии дипломатияи ҷаҳонии сулҳҷӯёнаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.

Ирода ва сиёсати дурандешонаи роҳбарони кишварҳо буд, ки имрӯз водии Фарғона яке аз минтақаҳои даргир ба минтақаи сулҳ табдил ёфт. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чун сиёсатмадори барҷаста ва ташаббускор дар сатҳи ҷаҳонӣ эътироф гардиданд. Ҳалли масъалаҳои сарҳадӣ бо Ҷумҳурии Қирғистон ва Ҷумҳурии Узбекистон ин модели нави сулҳофаринии роҳбарони давлатҳо буда, диққати ҷомеаи ҷаҳониро ҷалб намудааст. Мушкилоти Кашмир солҳои зиёд боиси танишҳои лафзиву низомии Покистону Ҳиндустон ва Ҷумшурии Мардумии Чин гардида, минтақаи Осиёи Ҷанубиро доимо ба оташи ҷангу бенизомӣ табдил додааст. Нишасти сегонаи шаҳри Хуҷанд ба тамоми стереотипҳои водии Фарғонаро хотима бахшида, ба модели нави сулҳофаринӣ дар ҳалли масалаи сарҳадӣ табдил ёфт. Стереотипҳои водии Фарғона ба стереотипҳои Кашмир монанд ва хеле наздик аст. Аз ин ҷиҳат метавон иброз намуд, ки ки ҳалли масалаҳои Кашмир миёни се кишвари таъсиргузор Покистон, Ҳиндустон ва Ҷумҳурии Мардумии Чин ҳал карда шавад.

Ҳамзамон, барои истифодаи ҳалли буҳрони сиёсӣ ва ҳарбӣ зарурати истифода ба роҳҳи гуфтушинид дар доираи ташкилотҳо, аз ҷумла СММ, Иттиҳоди Аврупо, Созмони Ҳамкории Шанхай ва БРИКС аз ҷониби кишварҳои таҷрибадори сулҳ модели татбиқи “сулҳ барои наслҳои имрӯзу оянда” пешниҳод карда шавад. Санадҳои меъёрию ҳуқуқӣ ва шахсоне, ки дар раванди ҳалли сарҳадҳо иштирок доштанд, дар доираи созмонҳои мазкур модели нави сарҳадро пешниҳод намоянд.

Соҳиби Баҳруло, ходими илмии шуъбаи Осиёи Ҷанубӣ ва Шарқии

Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Файзуллаева Нигора Негматовна,

ходими илмии шуъбаи Осиёи Ҷанубӣ ва Шарқии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Воқеият ин аст, ки майлу ирода, саъю талош, таҳаммулгароӣ ва хиради азалии миллати тамаддунсозу фарҳангсолори тоҷик ва тафаккури созандаву рӯҳи шикастнопазири халқи Тоҷикистон муҳимтарин омили расидан ба сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллӣ мебошад.

Эмомалӣ Раҳмон

Аз роҳи Оли Сомон омад паёми Ваҳдат,

Бо ёди Ҷоми Ҷам шуд лабрез ҷоми Ваҳдат,

Бо осмон бипайваст овои рушони дил

Дар нуги бомдоди ғаркид шоми Ваҳдат.

Халқи пареш бо ҳам омад зи даври олам,

Зад парчами бузург аз нав ба боми Ваҳдат.

Зоғи ғаму ҷудои аз мо париду бигзашт,

Мурғи саодат акнун хонад давоми Ваҳдат.

Дар замони муосир мо миллати сарбаланди тољик бояд як нуктаи асосиро набояд фаромӯш кунем, ки сулҳу оромӣ ва якдилӣ арзишмандтарин неъмати ҳаёти мост ва ҳифз кардану пойдор нигоҳ доштани он вазифа ва қарзи муқаддаси ҳар як шаҳрванди Тоҷикистони азиз мебошад.

27 июни соли 1997 — пас аз 8 давра гуфушунид (аз солҳои 1994 то 1997) миёни Ҳукумати Ҷумҳурӣ ва мухолифин, дар шаҳри Маскави Федератсияи Россия, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва роҳбари Иттиҳодияи нерӯҳои мухолифини тоҷик «Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон»-ро имзо карданд.

Дар солҳои ҷанги шаҳрвандӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон (аз 5 майи соли 1992 то 27-июни соли 1997) беш аз 100 ҳазор нафар кушта ва тахминан 1 млн кас гуреза ва муҳоҷири иҷборӣ шуд. Хисороти иқтисодии ин ҷанг дар Ҷумҳурии Тоҷикистон беш аз 10 миллиард доллари амрикоӣ баровард шудааст. Имзои «Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон» кишварро аз нобудӣ ва мардумро аз парокандашавӣ нигоҳ дошт, дар ба дастовардани ин неъмати таърихии бебаҳо саҳми фарзанди фарзонаи миллати тоҷик, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон басо калон аст.

Сулҳу Ваҳдат иборањое мебошанд, ки ҳамеша дилчаспу дилнишин ва бо лаҳни шево садо дода. бевосита шунавандаро ба фикр кардан водор месозанд.

Сулҳ - оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ ва толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар аст. Ваҳдат бошад ба ҳам омадан, сар аз як гиребон баровардан, ҳамдигарфаҳму покзинату миллатдӯст будан мебошад. Ваҳдат - беҳтарин неъмат, ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушди точикон, нумуи даврон, ҳастии инсон дар ҳар замину замон аст. Ваҳдат ва сулҳи умумибашарии Тоҷикистон ҷонибдории мамлакатҳои ҳамзамони берунмарзӣ мавқеу мақоми онро дар миқёси ҷаҳон овозадор менамояд. Имрӯз иттифоқ ва ҳамдилии халқи тоҷик мавриди омӯзиши Созмони Миллали Муттаҳид ва дигар ташкилотҳои олам гардидааст. Худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ гуё пандест аз гузаштаи дуру пешрафти маънавиёти кишвар. Танҳо бо роҳи ваҳдат, якдигарфаҳмӣ истиқлоли кишварро муҳофизату пойдор ва ягонагии мардумро устувор нигоҳ дошта метавонем.

Ваҳдати миллӣ ба мо имкон дод, ки насли навраси мо зери идеологияи худогоҳии миллӣ тарбият ёбад.

Бино бар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи рӯзҳои ид», 27 июн ҳамчун «Рӯзи Ваҳдати миллӣ» дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба иди расмии давлатӣ табдил ёфтаст ва ҳар сол ҷашн гирифта мешавад.

Хулоса кардан мумкин аст, ки самараи ваҳдати милллӣ ва талошҳои бевоситаи Роҳбари Олии кишвари азизамон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад, ки имрӯҳо мардум тоҷик ба комёбиҳо ва дастовардҳои беназир даст ёфт.

Қурбоналӣ Партоев, Ходими илмии Озмоишгоҳи генетика ва селексияи растании ИБФ ва ГР АМИТ

Бахтовар Сатторов, мудири Озмоишгоҳи генетика ва селексияи растании ИБФ ва ГР АМИТ

Ҳар қавму миллате, ки иттиҳоду ягонагӣ ва ваҳдату ҳамдилиро шиори худ кардааст, аз миёни обу оташи таърих бо сарбаландӣ гузашта, ба саодати воқеӣ расидааст ва баръакс, ҳар халқе, ки ихтилофу ҷудоӣ ва ҷангу нифоқро пеш гирифтааст, ба номаи тақдири хеш муҳри бадбахтиву нокомӣ задааст.

Эмомалӣ Раҳмон

Поя ҳастии ҳар давлат аз ваҳдат аст. Търих говоҳ аст, ки тоҷикон аз аввлин маллатҳое мебошад, ки маҳорат ва фарҳанги олии давлатдорӣ доранд. Ҳар давлате, ки тоҷикон дар марҳилаҳои гуногуни тарихӣ сохтаанд пояи асосиаш аз ваҳдат буд. Дар ҳар давлате, ки тоҷикон сохта буд дар он якдилӣ, баробарҳуқуқӣ, адолатпарварӣ, инсондӯстӣ ва хусусан маорифпарварӣ рушду нумӯи олӣ дошт. Имрӯз низ дар Тоҷикистони соҳибистиқлол сиёсати пешгирифтаи ҳукумат аз сулҳпарварӣ, адолатпарварӣ ва маорифпарварӣ сарчашма гирифтааст.

Чӣ хеле, ки Асосгузори сулҳу ваҳдат, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қайд намуданд: “ҳар халқе, ки ихтилофу ҷудоӣ ва ҷангу нифоқро пеш гирифтааст, ба номаи тақдири хеш муҳри бадбахтиву нокомӣ задааст”. Воқеан ҳам, ман хуб ёд дорам, ки аз рӯзи аввалини ба даст овардани истиқлолият то рӯзи муҳимму таърихӣ – Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба имзо расидан чӣ рӯзу рӯзгор доштем. Дар Тоҷикистон парешонии миллат, бародаркушӣ, гуруснагӣ ва норасогиҳои даҳшатвор дар ҳамаи соҳаҳо ҳукмфармо буд.

Инчунин Пешвои муаззми миллат Эмомалӣ Раҳмон қайд менамоянд: “ҳар қавму миллате, ки иттиҳоду ягонагӣ ва ваҳдату ҳамдилиро шиори худ кардааст, аз миёни обу оташи таърих бо сарбаландӣ гузашта, ба саодати воқеӣ расидааст”. Бале, баъд аз ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ҳамаи соҳаҳо бу суръати балан рушду нумӯ карда истодааст ва мавқеъи ватани азизамон дар арсаи ҷаҳонӣ чун ситораи дурахшон маълуму намоён аст.

Файзи ваҳдат аст, ки иқдомҳои ҳукумати Тоҷикистон бо роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдат, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҷаҳон хуб пазируфта ва эътирофу амалӣ мегарданд ва ин амалиётҳо дар ҳалли проблемаҳои глобалӣ нақши аввалиндараҷа доранд. Инчунин дар ин давраи тиллоӣ корҳои беназире ба анҷом расидаанд, ки ҳастии миллати азизамонро дар дунё устуво мегардонад.

Масалан дар давраи сулҳу субот ворид шудани объектҳои таърихиву табии ва фарҳангии тоҷикон ба феҳристи мероси ҷаҳонии ЮНЕСКО. Ҳамаи ин иқдомҳо, гузоришҳои Пешвои муаззми миллат Эмомалӣ Раҳмон аз минбарҳои сатҳи ҷаҳонӣ, сотумонҳои азим, ворид шудани объектҳои таърихиву табии ва фарҳангии тоҷикон ба феҳристи мероси ҷаҳонии ЮНЕСКО ва дигар масъалаҳои глобалӣ ҳуҷҷатҳое мебошанд, ки ҳар якашон барои миллат ва давлати азизамон умри садсолаҳо мебахшанд.

Ногуфта намонад, ҳастанд баъзе гуруҳҳо ва ашхоси ифротиву душман, ки ба ҳаргуна ҳарзагӯиҳои беасос машғуланд. Дар ин бора ҳаминро донистан лозим аст, ки ин гунаҳо на ин ки мавқеи Тоҷикистон ва иқдомҳои онро дар ҷаҳон, балки мавқеи худашонро дар зиндагии худашон намедонанд ва ҳатто гап дар бораи чӣ меравад сарфаҳм намераванд. Мантиқан асоснок аст, ки ҳар як амали ин гунаҳо қувватамонро дар ҷавоб нисбатан зиёд ва қадамҳоямонро дар ободиву шукуфоии ватани азизамон устувортар мегардонад.

Бинобар ин “таҷлили ин ҷашни сарнавиштсоз нишонаи возеҳи арҷгузории мардуми шарифи Тоҷикистон ба арзишҳои муқаддаси сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ, иттиҳоду сарҷамъӣ ва амнияту осоиш мебошад”.

Рӯзи ваҳдати миллӣ барои ҳар яки мо – сокинони Тоҷикистон муборак бошад.

Ходими пешбари илмии ИБФГР АМИТ, н.и.б., Қобилов Ю.Т.

Дар ҳошияи расидан ба ҳадафҳои “Солҳои 2025-2030 - Солҳои рушди иқтисоди рақамӣ ва инноватсия”

Низомҳои ҳуқуқии танзими зеҳни сунъӣ (Artificial Intelligence, AI) дар давлатҳои Осиё ва Аврупо аз арзишҳои фарҳангӣ, анъанаҳои фалсафӣ ва афзалиятҳои сиёсии ин минтақаҳо манша мегиранд. Дар Осиё, кишварҳое чун Чин, Ҷопон, Кореяи Ҷанубӣ ва Ҳиндустон равишҳои мухталифе пеш мегиранд, ки аксар вақт ба амнияти миллӣ, гармонияи иҷтимоӣ ва рушди иқтисодӣ нигаронида шудаанд. Дар Аврупо, Британияи Кабир, Олмон ва Фаронса ба инсонмарказӣ, шаффофият ва ҳифзи ҳуқуқи инсон таваҷҷуҳи бештар зоҳир мекунанд.

Дар Осиё низомҳои ҳуқуқии танзими зеҳни сунъӣ аз манфиатҳои ҷомеа ва рушди иқтисодӣ сарчашма мегиранд, ки ин равишҳо дар ҳар як кишвар хусусиятҳои худро доранд:

1. Қонунгузории Чин, аз қабили “Қонуни ҳифзи маълумоти шахсӣ” (PIPL) ва “Чораҳои муваққатӣ барои идоракунии хидматҳои зеҳни сунъии тавлидшуда”, ба амнияти миллӣ ва рушди саноатӣ нигаронида шудааст. Тарҳи “Қонуни зеҳни сунъӣ” дар оянда ин равишро бо таъкид ба арзишҳои иҷтимоӣ идома хоҳад дод. Масалан, системаи кредити иҷтимоӣ дар соли 2023 ба 1.4 миллиард нафар таъсир расонд, аммо масъалаҳои махфиятро ба миён овард.

2. “Принсипҳои иҷтимоии зеҳни сунъӣ” ва “Қонуни ҳифзи маълумоти шахсӣ” ба бехатарӣ, ҳамзистии инсон ва робот ва инноватсия тамаркуз доранд. Тарҳи “Қонуни зеҳни сунъӣ” равиши чандирро бо стандартҳои байналмилалӣ пеш мебинад. Дар соли 2024, роботҳои иҷтимоии Pepper дар 2,000 муассисаи тиббӣ истифода шуданд, ки муоширати инсониро 20% коҳиш дод.

3. “Қонуни асосии зеҳни сунъӣ” ва “Қонуни ҳифзи маълумоти шахсӣ” ба мувозинати инноватсия ва манфиати ҷомеа нигаронида шудаанд. Тарҳи навбатии қонун ба дастгирии стартапҳо ва стандартҳои ҷаҳонӣ равона шудааст. Дар соли 2023, 30% стартапҳои зеҳни сунъӣ дар Сеул сармоягузорӣ шуданд.

4. “Қонуни технологияҳои иттилоотӣ” ва “Қонуни ҳифзи маълумоти рақамӣ” зеҳни сунъиро танзим мекунанд, вале мушкилоти бюрократӣ ва дастрасӣ ба технология ҳанӯз боқӣ мондаанд. Ташаббуси Startup India дар соли 2023 ба 500 стартап кӯмак расонд, аммо 60% аҳолии рустоӣ ба технология дастрасӣ надошт.

Ба андешаи мо, низомҳои ҳуқуқии Осиё ба рушди иқтисодӣ ва манфиати умум нигаронида шудаанд, вале масъалаҳои махфият ва нобаробарӣ ҳанӯз ҳал нашудаанд.

Дар Аврупо низомҳои ҳуқуқӣ ба ҳифзи ҳуқуқи инсон, шаффофият ва инсонмарказӣ тамаркуз доранд:

1. “Регламенти умумии ҳифзи маълумот” (GDPR), “Қонуни зеҳни сунъӣ” (AI Act), “Қонуни хидматҳои рақамӣ” (DSA) ва “Қонуни бозорҳои рақамӣ” (DMA) ба шаффофият, адолат ва пешгирӣ аз хатарҳо нигаронида шудаанд. Тарҳи “AI Act 2.0” дар соли 2025 ба танзими зеҳни сунъии тавлидшуда равона шудааст. Дар соли 2023, GDPR ба 500 ширкат ҷаримаи 1.7 миллиард евро баст.

2. “Қонуни ҳифзи маълумот” ва Принсипҳои ахлоқии CDEI равиши чандирро пеш мебаранд, ки ба инноватсия ва ахлоқ нигаронида шудааст. Тарҳи “AI Bill” дар соли 2025 бюрократияро коҳиш медиҳад. Дар соли 2024, 200 ширкат тавсияҳои CDEI-ро риоя карданд.

3. GDPR, AI Act ва “Қонуни бехатарии маҳсулот” зеҳни сунъиро дар саноат танзим мекунанд, бо таъкид ба бехатарӣ. “AI Made in Germany” дар соли 2025 рушди саноатиро пеш мебинад. Дар соли 2023, 25% ҷойҳои корӣ дар саноат таҳти таъсири автоматикунонӣ қарор доштанд.

4. GDPR, AI Act ва меъёрҳои CNIL ба инсонмарказӣ нигаронида шудаанд. “AI France 2030” дар соли 2025 сармоягузориро бо танзими зеҳни сунъии тавлидшуда мувозинат мекунад. Дар соли 2023, CNIL 50 ширкатро барои риоя накардани меъёрҳо ҷарима кард.

Ба андешаи мо, низомҳои ҳуқуқии Аврупо ба ҳифзи ҳуқуқ ва шаффофият таваҷҷуҳ доранд, аммо инноватсияро маҳдуд карда метавонанд.

Фарқиятҳои ахлоқӣ

1. Танзими Чин ба амнияти миллӣ ва назорати мундариҷа нигаронида шуда, бо гармонияи иҷтимоӣ мувофиқ аст, вале махфият ва озодиҳои инфиродӣ масъала шудаанд. Дар соли 2023, 80% аҳолӣ зери системаи кредити иҷтимоӣ буд.

2. Танзими Ҷопон ба бехатарӣ ва ҳамзистии роботҳо нигаронида шуда, бо аҳимса мувофиқ аст, аммо коҳиши муоширати инсонӣ дар 30% муассисаҳои тиббӣ дар соли 2024 мушоҳида шуд.

3. Мувозинати ахлоқ ва инноватсия бо масъулияти иҷтимоӣ мувофиқ аст, аммо ғаразнокии алгоритмҳо дар 15% ҳолатҳо дар соли 2023 ба миён омад.

4. Набудани чаҳорчӯби ягона нобаробарии дастрасӣ ба технологияро ба вуҷуд овардааст, ки 60% аҳолии рустоӣ дар соли 2023 аз он маҳрум буд.

5. Шаффофият ва адолат таъкид шуда, вале танзими қатъӣ инноватсияро дар 20% стартапҳо дар соли 2023 суст кард.

6. Равиши чандир инноватсияро дастгирӣ мекунад, аммо ғаразнокии алгоритмҳо дар 10% ҳолатҳо дар соли 2024 мушоҳида шуд.

7. Бехатарӣ ва ахлоқ дар саноат муҳиманд, вале автоматикунонӣ дар соли 2023 25% ҷойҳои корӣ таҳти хатар гузошт.

8. Инсонмарказӣ ва махфият таъкид шуда, вале мушкилоти риоя барои 30% стартапҳо дар соли 2023 боқӣ монд.

Ба андешаи мо, фарқиятҳои ахлоқӣ аз афзалиятҳои ҷомеамарказии Осиё ва инсонмарказии Аврупо сарчашма мегиранд.

Осиё ва Аврупо бо мушкилоти муштарак, аз қабил назорат дар Чин, муошират дар Ҷопон, нобаробарӣ дар Ҳиндустон, ғаразнокӣ дар Аврупо ва талафоти ҷойҳо, рӯбарӯанд. Дар Осиё, мувозинати байни инноватсия ва стандартҳои байналмилалӣ зарур аст. Дар Аврупо, танзими қатъӣ ва инноватсия бояд ҳамоҳанг шаванд. Ҳамкориҳои байналмилалӣ, ба монанди стандартҳои ISO, метавонад арзишҳои ҳар ду минтақаро муттаҳид кунад.

Ба андешаи мо, ҳамкориҳо метавонанд ба танзими ягонаи зеҳни сунъӣ мусоидат кунанд, ки ҳам манфиати ҷомеа ва ҳам ҳуқуқи инсонро таъмин мекунад.

Таносуби низомҳои ҳуқуқии танзими зеҳни сунъӣ нишон медиҳад, ки Осиё ба амнияти миллӣ, гармонияи иҷтимоӣ ва рушди иқтисодӣ, аз Конфутсий, Буддоизм ва Веданта манша гирифта, афзалият медиҳад. Аврупо ба инсонмарказӣ, шаффофият ва ҳифзи ҳуқуқ, аз Декарт, Кант ва Локк сарчашма гирифта, тамаркуз мекунад. Дастовардҳо дар Чин (кредити иҷтимоӣ), Ҷопон (Pepper), Аврупо (Owkin, Mercedes-Benz) аз муносибатҳои гуногун дарак медиҳанд, вале мушкилоти ахлоқӣ, аз қабил назорат, ғаразнокӣ ва талафоти ҷойҳо, дар ҳар ду минтақа муштараканд. Дурнамои ҳамкориҳои байналмилалӣ метавонад ба танзими муташаккили зеҳни сунъӣ мусоидат кунад.

САНГИНЗОДА Дониёр Шомаҳмад,

-муовини директор оид ба илм ва таълими Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ,

доктори илмҳои ҳуқуқшиносӣ, профессор

Ба сулҳи сарзамини тоҷикон шукрона бояд кард,

Зи бедорӣ аз ин хоби гарон шукрона бояд кард.

Паи ваҳдат бикӯшид он, ки меҳри Тоҷикистон дошт,

Зи фарзандони оқили замон шукрона бояд кард.

Дар Душанбе муқовимати сиёсии нерӯҳои давлатӣ ва мухолифон “...” 10 феврали соли 1990 бо дастгирии мухолифин гурӯҳи ҷавонон ва гурӯҳи донишҷуйҳо оғоз шуд. Ҳаводиси моҳи феврали соли 1990 ҳамчун нишони аввалини муқовимати шаҳрвандӣ дар кишвар, ки ба ҷанги шаҳрванди мубадал гашт, ки тибқи иттилоъ 20 нафар кушта ва 600 нафар захми шудаанд. Ки оҳиста оҳиста боиси ҷанги шаҳрвании солҳои 1992-1997 гашт.

Аз солҳои 1990 халқи тоҷик ба ҷанги шаҳрвандӣ дучор гардид, ки чандин ҳазор нафар ҳамдиёронамон куштаю қариб як миллион нафар гуреза ва муҳоҷир шуданд. Ҳукумати қонунӣ воқеан вуҷуд надошту бесарусомонӣ дар кишвар ҳукмфармо буд.

Коршиносону сиёсатмадорони дохилию хориҷӣ ба ин ақида буданд, ки ҷанги шаҳрвандии Тоҷикистон дуру дароз идома хоҳад ёфт ва он қариб метавонист давлати моро ба нестӣ оварда расонад. Хатари маҳв шудан ва аз харитаи ҷаҳон нест гардидани Тоҷикистон ба миён омада буд. Дар ин вазъият барои мамлакат сарваре лозим буд, ки барои сулҳу ваҳдати миллӣ ҷони худро дареғ надорад ва манфиатҳои миллиро аз манфиатҳои маҳалу гурӯҳ ва минтақа болотар гузорад. Аммо Тоҷикистон оғӯштаи хуну оташи ҷанг ва мотамзада касе ҷасорат намекард, ки вазифаи басо сангину масъулро ба дӯши худ гирад.

Моҳи ноябри соли 1992 намояндагони мардумӣ дар шаҳри Хуҷанд (дар мавзеи таърихии он Қасри Арбоб) Иҷлосияи ғайринавбатии 16-уми Шурои Олиро доир намуда, аз миёни бисёр шахсиятҳои шинохта муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ба сарварии Тоҷикистонро ба уҳда гирифт. Президенти мамлакат, Ҷаноби оли пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввал роҳи ҳалли мушкилиро дар ҷомеа ва ба вуҷуд овардани сулҳу салоҳ дар мамлакатро меҷуст. Президенти мамлакат, Ҷаноби оли пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон аз рузи ба минбар баромаданаш мегуфт ман ба ин кишвар сулҳ меоварам. Якчанд моҳ дар ш. Хуҷанди вилояти Ленинобод (ҳозира вилояти Суғд) ва ҳамзамон ба ш. Душанбе омаданаш чандидн солҳо аз зану фарзанд дур дар утоқи кориаш иқомат карда роҳҳои сулҳро меҷусту ва барои амалӣ кардани ин нақша саъю талошҳо меварзид. Дар машварат ва гуфтушуниди миёни Ҳукумати Тоҷикистон ин суханонро такрор ба такрор мегуфту фикрҳои ин роҳҳоро хулоса барори мекард.

Ногуфта намонад мухолифин рӯз аз рӯз кишварро харобу валангор месохт дар ҳар гушаву канори Тоҷикистон ҷангҳои бародаркуши то рафт шадид мешуд. Аммо мухолифин ба гапҳои Ҳукумат гуш намекард. Бинобар ин Президенти мамлакат, Ҷаноби оли пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон бо онҳо мулоқот мекарду ба сулҳ даъват менамуд.

Билохира 27 июни соли 1997 дар шаҳри Маскав мулоқот баргузор гардид, ки бо таъсиси Комиссияи оштии миллӣ ва имзои “Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ” анҷом пазируфт.

Президенти мамлакат, Ҷаноби оли пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон бори дигар ба ҳамватанон муроҷиат намуда таъкид доштанд, ки “Бо назардошти ин руҳияи илҳомбахш ва иттиҳоди ҷовидонии миллат айни муддаост, ки рӯзи 27-уми июнро дар кишварамон Рӯзи Ваҳдати миллӣ эълон намоем ва ин санаи фархундаро ҳар сол ба таври умумихалқӣ ид кунем”. Баробари ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ, ки моҳиятан як давраи муайяни таърихи кишварамонро инъикос менамояд, мардуми шарифи мамлакат нафаси озод гирифта, ҳамдигарро бародарвор ба оғӯш мекашиданд. Ашки шодӣ дар ҳалқаҳои чашми азизон ҳувайдо буд, зеро таи ин солҳо он қадар мушкилот, он қадар нофаҳмиҳо ва он қадар гирифториҳову хунҷигариҳо ба ҳам печидагӣ дошт, ки кушоишу ворастагии онҳо ба ҷуз аз муаммои сарбаста чизе наменамуд.

Чуноне ки Президенти мамлакат Ҷаноби оли пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон гуфта буд ба гуфтаҳои худ истодагари намуда тамоми гурезагонро то ба охир аз давлатҳои ҳамсояву хориҷи дур ба Тоҷикистони азизамон овард сулҳ барпо шуд.

То имрӯз мухолифони кишвари азизамон Тоҷикистон аз давлатҳои бегона истода суханону баромадҳои бе асос мекунанд. Ва намехоҳанд, ки кишвари мо тинчу осуда бошад. Рӯз аз рӯз Тоҷикистон гулгул шукуфои дораду онҳо аз ватани биҳиштосо дур ва санги маламат мехуранд. Байрақи Тоҷикистон парафшони дораду онҳо бе болу паранд. Имрӯзҳо ҷавонони бо нангу номуси мо бо дониш, варзиш ва суханвари дар тамоми Ҷаҳон баромад мекунанду байрақи Тоҷикро баланд мебардоранд. Мо аз давлати худ мефахрему душманони миллат хун мехуранд. Тамоми Ҷаҳон сайёҳонаш омада аз обу, нон, куҳҳу саҳро ва таомҳои лазизи Тоҷикистони мо баҳра мебаранду онҳо бошанд хуни ҷигар. Кудакони мо дар оғуши табиати биҳиштосои Тоҷикистон мефахранду меболанд. Кудакони мо бо забони тоҷики ҳарф мезананду кудакони онҳо забони тоҷикиро гум кардаанд. Лаҳни ширини тоҷикиро истифода мебаранду шухиҳои бе амон доранд.

Мо аз ин Ҷавонон ки ҳамқадами сулҳу ваҳдатанд боварии комилу ҷовидона умед дорем. Зиндаву ҷовид монд Вҳдати миллӣ Тоҷикистон.

Раҳимов Илҳомиддин Мирзоевич - номзади илмҳои техникӣ, ходими пешбари илмии, мудири озмоишгоҳи “Коркарди комплексии ашё ва партовҳои саноатӣ”-и Институти кимиёи ба номи В.И.Никитини Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон”.

Ваҳдати миллӣ яке аз муҳимтарин арзишҳои ҳар кишвар ва ҳар миллат мебошад, ки заминаи устувории сиёсӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии он ба шумор меравад. Тоҷикистон дар тӯли таърих бо мушкилот ва бӯҳронҳои зиёде рӯ ба рӯ шудааст, ки танҳо тавассути ваҳдати миллӣ ва ҳамдилии мардуми он метавонад осоиш ва пешрафтро таъмин намояд.

Ваҳдати миллӣ маънои ягонагӣ, ҳамбастагӣ ва ҳамкории тамоми қишрҳои ҷомеа барои расидан ба ҳадафҳои умумӣ мебошад. Бе ваҳдат сулҳу субот ва рушди устувор имконнопазир аст. Ваҳдат кафили рушд ва бақои ҳар давлат аст.

Дар солҳои 1990-ум Тоҷикистон бо ҷанги шаҳрвандӣ рӯ ба рӯ шуд, ки боиси талафоти зиёд ва харобӣ гардид. Аммо имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар 27 июни соли 1997 дар Маскав, ки бо номи «Созишномаи сулҳ» маъруф аст, марҳилаи навро дар таърихи кишвар боз намуд. Ин созишнома заминаи ваҳдати миллӣ ва сулҳро дар кишвар гузошт.

Бо шарофати Рӯзи Ваҳдати миллӣ дар кишварамон чорабиниҳои гуногуни фарҳангӣ, маросимҳо ва ҷашнҳои ҷамъиятӣ, ки гуногунии қавмӣ ва ваҳдати кишварро таъкид мекунанд, зинда мегардад. Одамон аз минтақаҳо ва қишрҳои гуногуни ҷомеа барои иштирок дар чорабиниҳои анъанавӣ ва фарщанги намоишгоҳҳое, ки санъат, ҳунар ва таомҳои Тоҷикистонро намоиш медиҳанд, ҷамъ меоянд. Ин рӯзест, ки ифтихори миллӣ эҳсос мешавад ва рӯҳияи ваҳдат ҳукмфармост. Ин ҷанбаи таълимӣ барои тарбияи ҳисси ҳувияти миллӣ ва эҳтиром ба гуногунрангӣ дар байни насли ҷавон муҳим аст. Он ёдраскунандаи устувории халқи тоҷик дар рафъи мушкилот ва талош барои ояндаи муштараки сулҳу шукуфоӣ мебошад. Ин рӯз арзишҳои таҳаммулпазирӣ, ҳамдигарфаҳмӣ ва ҳамкории байни тамоми табақаҳои ҷомеаро, новобаста аз фарқиятҳои этникӣ ё динӣ, тақвият медиҳад.

Ваҳдати миллӣ сарфи назар аз пайдоиши гуногуни этникӣ, фарҳангӣ, динӣ ва сиёсии миллатҳо маънои дӯстӣ ва ҳамбастагии шаҳрвандони кишварро дорад. Идеяи он аст, ки сарфи назар аз фарқиятҳо, одамон метавонанд дар зери шахсияти умумӣ ҳамчун шаҳрвандони як миллат муттаҳид шаванд. Ноил шудан ба Ваҳдати миллӣ аксар вақт ташвиқи фарогирӣ, ҳамдигарфаҳмӣ байни гурӯҳҳои гуногун, пешбурди адолати иҷтимоӣ ва ҳимояи арзишҳо ва принсипҳои умумиро дар бар мегирад, ки аз фарқиятҳои инфиродӣ берунанд. Омилҳое, ки ба Ваҳдати миллӣ мусоидат мекунанд, инҳоянд: Шахсияти умумӣ: ҳисси қавии мансубият ба миллат ва ифтихор аз таърих, фарҳанг ва дастовардҳои он. Эҳтиром ба гуногунрангӣ: эътироф ва эҳтироми гуногунии фарҳангҳо, забонҳо, динҳо ва анъанаҳои дохили миллат. Ҳуқуқҳои баробар ва адолат: Кафолат додани он, ки ҳамаи шаҳрвандон тибқи қонун ҳуқуқҳои баробар доранд ва новобаста аз миллати онҳо ба имкониятҳо дастрасӣ доранд.

Ваҳдати миллӣ ҳамчун заминаи асосии сулҳ ва субот дар ҷомеа нақши ҳалкунанда мебозад. Он имконият медиҳад, ки мардум дар якҷоягӣ бо мақсади рушди кишвар ва ҳифзи манфиатҳои миллии худ фаъолият намоянд.

Бо барқарории сулҳ ва ваҳдати миллӣ Тоҷикистон тавонист, ки ба рушди соҳаҳои иқтисод, иҷтимо ва фарҳангӣ даст ёбад. Субот ва оромӣ барои ҷалби сармоягузорӣ ва рушд заминаи мусоид фароҳам овард.

Вахдат — беҳтарин неъмат, ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушди тоҷикон, нумуи даврон, ҳастии инсон дар ҳар замину замон аст.

Ваҳдат ва сулҳи умумибашарии Тоҷикистон ҷонибдории мамлакатҳои ҳамзамони берунмарзӣ мавқе ва мақоми онро дар миқёси ҷаҳон овозадор менамояд. Имрӯз иттифоқ ва ҳамдилии халқи тоҷик мавриди омузиши Созмони Миллали Муттаҳид ва бисер ташкилотҳои олам гардидаасг. Худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ гӯё пандест аз гузаштаи дуру пешрафти маънавиёти кишвар. Танҳо бо роҳи ваҳдат, якдигарфаҳмӣ истиқлоли кишварро муҳофизату пойдор ва ягонагии мардумро устувор карда метавонем.

Танҳо дар сурати ваҳдат душвориҳо ва монеаҳо паси сар мешаванд, рӯзгори мардум ру ба беҳбудӣ меорад, кишвари азизамон ба шоҳроҳи пешрафту тараққиёт рӯ меорад. Ба ақидаи Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон «Ҳар касе, ки ниҳоле сабзонда бошад, медонад. дарахт соле як маротиба ҳосил медихад. Аммо ниҳоле низ ҳаст, ки ҳамеша меваи ширин ба бор меорад. Мо меваи ширину сабзонидаамонро чашидем, ҷомеаи мо аз он баҳравар гардид, мо ҳаргиз роҳ намедиҳем, ки дигар теша ба решаи он расад».

Он дарахте, ки Президентамон ба сулху вахдат ташбех додаанд, имрӯзҳо меваҳои ширину бисёре ба самар оварда истодааст, ки бо онҳо мо, тоҷикон фахр месозем. Муносибати нави давлатӣ, сиёсати соҳибистиқлол гардидани Тоҷикистон, сохтмони роҳҳои нави дохилию берунӣ ва ба хориҷии кишвар баромадани тоҷиконро ба миён гузошт. Хақиқатан Ваҳдати миллӣ шукуфоии Ватан аст, зеро дар давлате. ки сулҳу амонӣ ва дӯстӣ ҳукмфармосг, он давлат рӯз то рӯз гӯл-гӯл мешукуфад, иқтисодиёташ тадриҷан меафзояд, ҳам аз ҷиҳати сиёсӣ ва ҳам аз ҷиҳати фарҳангӣ пеш меравад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз суханрониҳояшон чунин қайд карданд: «Ҳар касе, ки ниҳоле сабзонда бошад, медонад, ки дарахт соле як маротиба ҳосил медиҳад. Аммо, ниҳоле низ вуҷуд дорад, ки ҳамеша меваи ширин ба бор меоварад. Мо алакай меваи ширин аз дарахти сабзондаамон чашидем, ҷомеаи мо аз он баҳравар гардид, мо ҳаргиз роҳ намедиҳем, ки тешае ба решаи он расад».

Дар воқеъ, Ваҳдати миллӣ дар пешравию ободии мамлакат нерӯю суръати баланд мебахшад ва ҳар як фарди соҳибхирад аз доштани ин неъмати бебаҳо ифтихор мекунад, зеро медонад, ки то вақте дар Ватани азизамон Сулҳу ваҳдат ҳукмфармо аст, ҳеҷ кас наметавонд ҳуқуқ ва озодии миллати тоҷикро халалдор созад.

Ҳифзи ваҳдати миллӣ вазифаи ҳар фарди Тоҷикистон, махсусан ҷавонон мебошад. Нақши наслҳои оянда дар нигоҳ доштани сулҳ ва пешбурди давлат муҳим аст.

Ваҳдати миллӣ – кафили сулҳу осоиш ва рушди кишвар мебошад. Таҷрибаи Тоҷикистон нишон дод, ки бе ваҳдат наметавон ба ҳадафҳои давлатдорӣ ва рушд даст ёфт. Ҳифз ва таҳкими ваҳдати миллӣ вазифаи муҳими ҳар фарди кишвар аст.

Раҳимзода Алишер Орзу директори Институти математикаи ба номи А.Ҷӯраеви Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

Ба ҳамагон маълум аст, ки имрӯзҳо дар ҷаҳони муосир муносибатҳои бисёрҷониба миёни давлатҳо ва минтақаҳо ҳарчи бештару фарохтар тавассути омилҳои сиёсӣ ва фарҳангӣ сурат мегиранд. З-ин сабаб сиёсатшиносон ва мутахассисони соҳаи фарҳанг эътироф намудаанд, ки имрӯз муборизаҳо баҳри дарёфти манфиатҳои сиёсӣ, ҳарбӣ, геополитикӣ ва иқтисодӣ асосан дар фазои падидаҳои фарҳангӣ –шинохти таърих, забон, ҳунарҳои миллӣ, адабиёт ва мусиқӣ, расму оинҳои миллӣ, дину мазҳаб ва дигар намудҳои тамаддун амалӣ карда мешаванд.

Бо ҳамин мақсад дар марказҳои бузургтарини илмӣ ва таълимии кишварҳои абарқудрат ҳар сол садҳо нафар мутахассисони соҳаи фарҳанг – шевашиносон, санъатшиносон, мусиқишиносон, мардумшиносон, антропологҳо ба таҳсилоти махсус фаро гирифта мешаванд ва онҳо минбаъд барои боз ҳам амиқтар ва мукаммал омӯхтани ҳувияти миллӣ, тафаккури ҷомеа, одоби зиндагӣ, расму оинҳои мардумони мамолики саввум сафарбар мегарданд.

Имрӯз дар аксари кишварҳои бузурги Ғарб доир ба тамаддун ва услуби зиндагонии аҳолии Осиёи Марказӣ доираҳои махсуси илмӣ таъсис дода шудаанд ва кормандони онҳо доир ба кулли масоили иҷтимоӣ ва фарҳангии тоҷикон, ӯзбекҳо, қазоқҳо ва дигар халқҳои Осиёи Миёна ҳазорон намуд маълумоти заруриро ҷамъоварӣ намуда, барои таҳлил ва хулосабарорӣ пешниҳод менамоянд. Яъне маълум мегардад, ки манфиатҷӯён баҳри иҷрои мақсадҳои стратегии хеш қабл аз ҳама тамоми назокати фарҳангии мардуми кишварҳои ба «нақша» гирифтаашонро бо диққат меомӯзанд.

Дар чунин шароит барои ҳифзи арзишҳои миллӣ, пайдо намудани қудрати муқовимат ба чунин намуд муносибат, қабл аз ҳама моро зарур аст, ки аз моҳияти асосии идеологияҳои сиёсӣ ва аз омилҳои зоҳириву ниҳонии он амиқтар огоҳ гардем. Дар олами мутамаддин муколамаи фарҳангҳо кайҳост, ки ба таври хеле фаъол оғоз гардидааст ва сиёсат низ ба хубӣ вориди ҳамин ҷараёни бузург шудааст.

Имрӯз дар Тоҷикистони соҳибистиқлол яке аз вазифаҳои аввалиндараҷаи давлат ва ҷомеа – ин ба даст овардани амнияти фарҳангӣ ва баланд бардоштани сатҳи хештаншиносии мардум ба шумор меравад. Сарвари давлатамон, Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Э.Раҳмон аз марҳилаҳои нахустини бунёди давлати нави миллӣ ба ин масъала эътибори хеле ҷиддӣ зоҳир намуда, чи дар асарҳои ба масоили таърихи тамаддуни миллатамон бахшидашуда ва чи дар суханрониҳои хеш, пайваста таваҷҷуҳи аҳли ҷомеаро ба ҳамин муаммо ҷалб намудаанд. Хусусан ин намуд ҳидоятҳои хирадмандонаи Президенти кишварамон дар мулоқотҳои таърихӣ бо намояндагони қишрҳои гуногуни ҷомеа – аҳли илму маориф ва ходимони дин таҷассуми тоза пайдо карданд.

Бори дигар маълум гардид, ки дар марҳилаи кунунӣ зарурати таҳлили воқеъбинонаи вазъияти сиёсӣ ва фарҳангии мамлакат, инчунин далерона фош кардани асрори баъзе амалҳои ниҳонии зиддиҷамъиятӣ ба миён омадааст. Сарвари давлат бевосита ба аҳли илму маориф муроҷиат ва талаб намуданд, ки бо донишу далелҳои илмӣ аҳли ҷомеа, хусусан ҷавононро аз тахрибкориҳои баъзе қудратҳои дохиливу хориҷӣ, аз тарзу услуби амалиёти мардумфиребии онҳо огоҳ созанд.

Яке аз самтҳои хеле муҳимми чунин таҳлилҳо – ин амиқтар муайян намудани ҷанбаҳои асосии манфиатҳои миллӣ ва роҳҳои дақиқи мубориза бо ақидаҳои хурофотпарастӣ маҳсуб меёбад.

Дар ин ҷода, рисолаи доктори илмҳои сиёсатшиносӣ С.Ятимов зери унвони «Идеология ва манфиати миллӣ» маводи хеле хуб, дастрас ва барои таҳкими ҷаҳонбинии кулли ҷомеа дастурамали муфид ба шумор меравад.

Аслан гирем, дар шароити имрӯзаи ҷаҳонишавӣ шарти асосии солимии ҳамаи кишварҳо ин огоҳӣ пайдо кардани аҳли ҷомеа аз кулли ҷанбаҳои мусбиву манфии ҷараёнҳои мутақобил ба шумор меравад, зеро ҳар рӯзу ҳар соат тавассути расонаҳои иттилоотӣ ба зеҳни мардум, хусусан ба тафаккури насли наврас садҳо намуд омилҳои ҳаракатдиҳандаи зеҳнӣ ворид карда мешаванд. Барои ба маъниву мантиқ ва моҳияти асосии онҳо сарфаҳм рафтан ҳар як фарди ҷомеа бояд ба ин ё он сарчашмаи эътимодноки илмӣ ва назариявӣ такя карда тавонад.

Бузургтарин давлатҳои пешрафтаи ҷаҳон бо мақсади таъмини амнияти миллӣ истифодаи интернетро ба андозае маҳдуд мекунанд, зеро яқинан медонанд, ки дастраси омма гардидани иттилооти бемаҳдуд қодир аст афкори ҷомеаро вайрон созад. Саволе ба миён меояд, ки оё ба амнияти миллии мо барномаҳои бемаҳдудияти интернетӣ ва маҳвораҳо, ки дар баробари иттилооти мусбӣ дорои ҳазорон навъи гузоришҳои зараровар мебошанд, ягон намуд таъсири манфӣ намерасонанд?

Муаллиф дар асари мазкур ҳамин гуна вазъиятро таҳлил намуда, чунин ба хулосаи саҳеҳ омадааст, ки бар зидди ҳама гуна идеологияи зараровар на танҳо панду насиҳат, ё худ ибрози нияти нек, балки ҳатман ба воситаи идеологияи пурқудрат ва муқовиматкунанда мубориза бояд бурд. Ӯ дар ин маврид аз суханҳои нависандаи бузурги фаронсавӣ Оноре де Бальзак иқтибос меорад, ки чунин гуфта буд: «идеяҳоро метавон танҳо ба воситаи идея безарар кард».

Гуфтан мумкин аст, ки шарҳи ҳамин ақида, яъне тавассути идеологияи солим ҳифз намудани фазои маънавии кишвари навбунёди тоҷик дар ин асар мавқеи марказиро ишғол намудааст. Муаллиф бо ин мақсад ба таҳлили ҳама намуд масъалаҳои мубрами рӯз, ки боиси нигаронии аҳли ҷомеа гардидааст камар баста, доир ба хусусият ва моҳияти онҳо ибрози ақида намудааст.

Муаллиф муаммои фалсафии муносибати инсон ва воқеиятро мавриди назар қарор медиҳад ва бори дигар зикр менамояд, ки «агар муайян сохтани ченакҳои геометрӣ танҳо аз иродаи инсон вобаста мебуд, дар он сурат одамон худи ҳамин ченакҳоро низ таҳриф мекарданд». Ин мисолро иқтибос оварда муаллиф исбот намудааст, ки дар сатҳи идеология низ шуури инсон метавонад ҳама гуна воқеияти объективиро бо майли хеш таҳриф намояд. Ҳамин гуна таҳрифкориҳо, ғалат шарҳ додани воқеияти мавҷуда, ба гумроҳӣ кашидани мардум ва хусусан ҷавонон, дар ҳамаи мамолики навбунёд ҷой дорад. Аммо имрӯз, ки хушбахтона, қудрати давлат, ҳисси рӯшанбинии мардум хеле афзун гардидааст, минбаъд бояд мо ба он роҳ надиҳем, ки ягон намуд идеологияи вайрон ва харобовар вориди фазои маънавии кишвари мо гардад.

С. Ятимов қайд намудааст, ки таърихан мафҳуми идеология бо мақсади ба танзим даровардани муносибатҳои ҷамъиятӣ пайдо шуда, асосан ҳамчун назарияи пешқадам ва омили рушди ҷомеа хидмат намудааст. Аммо аз сабаби он, ки на ҳамеша ва на ҳама ҷонибдори ба таври ҳаққонӣ ба тафаккури мардум расонидани идеологияи пешқадам буданд, манфиатҳои сиёсӣ, иҷтимоӣ ва ҳарбӣ, ҷоҳталабиву ҷаҳди кишваркушоӣ ба он оварданд, ки дар баробари ҳама гуна идеологияи пешқадам фавран як намуд идеологияи зоҳиран гӯё мусбӣ, вале моҳиятан мутлақо зараровар пайдо мегардид.

Ӯ дар ин маврид масъалаи мазкурро чунин шарҳ медиҳад, ки дар ҳеҷ сурат ва ҳеҷ кас идеологияро ҳамчун шакли шуури ҷамъиятӣ қудрати нодида гирифтан, манъ кардан ё дар як рӯз нобуд карданро надорад, яъне барои расидан ба ин мақсад бояд ҳатман воситаеро таҳти унвони «деидеологизатсия» истифода бурд.

Барои исботи ин ақида муаллиф аз таҷрибаи садсолаи истифодаи ин доктрина мисол меорад ва зикр мекунад, ки кӯшиши барҳам задани идеологияи коммунистӣ, ки доираҳои мамолики капиталистӣ дар қарни гузашта ба амал оварда буданд, «аз интизориҳояшон низ бештар ба онҳо даст дод». Яъне дар ин сурат мухолифони коммунизм бо истифода аз мақсадҳои манфиатноки хеш тамоми қувваро ба кор бурда, тавре ки мегӯянд, «бидуни истифода аз тиру туфанг ғолиб омаданд».

Гарчанде ин факти таърихӣ асосан дар муносибатҳои байниҳамдигарии ду кишвари абарқудрати олам сурат гирифта буд, вале дар ҳар сурат барои мустаҳкам гардонидани сохти давлатӣ ва солим намудани тафаккури ҷомеаи имрӯзаи Тоҷикистон ин таҷриба бояд ибратомӯз бошад. Мо низ кунун манфиатҳои миллии хешро доро ҳастем ва барои ҳифзи ин манфиатҳо бояд аз тамоми васоити ақлонӣ, аз ҷумла аз идеологияи сиёсии худӣ истифода барем. Хушбахтона, дар ин масъала миллати тоҷик, давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон дар пеши назари ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳамчун субъекти озод ва орӣ аз ҳама гуна манфиатҷӯиҳои таҳрифкорона қарор гирифтааст. Бо ифтихор метавон зикр намуд, ки тоҷикон дар тӯли саргузашти зиёда аз ҳазор соли давлатдории худ ҳеҷ замон манфиати ягон миллат ё давлатро поймол накардаанд, яъне идеологияи кунунии миллии мо дар варақи покизаи таърихи давлатдориамон сабт хоҳад гардид.

Бахши дигари рисола ба мавзӯи «Идеология ва геополитика» бахшида шудааст. Ин ҷо муаллиф ҷанбаҳои байналмилалии идеологияро ҳамчун яке аз ҳолатҳои муҳими амалкарди он тафсир додааст. Маҳз дар сатҳи байналмилалӣ интиқол ё худ импорти ғояҳои манфиатовар воситаи асосии таъсиррасонӣ ба давлатҳои дигар ва ноил гардидан ба мақсадҳои стратегии абарқудратон ба шумор меравад. С.Ятимов дар ин бора менависад, ки «амалисозии ҳама гуна манфиатҳо аз ҷониби бозигарони сиёсати ҷаҳонӣ маҳз аз ворид сохтани ғояҳои вайрон, ё худ ба ифодаи дигар аз «тирандозии тӯпҳои идеологӣ» оғоз гардида, ин амал то марҳилаи расидан ба мақсадҳои ниҳоӣ ва ҳадафи асосӣ идома меёбад».

Дар чунин маврид метавон баръало манзараеро тасаввур намуд, ки дар ду даҳсолаи охир ба фазои маънавии кишвари навбунёди тоҷик чӣ қадар ақидаву ғояҳои бегонаи фарҳангӣ – забонӣ, мазҳабӣ, ахлоқӣ бо роҳҳову воситаҳои мухталиф ворид карда шуданд.

Сиёсати берунии давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон аз оғози давраи истиқлолият характери гуногунсамтӣ ва услуби дарҳои кушодро соҳиб гардида буд ва ин албатта ба шуҷоат ва умедвории собиткоронаи Сарвари давлатамон вобаста буд. Дар андаке муддат он қудратҳои берунае, ки халқи тоҷикро аз нуқтаи назари сиёсат «каммаърифат» ва «соддалавҳ»[1] мепиндоштанд ва талоши онро доштанд, ки ҳарчи зудтар лаҷоми корро ба дасти худ бигиранд, ба муқовимати нерӯи бузурги миллати соҳибмаърифат дучор гардиданд.

Президенти мамлакат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон такрор ба такрор тамоми мардуми тоҷикро ба дарёфти ҳушёрии сиёсӣ даъват намуда, кушиш ба харҷ медиҳанд, ки ҷомеаро аз вартаи парокандагӣ ҳифз намояд. Дар натиҷа маҳз тафаккури баланди ҷомеа имкон фароҳам овард, ки сиёсати ваҳдати миллӣ дар замири мардуми тоҷик комилан маъво гирад.

Ин масъала ба таври ҳаққонӣ хулосаи сиёсии хешро пайдо намудааст ва он ба таври зерин ифода меёбад: «Барои ҳар миллат он ҳолатҳое фоҷиабор муқаррар мешаванд, ки агар ниятҳои бозигарони минтақавӣ ё геополитикӣ бо мақсадҳои ғаразноки шахсиятҳо ва гурӯҳҳои дохилидавлатӣ мувофиқ карда шаванд, зеро дар ин сурат охиринҳо ҳамин гуна манфиатҳои нопоки худро ҳамчун ормонҳои миллӣ вонамуд месозанд».

Муаллиф таъкид месозад, ки мисли анъана, дар ин маврид иттиҳодияҳои махсуси сиёсигардонидашуда таъсис дода мешаванд ва фаъолияти онҳо бо маблағгузориҳои беруна тариқи институтҳои легалӣ ва ғайрилегалӣ сурат мегиранд. Ӯ дар ин хусус чунин хулоса пеш меорад: «Ҳамин тариқ, амалҳое тақозо мегарданд, ки ба таври куллӣ ба манфиатҳои амнияти идеологӣ ва фарҳангии давлати миллӣ мухолиф мебошанд».

Табиист, ки дар чунин рисолаи муҳим шарҳи масъалаи аз омилҳои диниву мазҳабӣ истифода кардани қудратҳои беруна низ аз мадди назар дур нарафтааст. Муаллиф ин масъаларо хеле мӯшикофона таҳлил намудааст ва қабл аз ҳама аз таҷрибаи кишварҳои бузурги Ғарб – яъне айнан аз рӯзгори ҳамонҳое, ки имрӯз фактори исломро дар мамолики Шарқ ба бозӣ дароварданӣ мешаванд, мисолҳои хеле эътимоднок меорад. Масалан, ӯ менависад: «аҷоибиаш дар он аст, ки Ғарб ба дарки зарурати бунёди давлатҳои миллии секулярӣ (дунявӣ) зиёда аз сесад сол (!) қабл расида буд… Ғарб пушаймон нашуд, зеро дар ин сурат захираҳои давлатӣ бештар ба самти рушди иқтисодӣ-иҷтимоии худи миллат равона мегардад, на ин ки ба муҳофизат аз терроризм,экстремизм ва идеологияи онҳо».

Бояд гуфт, ки дар худи ҳамин ҳолат, боз ҳам сесад сол инҷониб айнан ҳамин доираҳо «талош меварзанд, ки теъдоди ҳарчи ками кишварҳо аз шаклҳои давлатдории клерикалӣ (динӣ) дур шаванд, бахусус дар нимкурраи шарқӣ – мусулмоннишин». Дарвоқеъ, агар хонанда бори дигар ба харитаи Шарқи Наздик ва Миёна таваҷҷуҳ намояд, баръало мебинад, ки қариб дар аксари мамолики ин минтақаи олам режимҳои пуриқтидори клерикалӣ амал мекунанд, ки ҳайратовар аст, ки онҳо пайваста дар зери «ғамхории» абарқудратони Ғарб қарор доранд. Маҳз дар доираи фаъолияти ҳамин режимҳо ҳар замон ҷараёну равияҳои нав ба нав «эҷод» карда мешаванд, ки муридонашон фавран ба кишварҳои Осиёи Миёна сафарбар карда мешаванд.

Мисоле, ки муаллиф доир ба ин ҳаракатҳо меорад, хеле боэътимод аст. Ӯ менависад, ки соҳибони ин ҷараёнҳои нави мазҳабӣ дар кишварҳои мусулмоннишини Осиёи Миёна «на олимону академикҳо, шоирону нависандагони маъруф, ё худ аҳли заҳмат, ки аз меҳнаташон миллат маърифату рӯзӣ мегирад, балки ҳатман ва асосан намояндагони иттиҳодияҳои диниро таҳти таваҷҷуҳ ва парастории махсуси бозигарони геополитикӣ қарор додаанд».

Бале, доираҳои манфиатҷӯи Ғарб на танҳо ба пешқадамони маърифати замони мо таваҷҷуҳ зоҳир наменамоянд, балки оид ба зиндагии имрӯзаи ҷомеаи мо филму қиссаҳои дурӯғин меофаранду ба фазои фарҳангии мо мепартоянд. Дар баробари ин, чанде аз ҳангомаҷӯён, ки садову симояшон дар ватанашон чандон обрӯву эътибор надорад, бо андаке оҳанги хиррӣ дар минбарҳои бузурги илмӣ ва сиёсии Ғарб васвасахонӣ мекунанд.

Мусаллам аст, барои ба мақсади худ расидан, яъне барои ҳарчи бештар намудани таъсири дин ба сиёсати давлатдорӣ доираҳои Ғарб харҷи ҳама гуна маблағро дареғ намедоранд. Имрӯз бояд ҳар як фарди ҷомеаи мо амиқ дарк карда тавонад, ки меъёрҳои демократӣ, озодии сухан ва матбуот дар кишвари мо дар бисёр мавридҳо ҳатто зиёдтар аз баъзе мамолики тараққикардаи Ғарб риоя карда мешаванд. Инро коршиносони расмии хориҷа эътироф намудаанд.

Имрӯз бо ифтихор метавон гуфт, ки ба сохту услуби риояи арзишҳои дини мубини ислом, ки Тоҷикистон ба он ноил гардидааст, баъзан ҳаваси меҳмонони ҳатто кишварҳои исломӣ меояд. Ин дар ҳолест, ки мо давлати дунявӣ ҳастем ва мутлақо ба он роҳ нахоҳем дод, ки бо истифода аз арзишҳои дурӯғин ва нав эҷод гардида аҳли мусулмонони кишвари моро саргарми сиёсатбозиҳо созанд.

Масъалаи дигаре, ки бевосита ба падидаҳои имрӯзаи фазои фарҳангии кишвари мо тааллуқ дорад – ин муносибати ҷомеа бо хурофотпарастӣ ба шумор меравад. С.Ятимов ин масъаларо дар боби «Дар бораи муносибати идеология ба устура (мифология)» хеле муфассал таҳлил намудааст. Ӯ сараввал зикр менамояд, ки «ҳама гуна ғоя, ҳатто пешқадамтарин дидгоҳ, дар сурати риоя нашудани ҳадди муқарраргардида, метавонад ба сафсата табдил гардад».

Ба ақидаи муаллиф, ғояҳо ҳеҷ вақт дар ҷои холӣ пайдо намешаванд ва ҳамеша «дар паси онҳо қувваҳои воқеӣ меистанд». Ана ҳамин қувваҳо бо часпу талоши азим кӯшиш мекунанд, ки ақидаҳои хешро ба мафкураи мардум ҷой кунанд ва оммаро ба гӯё ҳаққонияти ин идеология бовар кунонанд. Дар ҳамин маврид муъҷизаҳо, қиссаҳои ғайризаминӣ, соҳибони «каромат» пайдо мешаванд, гарчанде дар ин сурат созандагони ин идеологияҳо аз истифодаи истилоҳи устура дурӣ меҷӯянд, яъне бисёр мехоҳанд, ки афсонаи онҳо ҳақиқатро монад. Муаллиф доир ба ин муаммо хулосаи дурустро пешниҳод менамояд: «Ҷараёнҳои сиёсӣ идеологияи худро аз шаклҳои хурофотӣ, яъне транссендентии шуури ҷамъиятӣ иқтибос мекунанд».

Дар натиҷаи ҳамин хулоса С.Ятимов навиштааст, ки чунин мафҳумҳо ва ғояҳои догматикӣ, ки ба сифати асосҳои консептуалии ҳизбҳои сиёсӣ хидмат мекунанд, дар шароити имрӯза барои ҷамъият нафъе надоранд. Онҳо ба доираҳое, ки мехоҳанд фишангҳои ҳокимияти давлатиро ба даст гиранд, манфиатбахш ҳастанд, аммо мусаллам аст, ки ин кӯшиш бисёр хатарнок аст – оғозаш фоҷиавӣ ва анҷомаш бадбахтона.

Доир ба пайдо шудани баъзан гумроҳиҳо миёни аҳли ҷомеа муаллифи рисола мисолҳои зиёдеро аз осори классикони илми фалсафа ва ҷомеашиносӣ (аз ҷумла аз Ф.Бэкон ва Г.Лейбнитс) иқтибос оварда бори дигар таъкид менамояд, ки аслан гумроҳӣ дар натиҷаи камбудиҳои маънавии одамон пайдо мешавад. Яъне шахси бемаърифат, нодон хеле зуд ба гумроҳӣ гирифтор мегардад ва шояд аз ҳамин сабаб бошад, ки имрӯз даҳҳо институтҳои сармоягузори хориҷӣ ба соҳаи маорифи Тоҷикистон часпу талош доранд, бо ҳама гуна восита мехоҳанд услубу барномарезиҳои навро ба он ворид намоянд.

Падидаҳои гумроҳӣ махсусан баъзан дар тафаккури динии омма дучор мегарданд ва дар аксари ҳолат онҳо ба ақидаҳои кайҳо кӯҳна гардидаву догматикӣ такя мекунанд. Муаллифи рисола огоҳ намудааст, ки «мавқеъ ва кӯшишҳои ходимони мутаассиби динӣ ҷиҳати монополиякунонӣ ва тафсири «ҳақиқат», ки ҷаҳонро аз нигоҳи ривоятҳои динӣ тавзеҳ медиҳанд, феълан моро ба ваҷд оварда наметавонад». Ӯ хеле мақсаднок зикр намудааст, ки албатта ва бечунучаро шукуфоии маънавии миллатҳо комилан аз он вобаста аст, ки то кадом андоза ин ё он миллат ба тафсирҳои маҳз илмии воқеияти ҳаёт ва амалиёти зиндагӣ такя мекунад.

Дар рисола доир ба ин мавзуъ номи чандин бузургони миллат – Рӯдакиву Сино, Аҳмади Дониш ва устод Айнӣ ба сифати тимсоли бузурги таърихии хидмати содиқона ба миллату Ватан оварда шудааст. Муаллиф таъкид намудааст, ки ин нобиғаҳо дар шароити вазнинтарини замони ҷаҳолат аз таъқиби мутаассибон наҳаросида бузургтарин асарҳои илмиву бадеӣ офариданд ва халқро ба сӯи озодӣ ва тараққиёти ҷамъиятӣ ҳидоят намуданд.

Дарвоқеъ, масалан маҳз устод Айнӣ аз саҳифаҳои таърих образи яке аз шуҷоътарин писарони халқамон – Темурмаликро «кофтанду ёфтанд» (ибораи устод Лоиқ) ва ба зеҳни хонандаи ҷавони тоҷик намунаи бузург ва ибратбахши қаҳрамониро ворид сохтанд.

Дар маҷмӯъ бояд зикр намуд, ки таи садсолаҳо маҳз ҳамин гуна фарзандони бузурги миллат тавонистанд рӯҳия солим ва арзишҳои маънавии моро ҳифз кунанд ва афзун созанд. С.Ятимов менависад, ки «имрӯз – давоми дирӯз аст», яъне мо бояд қудрати онро дошта бошем, ки даҳҳо карат зиёдтар аз дирӯза барои ободонии ҷаҳони маънавӣ ва устувории рӯҳи миллат ҷаҳду талош намоем. Дар ҷаҳони муосир фактори омилҳои инсонӣ дар муборизаҳои фарҳангӣ нақши асосиро иҷро менамояд, з-ин сабаб Пешвои муаззами миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо таваҷҷуҳ ва дастгирии хоса соҳаи маориф ва фарҳангро мавриди ғамхорӣ қарор додаанд. Дар мамлакати мо тамоми заминаҳо барои иштироки фаъолонаи зиёин дар рушди маърифати миллат фароҳам оварда шудааст ва минбаъд бояд зиёиёни тоҷик мавқеи худро муайян сохта, наслҳои ояндаи дӯстдорони асили Ватанро ба воя расонанд. Яқин аст, ки амнияти миллӣ минбаъд низ бидуни таъмини бехатарии арзишҳои бузурги маънавӣ, ки аҷдодон ва ҳамасрони мо офариданд ва дақиқан муқаррар намудани самтҳои афзалиятноки рушди кишвар вуҷуд дошта наметавонад.

Дар ин кор аҳамияти идеология дар роҳи ҳифзи истиқлолияти давлатӣ, рушди бемайлони демократия дар асоси таҷрибаи мамолики мутараққӣ басо арзанда ба ҳисоб меравад. Имрӯз аён аст, ки ҷараёни ҷаҳонишавӣ ба идеологияи мо низ ҳама гуна таъсироти мусбиву манфӣ мерасонад. Мусаллам аст, ки ваҳдат ва пирӯзии сулҳи тоҷикон – яъне ин дастоварди бузурги фарҳангии миллати мо, имрӯз мутаассифона, на ба ҳама мефорад.

Муаллифи рисолаи мазкур, доктори илмҳои сиёсатшиносӣ С.Ятимов дар хулосаи асари хеле пурмазмуни хеш бори дигар таъкид менамояд, ки «мо бояд ҳама қудрату ғайратро ба он равона созем, ки ҳеҷ қуввае натавонад мардумро аз нав ба шакли тафаккури вайрон ва ғайриилмӣ баргардонад ва минбаъд бадхоҳони миллат натавонанд моро ба соддагиву ноогоҳӣ муттаҳам созанд».

Имрӯзу фардо бояд, ки дар паси ҳар гуна шиору ваъдаҳо, даъвату пешниҳодҳо қабл аз ҳама мутобиқати онҳоро бо манфиатҳои асосии миллӣ муайян намуд. Ҳамин омили бузург метавонад рушди бемайлони кишвари соҳибистиқлоли Тоҷикистонро такягоҳи бузурги маънавӣ гардад.

Аслиддин Низомӣ, доктори илмҳои санъатшиносӣ, мудири шуъбаи санъатшиносии Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

[1] Ниг. Ф.Старр. Маърифати гумшуда. Д.2017